Rechterflank CGK wil behoudend blijven

[gravo]

Een beetje kort door de bocht he. Als je de kerk vergelijkt met een groenteboer of bakker waar je wat te eten haalt (dat waar je zin in hebt) is je reactie begrijpelijk. Maar dan heb je er bar weinig van begrepen. Wat he vergeet is dat het vaak een verscheurende situatie is omdat er van twee kanten wordt getrokken. De ene kant zegt: je moet weg hier. De andere kant zegt: Blijf hier. Het is vaak de liefde voor de gemeente die mensen toch lang in een kerk houden waar ze om de inhoud niet zouden blijven. Dan kan je van alles daarvan vinden maar die liefde hebben mensen zelden voor een groenteboer of een bakker.... en daar sla je met je voorbeeld de plank helemaal mis. Ongeacht of de honger nou terecht is of niet. Wat ook wel weer te maken heeft met het vermogen om te kunnen “meebewegen” maar dat ze blijven is wel uit diepe liefde. Want de kerk is geen markt met een groenteboer en een bakker.

Ach weet je Marnix, die ferme standpunterij is typisch de vrucht van een jarenlang slechts aan eigen plaats, positie en kerk gebonden theologie. Met de suggestie dat dit de enig mogelijke, uniforme en universele leer zou zijn.
Hele volksstammen zijn opgegroeid met de illusie dat er één ware godsdienst is, onveranderlijk, eeuwig van kracht en dat die godsdienst zich nu uitgerekend hier en nu genadiglijk manifesteert. En dit dan met uitsluiting van alle andere godsdienst, ook die van de naaste buur.

Daar wordt je enorm eenkennig van, maar daardoor slaat de angst ook direct toe wanneer zich eens iets anders aandient. Nou en dat doet het! De tijden veranderen, de mensen veranderen, de inzichten veranderen, de theologen veranderen, de gewoonten, gebruiken, regels, christelijk leven en christelijke leer...alles is in constante ontwikkeling. Maar dat zie je niet, wanneer je steeds te horen krijgt dat er niets verandert, dat er niets moet veranderen en dat het gevaarlijk is als er eens iets verandert.

Maar dat is onvermijdelijk. En het meest zuur is misschien nog wel, dat er een rechtstreeks verband is tussen de algemene, zo je wilt seculiere veranderingen in de samenleving en de veranderingen in kerk, geloof en theologie. Ze gaan hand in hand. Ze gaan gelijk op. Ze komen ook voort uit hetzelfde. Bijna alle ontwikkelingen in kerk en maatschappij lopen parallel. Bezie maar eens alle maatschappelijke veranderingen in kerk en wereld van de laatste 200 jaar.

Je leeft dus in een illusie (of je wordt voor de gek gehouden) als je meent dat er zoiets is als een onveranderlijk kerkelijk, gelovig of theologisch denken, spreken en handelen, dat nooit verandert, dat behouden kan blijven zoals het nu is. Dan leef je in de illusie dat wat nu zo is, ook al eeuwenlang zo was. Maar dat is een romantische illusie, alleen maar bedoeld om rust te creëren, om de werkelijkheid van ontwikkelingen zolang mogelijk te negeren en om bestaande posities veilig te stellen. Maar uiteindelijk kom je in een spagaat.

Het gaat zo ver dat je op grond van het illusoire verhaal waar je trouw aan wilt blijven kunt denken dat je iets niet moet willen (bijvoorbeeld een andere positie van de vrouw in de kerk), terwijl je dit tegelijkertijd in je eigen leven wél nastreeft (moeders die zichzelf en hun dochters alle mogelijkheden in het leven toewensen). Die spagaat houd je niet lang vol. Je moet je spiegelen aan steeds extremere personen om het vol te houden. Zo word je een speelbal in de hand van hardliners die vaak met een grote mond en tal van angstige visioenen de mensen aan hun standpunt en positie gebonden houden. Geestelijk geweld is het. Het heeft niets van doen met de christelijke vrijheid.

Ik zeg het wel hard, maar dat doe ik juist om te waarschuwen voor de ontgoocheling. Om niet meegesleept te worden in een wanhopig gevoel dat nu alles verloren is. Dat apocalyptische idee dat we op een hellend vlak zitten, dat het nooit meer wordt zoals het was en had moeten zijn, dat we verloren zijn, dat de kerk instort, dat ons geloof in elkaar zakt, dat we geen enkel houvast meer hebben...

...want dát leidt juist tot de uitholling van het christelijk geloof. Een bange club die zich op de laatste resten van een glorieus verleden terugtrekt en op het einde wacht. De mythe van de kleine, heilige rest...dát is kwalijk!
Alles is weg, alles is voorbij. Gods Woord wordt niet meer gepredikt, Gods Woord wordt niet meer gehoorzaamd, Gods Woord is bij ons weggenomen! Die hopeloze houding, waarin er vele schuldigen worden aangewezen, vele rampspoeden in het vooruitzicht worden gesteld...dát is nu juist de bijl aan de wortel van de boom. De levenskracht als vrucht van de opstanding, de christelijke hoop, de toekomst van Gods Koninkrijk, de verwachting van een nieuwe hemel en een nieuwe aarde, ja zelfs het geloof in God.....het verdampt waar je bij staat.

Ik ben en blijf zeer positief en optimistisch over de behoefte, de draagkracht, de betekenis en de rol van de christelijke godsdienst.
Kerk, theologie en geloof hebben niet een probleem...de wéreld heeft een probleem.
Dáár heerst leegte, geestelijke armoede, onzekerheid, angst. Denk je dat het Westen niet in de gaten heeft wat ze allemaal heeft weggegooid met het afscheid van God en geloof? Denk je dat de wereld geen pijn heeft nu de samenleving verhardt, en aan verslavingen ten onder gaat (geld, bezit, imago, drugs)? denk je dat men zich niet achter de oren krabt, nu geweld, criminaliteit zich nestelen in de maatschappij? Denk je dat men niet wanhopig op zoek is naar zingeving, naar gemeenschapszin om conflicten, crises, oorlogen, dictaturen en rampen op te kunnen vangen?

