Ik wil toch eens peilen hoe jullie denken over het volgende.
Ik veel topics komt de spanning ter sprake die er is in de meer orthodoxe prediking als het gaat over de toe-eigening van heil.
Die spanning ontstaat omdat men beslist wil vasthouden aan de gedachte dat God wedergeboorte, geloof en bekering in een mens werkt, op Zijn tijd en wijze.
Aan de andere kant is het onmiskenbaar zo dat dit een mens in beweging zet, waardoor er heel praktisch en concreet sprake zal zijn van een zoeken van God, van gebed en onderzoek en van een daad van geloof. De mens ervaart deze verandering zowel als een vernieuwing van het hart, maar ook als een bewust besluit.
Gaat dat samen, is de vraag.
Ik denk van wel. Beide kanten van de zaak zijn werkelijk en waarachtig.
Omdat de kant van de menselijke verantwoordelijkheid soms onderbelicht blijft, omdat men niet het gevaar wil lopen om een schijngeloof of een schijnbekering op poten te zetten, voordat God een werk is begonnen, is er denk ik behoefte aan een uitleg en een toelichting rond de eerste stap in het geloof.
Vaak wordt lang afgewacht tot men een eerste stap vanuit God bemerkt, maar in de praktijk blijkt dat bij sommige mensen een levenlang te duren.
En dat lijkt mij niet de bedoeling. Zo kennen we God niet uit de Bijbel.
Kunnen we niet beter in vertrouwen ervan uitgaan dat als iemand het Evangelie heeft gehoord en daarna een bewust besluit neemt om Jezus te volgen, dat daarvan dan aangenomen mag worden dat die stap door God in een mens is gewerkt? Ik weet wel, jong-gelovigen zijn soms nog onbezonnen en hebben nog niet de wijsheid om in te zien dat niet zij, maar God in hen die bekering en dat geloof heeft gewerkt, maar is dat een belemmering om het als een werk Gods te duiden? Dat denk ik niet. Iedereen begint als een zuigeling in de genade. Dat moeten we beslist meewegen in onze beoordeling.
Door zo meer uit te gaan van de echtheid van iemands geloof bereiken we een aantal dingen. Een jarenlange vertwijfeling wordt voorkomen. Er zullen daadwerkelijk meer voorbeelden van geloof in de gemeente waarneembaar zijn en jonge mensen, onzeker en pril in het geloof, worden getroost en bemoedigd. Bovendien is het een oefening in vertrouwen dat God het gepredikte Woord zal zegenen. Wij vertrouwen er op dat een eerste en spontane positieve respons op de prediking Gods werk is! En tot slot: door Gods werk te herkennen en te erkennen wordt de Naam van God geëerd en geprezen.
Later zal wel blijken hoe vast en zeker het geloof is gebleken. Het kan ook tijdgeloof zijn geweest, natuurlijk.
Maar moeten wij als gelovigen niet wat meer uitgaan van de krachtige werkzaamheid van Gods Woord en Geest?
Nu lijkt het er wel eens op dat we alleen maar rekenen met "weinig doorbrekend werk" zoals dat genoemd wordt. Dan zijn we zo bang om iets voor echt aan te nemen, dat we de momenten waarop God werkt totaal missen.
Laten wij de eerste stappen in het geloof daarom leren zien, waarderen en erkennen als waarachtige werkzaamheden van God, hoe simpel en eenvoudig dat geloof misschien ook lijkt.
gravo