Dogar schreef:I hear you brother.
Unforgivinen en nog een heleboel meer ook...
Waar ik niet voor kan staan is dat een nummer als het door mij aangehaalde neergezet wordt als een verheerlijking van dergelijke praktijken. Daarmee doet men de muzikanten tekort maar nog veel vervelender daarmee doe je hen te kort die het doorstaan moesten zowel zij die het overleefden als zij die dat niet overleefden.
Wat ik aanhaalde is luid ende duidelijk een protest tegen geen pleidooi ten favure van.
Ik ben een keer naar een poplezing geweest waar over "tears in Heaven" gezegd werd dat het blasfemisch was omdat er geen tranen in de hemel zijn.
De spreker had de tekst dus blijkbaar niet gelezen, anders zou hij da t vast niet gezegd hebben.
Cobain schopte overal tegenaan, en de teksten zijn moeilijker te duiden, maar om het als oproep tot verkrachting te duiden lijkt me niet helemaal juist.
Al heb ik minder met Nirvana (al vond ik het unplugged album wel erg goed), ook omdat hun teksten vaak vol zitten met zelfmedelijden, een emotie die je niet verder brengt.
Wat dat betreft is Metallica hoopvoller.
Zijn vader krijgt er redelijk van langs in "the unforgiven", maar de slotzin van het nummer geeft aan dat de fouten van zijn vader precies zijn eigen fouten zijn.
Jaren later schreef hij "the unforgiven 2", waarin hij aangeeft dat zijn vader hem ook nooit zal kunnen vergeven, omdat ze allebei schuld hadden, en dat hij als puber niet de makkelijkste was.
En nog 10 jaar later schreef hij "the unforgiven 3".
Met als eindconclusie dat hij zichzelf wellicht niet eens vergeven kan.
En die reflectie mis ik ten enen male bij Kurt Cobain.
Geef me de rust om te accepteren wat ik niet kan veranderen.
Geef me de moed om te veranderen wat ik kan.
Geef me de wijsheid om het verschil te zien.