Om mij volslagen onbegrijpelijke redenen blijven we echter maar klagen over onze mede-christenen die zich gewoon gedragen als mensen van deze tijd en om die reden de vrouw een gelijkwaardige plaats willen laten innemen. Dat is nu opeens de kern van onze godsdienst geworden. Daar zit nu ons verdriet.
En het is denk ik ook niet de liefde voor de eigen vertrouwde kerk die mensen aanzet om zich zorgen te maken. Nee, het is de onzekerheid en de angst. Men ziet dingen gebeuren die ze onbestaanbaar, onmogelijk en ongedacht achtten. Ze hebben volstrekt gemist wat er om hen heen gebeurde. Het is steeds bij hen weggehouden. Gepamperd met de gedachte: nee hoor, niet bij ons. Bij ons zijn geen homo's, bij ons willen vrouwen helemaal niet in het ambt. Bij ons komt dat allemaal niet voor. Hiernaast wel, maar bij ons....welnee!
Het blijkt valse informatie.

Niet uit liefde wordt men verscheurd maar uit onkunde en een plotselinge geschoktheid. En daar hebben die geliefde behoudende dominees voor gezorgd. Met hun geruststellende beloftes. Alles blijft bij het oude, hoor. Wij staan pal! Geen duimbreed...bla, bla, bla.

Nou, niet dus. Ruw wordt men gewekt uit een onhoudbaar dromenland. En de Bijbel heeft hier niet het laatste woord. Want niet de Bijbel beslist met handopsteken over de koers van de kerk, dat doen we zelf. Als alles al door de Bijbel gezegd zou zijn, in een soort eeuwige kerkorde, dan zouden we zelfs geen kerkenraad meer nodig hebben. For the Bible tells me so.
Maar ook die visie houdt geen stand. Wij zijn verantwoordelijk en zullen onze keuzes moeten maken. En dat is nu precies wat zich door de eeuwen heen voltrekt. De kerk trekt door de tijd en dat merk je aan de kerk. Grote veranderingen brengt dat met zich mee. Eeuw in, eeuw uit. Het enige waar het om draait is of er nog geloof op aarde zal zijn. De rest is bijzaak. Bijzaak!

Je kunt ook alleen maar vooruit. Abraham weet van ons niet en Israël kent ons niet. Terugkeren kan niet. Ook al is het in de protestantse traditie voortdurend gesuggereerd in woorden als reformatorisch, gereformeerd, hervormd, hersteld. Ja, we gaan weer naar de oorsprong, weer naar vroeger, weer naar het begin terug! Maar dat hebben we nu een keer of tachtig meegemaakt en ziehier de GKV en CGK bezwaarden gaan het nog een keer proberen. Kansloos.
Want: niks terug in de tijd. Met elk zogenaamd "herstel" begon gewoon weer een eigen episode, met een eigen identiteit, heel erg aan tijd en plaats gebonden.

Precies tegenovergesteld aan God, Die niet aan tijd of plaats gebonden is.

Ziehier de grote moeite die ik heb met al dat geklaag. Het komt voort uit verkeerde voorlichting (een vals gesuggereerd romantisch verleden) en het heeft geen enkel oog voor de werkelijke verhoudingen in onze tijd.

gravo

[Speedy]

Ziehier de grote moeite die ik heb met al dat geklaag. Het komt voort uit verkeerde voorlichting (een vals gesuggereerd romantisch verleden) en het heeft geen enkel oog voor de werkelijke verhoudingen in onze tijd.

gravo

Zie hier de grote moeite die je hebt met het geklaag, heb je zoveel tekst nodig om je gram te halen over je verleden? Zou het niet eens tijd worden om een psycholoog te zoeken en op zoek te gaan naar een oplossing voor je pijn en frustratie?

[gravo]

Zie hier de grote moeite die je hebt met het geklaag, heb je zoveel tekst nodig om je gram te halen over je verleden? Zou het niet eens tijd worden om een psycholoog te zoeken en op zoek te gaan naar een oplossing voor je pijn en frustratie?

Kijk eens hier Speedyman, ik kom uit een retorische traditie (de gereformeerde) waar lange lappen tekst geen enkel probleem vormen. Sterker nog, de lengte van de preek, de lengte van een gebed, de lengte van een kerkdienst strekte zelfs tot aanbeveling! Refoweb staat ook in die traditie, vind ik. Wat uitgebreidere verwoording van een standpunt mag dan ook geen probleem zijn. Met mij zijn er velen op Refoweb die een goedgeschreven tekst van enige omvang wel kunnen waarderen.
Dat is één.

Het tweede is dat de bedoelde tekst helemaal niet over mijn verleden gaat! Sterker nog, mijn oproep was om juist niet teveel te verwachten van alles wat in het verleden nog zoveel waarde had. Terugkijken is heel verleidelijk, maar kan ook een ongezonde zucht zijn naar vroeger en een afwerende houding naar het heden en de toekomst opleveren.
Ik prijs mij gelukkig dat ik een verleden heb in de genoemde retorische traditie. De kern van het geloof dat daarin werd en wordt beleden, belijd ik nog steeds. De vermeende frustratie uit het verleden is er dus niet, al heb ik wel de levenservaring kunnen opdoen dat de voortdurende focus op het eigene van de eigen kleine kring een zeer bedekkende invloed heeft op de vergezichten die ons als christenen aangereikt worden. Ik bedoel dan het overzicht over alle gebieden waar God werkt, onder alle talen, volken en landen. En het vergezicht dat ons wordt getoond in de heerlijke toekomst waarin Christus alles zal zijn en in allen.
Volgens mij is het ook de bedoeling dat je vanuit een geborgen huis verder opgroeit, de wereld om je heen verkent, ook de kerkelijke en gelovige wereld, om uiteindelijk een ontwikkeling door te maken die het oude huis, het gezin van voorheen, achter zich kan laten en de soms benauwde eenzijdigheid kunt ontstijgen. Velen hebben die ervaring. Zowel liefde en eerbied voor de afkomst en het geboortehuis, maar ook de vrijheid en de verantwoordelijkheid om een eigen (geloofs)weg te gaan. Velen zullen dit herkennen.

