Is de kinderdoop geldig?

[elbert]

Een interessantere vraag zou inderdaad de vraag zijn waarom we kinderen niet toelaten aan het avondmaal, juist in het licht van wat je vertelt en wat de Bijbel leert over Pesach / Pasen.Maar goed, het is off topic, mooi voor een nadere plek. Het ging er natuurlijk om dat er dingen zijn die niet zwart op wit in de Bijbel staan maar die je vanuit de context zal moeten verklaren. En dat wanneer iets er niet letterlijk instaat, dat niet wil zeggen dat het dus per definitie fout is, zoals Benefietdiner stelde.

Hoewel het offtopic is, kunnen we hier best opmerken dat in de vroege kerk de gedoopte kinderen ook het avondmaal ontvingen. Tegenwoordig zijn we hierin iets terughoudender, niet omdat het avondmaal hen niet toekomt, maar wel omdat het avondmaal in tegenstelling tot de doop (die eenmalig is) het sacrament is van de onderhouding van het geloof en je daar het meeste iets aan hebt als je daarin ook al onderwezen bent. Bij de doop ligt dat anders: het dooponderricht kan ook na de doop zelf plaatsvinden omdat je aan je doop je leven lang iets hebt. Het avondmaal moet steeds herhaald worden. De reden voor geen kinderen aan het avondmaal is dus een praktische reden, geen principiele.

[Gemeentelid]

In gevallen als deze zul je het dus met indirect bewijs moeten doen en dat is wat mij betreft helemaal prima. Dat is een kwestie van Bijbelse uitgangspunten naast elkaar leggen (zoals het beantwoorden van de vragen: "horen kinderen helemaal bij de gemeente?" en: "gelden de beloften van het Evangelie ook voor de kinderen van de gemeente?") en dan is het wat mij betreft helemaal niet zo moeilijk meer: de doop van kinderen van de gemeente is geldig en Bijbels.
Omdat het om indirect bewijs gaat, zou het kunnen dat verschillende mensen tot verschillende conclusies komen. Maar ik vind het wel opvallend dat er tot de 16e eeuw (de tijd van de anabaptisten) eigenlijk geen of nauwelijks discussie was over het dopen van kinderen. De algemene consensus was dat de kinderen van de gemeente al sinds de apostolische tijden gedoopt werden en dus ook gewoon gedoopt behoorden te worden. Hoewel dat niet mijn hoofdargument is, sluit ik me daar graag bij aan.

Interessant is dat je deze vragen uitkiest. Daarnaast ook dat het antwoord (=ja) voor jou blijkbaar betekent dat ze gedoopt moeten worden. Dat is mijns inziens niet een gegeven. Het antwoord kan prima ja zijn, zonder daarbij de kinderen te moeten dopen.
De vraagstelling en de invulling daarvan laten dus veel zien van de vooronderstellingen die je hierbij hebt.

Mijns inziens zouden relevante vragen zijn: wat is de betekenis van de doop? En gegeven die betekenis: wie zou je wanneer dan mogen dopen?
Hint: doop is geen teken van het verbond.

Daarnaast is de opvatting dat er tot de 16de eeuw nauwelijks discussie over was niet heel relevant mijns inziens: toen begon pas de reformatie namelijk. Daarvoor hadden we enkel de Rooms-Katholieke leer. Daarvan zeggen we nu juist dat die leer niet klopt op veel punten. De onderbouwing vanuit de vroege kerk (toen men begon met de kinderdoop) en de RK-kerk is daarbij ook niet een verbondsopvatting. De onderbouwing zat er meer in het gegeven dat men de doop zag als het uitdelen van de genade van God. Daarom moest in principe iedereen gedoopt worden. Ook de kinderen en dan ook zo vroeg mogelijk want stel je voor dat iemand ongedoopt zou sterven. Dan zou die zonder de genade sterven!

Pas dat met de reformatie al deze leerstellingen ter discussie kwamen te staan en de Bijbel ook veel breder beschikbaar kwam om zelf te bestuderen zie je dus ook dat de leer over de geloofsdoop op komt.

[Marnix]

Hoewel het offtopic is, kunnen we hier best opmerken dat in de vroege kerk de gedoopte kinderen ook het avondmaal ontvingen. Tegenwoordig zijn we hierin iets terughoudender, niet omdat het avondmaal hen niet toekomt, maar wel omdat het avondmaal in tegenstelling tot de doop (die eenmalig is) het sacrament is van de onderhouding van het geloof en je daar het meeste iets aan hebt als je daarin ook al onderwezen bent. Bij de doop ligt dat anders: het dooponderricht kan ook na de doop zelf plaatsvinden omdat je aan je doop je leven lang iets hebt. Het avondmaal moet steeds herhaald worden. De reden voor geen kinderen aan het avondmaal is dus een praktische reden, geen principiele.

