toekomstige vorm eredienst

[Marnix]

Ik zie geloof in de woorden van de Heere Jezus en geen twijfel en onzekerheid.



"Want aan u is het uit genade gegeven in de zaak van Christus niet alleen in Hem te geloven, maar ook voor Hem te lijden, omdat u dezelfde strijd hebt als die u bij mij gezien hebt en nu van mij hoort." (Filippenzen 1:29-30)

Tegenwind, hoon, smaad, lijden, verdrukking en vervolging omwille van het Woord, dat is het loon dat een dienstknecht van de Heere van de wereld ontvangt (zie: alle dienstknechten van God in de Bijbel). Hoe moeilijk en eenzaam dat misschien ook is, het is een troost en bemoediging te weten wat het eeuwige loon is. Dat heeft niets te maken met jezelf op een voetstuk plaatsen, belangrijkheid of slachtofferrol, maar met, zoals de Heere Jezus zegt: dat een dienaar niet meer is dan zijn heer (Johannes 15:18-27).

Aanmatigend? Ja, misschien wel, maar wat als het de waarheid is? Het is nu eenmaal de waarheid dat God Zich persoonlijk ontfermt over Zijn uitverkorenen. Hoe zou een kind van God anders getuigen dan naar waarheid? Een kind van God legt het hele hebben en houden bij God, want daar ligt het in werkelijkheid ook, inclusief de vrijmacht van God om Zich te ontfermen over wie Hij wil. God is soeverein en de mens heeft God niet in de broekzak. God wil de eer en de glorie en die deelt Hij met niemand.



Het tot geloof komen in Jezus is geen werk van mensen, maar een genadegave van God die Hij persoonlijk werkt door de Geest en de prediking van het Woord. De genade van God is geen cadeautje dat je zowel kunt aannemen als laten staan, maar God zorgt er Zelf voor dat een mens het wil en aanneemt, anders gebeurt het niet. Onweerstaanbare genade (Irresistible Grace), zoals calvinisten zeggen. De mens is immers een zondaar en een zondaar komt niet uit eigen beweging tot de Heere Jezus. Totale verdorvenheid (Total Depravity), zoals calvinisten zeggen.

De wil van een zondig mens is in zoverre vrij dat het alleen wordt beperkt door de eigen ongerechtigheid. Aangezien de mens niet rechtvaardig, maar een leugenaar is, is hij ook niet in staat tot een rechtvaardige (volmaakte) daad, zoals geloven in God bijvoorbeeld. Om die reden heeft God Zijn Zoon gezonden en is het Zijn rechtvaardigheid, Zijn woord en de Geest Die een mens tot geloof brengt en levend maakt (Johannes 6:60-66).

Dat is 1 kant van het verhaal, de andere kant is dat de Bijbel mensen oproept tot geloof en bekering en ze daarin ook verantwoordelijkheid geeft. En “sorrry maar ik kan niets met die oproep” is nooit een valide antwoord. Er is niemand hier die niet beweert dat het geloof een gave van God is, dat als God niet werkt, we niet gaan geloven. Het gaat om de balans, dat God werkt en wij worden opgeroepen gehoor te geven aan Zijn oproep. Dat zijn beiden bijbelse zaken en die moeten naast elkaar blijven staan, het een mag niet tegen het ander weggestreept worden. Werk uw zaligheid met vreze en beven, want God is het die het willen en werken in ons werkt. Dat is Bijbels en de reactie kan nooit zijn: ja maar ik kan mijn zaligheid niet werken met vreze en beven en ook niet: Ik heb God daarin niet nodig.

[mona]

Werk uw zaligheid met vreze en beven, want God is het die het willen en werken in ons werkt. Dat is Bijbels en de reactie kan nooit zijn: ja maar ik kan mijn zaligheid niet werken met vreze en beven en ook niet: Ik heb God daarin niet nodig.