Vanuit die rijkdom kan ik niet anders dan af en toe waarschuwen tegen de armoede van de te klein behuisde christen, die zijn eigen particuliere probleempje in de strikt lokale vleugel van de kleine wijkgemeente van de middelgrote stad ergens in het kleine Nederland zwaarder vindt wegen dan de grote en universele betekenis van de Opstanding van Christus voor alle tijden en alle plaatsen.
Mijn advies is nogmaals: richt je op die eeuwige dingen en bid of je voor de verlokkingen bewaard blijft om betrokken te raken bij plaatselijke scheurmakerijen en partijschappen. Het zijn doorgaans onbelangrijke gevechten, hoezeer de aanstokers van de twisten er een goddelijke rechtvaardiging voor trachten aan te dragen. Door de trots van onze overwinningen en door het daarmee gepaard gaande verdelen van de kudde wordt het Lichaam van Christus al gauw verscheurd!

Ik waarschuw voor de overdreven militante houding die een gemeente aan flarden kan scheuren. Ik vraag niet om het een of het andere standpunt te huldigen, maar ik vraag om terughoudend te zijn, de tijd zijn werk te laten doen en de eigen gestaalde opvatting een weinig te relativeren.
Moet alles kapot? En vindt God dat ook?

Overigens ben ik van mening dat met de tijd als vanzelf de vrouw een volwaardige rol, inclusief het bekleden van de kerkelijke ambten, zal vervullen. Maar dat is meer een uitkomst van logisch nadenken en goed om je heen kijken, dan een theologische mening die ik als knalvuurwerk in de gemeente wil laten afgaan.

Over een paar jaar zul je ervaren dat ik dit goed heb ingeschat.

gravo

PS. De verborgen agenda bij mijn laatste posts is natuurlijk ook om een ingedut Refoweb weer eens wat peper in de daartoe bestemde plaats te steken.

[DDD]

Mijns inziens is er juist veel voor de analyse van Gravo te zeggen.

[Marnix]

Ach weet je Marnix, die ferme standpunterij is typisch de vrucht van een jarenlang slechts aan eigen plaats, positie en kerk gebonden theologie. Met de suggestie dat dit de enig mogelijke, uniforme en universele leer zou zijn.
Hele volksstammen zijn opgegroeid met de illusie dat er één ware godsdienst is, onveranderlijk, eeuwig van kracht en dat die godsdienst zich nu uitgerekend hier en nu genadiglijk manifesteert. En dit dan met uitsluiting van alle andere godsdienst, ook die van de naaste buur.

Daar wordt je enorm eenkennig van, maar daardoor slaat de angst ook direct toe wanneer zich eens iets anders aandient. Nou en dat doet het! De tijden veranderen, de mensen veranderen, de inzichten veranderen, de theologen veranderen, de gewoonten, gebruiken, regels, christelijk leven en christelijke leer...alles is in constante ontwikkeling. Maar dat zie je niet, wanneer je steeds te horen krijgt dat er niets verandert, dat er niets moet veranderen en dat het gevaarlijk is als er eens iets verandert.

Maar dat is onvermijdelijk. En het meest zuur is misschien nog wel, dat er een rechtstreeks verband is tussen de algemene, zo je wilt seculiere veranderingen in de samenleving en de veranderingen in kerk, geloof en theologie. Ze gaan hand in hand. Ze gaan gelijk op. Ze komen ook voort uit hetzelfde. Bijna alle ontwikkelingen in kerk en maatschappij lopen parallel. Bezie maar eens alle maatschappelijke veranderingen in kerk en wereld van de laatste 200 jaar.

Je leeft dus in een illusie (of je wordt voor de gek gehouden) als je meent dat er zoiets is als een onveranderlijk kerkelijk, gelovig of theologisch denken, spreken en handelen, dat nooit verandert, dat behouden kan blijven zoals het nu is. Dan leef je in de illusie dat wat nu zo is, ook al eeuwenlang zo was. Maar dat is een romantische illusie, alleen maar bedoeld om rust te creëren, om de werkelijkheid van ontwikkelingen zolang mogelijk te negeren en om bestaande posities veilig te stellen. Maar uiteindelijk kom je in een spagaat.

Het gaat zo ver dat je op grond van het illusoire verhaal waar je trouw aan wilt blijven kunt denken dat je iets niet moet willen (bijvoorbeeld een andere positie van de vrouw in de kerk), terwijl je dit tegelijkertijd in je eigen leven wél nastreeft (moeders die zichzelf en hun dochters alle mogelijkheden in het leven toewensen). Die spagaat houd je niet lang vol. Je moet je spiegelen aan steeds extremere personen om het vol te houden. Zo word je een speelbal in de hand van hardliners die vaak met een grote mond en tal van angstige visioenen de mensen aan hun standpunt en positie gebonden houden. Geestelijk geweld is het. Het heeft niets van doen met de christelijke vrijheid.

Ik zeg het wel hard, maar dat doe ik juist om te waarschuwen voor de ontgoocheling. Om niet meegesleept te worden in een wanhopig gevoel dat nu alles verloren is. Dat apocalyptische idee dat we op een hellend vlak zitten, dat het nooit meer wordt zoals het was en had moeten zijn, dat we verloren zijn, dat de kerk instort, dat ons geloof in elkaar zakt, dat we geen enkel houvast meer hebben...

...want dát leidt juist tot de uitholling van het christelijk geloof. Een bange club die zich op de laatste resten van een glorieus verleden terugtrekt en op het einde wacht. De mythe van de kleine, heilige rest...dát is kwalijk!
Alles is weg, alles is voorbij. Gods Woord wordt niet meer gepredikt, Gods Woord wordt niet meer gehoorzaamd, Gods Woord is bij ons weggenomen! Die hopeloze houding, waarin er vele schuldigen worden aangewezen, vele rampspoeden in het vooruitzicht worden gesteld...dát is nu juist de bijl aan de wortel van de boom. De levenskracht als vrucht van de opstanding, de christelijke hoop, de toekomst van Gods Koninkrijk, de verwachting van een nieuwe hemel en een nieuwe aarde, ja zelfs het geloof in God.....het verdampt waar je bij staat.

