Berichtdoor MoesTuin » 27 mei 2020 21:26
OVERWEGING
“Ik laat u niet als wezen achter,
Ik kom naar u toe”
(Johannes 14:18 Naardense Bijbel 2014).
IN DE STEEK GELATEN?
Hoe ervaar je dat?
Wat ervoeren de leerlingen van Jezus?
Ze waren helemaal niet voorbereid op de ter dood veroordeling van hun meester.
En wij kunnen nu in 2020 wel zeggen dat Jezus meerdere keren heeft gewaarschuwd, zij ervoeren dat beslist niet zo.
Zij voelden zich in de steek gelaten, stuurloos.
En dan staat hij op uit het graf.
Als de vrouwen het melden, vinden de mannenbroeders dat kletspraat, totdat ze zelf Jezus ontmoeten. Thomas wil méér, niet alleen zien, maar ook betasten van zijn handen en zijn zijde.
Echter....Jezus blijft maar 40 dagen.
Voor Jezus is het druk geweest. Hij is in die periode aan velen verschenen, heeft de leerlingen nog onderwezen, neemt afscheid, had al vóór zijn dood de komst van zijn plaatsvervanger aangewezen, die hij de andere Trooster noemde.
En op het laatst weer.
Toen werd hij voor hun ogen weggenomen door de wolken, terwijl hij hen zegende.
Wacht biddend in de bovenzaal op mijn plaatsvervanger.
Wéér laat Jezus hen in de steek.
Angst speelde een grote rol.
Kijk, wij weten dat het maar tien dagen zou duren, zij niet.
In de steek gelaten. Vele Nederlandse onderdanen waren bitter gestemd dat enkele dagen na het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog de koninklijke familie hun veiligheid elders zochten.
Het is Koningin Wilhelmina zwaar aangerekend. De kapitein verlaat het zinkend schip.
Het is waar: zij ging aan boord van een Brits schip, onder luid protest. Ze moest weg uit Den Haag, maar was aan boord gegaan op voorwaarde dat ze haar naar Zeeuws-Vlaanderen zouden brengen, toen dat niet lukte, is ze, opnieuw onder protest in Engeland van boord gegaan.
Zelfs dáár wilde ze de andere dag terugkeren.
Maar hier voelde men zich in de steek gelaten. Overgeleverd aan de Duitsers en aan de NSB.
Het gevoel dat je ervaart en ervaren hebt dat in jouw prilste jeugd jouw vader of jouw moeder er niet voor joú waren.
Het verschrikkelijkste beeld dat God mij als volwassene liet zien en horen: als baby in mijn bedje, krijsend, huilend, en niemand die in het duister kwam om te kijken hoe het met mij was, niemand die mij optilde, mij troostte.
Hoevelen die nu volwassen mannen en vrouwen zijn, misschien al 65+, ervaren nog steeds dat enorme gebrek, dat in de steek gelaten zijn, dat diepe gemis.
Waar waren in mijn angsten, in mijn verdriet de troostende nabijheid van moeder en vader?
Hun armen om mij heen, de streling, de lieve woordjes, het huid-op-huidcontact, hun knuffels?
Hun aanmoediging, hun trots, hun liefdeblijken?
O, die verschrikkelijke tijd, wanneer je alleen maar merkte, voelde, hoorde dat je iets fouts had gedaan. Ja, dan waren je ouders er.
Maar als je iets goeds gedaan had....
dan, ik hoor het nog zeggen, was dat “vanzelfsprekend”.
Ik kom helaas uit de tijd dat uit de mond van mijn ouders of grootouders nooit de woorden kwamen: Peter, ik vind je zo lief, of: ik hou zoveel van jou.
Na de dood van mijn vader in 1994 veranderde mijn moeder en we kregen een bijzondere band.
Maar ik kan jullie vertellen op grond van mijn eigen ervaringen en vanuit het pastoraat dat die ervaringen van ‘in de steek gelaten te zijn’ op latere leeftijd nog een enorme rol kunnen spelen.
Hoe zijn de ervaringen van kinderen als hun ouders scheiden?
Het brengt hen in een loyaliteitscrisis.
Mag ik van papa en mama allebei blijven houden? Of moet ik nu kiezen?
Soms voelen kinderen zich een speelbal tussen die twee.
Merkwaardig, ik hoor juist in deze coronatijd, weer het woordje ‘huidhonger’ gebruiken.
In wat onze regering een intellectuele lockdown noemt en vooral mensen met een zwakke conditie, ouderen, de bewoners van verpleeghuizen geen familiebezoek meer mochten ontvangen, kwijnen mensen weg. Geen hand meer, geen kus, geen knuffel, geen omhelzing dan kwijnen mensen weg, ze sterven.
Kinderen en kleinkinderen kunnen alleen nog op raamvisite. Zwaaien, door een raamkier praten is onvoldoende.
Jezus heeft gezegd: ik wil niet dat jullie als ‘weeskinderen’ achterblijven.
Weeskinderen, als kinderen zonder vader en moeder.
Niet: als achtergelaten kinderen.
Als onverzorgde kinderen.
Niet als kinderen in de kilte, zonder ervaarbare woorden.
Zonder Parakleet.
In het Grieks: para-kaléo, degene die je erbij roepen kunt.
Om jou te troosten, om jou te helpen, om jou op te wekken, voor jou op te komen, aan te moedigen, om voor jou op te komen.
Jezus moést terugkeren naar de Vader, om de komst van de Parakleet mogelijk te maken. Jezus was als mens aan plaats en tijd gebonden.
Maar de heilige Geest kan overal en op elk moment in dezelfde kracht aanwezig zijn. Niet alleen in de buurt, maar IN ieder mens die in Jezus Messias gelooft.
De heilige Geest brengt ons binnen in een nieuw gezin: het lichaam van Christus, de gemeente.
Waar broers en zussen zijn om jou door de inwonende Geest te geven wat je ooit miste.
Dus niet de pausen zijn de plaatsvervangers van Jezus Christus hier op aarde.
Alleen de heilige Geest.
We zien aan de leerlingen van Jezus wat die heilige Geest rondom hen en vooral in hen tot stand brengt.
Ik bid dat diezelfde Geest ook jou verandert.
Geef je over, want de Parakleet zal voor altijd in ons zijn en blijven.
En zal er nooit stiekem vandoor gaan.
De liefde van God in mij.
Vervul mij meer en meer.
Overvloed, overvloed Gods.
Verdrijf de kilte, mijn eenzaamheid.
Kom en heb mij lief zoals een echte Vader en een echte Moeder.
Verdrijf de leegte.
Schep vrede in de chaos van mijn buik.
Omhels mij.
Wek mij tot leven.
Amen.
P Gerrets (emeritus predikant)
want wij hebben hier geen blijvende stad
maar zoeken de toekomende
De Heere Jezus zegt;
"Wie in Mij gelooft zal Hét Eeuwige Leven ontvangen"