Dat snap ik, maar als we het dus vanuit de Bijbel bekijken was dat geen argument om de kinderen van het eerste en alle daarop volgende Pesachmaaltijden te houden dus het is misschien niet zo vreemd dat op dit punt steeds meer de roep klinkt / gaat klinken om dit dit te gaan heroverwegen, juist ook wanneer kinderen opgroeien en hun doop steeds meer leren verstaan en daar ook al in onderwezen worden."Iets terughoudender" klinkt trouwens prima maar in de praktijk worden alle kinderen totdat ze belijdenis hebben gedaan gewoon niet toegelaten toch? Als de Bijbel daarin zo'n andere lijn kiest is het goed om na te denken of we het praktisch niet nodigen dan wel moeten blijven doen. Eenvoudig geloof mag daarin wat mij betreft gewoon de leidraad zijn.

[Marnix]

Interessant is dat je deze vragen uitkiest. Daarnaast ook dat het antwoord (=ja) voor jou blijkbaar betekent dat ze gedoopt moeten worden. Dat is mijns inziens niet een gegeven. Het antwoord kan prima ja zijn, zonder daarbij de kinderen te moeten dopen.
De vraagstelling en de invulling daarvan laten dus veel zien van de vooronderstellingen die je hierbij hebt.

Mijns inziens zouden relevante vragen zijn: wat is de betekenis van de doop? En gegeven die betekenis: wie zou je wanneer dan mogen dopen?
Hint: doop is geen teken van het verbond.

Ja mee eens, dat gaf ik eerder ook al wel aan. Volwassendopers zeggen doorgaans niet dat kinderen niet bij de gemeente of bij God horen, of niet bij het verbond. Ze passen het teken van de doop alleen op een ander moment toe, bij de geloofsbelijdenis. Dat kinderen bij de gemeente horen laten ze zien door opdraging (waar overigens ook geen duidelijke Bijbelse opdracht voor de vinden is volgens mij) maar dat terzijde.

Daarnaast is de opvatting dat er tot de 16de eeuw nauwelijks discussie over was niet heel relevant mijns inziens: toen begon pas de reformatie namelijk. Daarvoor hadden we enkel de Rooms-Katholieke leer. Daarvan zeggen we nu juist dat die leer niet klopt op veel punten. De onderbouwing vanuit de vroege kerk (toen men begon met de kinderdoop) en de RK-kerk is daarbij ook niet een verbondsopvatting. De onderbouwing zat er meer in het gegeven dat men de doop zag als het uitdelen van de genade van God. Daarom moest in principe iedereen gedoopt worden. Ook de kinderen en dan ook zo vroeg mogelijk want stel je voor dat iemand ongedoopt zou sterven. Dan zou die zonder de genade sterven!

Pas dat met de reformatie al deze leerstellingen ter discussie kwamen te staan en de Bijbel ook veel breder beschikbaar kwam om zelf te bestuderen zie je dus ook dat de leer over de geloofsdoop op komt.

Het klopt dat de lees van de volwassendoop en de reformatie / het protestantisme in dezelfde tijd ontstonden en dat daar ook duidelijke verbanden tussen zitten, maar dat is wel wat kort door de bocht. Dat de latere Rooms Katholieke Kerk op bepaalde punten was gaan dwalen en daarom het tegengeluid van de reformatie nodig was, dat onderschrijf ik als protestant wel. Maar doorgaans zeggen de Protestanten die niet over de vroege apostolische kerk. Daarnaast geldt het ook voor andere stromingen die er al ver voor de reformatie waren zoals de Oosters Orthodoxe kerk. Het lijkt erop dat er al kinderen werden gedoopt in de eerste eeuwen na Christus. Dat kan je moeilijk wijten aan een later dwalende Rooms Katholieke Kerk of dat men dacht dat je zonder doop geen genade kon krijgen en de kinderen daarom maar gedoopt werden.

[Jesaja40]

Benefietdiner citeert:

Als de Bijbel geen duidelijkheid geeft over de kinderdoop is deze toch ongeldig.

Om dan deze "ongeldig te verklaren" vind ik heel bot overkomen.

De verlegenheid van de kerk in de eerste eeuw heeft geleid tot de kinderdoop als een rechtsgeldig kerkelijk gebruik. Kerken erkennen de kinderdoop over en weer. En het doopformulier is samengesteld met heel veel knip- en plakwerk van teksten in vertalingen. Daardoor is er zoveel onduidelijkheid.

Dat de kinderdoop niet werd gepraktiseerd in het Jodendom is gewoon bekend.

