DeDwaler schreef:Het is niet stumpelig, lieve Dorpeling. Je verhaal getuigt van Geest en van kracht en ik ben het in alles roerend met je eens. Dank je voor je rijke uiteenzetting van het Evangelie. De Heere zij geprezen!
DeDwaler ik ken je niet, maar ik voel een geestelijke herkenning in al je woorden. Dank voor je steun in deze.
DeDwaler schreef:
De Heere Jezus slaat de mens alles uit handen (werk en illusies) en trekt de macht compleet naar God toe. Wat is het gevolg? Dat de mens in en voor alles afhankelijk is van God en Zijn genade. Precies zoals het in werkelijkheid en in waarheid is. God is soeverein.
De oproep van geloof en bekering is er, maar ook de verkondiging dat het vlees (wij en onze werken) geen enkel nut heeft en we in alles afhankelijk zijn van God. De enige hindernis voor de mens om tot de Vader te komen is het eigen zondige vlees. Om die reden zond God Zijn Zoon in een vlees, maakte dat vlees voor ons tot zonde om het voor Hem mogelijk te maken om zondaren met Zichzelf te verzoenen.
Waar blijven wij dan? Nou, er staat ons niets in de weg om het de Heere te vragen.
Amen!
gravo schreef:
Er is echter één pijnpunt dat blijft knagen.
Al die prachtige vergezichten, van een gelovige die deemoedig wordt, zijn ellende leert kennen, die volkomen zondig en rechteloos als een bedelaar aan de troon der genade komt. Al die sterke beelden van berouw hebbende zondaars die het slechts van genade moeten hebben. Al die andere beelden van mensen die begiftigt worden met een nieuw levensbeginsel (de wedergeboorte), die vervolgens getuchtigd door de Wet hun verlossing vinden in een geschonken geloof en die in een nieuwe godzalig leven gaan wandelen, bekeerd van hun oude werken en dankbaar vanwege de genade.....
.....wat is het allemaal waard als het in de praktijk niet of nauwelijks wordt teruggevonden?
(...)
Als het zo ligt, is mijn gedachte, dan maakt het hele kerk-zijn ook niet meer uit. Alle vormen, gebruiken, regels, leerregels, boeken, preken, kleding, gewaad, daad, gelaat en praat.....als het afkomstig is uit een gemeenschap die geen geloof heeft......welke gemeente uit Klein-Azië moeten we hier dan mee vergelijken?
Ik vind het pijnlijk.
Dank gravo voor je eerlijkheid.
Je hebt gelijk dat het in de tegenwoordige praktijk nauwelijks nog gevonden wordt. Het is te huilen, God lijkt zich wel terug te trekken uit ons land. Nederland is geen christelijk land meer. Dat was vroeger wel anders. Toen zaten Gods kinderen overal, soms halve dorpen. Er werden veel gezelschappen gehouden waar echt veel mensen kwamen. En ze kwamen daar ook openlijk voor uit, men wist precies wie het waren. Dan zijn we in onze tijd toch wel arm. Met al onze welvaart, arm op geestelijk terrein. Gods kinderen lijken wel 'op' te raken.
Maar het is er nog wel, er is nog verwachting! 'Zij zullen U vrezen, zolang de zon en maan zullen zijn, van geslacht tot geslacht.'
En omdat God niet veranderd, kan Zijn Woord ook niet veranderd worden. Hij bekeert nog steeds mensen op dezelfde manier als 'vroeger'. Daarom moet er nog steeds gepreekt worden Wet en Evangelie, van vloek en genade. Van de mogelijkheid van zalig worden door genade alleen.
Vroeger zeiden ze, 'als je nat wilt worden moet je in de regen gaan lopen', m.a.w. als je bekeerd wilt worden moet je onder de preek gaan zitten. Dus niet opgeven. Als we het opgeven, zeggen dat het niet meer uitmaakt, werken we dat dan niet tegen? Ook al is het enkel gewoonte, enkel omdat het zo geleerd is uit opvoeding of om welke reden dan ook, wat altijd tekort is. We hebben het nog, laten we daar dankbaar gebruik van maken.