Ik ben en blijf zeer positief en optimistisch over de behoefte, de draagkracht, de betekenis en de rol van de christelijke godsdienst.
Kerk, theologie en geloof hebben niet een probleem...de wéreld heeft een probleem.
Dáár heerst leegte, geestelijke armoede, onzekerheid, angst. Denk je dat het Westen niet in de gaten heeft wat ze allemaal heeft weggegooid met het afscheid van God en geloof? Denk je dat de wereld geen pijn heeft nu de samenleving verhardt, en aan verslavingen ten onder gaat (geld, bezit, imago, drugs)? denk je dat men zich niet achter de oren krabt, nu geweld, criminaliteit zich nestelen in de maatschappij? Denk je dat men niet wanhopig op zoek is naar zingeving, naar gemeenschapszin om conflicten, crises, oorlogen, dictaturen en rampen op te kunnen vangen?

Om mij volslagen onbegrijpelijke redenen blijven we echter maar klagen over onze mede-christenen die zich gewoon gedragen als mensen van deze tijd en om die reden de vrouw een gelijkwaardige plaats willen laten innemen. Dat is nu opeens de kern van onze godsdienst geworden. Daar zit nu ons verdriet.
En het is denk ik ook niet de liefde voor de eigen vertrouwde kerk die mensen aanzet om zich zorgen te maken. Nee, het is de onzekerheid en de angst. Men ziet dingen gebeuren die ze onbestaanbaar, onmogelijk en ongedacht achtten. Ze hebben volstrekt gemist wat er om hen heen gebeurde. Het is steeds bij hen weggehouden. Gepamperd met de gedachte: nee hoor, niet bij ons. Bij ons zijn geen homo's, bij ons willen vrouwen helemaal niet in het ambt. Bij ons komt dat allemaal niet voor. Hiernaast wel, maar bij ons....welnee!
Het blijkt valse informatie.

Niet uit liefde wordt men verscheurd maar uit onkunde en een plotselinge geschoktheid. En daar hebben die geliefde behoudende dominees voor gezorgd. Met hun geruststellende beloftes. Alles blijft bij het oude, hoor. Wij staan pal! Geen duimbreed...bla, bla, bla.

Nou, niet dus. Ruw wordt men gewekt uit een onhoudbaar dromenland. En de Bijbel heeft hier niet het laatste woord. Want niet de Bijbel beslist met handopsteken over de koers van de kerk, dat doen we zelf. Als alles al door de Bijbel gezegd zou zijn, in een soort eeuwige kerkorde, dan zouden we zelfs geen kerkenraad meer nodig hebben. For the Bible tells me so.
Maar ook die visie houdt geen stand. Wij zijn verantwoordelijk en zullen onze keuzes moeten maken. En dat is nu precies wat zich door de eeuwen heen voltrekt. De kerk trekt door de tijd en dat merk je aan de kerk. Grote veranderingen brengt dat met zich mee. Eeuw in, eeuw uit. Het enige waar het om draait is of er nog geloof op aarde zal zijn. De rest is bijzaak. Bijzaak!

Je kunt ook alleen maar vooruit. Abraham weet van ons niet en Israël kent ons niet. Terugkeren kan niet. Ook al is het in de protestantse traditie voortdurend gesuggereerd in woorden als reformatorisch, gereformeerd, hervormd, hersteld. Ja, we gaan weer naar de oorsprong, weer naar vroeger, weer naar het begin terug! Maar dat hebben we nu een keer of tachtig meegemaakt en ziehier de GKV en CGK bezwaarden gaan het nog een keer proberen. Kansloos.
Want: niks terug in de tijd. Met elk zogenaamd "herstel" begon gewoon weer een eigen episode, met een eigen identiteit, heel erg aan tijd en plaats gebonden.

Precies tegenovergesteld aan God, Die niet aan tijd of plaats gebonden is.

Ziehier de grote moeite die ik heb met al dat geklaag. Het komt voort uit verkeerde voorlichting (een vals gesuggereerd romantisch verleden) en het heeft geen enkel oog voor de werkelijke verhoudingen in onze tijd.

gravo

Klopt er is van alles op aan te merken en waarschijnlijk ook wel terecht. Wat ik wilde benadrukken is dat ondanks dat de liefde voor God en elkaar (ook al beperkt zich dat tot een eigen cluppie) wel de drijfveer is. En de wat beperkte visie is ook gewoon het gevolg van cultuur en opvoeding en niet iedereen kom daar even makkelijk onderuit en omarmt moeiteloos het onbekende zoals jij dat wel kan. Maar is dat jij en ik dat kunnen een verdienste? Dat denk ik niet. Dus past een bepaalde mate van bescheidenheid naast de oproep dat liefde voor elkaar en eenheid in verscheidenheid. En anderen verwijten dat ze niet zo makkelijk loskomen van cultuur en traditie en zo lijkt me dan niet de juiste reactie.

[Chaya]

Klopt er is van alles op aan te merken en waarschijnlijk ook wel terecht. Wat ik wilde benadrukken is dat ondanks dat de liefde voor God en elkaar (ook al beperkt zich dat tot een eigen cluppie) wel de drijfveer is. En de wat beperkte visie is ook gewoon het gevolg van cultuur en opvoeding en niet iedereen kom daar even makkelijk onderuit en omarmt moeiteloos het onbekende zoals jij dat wel kan.

Hooo dan heb je me eerder niet goed begrepen.
Het is geen gevolg van een cultuur en ook niet van opvoeding!
Ik geloof - en velen met mij - dat God je in een bepaalde gemeente plaatst en daar zul je trouw in moeten blijven.
Ik ken heel veel CGKers die niet opgegroeid zijn in de CGK, op volwassen leeftijd pas zijn toegetreden door verhuizing of huwelijk.
Dus dat is geen argument.

Om op de topictitel terug te komen, een rechterflank is altijd behoudend. Waarom zou die vooruitstrevend willen worden als de linkerflank dat alleen gedaan heeft??

