gravo schreef:Dat laatste kan ik me goed voorstellen. Het is bijzonder kwetsend voor jezelf en voor je directe omgeving die je heeft grootgebracht om te beseffen hoezeer de ultra-orthodoxe klem waarin je zit, je afgesloten heeft van de kern van het Evangelie.
De kern van het Evangelie is dat de diepste duisternis, de grootste onmogelijkheid, de zwaarste schuld en de grootste zonde toch geen belemmering is voor God die het verlorene zoekt. Ik doe niets af aan de zonde- en schuldenlast die de mens van nature met zich meetorst. Maar het is voor mij een teken van grote ketterij, ongeloof en valse leringen als in de gemeente van Christus alleen het eerste wordt beleefd (dat wij zondaren zijn en onmachtig tot enig goed werk), maar nooit het tweede (dat wij door geloof in Christus verlost zijn van die zonden en die schuld).
Als dat er niet is, dan is de godsdienst ijdel en wordt het kennelijk om een andere reden gepraktiseerd. Als de kerk met evenveel ongeloof verloren gaat als de wereld, waarvoor is Christus dan gestorven? De boom draagt geen vrucht.
Ik constateer dat met grote droefenis, maar ik leg de oorzaak eerst en vooral neer bij een tot in de uitersten doorgevoerde theologische logica rond het thema uitverkiezing.
Want het gaat er bij mij niet in dat mensen van deze snit ongelovig zouden zijn, dat ze geen geestelijke ervaringen zouden hebben, dat God hen, omwille van de gedachtenknopen die hen worden opgelegd, voorbij zou gaan.
Voor mij kan de doodsstaat van de mens niet realistisch mogelijk verkondigd worden. Ik kan voor een groot deel meegaan in de gereformeerde opvattingen over de uitverkiezing. Zeg maar, zoals Calvijn dat beschrijft. Maar met de leeruitspraken van 1931 heeft zich een machinerie in werking gezet, waarbij een koude logica (waar God Zelf Zich aan lijkt te moeten houden) alle warmte, kracht en dynamiek uit de verkondiging heeft weggehaald. Het heeft een godsbeeld opgeroepen dat geen enkele ruimte meer laat voor liefde en barmhartigheid, toch de kern van God en van het Evangelie. Men heeft zich neergelegd bij de vermeende realiteit dat er slechts weinig mensen zalig worden, ja zelfs in eigen kring zullen het er maar een paar zijn Is dat Bijbels? Ging Paulus met dit gevoel en met deze boodschap op zijn zendingsreizen?
De Bijbel heeft het tot schaamte van vele geestelijke leidslieden met zoveel woorden gezegd: het is mogelijk dat mensen door hen verhinderd worden, dat de toegang wordt geblokkeerd, dat er zware lasten worden opgelegd. Dan wordt het het werkzame bestanddeel van Gods toewending naar ons, Zijn liefde, niet gehoord, gezien of gevoeld.
Die ernstige waarschuwing komt nu eens niet af op de toehoorders, maar op de geestelijke voormannen.
Maar tot nu toe glijdt die kritiek van hen af als druppels van een eend. En ondertussen is men tevreden met het feit dat zich geen geloof in de gemeente aandient. En als het zich aandient, dan moeten we het eerst maar eens aankijken. Het kan best weer opnieuw een vergissing zijn.
Natuurlijk kun je hierover niet verder willen praten. Dat staat je vrij. Maar het gaat hier wel om een grote groep mensen die een godsdienst praktiseert (niet op basis van eigen keus maar door geboorte) waaruit geen enkele troost geput kan worden. Zeker, ze zullen houden van de vaste patronen van kerk en gemeenschap. Van de orde, van de rust, van de gewoonten, van het eigene, van elkaar. Ik doe daar niets aan af. Maar wat er aan ontbreekt, het enige nodige, dat is ook een zaak van gewoonte geworden. Dat we onbekeerd zijn en blijven. Dat we nog geen genade hebben ontvangen. Dat het niet normaal is als je iets over je eigen geloofservaringen te berde wilt brengen.
Weet je wat voor mensen je hiermee kweekt? Onverschillige mensen, die in de overlevingsmodus gaan. Die zich vanwege de enorme spagaat waarin ze verkeren maar het liefste bezig houden met de uiterlijkheden van kerk, werk en gezin en om die reden ook iedereen buiten eigen kring veroordelen. Die geloven in hun kerk, in hun dominee, in hun leefwijze, in hun leer.
Maar niet in Jezus Christus. Want dat kan daar niet. Dat mag daar niet. Dat gebeurt daar niet. Tenminste, niet echt, niet waarachtig.
Mijn vraag: als het niet in de gemeente van Christus gebeurt, waar dan wel?
Maar de mensen die God echt zoeken, voor wie het geen gewoonte is, die dit alles wel serieus nemen en verlangen naar rust in hun hart, die kunnen er niet mee leven. Dat is een grote pastorale nood. En die uit zich van tijd tot tijd in mensen die toch met stille tranen of met harde woorden vertrekken. En dan nagewezen worden.....en het verwijt krijgen dat ze zeker op een makkelijke manier willen geloven. Tevreden met het feit dat de eigen gemeenschap tenminste nog vol ongelovigen zit, zoals het hoort. Dan sluit de kring zich. Dan sluit de kring hen uit.
Zo langzamerhand vraag ik me met deze GGiN kerkverlaters af: waarom zouden wij als christenen langer met dergelijke ongelovigen een ongelijk span vormen?
Er schuilt ook een gevaar in om je teveel in te laten met mensen die wel het hoogste en het zwaarste woord hebben over kerk, geloof en de dingen van God, maar zelf geen geloof hebben.
Voor de goede orde, ik roep niemand op om onderlinge banden met mensen op te schorten. Maar mijn advies zou wel zijn om afscheid te nemen van het radicale leer-systeem en van de predikanten die het labyrint waarin mensen verdwalen in stand houden.
gravo
Wat ontzettend dom. En lelijk. En kwetsend. Laat dat gesprek inderdaad maar zitten als al zo duidelijk is dat je er niets van begrepen hebt. Gelukkig zit ik helemaal niet in die zogenaamde klem van jou, en de rest van je veroordelingen kloppen ook al niet.