Chaya schreef:Deze zin licht ik er even uit, omdat ik denk dat dit echt iets is van de laatste jaren.
Mensen zoeken een kerk uit waar ze zich goed in voelen.
Van de laatste honderden jaren inmiddels vermoed ik.
Chaya schreef:Maar dat is niet bijbels!
Deels mee eens, maar bij een "valse leer" blijven zitten is ook niet Bijbels...
Chaya schreef:In de Nieuwtestamentische gemeentes kregen mensen al een bepaalde voorkeur voor een prediker.
Terwijl God van ons vraagt om eensgezind te zijn en te blijven met elkaar - in onze eigen gemeente - omdat we verbonden aan elkaar zijn.
Dat klopt, maar ook jij hebt je voorkeur voor een bepaalde preekstijl, voor een bepaald type predikant, en voor een club van enigszins gelijkgezinden.
Je hebt hier wel eens aangegeven dat je vertrokken bent als er een vrouw op de preekstoel verschijnt, ongeacht wat ze te zeggen heeft. Dan is je laten leiden door degene die voorgaat in net zo goed onbijbels lijkt me?
Chaya schreef:En vroeger kon je niet anders, want dan was er maar 1 kerkgebouw in het dorp, in grotere steden meerdere, maar die lagen dan op te grote afstand.
Dat is wel heel vroeger, ik kan je genoeg dorpen aanwijzen waar zowel de hervormde, de katholieke als de gereformeerde kerk (de gebouwen bedoel ik) van voor 1900 zijn.
Chaya schreef:Ik ben van mening dat sommige mensen lijden aan hun kerk, vanwege de schrale prediking of te snel doorgevoerde vernieuwingen.
daar heb je gelijk in. Er zijn echter jongeren die juist moeite hebben met het ontbreken van modernere vormen (even zonder dat ik hier een waardeoordeel aan hang) en die zodoende ook lijden aan hun kerk. Doordat ze echter nog minder gesetteld zijn raak je die kwijt. Is dat dan de bedoeling?
Chaya schreef:En vaak zijn dit mensen die zich eenzaam hierin voelen, omdat de rest van de gemeente dit niet herkent. En die het ook zo ervaren, vertrekken zodat die mensen nog eenzamer worden.
En daarom blijf ik zitten in mijn eigen gemeente, ondanks ik me er niet altijd comfortabel in voel en verdriet voel over veranderingen die op komst zijn.
Respect!
Chaya schreef:Als de vorm verandert, zie je helaas ook vaak dat de inhoud gaat veranderen.
Als de traditie leidend gaat worden zie je ook vaak dat de inhoud minder van belang wordt. Het is een effect wat beide kanten op ontstaat.
Chaya schreef:Jij noemt hier de bevindelijke prediking en daar ben ik zelf in grootgebracht en vind ik heel fijn om te beluisteren.
En niet alleen bevindelijk, ook separerend. (waar je niet meer mee aan hoeft te komen, dat wordt niet verstaan en begrepen).
Spreek tot ons zachte dingen, Jes. 30)
Mij valt bij veel bevindelijke preken (toegegeven, als ik daar bij mijn schoonfamilie zit zit ik in een gemeente ver rechts van de jouwe) juist op dat het alleen maar gaat om de weg die God met de predikant is gegaan, en dat dat als een soort blauwdruk voor een "perfect geloofsleven" wordt neergelegd.
Ik kan me voorstellen dat dat in linksere kringen minder het geval is, maar de vergelijking met de katholieke "heiligenlevens" komt vaak in me op.
Separerend, als ik de term goed begrijp (het refo-jargon gaat me steeds beter af, maar soms mis ik nog net de finesse), is juist iets waar onze eigen predikant (GKv) wel vrij veel nadruk op legt, en daar is hij niet de enige in.
Als je echter liederen blijft zingen uit 1773, en alleen met kerst een trompet naast het orgel toelaat, is de stap vanuit de wereld naar de kerk, en daarmee ook de aantrekkingskracht van de kerk op de wereld een steeds lastiger item aan het worden.
Sowieso valt me vaak op dat de gemeenten die wat vrijere vormen hebben en wat moderner taalgebruik/muziek vaak veel meer gericht zijn op het bereiken van hen die buiten staan.
Waar traditionelere kerken soms vervallen in het heilig verklaren van hun eigen tradities, en daarmee hun "stad op de berg" doelstelling aan het verliezen zijn.
Ik ben binnen mijn kerk een behoudend persoon (al zul jij me nogal vrijzinnig vinden, dat proef ik tenminste soms uit je reacties), maar tegen een wat modernere vorm kan ik niks inbrengen.
Wel tegen bepaalde opwekkingsliederen die een werkelijk bizar aantal herhalingen kennen, of tegen een erg oppervlakkige tekstkeuze in deze liederen. Die oppervlakkigheid zie ik echter aan beide kanten. De traditionelere gemeenten in een soms gezapig "dat is allemaal al een gepasseerd station", en de vrijzinniger gemeenten in een altoosdurend Halleluja.
Geef me de rust om te accepteren wat ik niet kan veranderen.
Geef me de moed om te veranderen wat ik kan.
Geef me de wijsheid om het verschil te zien.