[gravo]

Klopt er is van alles op aan te merken en waarschijnlijk ook wel terecht. Wat ik wilde benadrukken is dat ondanks dat de liefde voor God en elkaar (ook al beperkt zich dat tot een eigen cluppie) wel de drijfveer is. En de wat beperkte visie is ook gewoon het gevolg van cultuur en opvoeding en niet iedereen kom daar even makkelijk onderuit en omarmt moeiteloos het onbekende zoals jij dat wel kan. Maar is dat jij en ik dat kunnen een verdienste? Dat denk ik niet. Dus past een bepaalde mate van bescheidenheid naast de oproep dat liefde voor elkaar en eenheid in verscheidenheid. En anderen verwijten dat ze niet zo makkelijk loskomen van cultuur en traditie en zo lijkt me dan niet de juiste reactie.

Daar heb je wel gelijk in Marnix. Helaas is er met het uiteenvallen van de Nederlandse kerk in tal van denominaties, afsplitsingen en splinter-groepjes een cultuur ontstaan van een soms agressieve verdediging van het eigene. De identiteit wordt geheel en al bepaald door het "geboortejaar" van de eigen groep of wordt bijna uitsluitend opgehangen aan de figuur van de dominee / de oprichter van het gezelschap. En het zijn met name deze figuren, vaak predikanten, die het zwaarste verwijt voor deze ontstane cultuur zouden moeten krijgen. Want vaak verbinden zij het moment van "vrijmaking" aan zichzelf en aan een goddelijke rechtvaardiging. Hoe vaak hebben we al geen variant gehoord op dit "drievoudige snoer". Door God Zelf, op Gods tijd, door Gods dienaar.
En daar voeden die predikanten van het "eerste uur" hun volgers vervolgens mee op. Alles wordt teruggevoerd op dat éne gelukkige en goddelijk bepaalde moment waarop de eigen kerk, de eigen gemeente ontstond. Toen was alles weer zuiver, toen keerden we weer terug bij de bron, toen ging het licht opnieuw op, toen werden we uit het diensthuis uitgeleid. Alles wordt daar ook mee goedgepraat en gerechtvaardigd. Het was terecht. God heeft het zo gewild. Wij zijn gehoorzaam geweest.
Maar de keerzijde is er direct ook in alle hevigheid: zie het verschil eens tussen ons en de anderen. Zie eens hoe arm, leeg, ziek en dwalend anderen zijn! Hoe onbijbels! Hoe wordt het Woord Gods daar, aan de overkant, versmaad en verloochent. Geen uitdrukking is te sterk om de anderen te betichten van valsheid, onwaarachtigheid, afval, ketterij en neergang! Iedereen zit op een hellend vlak, we danken God dat we niet zijn zoals al die anderen!

De praktijk leert dat deze mythe een heel krachtig middel is om een afgescheiden groep bij elkaar te houden. God wordt gelokaliseerd, soms vereenzelvigd met de voorganger die een bijzondere genade heeft ontvangen, en daarmee wordt het speelveld van God begrensd tot de omheining van het eigen kerkelijk erf. Wat daar buiten gebeurd is niet meer interessant. Ja, met de mond belijden we dat God overal is, dat Zijn Geest uitgestort is over alle vlees, dat Zijn ogen de gansche wereld doorlopen en dat er een kerk is van alle tijden en alle plaatsen.

Maar als ze van hiernaast gaan nadenken over de vrouw in het ambt dan zal de satan er wel achter zitten. Satan, de dankbare duistere achtergrond die we voor anderen reserveren en waartegen we zelf zoveel beter uitkomen. Zo dun is het vernisje.

De vruchteloze en vooral voor onze tijd afbrekende werking van dit isolationistische denken en handelen verwijt ik niet zozeer de gemeenteleden die er in worden opgevoed, de mix van angst en bewondering laat vaak niet veel andere mogelijkheden dan het verhaal maar te omarmen, nee, het verwijt moet vooral de vurige, "charismatische", "met Gods bijzondere genade begiftigde" voormannen gemaakt worden.

Zij veroorzaken vanuit misschien een terechte gewetensnood toch een verscheurd Lichaam van Christus, omdat zij toegeven aan een koppigheid die verband houdt met zelfoverschatting. Wij kunnen een eigen theologie maken. Wij kunnen alles zelf wel begrijpen. Wij zetten de koers uit voor de volgende eeuwen christendom! Wij maken niet de fouten die anderen maken! Maar zo nemen zij betrekkelijk achteloos afscheid van het grootste deel van Gods kerk, van Gods kinderen, van Gods geschiedenis en van Gods Koninkrijk. Ze trappen in de valkuil van een eigen organisatie, met alle onchristelijke randvoorwaarden die daarbij horen: afgeven op anderen, marketing en mythes om mensen bij de groep te behouden en een voortdurende focus op de bijzaak (de eigen groep, de eigen identiteit) waarbij de hoofdzaak van het christelijk geloof uit het oog verdwijnt. 1 Kor. 12:12-30. Onze identiteit ligt in Christus.
Ze bouwen eigenlijk een kleine kapel naast Gods Huis. Alleen dát al werd vroeger als ketterij beschouwd.

Kon misschien nog in een tijd waarin Nederland gedomineerd werd door allerhande kerken in elk dorp en in elke stad. Al die verschillende kerkjes waren toen nog een soort remedie om de godsdiensttwisten te kanaliseren.
Nu kan dat niet meer. Nu hebben we de luxe niet meer om met een paar honderd christenen in de buurt een schuurtje om te bouwen tot het Nieuwe Jeruzalem (paar houten bankjes er in, potkachel, buitenformaat kansel getimmerd, dominee met particuliere gaven d'r op en hup met den geit!)
Nu hebben we elkaar veel meer dan ooit nodig! Als we elkaar niet steunen, zinken we allemaal weg in leeglopende gemeenschappen.
Apollos, Cefas en Paulus, breek de omheiningen af, aanvaard elkaar als broeders en zusters en stap over die verschillen heen die de eenheid in Christus onterecht verdoezelen. Een mooi voorbeeld van onderlinge acceptatie ondanks de vele, vele culturele verschillen vind ik de grote hoeveelheid migrantenkerken. Zij bestrijden elkaar niet, terwijl ze toch heel uiteenlopend zijn. Jammer genoeg is er weinig verbinding tussen deze rijke, maar bonte stoet christenen en de typisch Nederlandse kleine afgescheiden kerkjes en gemeenten. Zal ook wel van beide kanten komen, maar bij de geïsoleerde Nederlandse christenen zit het gebrek aan welwillendheid echt in de genen, lijkt het wel. Die hebben een jarenlange traditie van verdedigen en uitsluiten.