Deze woorden van Paulus staan in zijn brief aan de Filipenzen hoofdstuk 2, en is gericht aan de gemeente van Christus, namelijk hen die al in Hem geloven. (zie hoofdstuk 1)
Aan je zaligheid werken met vreze en beven, gaat daarover, dat je moet investeren in /je inspannen voor een heilige levenswandel met de Heere. (lees ook de teksten er voor en er na, en de context).
Het gaat in dit stukje er niet over dat je je moet inspannen om God te zoeken voor je redding, maar voor je heiligmaking.

Een kind van God legt het hele hebben en houden bij God, want daar ligt het in werkelijkheid ook, inclusief de vrijmacht van God om Zich te ontfermen over wie Hij wil. God is soeverein en de mens heeft God niet in de broekzak. God wil de eer en de glorie en die deelt Hij met niemand.

Wat bedoel je hier precies? Een kind van God is al behouden anders was hij geen kind van God.
En toen hij nog geen kind van God was, maar ernaar verlangde en kind van God te zijn, en Hem ging zoeken, kan ik me niet voorstellen dat hij tegen God zei: laat U mij maar verloren gaan, want dat is Uw vrijmacht. Nee, hij zal geroepen hebben: behoud mij, om Uws Naams wil! Ik pleit op Uw zondaarsliefde om hen te redden, zoals U in Uw Woord zegt!
Ik kan mij niet voorstellen dat een zondaar, pleitend aan Gods troon om redding, zal zeggen: laat mij maar verloren gaan, want U mag Zich ontfermen over wie U wil.
Bovendien is de eer en glorie van God gelegen in redding van zondaren en niet in het verloren laten gaan.

Deze discussie is al eeuwen oud. En niemand op aarde zal komen te weten hoe het echt zit, want het zijn de verborgenheden van het raadsbesluit van God. Wij hebben te doen met Gods geopenbaarde wil, en die staat onomstotelijk vast in Zijn Woord: Bekeert U. En alle middelen zijn daarvoor gegeven van Godswege!
Alleen door je niet te bekeren (met welke uitvluchten dan ook) zullen we verloren gaan. En als je dan je hele leven onder Gods oproep tot bekering hebt gezeten, en je hebt geen gehoor aan Hem gegeven, dan zal je daarop geoordeeld worden. Ook dominees, die zeggen dat het niet zo makkelijk gaat, dat je van alles gekend moet hebben voordat je bij Christus mag komen, die zeggen dat je niets kan, dat je eerst zoekende gemaakt moet worden, allen die struikelblokken op de weg naar Christus leggen, ook zij zullen voor de wegversperringen geoordeeld worden.

[Marnix]

Deze woorden van Paulus staan in zijn brief aan de Filipenzen hoofdstuk 2, en is gericht aan de gemeente van Christus, namelijk hen die al in Hem geloven. (zie hoofdstuk 1)
Aan je zaligheid werken met vreze en beven, gaat daarover, dat je moet investeren in /je inspannen voor een heilige levenswandel met de Heere. (lees ook de teksten er voor en er na, en de context).
Het gaat in dit stukje er niet over dat je je moet inspannen om God te zoeken voor je redding, maar voor je heiligmaking.

Klopt. Eerder is romeinen 10 genoemd. Hoe kunnen mensen gaan geloven als ze de boodschap niet horen. En als je in een gemeente zit hoor je het evangelie. En word je opgeroepen tot geloof en bekering. Dan is heiligmaking en bekering wel een verschil maar de overeenkomst is dat God door zijn Woord werkt.

Punt is dat op Refoweb de meeste mensen toch wel geloven en naar de kerk gaan. Wat dat betreft weinig verschil met wat Paulus schrijft aan de Filippenzen. Terwijl het toch doorgaans gelovigen uit bepaalde kringen zijn die het werken, de oproep die je als mens krijgt, wegstrepen tegen Gods werk. Wat vaak leidt tot passiviteit. Ik wil niet en kan niet, God moet het doen. Verder geloven ze de Bijbel van kaft tot kaft maar is er schroom om jezelf als kind van Hem, als heilig door Hem, te zien.