Bidden we trouwens wel genoeg voor onze voorgangers? Want we kunnen wel zegen willen krijgen of klagen over het gemis daaraan, maar als we niet vragen of onze predikant 'aangedaan mag zijn met kracht uit de hoogte' en of God Zelf hem wil bijstaan en de woorden in de mond leggen; kunnen/mogen we dan wel zegen verwachten? We krijgen wel het votum aan het begin 'Onze hulp en onze verwachting is in de naam van de HEERE, die hemel en aarde gemaakt heeft' maar is het ook ons gebed?
Preken is Zijn Eigen gebod; Gaat dan henen, onderwijst al de volken, dezelve dopende in den Naam des Vaders, en des Zoons, en des Heiligen Geestes; lerende hen onderhouden alles, wat Ik u geboden heb.' Maar luisteren is óók Zijn gebod: 'Hoort naar Mijn stem, dan zal Ik u tot een God en zult gij Mij tot een volk zijn, en wandelt op de ganse weg die Ik u gebied, opdat het u welga’. Hij kan en wil het gepredikte woord gebruiken als middel, Hij wil erin meekomen en het zegenen 'en zij, uitgegaan zijnde, predikten overal, en de Heere wrocht mede'.
gravo schreef: Dorpeling, ik geloof hartelijk dat het bij jou wel een doorleefde zaak is. En ik hoop ook dat je van de genade die je hebt ontvangen ook openlijk, ondubbelzinnig en met klare taal getuigenis geeft. Want de woorden die je schrijft passen niet bij iemand die allen maar "belijdenis van de waarheid" doet.
Als mensen in de GG iets nodig hebben, dan is het wel dat er mensen opstaan en zeggen dat zij wél een waar geloof hebben. Dat zij iemand zijn waar de dominee het nu altijd over heeft. Dat de theorie wél in de praktijk zichtbaar is. Dat God mensen wel opzoekt, liefheeft, bekeert en verlost! Niet om er mee te pronken, maar om eenvoudig die stille schroom te overwinnen. Voor zichzelf en voor de mensen in de gemeente zou het zegenrijk zijn.
En als je het dan niet hardop zou willen zeggen voor jezelf of voor de mensen, zeg het dan hardop omwille van God.
Zou Hij de mens niet prijzen die van Christus getuigt?
gravo
Dat is schuld, die soms ook zo gevoelt wordt. Het zou inderdaad tot Gods eer zijn als we veel van Zijn werk in ons hart 'daarvan spreken dag en nacht.' We spreken veel te weinig, valse schaamte en mensenvrees ligt daaraan ten grondslag denk ik. Bang wat de mensen zullen zeggen, wat anderen vinden. Deels terecht, het is nu eenmaal hoe dat werkt. Mensen gaan kijken naar hoe je leven eerst was en als dat voorheen niet zo netjes was, wordt daarop gewezen 'moet je kijken wat hij nu heeft te zeggen! Hij wil ook wat worden zeker. Dat noemt zich maar zo verlost, en dat doet maar, dat kan toch nooit waar zijn..'
Toch zullen er ook veel mensen zijn die echt niet kunnen en durven geloven dat het waar is, die steeds blijven twijfelen, gevaar voor zelfbedrog ligt zo op de loer waardoor ze er niet voor uit durven komen. Wel zoveel gebeurd, maar of het Gods werk is.. ? Bekommerd en van verre staand. Ik ben ervan overtuigd dat er veel mensen zijn die niet verwachten ooit in de hemel te zullen komen, en dat het bij het sterven blijkt dat het tóch waar is geweest, dat vaak op het sterfbed nog een doorbraak komt.
Ik spreek geregeld kinderen van God en dat wordt het vaak gezegd dat we er veel meer over moeten praten, getuigen moeten, als het voor mij kan, dan kan het voor iedereen! Tot jaloersheid verwekken en oproepen om ook Hem te volgen. Hij is het zo waard. Maar vooral in het eerste begin, als het nog zo 'nieuw' is, ligt het allemaal nog zo gevoelig. Je kúnt er dan nog niet echt over spreken. Het moet nog groeien.
