hans0166 schreef:ik ken dit nog wel, en het gebeurt nog steeds wel eens. Direct betrokkenen een jaar en 6 weken, waarvan 6 weken zware rouw en een jaar lichtere rouw. Hetgeen niet alleen in kleding maar ook in sociale activiteiten tot uiting kwam/komt.
Hier was/is, het ook niet ongebruikelijk dat ouderen, voornamelijk wanneer partner en/of kinderen al voorgegaan waren, de rouw niet meer aflegden en altijd in het zwart bleven.
Deze rituelen hadden ook een heilzame werking. Iedereen kon zien, hij of zij is in de rouw, dus hield je daar rekening mee. En in dat jaar werd niet zo veel van je geëist en verwacht.
Bij een bruiloft kleedde je je in vrolijke kleding, want dan was het feest en bij een begrafenis is er verdriet en smart, en uit je dat met stemmige kleding.
Bij christenen is zwart een teken van rouw en verdriet (ook over de zonden).
Hoe kleurrijk sommige begrafenissen ook soms zijn (ik woon dichtbij een begraafplaats en moet er heel vaak langs) kleurige ballonnen, veel bloemen, felgekleurde kist, gekleurde lijkauto, de begrafenisondernemer is altijd hetzelfde gekleed, in het zwart.
Als het een vrouw is, vrijwel altijd in rok. Behalve als het door een grote commerciéle organisatie verzorgd wordt.
Mijn buurvrouw werkt in een rouwcentrum - niet christelijk, gewoon voor iedereen - en de vrouwen dragen daar een zwarte rok, een witte blouse en in de winter daar een zwart giletje overheen.
Voor iedereen is het ook weer een moment van bezinning, je staat stil bij je eigen eindigheid. In mijn familie overleden een aantal tantes en ooms vrij kort na elkaar. De groep mensen rondom het graf werd steeds kleiner. En een tante zei tegen mij: ik denk dan, zou ik de volgende zijn? Het kon haar soms met angst vervullen, want ze genoot nog zo van het leven.
Maar het is geen kwestie van leeftijd, er zat ook een veel jonger nichtje tussen. Aangrijpend.
Ik ben weleens bij een begrafenis geweest dat ik het gevoel kreeg dat ik "overdressed" was. Als ik geen kledingcode weet, kleed ik me in het zwart.
Maar ik ga niet kwetsen als de familie een andere kleding vraagt, of verzoekt om juist niet in het zwart te komen, dan pas ik me uiteraard aan.
Maar: normale gepaste kleding, geen blote armen, (evt. kort mouwtje) geen blote benen, geen blote rug.
Er is een tijd om te lachen en een tijd om te wenen.