LH65 schreef:Hallo mensen,
Ik heb een vraag over schuldbelijdenis doen (voor de kerkenraad).
Wij zijn een getrouwd stel (voor de wet getrouwd) met even kort opgesomd het volgende verleden:
- man is enkele jaren geleden ongeoorloofd gescheiden en binnen zijn toenmalige kerkverband GerGem onder stille censuur geplaatst
- wegens schenden van de geheimhouding door de kerkenraad en meerdere ernstige beschadigingen van het vertrouwen in de kerkenraad heeft man besloten om zijn bewijs van lidmaatschap op te vragen.
- huidige vrouw afkomstig uit andere gemeente, waar vanwege ervaren onzuiverheden in de leer het lidmaatschap is opgezegd.
- hierdoor enkele jaren als getrouwd stel niet samen bij een kerkelijke gemeente behoord
- na tot volle inzicht van onze schuld en zonden in deze kwestie te zijn gekomen, willen wij ons weer voegen bij een kerkelijke gemeente
- wij beseffen ten volle dat er alsnog schuldbelijdenis afgelegd moet worden door ons
- wij zijn in gesprek getreden met de kerkenraad van een behoudende CGK
en nu de vraag/het dilemma:
De kerkenraad verwacht van ons dat wij schuldbelijdenis gaan afleggen voor de kerkenraad van de gemeente (GerGem) waartoe man bijna 5 jaar geleden behoorde.
Kan iemand ons vertellen of dit een gebruikelijke weg is? Wij kunnen er in Kerkordes niet voldoende over terug vinden.
Maar schuldbelijdenis doen in een andere woonplaats dan waar je nu woont, bij een kerkgemeenschap waartoe je al jaren niet meer behoort lijkt een typische gang van zaken?
Zou deze schuldbelijdenis niet afgelegd moeten worden voor de kerkenraad van de gemeente waar wij ons nu gemeld hebben?
Wie kan ons op weg helpen met wat handvatten in deze?
Bedankt alvast voor jullie reacties.
Poe, wat een martelgang. Het is goed om aan elkaar onze fouten op te biechten. Dat zuivert de verhoudingen.
Maar in dit geval zie ik heel veel leeuwen en beren op de weg. Want als het allemaal waar is wat hier wordt gezegd, dan heeft ook de kerkenraad zich nog voor het een en ander te verontschuldigen.
De verstandigste beslissing was vast en zeker de keuze om het kerkverband te verlaten. De omgang met elkaar wordt in kerken waar men denkt de censuur op deze manier te moeten uitoefenen namelijk vaak gekenmerkt door een behoorlijk machtsverschil tussen "geestelijkheid" en "leken", terwijl dit tegelijkertijd ook handig gecamoufleerd wordt door allerlei vroomheid. Je kunt er door worden vermalen. Afscheid nemen is dan het beste.
Maar wat was dan de grote zonde? Ongeoorloofd gescheiden? En wie bepaalt dan het ongeoorloofde daarvan?
Er wordt gesproken van "onze schuld en zonden". Slaat dat op het feit dat men samen getrouwd is? Of op het feit dat men samen niet meer tot een kerkverband behoorde? Waarom komen jullie zelf terug op iets dat al is afgesloten? En waarom doen jullie dat samen? Wie dwingt jullie daartoe?
Het probleem dat ik met deze verknoopte situaties heb, is dat het altijd via de rotonde van "schuld" moet worden besproken en opgelost. Hoe dan ook moet en zal de schuld centraal worden gesteld en moet er boete worden gedaan. En die schuld wordt altijd één richting op geduwd. Maar de hele onverkwikkelijke klem waarin men dan wordt geduwd komt niet meer ter sprake. Vragen, vragen.
Moest dat middel van censuur wel worden gebruikt?
Is dat een vrijbrief om de sappige verhalen daarover vanuit de kerkenraadskamer te lekken naar gemeenteleden?
Wordt de vrijheid en de vrijwilligheid die er toch is om al dan niet lid te zijn van een kerk soms op onzichtbare wijze ernstig belemmerd, zodat je innerlijk nooit helemaal los komt van dat wat je achter je gelaten hebt?
Waarom gaat een andere kerkenraad dit verleden weer opzichtig omspitten om mensen weer terug te duwen in handen van degenen waar ze nu juist uit gevlucht zijn?
Hoe komt het dat iets je in kerkelijke kring 5 jaar lang kan blijven achtervolgen en dat iedereen die zich in je blikveld bevindt klakkeloos overneemt dat jij schuldig bent en dus nog iets recht te zetten hebt?
En waarom staat men in deze kringen met dat Bijbelgetrouwe hoofd zo graag klaar om zondaars (het zal vast wel weer over overspel en seks gaan) de eerste steen toe te werpen, terwijl men zichzelf veilig waant achter de vrome muur van schijnbare zondeloosheid en uiterlijke oppassendheid?
Wat is de belijdenis dat wij allen zondaars zijn eigenlijk waard?
En waarom komt het bij niemand op om in dit geval te vergeven. Vaak te vergeven. 70 x 7 maal te vergeven?
En waarom worden deze vragen nooit gesteld, maar worden de "schuldigen" wel openbaar aangewezen?
Ik vermoed dat de banden met de orthodoxe kerkverbanden nu (nog) te groot zijn om mijn volgende advies te begrijpen of op te volgen.
Maar ik zou me uit de voeten maken en samen een geheel nieuw kerkverband opzoeken, waarin een gesprek kan plaatsvinden om alles uit het verleden onder ogen te zien en om er ook afstand van te doen. Uiteindelijk kan geen christelijke gemeenschap volhouden dat schuld en zonden het laatste woord hebben. Dat is alleen zo, wanneer de verzoening en vergeving in Christus op afstand worden gehouden. Dan vergaan we in al onze smart en rouw.
En helaas ligt die grote (gepredikte) afstand van de mensen tot het heil in Christus vaak ten grondslag aan dit soort verstoorde verhoudingen en praktijken.
Vergeef ons onze schulden, zoals ook wij vergeven onze schuldenaren. Als die beide zaken uit het gebed des Heeren geen praktijk zijn in de christelijke gemeenschap, verlaat haar dan. Want dan zijn alle uiterlijke godsdienstige praktijken (ja, ook het middel van censuur) slechts menselijke schijnvertoningen.
Maar weet dat de kern van ons christelijk leven de persoonlijke belijdenis is dat wij zondaar zijn en schuldig voor Gods aangezicht, maar dat wij nochtans geloven dat God ons liefheeft en ons van al onze zonden gewassen heeft. Als dat er niet is, houdt alles op.
Zo ver het west verwijderd is van 't oosten,
zo ver heeft Hij, om onze ziel te troosten,
van ons de schuld en zonden weggedaan.Het christelijk geloof is een geloof van een nieuw begin. Van wedergeboorte, bekering.
Ziet het is alles nieuw geworden!Als die verlossing, die vergeving, die verzoening geen serieus onderwerp van gesprek is in jullie geval, dan is elk verder contact en elk volgend gesprek ijdel. Dan is dat een doodlopende weg. Vandaar mijn advies.
gravo