[mona]

Punt is dat op Refoweb de meeste mensen toch wel geloven en naar de kerk gaan.

Naar de kerk gaat staat niet per definitie synoniem voor wedergeboren zijn. En je wordt ook niet automatisch wedergeboren door naar de kerk te gaan.
Dat moeten we wel onderscheiden. De Kerk zit in de kerk.
Als je opgeroeid onder het Woord moet er uiteindelijk toch een bekering komen.

[DeDwaler]

Dat is 1 kant van het verhaal, de andere kant is dat de Bijbel mensen oproept tot geloof en bekering en ze daarin ook verantwoordelijkheid geeft. En “sorrry maar ik kan niets met die oproep” is nooit een valide antwoord. Er is niemand hier die niet beweert dat het geloof een gave van God is, dat als God niet werkt, we niet gaan geloven. Het gaat om de balans, dat God werkt en wij worden opgeroepen gehoor te geven aan Zijn oproep. Dat zijn beiden bijbelse zaken en die moeten naast elkaar blijven staan, het een mag niet tegen het ander weggestreept worden. Werk uw zaligheid met vreze en beven, want God is het die het willen en werken in ons werkt. Dat is Bijbels en de reactie kan nooit zijn: ja maar ik kan mijn zaligheid niet werken met vreze en beven en ook niet: Ik heb God daarin niet nodig.

Er zijn wellicht twee kanten aan het verhaal, maar die staan in werkelijkheid niet naast elkaar, dus in de Bijbel ook niet. Die twee Bijbelse zaken staan namelijk in elkaars verlengde. De menselijke verantwoordelijkheid (als je dat zo noemen wilt) en Gods werk. De gevallen mens staat niet neutraal of welwillend ten opzichte van God, maar hij is een ongelovige zondaar die zich uit zichzelf niet bekeert tot de ware God.

De mens is verantwoordelijk voor zijn ongeloof en onwil (zonde) en om die reden veroordeeld. De reden dat God Zijn Zoon moest zenden is toch dat we verloren zondaren zijn? Aangezien de zondige mens zijn verantwoordelijkheid nooit neemt, niet gelooft en zich niet bekeert, daarom moet God het doen en Hij doet het ook. Lees als voorbeeld de gelijkenis van Jezus over de grote maaltijd: Lukas 14:15-24.

De natuurlijke mens wordt uitgenodigd (geroepen) en die slaat er om allerlei redenen (oftewel onwil) geen acht op en daarom brengt God Zelf binnen wie Hij wil, namelijk de armen en verminkten en kreupelen en blinden. Hij dwingt ze zelfs om binnen te komen staat er. Hoe bedoelen ze: God is een gentleman, klopt netjes aan en dwingt niemand? Dat klinkt allemaal erg vroom, maar het is flauwekul.

Blijkbaar krijgt God meestal "Houd mij voor verontschuldigd" te horen. Lijkt toch erg op: “sorrry maar ik kan niets met die oproep”. Dat is valide genoeg om de mens op af te rekenen, lijkt mij. Het niet kunnen van de mens heeft bovendien te maken met onwil, een keuze en daar kun je je niet achter verschuilen en dat moet je horen.

Het is zeker dat Gods ontferming en genade doel treft (want het is compleet Zijn werk). Wurm je de mens er op welke manier dan ook tussen en maak je God daarvan afhankelijk, dan komt alles op losse schroeven te staan en dan krijg je schijnbare onoplosbare tegenstrijdigheden in de Bijbel.

[DeDwaler]

Een kind van God legt het hele hebben en houden bij God, want daar ligt het in werkelijkheid ook, inclusief de vrijmacht van God om Zich te ontfermen over wie Hij wil. God is soeverein en de mens heeft God niet in de broekzak. God wil de eer en de glorie en die deelt Hij met niemand.

Wat bedoel je hier precies?

