Janvanverweg schreef:er staan verschillende verbonden in de bijbel. dat klopt.
Dat is vrij voorzichtjes uitgedrukt.
Iedereen zal bijvoorbeeld erkennen, dat de zondeval in de Bijbel staat. Maar er is ook nog zoiets als: de waarde die - of het gewicht dat - er aan wordt toegekend. Iemand die de zondeval van weinig gewicht inschat, zal bijvoorbeeld geheel anders tegen zonde aankijken, erover denken en ermee omgaan, dan iemand die er veel gewicht aan toekent. Ja, dan kijk je heel anders tegen het hele leven aan. Zo'n verschil is er bijvoorbeeld tussen de Rooms-Katholieke Kerk en de kerken van de Reformatie.
Janvanverweg schreef:de gedachte van de volkskerk nam de reformatie ook over...
Huh, wat zeg je nou toch allemaal? Die gedachte komt inderdaad voor in kerken die van de Reformatie afstammen, maar is niet algemeen geldend, hoor. En ik betwijfel of de Reformatoren die gedachte gelijk al hadden. Ik zou denken van niet, maar ik weet het feitelijk niet. In Nederland is het volgens mij vooral typisch voor de voormalige Nederlandse Hervormde Kerk en de huidige PKN. (Voorbeeldje: RD-artikel) Maar de meeste andere kerken van de gereformeerde gezindte hebben die gedachte niet.
Janvanverweg schreef:soms moet je de moed hebben om zaken recht te zetten. niet om 'te rebeleren' niet om te schokeren, niet uit verachting van het verleden maar omdat het het juiste is.
Ja, hahaha! Maar dat nou juist het grappige: wanneer weet je dat iets het juiste is? Wanneer weet je dat uitgerekend jij het bij het rechte eind hebt?
Ik krijg in deze discussie een beetje het gevoel, dat wanneer iemand iets gelooft, dat het niet meer uitmaakt hoe de werkelijkheid in elkaar steekt, maar dat alles in de mal van de geloofsopvatting wordt geperst. De feiten zoals ze zijn hebben dan geen vormende invloed meer, maar de mens die behept is met een bepaalde overtuiging zal die koste wat het kost in stand houden.
Dat is natuurlijk wat simpel gesteld. Want er zal natuurlijk per persoon variatie zijn in een aantal zaken, zoals ontvankelijkheid voor dat wat anders is dan de verwachting op grond van eigen overtuigingen, al of niet nuchter zijn m.b.t. het eigen ego en zo...
Je ziet dat in diverse zaken. Een christen zal een islamiet niet zomaar - of zeg maar gerust meestal helemaal níet - kunnen overtuigen bijvoorbeeld. En andersom is het evenzo. Hebben zij dan beiden gelijk? Dat is uitgesloten, gezien de met elkaar strijdende ideeën. Maar dat maakt ook niet uit, ieder is van het zijne overtuigd. De dingen gaan door zoals ze gaan.
Hetzelfde zie ik in deze discussie gebeuren. Er zijn alleen verschillen in de manier waarop zich dat manifesteert.
Om die reden ga ik maar niet al te hard roepen dat ik gelijk heb of zo. Ik heb er wel een idee van hoe ik het voor mijzelf zie. Maar om bombastisch mijn gelijk op te eisen, dat heeft geen zin. Ten eerste heeft de werkelijkheid, waarop mijn opvattingen betrekking hebben, het niet nodig, want die verandert er geen steek van. Ten tweede heeft het wat mij betreft ook geen nut naar een ander toe. Een ander van je gedachten overtuigen is heel vaak een illusie, ongeacht of je nou gelijk hebt of niet. Daarom heb ik er bijvoorbeeld wel eens voor gekozen om een zaak open te presenteren in de vorm van een vraag. (Waarbij een antwoord dan opvallenderwijs nogal eens uitbleef...)
Ik denk dat ik gelijk heb.
Jij denkt dat jij gelijk hebt.
Er valt geen objectieve uitspraak over te doen, want we zijn beiden subject in de discussie, en het object van discussie spreekt helaas niet, want dat is geen menselijk persoon.
In deze discussie heb ik mij iets laten ontvallen, over een antikerkelijke houding van 'middelvinger opsteken naar de kerkelijke traditie' en zo. Dat was eigenlijk niet eens zo persoonlijk op jou gericht bedoeld. Maar er zit natuurlijk wel ergernis achter. En toen ik eens terugkeek, zag ik er een reden van. Vooral deze reactie vond ik echt ongepast. En de ongepastheid zit vooral ook in het enòrme dedain naar de kerk van vroeger, diegenen die tot dezelfde gemeenschap der heiligen behoren waarmee ik mij verbonden voel, de kerk van alle tijden. Het hele verhaal werd opzij geschoven en genegeerd, om maar het eigen gelijk krampachtig in stand te houden. Er stond een vraag aan het einde van het betoog: U mag zelf kiezen. Is de kinderdoop later geïntroduceerd zonder sporen van discussie achter te laten, of gaat de kinderdoop inderdaad terug op de discipelen? Maar dáár werd natuurlijk niet op gereageerd! Welnee! Dat vind ik wel een schoolvoorbeeld van iemand die zijn kop willens en wetens in het zand steekt. (Mijn gedachten zijn al gegaan over eigenwillige godsdienst, zoals je dat bijvoorbeeld zag in 1 Koningen 12:25-13:4.) Het zien van zoveel menselijke domheid en koppigheid kan mij boos maken. (Ik zou nu uiteraard een bepaald dier kunnen noemen, maar dat is mijn gewoonte niet om daarnaar te verwijzen.
) Want je merkt van zo iemand ook totaal níéts van een eerlijke gesprekshouding. Nee, als hij zijn gelijk maar kan halen, desnoods tegen de klaarblijkelijke feiten in...Hiermee zeg ik overigens niet dat de gelinkte reactie de enige is, die die ergernis veroorzaakt heeft. Wel zou ik kunnen zeggen dat de net door mij gewraakte houding de geloofwaardigheid/reputatie van de geloofsdopers geen goed doet voor mij.
)