Nog een praktisch tip voor het debat over de vrouw in het ambt: stel het ambt open voor vrouwen, maar pas uitdrukkelijk Rom.14 toe. Dat voorbeeld uit de Oudheid wordt nu ook weer actueel: [i]"De een acht wel den enen dag boven den anderen dag; maar de ander acht al de dagen gelijk". Dat was ook zo'n dilemma waar de meningen over verschilden en nu weer gaan verschillen. In de NT-gemeente werden die meningsverschillen gewoon gehandhaafd, zonder uit elkaar te gaan. De oplossing: laat iedereen daarin vrij. Het tast de principiële eenheid kennelijk niet aan! Heel opmerkelijk voor iets waar we nu onze wenkbrauwen nog steeds voor optrekken. Maar het is wel een sjabloon voor meer dilemma's, vind ik.
Ga ook zo om met de vrouw in het ambt. Stel het open en laat het aan de mensen zelf over of ze er gebruik van willen maken. Zo niet, goed. Zo wel, ook goed. Maar ga niet één mening dwingend opleggen. Praktisch gezien zullen er gemeentes zijn waarin wel een vrouw in het ambt wordt bevestigd en andere gemeentes waarin dat niet zal gebeuren. Geen van beide gemeentes moet een verwijt worden gemaakt.

gravo

PS. Alweer een lange post. Ik beloof de komende tijd slechts in telegramstijl te reageren.

[naamloos]

Nog een praktisch tip voor het debat over de vrouw in het ambt: stel het ambt open voor vrouwen, maar pas uitdrukkelijk Rom.14 toe. Dat voorbeeld uit de Oudheid wordt nu ook weer actueel: [i]"De een acht wel den enen dag boven den anderen dag; maar de ander acht al de dagen gelijk". Dat was ook zo'n dilemma waar de meningen over verschilden en nu weer gaan verschillen. In de NT-gemeente werden die meningsverschillen gewoon gehandhaafd, zonder uit elkaar te gaan. De oplossing: laat iedereen daarin vrij. Het tast de principiële eenheid kennelijk niet aan! Heel opmerkelijk voor iets waar we nu onze wenkbrauwen nog steeds voor optrekken. Maar het is wel een sjabloon voor meer dilemma's, vind ik.
Ga ook zo om met de vrouw in het ambt. Stel het open en laat het aan de mensen zelf over of ze er gebruik van willen maken. Zo niet, goed. Zo wel, ook goed. Maar ga niet één mening dwingend opleggen. Praktisch gezien zullen er gemeentes zijn waarin wel een vrouw in het ambt wordt bevestigd en andere gemeentes waarin dat niet zal gebeuren. Geen van beide gemeentes moet een verwijt worden gemaakt.

Deels mee eens want het principe is natuurlijk prima. Niks opdringen waar een ander met zijn of haar geweten mee in de problemen komt.
Een 'klein' verschilletje is dat er meer speelt dan 'dode dingen'. Het gaat niet over het wel of niet nuttigen van een bepaald lapje vlees, of de ene dag boven de andere dag achten. Nadat er geslacht is merkt geen dier er meer iets van in wiens maag hij terecht komt, en dagen zijn abstract.
Maar vrouwen worden opgevoed met de gedachte dat het schandelijk is als zij spreken, dat ze geen onderwijs en leiding mogen geven.
Wat mij betreft zijn andermans principes ondergeschikt aan de positie en het praktische functioneren van vrouwen. Zij zijn nl. geen 'dingen.'
Als vrouwen uit behoudende gemeentes zelf vinden dat zij moeten zwijgen en geen leiding mogen geven, dan houd niemand hen tegen.
En mannen met die gedachtes hoeven zich ook geen zorgen te maken, want hen is niet bevolen om er voor te zorgen dat vrouwen hun 'plicht' doen.

[gravo]

Deels mee eens want het principe is natuurlijk prima. Niks opdringen waar een ander met zijn of haar geweten mee in de problemen komt.
Een 'klein' verschilletje is dat er meer speelt dan 'dode dingen'. Het gaat niet over het wel of niet nuttigen van een bepaald lapje vlees, of de ene dag boven de andere dag achten. Nadat er geslacht is merkt geen dier er meer iets van in wiens maag hij terecht komt, en dagen zijn abstract.
Maar vrouwen worden opgevoed met de gedachte dat het schandelijk is als zij spreken, dat ze geen onderwijs en leiding mogen geven.
Wat mij betreft zijn andermans principes ondergeschikt aan de positie en het praktische functioneren van vrouwen. Zij zijn nl. geen 'dingen.'
Als vrouwen uit behoudende gemeentes zelf vinden dat zij moeten zwijgen en geen leiding mogen geven, dan houd niemand hen tegen.
En mannen met die gedachtes hoeven zich ook geen zorgen te maken, want hen is niet bevolen om er voor te zorgen dat vrouwen hun 'plicht' doen.

Nou naamloos, de betekenis van de dagen is in de Israëlitische godsdienst niet abstract. De rustdag is een Scheppingsinstelling en wordt zo belangrijk gevonden dat de sabbat met veel ernst en serieuze aandacht in ere wordt gehouden. Als dit in de NT-gemeente, natuurlijk onder invloed van de toestroom van Grieken, minder belangrijk wordt gevonden is dat, zeker in de ogen van de Joodse gemeenteleden geen kleine zaak. Je moet dat niet onderschatten. Maar daarom is de oplossing van dit dilemma ook zo'n goed voorbeeld voor de dilemma's van nu. Want ook de gelijkwaardige positie van de vrouw is een invloed die van buiten de godsdienst de kerk in komt. Niet iedereen denkt er dus hetzelfde over.
Het lijkt me overigens dat de tijd het werk moet doen. Zodra je andermans principes ondergeschikt gaat maken aan jouw principe dat handelt over de positie en het praktisch functioneren van vrouwen, dan is de vrijheid weg en het geduld op. Dat sluipt er toch weer iets dwangmatigs in. Daar ben ik geen voorstander van. Ik ben er wel voor om principiële blokkades voor de ene of de andere visie te verwijderen. De mogelijkheden moeten in alle vrijheid geboden worden. Zodat men naar eer en geweten kan handelen. De één zus, de ander zo.

gravo

[naamloos]

Nou naamloos, de betekenis van de dagen is in de Israëlitische godsdienst niet abstract.