Ik bedoel daarmee dat de reden dat God Zich over een mens ontfermt niet in de mens ligt, maar in Hem. God is daar vrij in en dat zegt Hij ook (Romeinen 9:15). Daarom heet het ook genade, om niet.

Het is een hardnekkig en kwalijk misverstand om te veronderstellen dat God verantwoordelijk is voor de ondergang van mensen. Het feit dat er mensen verloren gaan is niet het gevolg van dat God Zich niet ontfermt. Heeft Hij Zijn Zoon immers niet gezonden en voor allen overgegeven? Mensen gaan verloren door de eigen ongerechtigheid en zonden en omdat ze Gods Zoon verwerpen. Wij mensen zijn eenieder verantwoordelijk voor onze eigen ondergang en niemand anders.

[Chaya]

Ik kan mij niet voorstellen dat een zondaar, pleitend aan Gods troon om redding, zal zeggen: laat mij maar verloren gaan, want U mag Zich ontfermen over wie U wil.

Vreze des Heeren, dat is geen slaafse vreze, geen bangheid. Vreze des Heeren, dat is de kinderlijke vreze. Hem erkennen als de souvereine Beschikker over ons leven, en dat niet al morrend en mokkend, maar in onderworpenheid aan Hem, dat is vreze. Vragen naar des Heeren wil ; Hem kennen en erkennen als de Leidsman van het leven, dat is vreze des Heeren. En kenmerk van de ware vreze des Heeren is luisteren naar Hem. Wij, mensen, praten zoveel, wij weten het zelf meestal zo goed, wij hebben ''t luisteren verleerd, maar daarmede ook de vreze verloren. Toen de mens in het paradijs niet meer luisterde naar God, toen was hij ook de vreze des Heeren kwijt. Vreze des Heeren, dat is zich overgeven aan de Heere, eenswillend zijn met de Heere. Vrezen, dat is zoals een kind opziet tot zijn vader en toch vader liefheeft en alles van vader aanvaardt, omdat het vader vertrouwt.
BRON
Daar moest ik aan denken toen ik deze zin las van jou.

Ik denk dat de Dwaler dit ook zo bedoelde.

[DeDwaler]

Vreze des Heeren, dat is geen slaafse vreze, geen bangheid. Vreze des Heeren, dat is de kinderlijke vreze. Hem erkennen als de souvereine Beschikker over ons leven, en dat niet al morrend en mokkend, maar in onderworpenheid aan Hem, dat is vreze. Vragen naar des Heeren wil ; Hem kennen en erkennen als de Leidsman van het leven, dat is vreze des Heeren. En kenmerk van de ware vreze des Heeren is luisteren naar Hem. Wij, mensen, praten zoveel, wij weten het zelf meestal zo goed, wij hebben ''t luisteren verleerd, maar daarmede ook de vreze verloren. Toen de mens in het paradijs niet meer luisterde naar God, toen was hij ook de vreze des Heeren kwijt. Vreze des Heeren, dat is zich overgeven aan de Heere, eenswillend zijn met de Heere. Vrezen, dat is zoals een kind opziet tot zijn vader en toch vader liefheeft en alles van vader aanvaardt, omdat het vader vertrouwt.
BRON
Daar moest ik aan denken toen ik deze zin las van jou.

Ik denk dat de Dwaler dit ook zo bedoelde.

Mooi, Chaya

[gravo]

(...)Gravo, jammer van je veroordeling, dat slaat zo’n gesprek alleen maar dood.

Hoezo veroordeling?

