Een andere kijk op bidden.
We zijn zo gewoon om aktief te bidden, vragen en danken.
Enkele kenmerkende citaten uit het artikel:
"In de evangeliën ontdekte ik dat bidden iets anders is dan we vaak denken. Jezus doet erg weinig aan voorbede. Lettend op hoe Hij Zijn leven inricht, kwam ik tot de conclusie dat bidden vooral kijken is.
Naar economische maatstaven is het Jezus-gebed uit de Oosters-orthodoxe traditie een zeer inefficiënt gebed: op vele momenten gedurende de dag bid je een eenvoudig gebed, gewoon onder je werkzaamheden door: „Heere Jezus Christus, Zoon van God, ontferm u over mij.” Voor westerse mensen is zo’n gebed vaak onbegrijpelijk. Het lijkt zo weinig concreet, is niet meetbaar en bevredigt ons denken niet. Toch heeft juist dit gebed me geleerd dat bidden allereerst kijken is. Kijken naar de aanwezige Christus en je verbonden weten.
Mijn bidden is vooral kijken geworden. Dat kost veel meer moeite dan ik dacht. Ik wil van nature dingen ontwikkelen, activiteiten ontplooien, de mouwen opstropen. Stil worden, kijken en verbonden zijn totdat ik echt hoor wat ik moet doen, is ongelofelijk moeilijk. Ik begin te begrijpen wat Jezus over Zichzelf zegt: „Ik kan niets doen voordat ik het de Vader zie doen.” Zou het kunnen dat ons gebrek aan gebedsverhoring het gevolg is van het gebrek aan échte verbondenheid?
De Oosters-orthodoxe bisschop Kallistos Ware vertelde: „Er was eens een oude man die de gewoonte had uren in de kerk door te brengen. Op een gegeven moment vroegen zijn vrienden hem wat hij daar al die tijd aan het doen was. „Ik ben aan het bidden”, antwoordde hij. „O”, zeiden zijn vrienden, „dan heb je vast heel veel aan God te vragen!” Enigszins verbaasd zei de man: „Ik vraag God helemaal niets.” „Maar wat doe je daar dan al die tijd?” „Ik zit en kijk naar God en God zit en kijkt naar mij.”
HET GEHELE ARTIKEL
Dit is echt zo'n artikel waar je lang over na moet denken.
Maar ik vind het heel erg mooi, in deze jachtige tijd is het goed om eens gewoon stil te worden voor God.
Lastig? Doen we dit al?