Johan100 schreef:Is het echt zo erg als jij hier schetst? Ik herken dit helemaal niet zo!(...)
Laten anderen hier maar hun zegje over doen. Mijn vermoeden is dat de voortdurende discussie over wie nu precies wat doet in de bekering (God en/of mens) veel mensen in de problemen heeft gebracht.
Vergeet niet dat in kringen waar deze discussie telkenmale wordt gevoerd de weerkerende boodschap altijd is geweest: u bent nog onbekeerd en als u onbekeerd sterft zult u voor eeuwig verloren gaan. Je zou zeggen dat deze boodschap dan tot haast zou aanzetten om tot geloof te komen. Ik denk dat velen in deze kerken inderdaad graag waarachtig bekeerd zouden willen zijn, gezien alle waarschuwingen.
Maar dan stuit men op een aantal drempels die velen ervan weerhouden om hun verlangen of hun eerste schreden in het geloof serieus te nemen.
Ten eerste wordt het verlangen namelijk vrij structureel verdacht gemaakt. Want je kunt wel zoveel willen, maar God moet het willen in je werken. Vergis je toch niet. Het komt waarschijnlijk allemaal uit je eigen hart en dan is het niet echt.
Al gauw denk je dan: ik vergis me waarschijnlijk.
Een andere drempel is dat er een soort volgorde wordt verwacht in de dingen die je in de bekering achtereenvolgens moet ervaren. Als het begin niet goed zit, nou, dan is de rest ook van nul en generlei betekenis.
Met kleine opmerkingen in een preek of persoonlijk kan zo de hoop totaal de bodem in worden geslagen. Ik mis nog dit, ik mis nog dat.
Neem een frase uit een ander topic: "
Adam niet geleerd is Christus niet begeerd". Heel subtiel wordt hier indirect aangegeven dat je eerst Adam moet hebben geleerd, wil dat verlangen überhaupt iets met de echte bekering van doen hebben.
Nou, je raadt het al: velen zullen dat zo opvatten dat precies zij weer op het verkeerde spoor zijn beland. Hoewel ze zeer onder de indruk zijn van de prediking van Christus en op het punt staan om aan hun verlangen toe te geven, werkt zo'n zinnetje als een waarschuwend stemmetje in het hoofd: Oei, ik verlang wel, maar ik heb Adam nog niet geleerd
(whatever it me be), dus het zit toch helemaal mis. En men blijft zichzelf als onbekeerd beschouwen, omdat het overduidelijk allemaal nog niet klopt.
Hier voel je hoe met kleine suggesties toch mokerslagen uitgedeeld worden als er van pril geloof sprake is.
Het is echt:
to be or not to be. Het voelt zeer digitaal aan: je bent óf zalig óf verloren. En de nuances van de weg die leidt van verlorenheid naar gezaligd verdwijnen helemaal in de rigide volgorde der dingen die als voorwaarde wordt gesteld. Als je ook maar iets mist of er schort ook maar iets aan de volgorde, dan weet je direct: hier is God nog niet begonnen, hier verbeeld ik mezelf maar wat, er is geen spat veranderd en ook dat verlangen is allemaal schijn. Dat kan, zeker als dit jarenlang aanhoudt, aan mensen vreten. Of ze worden hard en onverschillig.
Nogmaals, als iemand dit dilemma herkent, laat hij of zij zich hier dan over uitspreken. Dan weten we gelijk hoe serieus we deze spagaat moeten nemen.
Het is niet zo dat deze constatering alleen maar van gravo zou moeten komen, wil er een kern van waarheid in zitten.
Het moet breder gedeeld worden, wil het hout snijden.
gravo