1. Ik heb het alleen over een "ogenschijnlijke geestelijke armoede" gehad. Ik bedoel daarmee dat er wel degelijk geestelijk leven in de GG is en dat er meer mensen ware kinderen van God zijn dan op het eerste gezicht blijkt. Sterker nog, ik schat het gehalte aan geestelijk leven juist hoog in. Het zijn serieuze mensen, die de oude belijdenissen van de kerk (Apostolicum) ten volle omarmen. Je kunt in de GG een rijk geloof hebben, met veel kennis van christendom, leer en theologie, maar ook met mystieke, innerlijke kanten (bevinding). Hoogten en diepten, worsteling en verlossing, het is allemaal bij de broeders en zusters van de GG te vinden. Bovendien zijn ze trouw en vriendelijk.
Echter, er is een mechanisme waarmee die werkelijkheid wordt verhuld. Dat komt uiteraard door de theologie, waarin het bijna onmogelijk is dat er veel mensen tot geloof komen. Het kan eenvoudig niet waar zijn dat er veel mensen in eigen kring geloven! Men lijkt een bepaalde verhouding in gedachten te hebben over het mogelijk percentage ware gelovigen. En dat ligt niet al te hoog.
En het komt omdat mensen gewaarschuwd worden om hun eigen geloof niet al te lichtvaardig voor het ware geloof te houden. Ze durven het niet te erkennen of hardop te zeggen. Hierdoor ontstaat een klimaat van stilte, mijding en schroom. En ik vind dat geen goede uiting van de christelijke gemeente in de wereld. Vandaar het vergelijk met Handelingen.
Dat is kritiek. Met name op de constructie van de theologie. Het blijkt namelijk verstrekkende gevolgen te hebben. Gevolgen waar andere kerken veel minder last van hebben. Het is dus niet God die hier remmend optreedt, maar de menselijke theologie. We kunnen bij zo weinig openlijk beleden geloof niet verwijzen naar de vrijheid van God in het schenken van genade, maar we moeten helaas de oorzaak zoeken bij een menselijke ontwerp-fout in de theologie. Mensen worden ondraaglijke lasten opgelegd en er worden innerlijke en uiterlijke belemmeringen opgeworpen. God werkt niet minder dan in andere kerken. Daar geloof ik niets van. Want God is gisteren en heden Dezelfde en tot in eeuwigheid. Welke theologisch dichtgetimmerde constructie we ook verzinnen. Maar het zou wel tot verootmoediging moeten leiden.

2.Imiteren. Ja, natuurlijk. Een van de remmende zaken in orthodox kerkelijk Nederland is de dominantie van de dominee. Hij neemt zo'n centrale plaats in in de gemeente, staat geestelijk zozeer op een voetstuk (hij is in alle opzichten het absolute tegendeel van de gewone gemeenteleden) dat de vrijheid van de "gewone" christen ernstig onder druk staat. Dat proef je het sterkst, wanneer zo'n beetje iedereen het bekende oudvaderlijke denken en spreken van die dominees gaat overnemen. Dat betreft niet alleen die eigenaardige zeurstem die huisvaders opeens kunnen opzetten wanneer zij een tafelgebed bidden (van nature hebben zij meestal een hele gewone stem), maar het gaat veel verder: in gedachten, woorden en werken ontdek je pure mimese (= nabootsing = imitatie) van wat de klasse der predikanten te berde brengt. Het zal wel een psychologisch of sociologisch verschijnsel zijn, dat je je bindt aan de leider door hem na te gaan doen, maar ik vind die nabootsing altijd frappant en verdrietig. Alsof we als gelovige christenen niet zelf in het leven kunnen staan, niet zelf kunnen denken, niet zelf kunnen spreken of zelf onze verhouding met God onder woorden kunnen brengen.

Verder vind ik de vlucht in allerlei niet-inhoudelijk geweeklaag allemaal gemalen poppenstront, zoals een GG ouderling mij eens zei. Een lief kind van God dat al jaren juicht voor de troon.
Ga liever eens in op de werkelijkheid dat mensen in de GG vrijwel nooit zekerheid hebben over hun geloof (als het anders is hoor ik het graag) en vergelijk dat eens met de Bijbelse gegevens over de uitwerking van de verkondiging van het Evangelie. En dan praten we verder.

gravo

*PS Foei!