De praktijk is wel vaak dat het spreken binnen de veilige grenzen van gezin en familie nog wel gaat. Maar de harde, veroordelende wereld daarbuiten is vaak een ander verhaal. Het kan ook zo´n pijn doen als Gods werk in je leven weggezet wordt door anderen als niet waar, niet echt. Dat dierbare geloof, wat je geschonken is na vaak zoveel bange dagen en nachten, al die tere gevoelens en herinneringen aan Gods kennelijke troost en aanwezigheid die ermee verweven zijn, en dat soms zo door het slijk gehaald.. dat doet niet eens eerst persoonlijk pijn, maar vooral het voelen alsof het God Zelf is die vernederd en vertrapt wordt. Dan zwijg je maar liever.
Maar dat is niet goed, dat ben ik van harte met je eens!
Marnix schreef: Mooi gezegd. Toch heb ik wel twee vragen;
1. Wat is precies de uitwerking van wat je hier schrijft? Want je kan zuiver preken over al die dingen maar als je mensen voorhoudt dat ze er toch geen gehoor aan kunnen / willen geven blijf je een kerk vol onbekeerde mensen overhouden. Mensen die zeggen: Ik kan en wil het niet, er moet nog iets gebeuren. Daar wacht ik maar op en tot die tijd beschouw ik mezelf niet als kind van God.
2. Als je gered bent en je hoort iedere zondag weer dat je onder de vloek ligt (want dat hoort blijkbaar bij de zuivere prediking), word je dan niet iedere keer weer eerst tot vijand van God gemaakt om daarna weer over de verlossing te horen? Maar als je verlost bent, blijf je dat toch ook? We worden toch niet iedere zondag weer eerst vijand van God en daarna weer gered? Wat is de uitgangspositie? Als je Romeinen leest of een andere brief begint het altijd met de redding, dat je van God bent.
Marnix, als toevoeging hoop ik dat je hier wat aan hebt:
1.De uitwerking is in Gods hand. Hij gaat door met Zijn werk totdat de laatste van de uitverkorenen is toegebracht tot de ontelbare schare (!) die zalig wordt. Dat is weer makkelijk zul je zeggen, want dan kan ik alsnog achterover leunen. Nee, daar houdt het niet op. We hebben het Woord en de beloften, en moeten daar ook (bedelend, niet rechthebbend!) werkzaam mee zijn. De verloren zoon zag in dat hij reddeloos verloren was, maar bleef toen niet bij de varkens zitten. Nee, hij zei: 'Ik zal opstaan en tot mijn vader gaan,' en hij deed het ook. Want hij wist dat zijn vader goed was. En zijn vader stuurde hem niet weg, 'als hij nog ver van hem was, zag hem zijn vader, en werd met innerlijke ontferming bewogen; en toe lopende, viel hem om zijn hals, en kuste hem.'
God komt de mens tegemoet met Zijn welgemeende nodigingen. Hij lokt ons als het ware met Zijn beloften van liefde, barmhartigheid en trouw. Als wij dat menen niet nodig te hebben en eraan voorbij gaan, is verloren gaan onze eigen schuld!
2.Inderdaad, als je waarlijk verlost bent, blijf je dat. Bij God is geen schaduw van omkeer, en het is een eeuwige zekerheid. 'God is geen man, dat Hij liegen zou, noch eens mensen kind, dat het Hem berouwen zou; zou Hij het zeggen, en niet doen, of spreken, en niet bestendig maken?'
We mogen dus niet aan God twijfelen. Maar daarom kunnen we nog wel aan onszelf twijfelen! Hoe meer je wilt breken met de zonden, des te meer merk je hoe diep die eigenlijk wel zit. Als het weer zo mis gegaan is, dan kun je je gewoon niet voorstellen dat God met zo'n vuile zondaar nog van doen wil hebben, dat het echt voor zó een is. En dan geeft het zo'n troost als je weer hoort dat Hij kan verlossen van élke vloek, dat niemand te slecht is. 'Dit is een getrouw woord, en alle aanneming waardig, dat Christus Jezus in de wereld gekomen is, om de zondaren zalig te maken, van welke ik de voornaamste ben.' Ook na bekering blijf je God nog zo nodig, misschien wel juist dan!
Mijn kleintje kon vanavond niet in slaap komen en zong het heel hard: Heer' ai maak mij uwe wegen door Uw woord en Geest bekend, leer mij hoe die zijn gelegen.. 't goed dat nimmermeer vergaat, zal hij ongestoord verwerven. Ik dacht, dat is een preek op zich. En een oproep voor ons!