Ik zeg niet dat de betekenis abstract is. Maar de betekenis die aan dagen of getallen toegekent wordt doen de dagen en getallen zelf helemaal niks.
Dat in tegenstelling tot vrouwen die in zichzelf helemaal niet abstract zijn. En daarom vind ik Romeinen 14 in dat opzicht helemaal geen goed voorbeeld.

[Marnix]

Hooo dan heb je me eerder niet goed begrepen.
Het is geen gevolg van een cultuur en ook niet van opvoeding!
Ik geloof - en velen met mij - dat God je in een bepaalde gemeente plaatst en daar zul je trouw in moeten blijven.
Ik ken heel veel CGKers die niet opgegroeid zijn in de CGK, op volwassen leeftijd pas zijn toegetreden door verhuizing of huwelijk.
Dus dat is geen argument.

Om op de topictitel terug te komen, een rechterflank is altijd behoudend. Waarom zou die vooruitstrevend willen worden als de linkerflank dat alleen gedaan heeft??

Het ging me niet zozeer om of je op een plek bent geplaatst en daar dus moet blijven. Ik geloof zeker dat God je op een plek kan plaatsen maar soms kan Hij ook van je vragen om naar een andere plek te gaan. Dat je ergens bent geplaatst betekent niet dat je er altijd moet blijven. Als mensen graag alles “bij het oude” houden kan dat wel goed voelen want dan verandert er ook niet zo snel iets maar dat is natuurlijk niet zoals “behoudend zijn” bedoeld is. Maar wat ik vooral bedoel is dat een grote liefde voor een kerkverband nog wel eens ten koste gaan van de oecumene en dat een behoudende flank vaak wel heel kritisch is tegen alles wat minder behoudend is. Dat wordt al snel gewogen en te licht bevonden en daarom als onchristelijk afgeserveerd. En dat is vaak wel kwestie van hoe je opgevoed bent en wat je altijd hebt gehoord.

Rechts hoeft dus niet links te worden. Maar we moeten elkaar (ook als mensen lichter zijn) wel blijven erkennen als medechristenen.

[Marnix]

Daar heb je wel gelijk in Marnix. Helaas is er met het uiteenvallen van de Nederlandse kerk in tal van denominaties, afsplitsingen en splinter-groepjes een cultuur ontstaan van een soms agressieve verdediging van het eigene. De identiteit wordt geheel en al bepaald door het "geboortejaar" van de eigen groep of wordt bijna uitsluitend opgehangen aan de figuur van de dominee / de oprichter van het gezelschap. En het zijn met name deze figuren, vaak predikanten, die het zwaarste verwijt voor deze ontstane cultuur zouden moeten krijgen. Want vaak verbinden zij het moment van "vrijmaking" aan zichzelf en aan een goddelijke rechtvaardiging. Hoe vaak hebben we al geen variant gehoord op dit "drievoudige snoer". Door God Zelf, op Gods tijd, door Gods dienaar.
En daar voeden die predikanten van het "eerste uur" hun volgers vervolgens mee op. Alles wordt teruggevoerd op dat éne gelukkige en goddelijk bepaalde moment waarop de eigen kerk, de eigen gemeente ontstond. Toen was alles weer zuiver, toen keerden we weer terug bij de bron, toen ging het licht opnieuw op, toen werden we uit het diensthuis uitgeleid. Alles wordt daar ook mee goedgepraat en gerechtvaardigd. Het was terecht. God heeft het zo gewild. Wij zijn gehoorzaam geweest.
Maar de keerzijde is er direct ook in alle hevigheid: zie het verschil eens tussen ons en de anderen. Zie eens hoe arm, leeg, ziek en dwalend anderen zijn! Hoe onbijbels! Hoe wordt het Woord Gods daar, aan de overkant, versmaad en verloochent. Geen uitdrukking is te sterk om de anderen te betichten van valsheid, onwaarachtigheid, afval, ketterij en neergang! Iedereen zit op een hellend vlak, we danken God dat we niet zijn zoals al die anderen!

De praktijk leert dat deze mythe een heel krachtig middel is om een afgescheiden groep bij elkaar te houden. God wordt gelokaliseerd, soms vereenzelvigd met de voorganger die een bijzondere genade heeft ontvangen, en daarmee wordt het speelveld van God begrensd tot de omheining van het eigen kerkelijk erf. Wat daar buiten gebeurd is niet meer interessant. Ja, met de mond belijden we dat God overal is, dat Zijn Geest uitgestort is over alle vlees, dat Zijn ogen de gansche wereld doorlopen en dat er een kerk is van alle tijden en alle plaatsen.

Maar als ze van hiernaast gaan nadenken over de vrouw in het ambt dan zal de satan er wel achter zitten. Satan, de dankbare duistere achtergrond die we voor anderen reserveren en waartegen we zelf zoveel beter uitkomen. Zo dun is het vernisje.

De vruchteloze en vooral voor onze tijd afbrekende werking van dit isolationistische denken en handelen verwijt ik niet zozeer de gemeenteleden die er in worden opgevoed, de mix van angst en bewondering laat vaak niet veel andere mogelijkheden dan het verhaal maar te omarmen, nee, het verwijt moet vooral de vurige, "charismatische", "met Gods bijzondere genade begiftigde" voormannen gemaakt worden.