[MoesTuin]

En zo is het ook Gravo
Verder zijn mensen in het echt meestal veel aardiger en toegankelijker dan op een forum wat ook zal meespelen.....

[Marnix]

Naar de kerk gaat staat niet per definitie synoniem voor wedergeboren zijn. En je wordt ook niet automatisch wedergeboren door naar de kerk te gaan.
Dat moeten we wel onderscheiden. De Kerk zit in de kerk.
Als je opgeroeid onder het Woord moet er uiteindelijk toch een bekering komen.

Klopt. Maar je zit wel “onder het Woord” en God werkt door dat Woord. En Hij heeft je al beloften gedaan. Er hoeft dus geen angst te zijn om God je wil bekeren, of Hij in Zijn soevereiniteit jou wel op het oog heeft. En Hij is in die beloften te vertrouwen. En dus kan je wat met Zijn oproepen.

[DeDwaler]

*PS Foei!

Het Evangelie is niet naar de mens, schrijft Paulus. Dat wil zeggen dat het niet de woorden van mensen zijn, maar van God. Het Evangelie behaagt de zondige mens niet en daar hebben mensen (zoals overal, dus ook in de G.G.) het moeilijk mee, tenzij je met vroomklinkende verzinsels het Evangelie ontdoet van alles wat mensen eventueel aanstoot zou kunnen geven. Vrucht draagt dat sprookje, zoals in werkelijkheid blijkt, ongetwijfeld, maar het is maar de vraag wiens vruchten het zijn.

[benefietdiner]

Hoezo veroordeling?

1. Ik heb het alleen over een "ogenschijnlijke geestelijke armoede" gehad. Ik bedoel daarmee dat er wel degelijk geestelijk leven in de GG is en dat er meer mensen ware kinderen van God zijn dan op het eerste gezicht blijkt. Sterker nog, ik schat het gehalte aan geestelijk leven juist hoog in. Het zijn serieuze mensen, die de oude belijdenissen van de kerk (Apostolicum) ten volle omarmen. Je kunt in de GG een rijk geloof hebben, met veel kennis van christendom, leer en theologie, maar ook met mystieke, innerlijke kanten (bevinding). Hoogten en diepten, worsteling en verlossing, het is allemaal bij de broeders en zusters van de GG te vinden. Bovendien zijn ze trouw en vriendelijk.
Echter, er is een mechanisme waarmee die werkelijkheid wordt verhuld. Dat komt uiteraard door de theologie, waarin het bijna onmogelijk is dat er veel mensen tot geloof komen. Het kan eenvoudig niet waar zijn dat er veel mensen in eigen kring geloven! Men lijkt een bepaalde verhouding in gedachten te hebben over het mogelijk percentage ware gelovigen. En dat ligt niet al te hoog.
En het komt omdat mensen gewaarschuwd worden om hun eigen geloof niet al te lichtvaardig voor het ware geloof te houden. Ze durven het niet te erkennen of hardop te zeggen. Hierdoor ontstaat een klimaat van stilte, mijding en schroom. En ik vind dat geen goede uiting van de christelijke gemeente in de wereld. Vandaar het vergelijk met Handelingen.
Dat is kritiek. Met name op de constructie van de theologie. Het blijkt namelijk verstrekkende gevolgen te hebben. Gevolgen waar andere kerken veel minder last van hebben. Het is dus niet God die hier remmend optreedt, maar de menselijke theologie. We kunnen bij zo weinig openlijk beleden geloof niet verwijzen naar de vrijheid van God in het schenken van genade, maar we moeten helaas de oorzaak zoeken bij een menselijke ontwerp-fout in de theologie. Mensen worden ondraaglijke lasten opgelegd en er worden innerlijke en uiterlijke belemmeringen opgeworpen. God werkt niet minder dan in andere kerken. Daar geloof ik niets van. Want God is gisteren en heden Dezelfde en tot in eeuwigheid. Welke theologisch dichtgetimmerde constructie we ook verzinnen. Maar het zou wel tot verootmoediging moeten leiden.

2.Imiteren. Ja, natuurlijk. Een van de remmende zaken in orthodox kerkelijk Nederland is de dominantie van de dominee. Hij neemt zo'n centrale plaats in in de gemeente, staat geestelijk zozeer op een voetstuk (hij is in alle opzichten het absolute tegendeel van de gewone gemeenteleden) dat de vrijheid van de "gewone" christen ernstig onder druk staat. Dat proef je het sterkst, wanneer zo'n beetje iedereen het bekende oudvaderlijke denken en spreken van die dominees gaat overnemen. Dat betreft niet alleen die eigenaardige zeurstem die huisvaders opeens kunnen opzetten wanneer zij een tafelgebed bidden (van nature hebben zij meestal een hele gewone stem), maar het gaat veel verder: in gedachten, woorden en werken ontdek je pure mimese (= nabootsing = imitatie) van wat de klasse der predikanten te berde brengt. Het zal wel een psychologisch of sociologisch verschijnsel zijn, dat je je bindt aan de leider door hem na te gaan doen, maar ik vind die nabootsing altijd frappant en verdrietig. Alsof we als gelovige christenen niet zelf in het leven kunnen staan, niet zelf kunnen denken, niet zelf kunnen spreken of zelf onze verhouding met God onder woorden kunnen brengen.

Verder vind ik de vlucht in allerlei niet-inhoudelijk geweeklaag allemaal gemalen poppenstront, zoals een GG ouderling mij eens zei. Een lief kind van God dat al jaren juicht voor de troon.
Ga liever eens in op de werkelijkheid dat mensen in de GG vrijwel nooit zekerheid hebben over hun geloof (als het anders is hoor ik het graag) en vergelijk dat eens met de Bijbelse gegevens over de uitwerking van de verkondiging van het Evangelie. En dan praten we verder.

gravo

*PS Foei!

.... ...... ....... ....

[MoesTuin]

Het Evangelie is niet naar de mens, schrijft Paulus. Dat wil zeggen dat het niet de woorden van mensen zijn, maar van God. Het Evangelie behaagt de zondige mens niet en daar hebben mensen (zoals overal, dus ook in de G.G.) het moeilijk mee, tenzij je met vroomklinkende verzinsels het Evangelie ontdoet van alles wat mensen eventueel aanstoot zou kunnen geven. Vrucht draagt dat sprookje, zoals in werkelijkheid blijkt, ongetwijfeld, maar het is maar de vraag wiens vruchten het zijn.

Wat zegt de Heere Jezus in deze?

[Veendam]

Het Evangelie is niet naar de mens, schrijft Paulus. Dat wil zeggen dat het niet de woorden van mensen zijn, maar van God. Het Evangelie behaagt de zondige mens niet en daar hebben mensen (zoals overal, dus ook in de G.G.) het moeilijk mee, tenzij je met vroomklinkende verzinsels het Evangelie ontdoet van alles wat mensen eventueel aanstoot zou kunnen geven. Vrucht draagt dat sprookje, zoals in werkelijkheid blijkt, ongetwijfeld, maar het is maar de vraag wiens vruchten het zijn.

Als je Galaten 1 vers 11 citeren gaat dan moet je ook lezen wat er net voor staat maar eigenlijk gaat de GEHELE GALATENBRIEF hier over.
Het evangelie bestaat eigenlijk uit 1 woord en dat is GENADE.
Het andere evangelie is geen evangelie schrijft Pauls, namelijk dat de mensen weer onder de Wet gesteld worden.
Het evangelie "naar de mens" is dat de mens door EIGEN WERKEN, door het zweet van hun eigen werken en moeiten het zelf moeten verdienen.
De hele Galatenbrief gaat over de vraag of we nu onder de wet zijn of onder de genade.

ALLES IS GENADE !!! Niets heb je aan het verwachten van de verlossing door eigen inspanningen door de wet te houden en al zeker niet door die op te leggen aan anderen.