Zij veroorzaken vanuit misschien een terechte gewetensnood toch een verscheurd Lichaam van Christus, omdat zij toegeven aan een koppigheid die verband houdt met zelfoverschatting. Wij kunnen een eigen theologie maken. Wij kunnen alles zelf wel begrijpen. Wij zetten de koers uit voor de volgende eeuwen christendom! Wij maken niet de fouten die anderen maken! Maar zo nemen zij betrekkelijk achteloos afscheid van het grootste deel van Gods kerk, van Gods kinderen, van Gods geschiedenis en van Gods Koninkrijk. Ze trappen in de valkuil van een eigen organisatie, met alle onchristelijke randvoorwaarden die daarbij horen: afgeven op anderen, marketing en mythes om mensen bij de groep te behouden en een voortdurende focus op de bijzaak (de eigen groep, de eigen identiteit) waarbij de hoofdzaak van het christelijk geloof uit het oog verdwijnt. 1 Kor. 12:12-30. Onze identiteit ligt in Christus.
Ze bouwen eigenlijk een kleine kapel naast Gods Huis. Alleen dát al werd vroeger als ketterij beschouwd.

Kon misschien nog in een tijd waarin Nederland gedomineerd werd door allerhande kerken in elk dorp en in elke stad. Al die verschillende kerkjes waren toen nog een soort remedie om de godsdiensttwisten te kanaliseren.
Nu kan dat niet meer. Nu hebben we de luxe niet meer om met een paar honderd christenen in de buurt een schuurtje om te bouwen tot het Nieuwe Jeruzalem (paar houten bankjes er in, potkachel, buitenformaat kansel getimmerd, dominee met particuliere gaven d'r op en hup met den geit!)
Nu hebben we elkaar veel meer dan ooit nodig! Als we elkaar niet steunen, zinken we allemaal weg in leeglopende gemeenschappen.
Apollos, Cefas en Paulus, breek de omheiningen af, aanvaard elkaar als broeders en zusters en stap over die verschillen heen die de eenheid in Christus onterecht verdoezelen. Een mooi voorbeeld van onderlinge acceptatie ondanks de vele, vele culturele verschillen vind ik de grote hoeveelheid migrantenkerken. Zij bestrijden elkaar niet, terwijl ze toch heel uiteenlopend zijn. Jammer genoeg is er weinig verbinding tussen deze rijke, maar bonte stoet christenen en de typisch Nederlandse kleine afgescheiden kerkjes en gemeenten. Zal ook wel van beide kanten komen, maar bij de geïsoleerde Nederlandse christenen zit het gebrek aan welwillendheid echt in de genen, lijkt het wel. Die hebben een jarenlange traditie van verdedigen en uitsluiten.

Nog een praktisch tip voor het debat over de vrouw in het ambt: stel het ambt open voor vrouwen, maar pas uitdrukkelijk Rom.14 toe. Dat voorbeeld uit de Oudheid wordt nu ook weer actueel: [i]"De een acht wel den enen dag boven den anderen dag; maar de ander acht al de dagen gelijk". Dat was ook zo'n dilemma waar de meningen over verschilden en nu weer gaan verschillen. In de NT-gemeente werden die meningsverschillen gewoon gehandhaafd, zonder uit elkaar te gaan. De oplossing: laat iedereen daarin vrij. Het tast de principiële eenheid kennelijk niet aan! Heel opmerkelijk voor iets waar we nu onze wenkbrauwen nog steeds voor optrekken. Maar het is wel een sjabloon voor meer dilemma's, vind ik.
Ga ook zo om met de vrouw in het ambt. Stel het open en laat het aan de mensen zelf over of ze er gebruik van willen maken. Zo niet, goed. Zo wel, ook goed. Maar ga niet één mening dwingend opleggen. Praktisch gezien zullen er gemeentes zijn waarin wel een vrouw in het ambt wordt bevestigd en andere gemeentes waarin dat niet zal gebeuren. Geen van beide gemeentes moet een verwijt worden gemaakt.

gravo

PS. Alweer een lange post. Ik beloof de komende tijd slechts in telegramstijl te reageren.

Goed zo en ik herken wel wat van wat je schrijft maar een deel is ook wel overtrokken. Hoe het ook is, dingen zijn wel aan het veranderen, de ontzuiling bereikt ook steeds meer de kerken en dat is goed. Plus dat de tijd dat de kerk groot was voorbij is en men steeds meer gedwongen wordt en zal worden om elkaar op te zoeken. Men heeft binnenkort de luxe niet meer om elkaar te blijven negeren.

[MoesTuin]

Mooie postings Gravo....bent u een Voorganger ergens in het land?
Zo heldere wakker schuddende goed geformuleerde schrijfstijl!
En blijf schrijven en wordt juist bemoedigd ondanks de tegenstand....

Marnix, je laatste posting klopt...
Niets gebeurd voor niets...
Gods Geest werkt door...
Niets is hier blijvend...
Christus is het middelpunt en al die tijd en aandacht die naar bijzaken gaan is niet goed.

Tegelijk is het zo simpel.
In iedere gemeente, ongeacht het naambordje, waar Christus verkondigd wordt mag je je thuis weten.

Dat de tijd van vanzelfsprekendheid voorbij gaat, alleen maar goed...

Tevens (velen horen het niet eens meer vrees ik weleens) wordt in vele kerken aan het begin van de dienst namens de Heer uitgesproken dat God Trouw is tot in der Eeuwigheid (zijn trouw stopt nooit)
Hij houdt vast het werk dat Hij (!) (dus niet wij) begonnen is.

We moeten veel meer overgeven en overlaten aan God en ons meer richten om de eenheid in verscheidenheid, ja dat kan enkel en alleen in vertrouwen en door het Geloof in Christus alleen wat ons Één maakt...tevens de opdracht van onze God
"Opdat gij ALLEN Één zijt in Mijn naam"

[Marnix]

Ja precies. We worden alleen uit genade gered, niet omdat we de leer tot in de puntjes correct hebben. En als we in een andere tijd of omgeving waren geboren en opgevoed hadden we vast weer anders over bepaalde dingen gedacht. Als Christus meer centraal staat en de mens minder gaat het ook minder om de leer en meer om de Heer. En krijg je minder veroordeling als je op bepaalde punten anders over dingen denkt maar je je wel allemaal verlost weet door het offer van Jezus Christus.

[Chaya]

Ja precies. We worden alleen uit genade gered,

Het klinkt als een mantra.
Maar kan iemand eens uitleggen wat dat woord Genade betekent??