Een twaalf-dertienjarige Joodse gelovige die een zoon of dochter is geworden van de wet neemt zelfstandige beslissingen op geestelijke zaken. Hij/zij is daarin geestelijk volwassen geworden. Hij/zij wordt dan op die leeftijd als een geestelijke volwassene gedoopt. Dat is beslist niet te vergelijken met de kinderdoop ondanks de jeugdigheid en nog volop in de groei zijnde.

[Gemeentelid]

@Marnix:
Ik wijt de dwaling ook niet zozeer aan de RK-kerk.
Ik stel ook juist dat dit al in de vroege kerk gebeurde. Daar lag al de kiem van hoe het verder ontwikkeld is in de RK -kerk.

Het bijzondere is dat vanuit de gereformeerde kaders vaak verwezen wordt naar de vroege kerk ter ondersteuning van de kinderdoop. Echter, de gronden waarop men toen doopte zou men nu waarschijnlijk als dwalingen bestempelen.

[Tonny]

De proselietendoop was een totaal andere doop. Het complete 'emigrerende' gezin werd gedoopt en werd daarmee onderdeel van Israël. Echter de kinderen die NA deze doop werden geboren, hoefden niet gedoopt te worden. Zij werden immers geboren IN het verbond. Dus daar gaat de vergelijking al mank.

In de bijbel wordt nergens melding gemaakt van dopen van kinderen. De 3 gezinnen die gedoopt werden waren:
- Lydia (een zakenvrouw, niet voor een hand liggend dat ze een gezin met kleine kinderen had)
- De stokbewaarder, die zich verheugde dat ZIJN HELE GEZIN tot geloof was gekomen. De leeftijden weten we niet, maar ze waren in ieder geval allemaal tot geloof gekomen.
- Het huis van Stefanus, waarna vervolgens IEDEREEN zich ten dienste van de heiligen beschikbaar stelde. Hoe schattig baby's ook zijn, ze zijn niet erg dienend (integendeel).
We kunnen dus niet stellen dat het gangbaar was dat baby's gedoopt werden.

Ds C. Harinck stelt dat de vraag om baby's te dopen pas eind 1e of 2e eeuw gesteld werd, omdat je inmiddels hele generaties had van gelovigen die 'niks' bij hun kind konden doen zoals de joden dat wel konden. Hij is alsnog voorstander van de verbondsdoop maar is wel genuanceerder dat in het NT alleen gedoopt werd op grond van het geloof.

Er wordt vaak gesteld dat de doop ipv de besnijdenis is gekomen. Persoonlijk vind ik 'de doop is de vervulling van de besnijdenis' dan mooier in lijn met OT/NT (ongeacht de theorie). Echter, wil je dopen vanuit de besnijdenis (dus verbond) moeten je kinderen wel IN het verbond geboren worden. Hoe delen wij mee in dat verbond? Door geestelijk Israël te worden, geestelijke nakomelingen van Abraham, ingelijfd te te worden DOOR GELOOF. Hoe kan het dan bestaan dat ouders worden toegelaten hun kinderen te dopen als ze vervolgens niet aan het avondmaal gaan?

"."

Kortom: de kinderdooppraktijk was er bij de joden ten tijde van Jezus allang. Ook in het Nieuwe Testament wordt nergens gezegd dat kinderen van het heil uitgesloten zijn. Je kunt hier pas moeilijk over doen, wanneer je het geloof beschouwt als een prestatie van jezelf en als voorwaarde om gedoopt te mogen worden; anders gezegd: wanneer je 'het-tot-geloof-komen' te veel ziet als jouw keuze

Het laatste stukje wat je citeert, slaat natuurlijk nergens op. Ik hoop ook niet dat jij daarachter staat. Ik ken véél gekoofsdopers, allen erkennen dat ze alleen door Jezus genade uit hun oude leven konden stappen. Of zou de stokbewaarder ook trots zijn op zijn prestatie?

[Marnix]

@Marnix:
Ik wijt de dwaling ook niet zozeer aan de RK-kerk.
Ik stel ook juist dat dit al in de vroege kerk gebeurde. Daar lag al de kiem van hoe het verder ontwikkeld is in de RK -kerk.

Het bijzondere is dat vanuit de gereformeerde kaders vaak verwezen wordt naar de vroege kerk ter ondersteuning van de kinderdoop.

Als dat al in de vroege kerk gebeurde en blijkbaar heel normaal werd gevonden is de grote vraag natuurlijk hoe dat dan kon. Het antwoord lijkt vrij eenvoudig: omdat de apostelen ook hele huisgezinnen doopten. Dat lees je ook in de Bijbel.

Dat men in sommige verbanden, zowel Rooms als Protestants er eeuwen later ook behoud aan gingen koppelen is triest maar doet aan bovenstaande niets af.

Echter, de gronden waarop men toen doopte zou men nu waarschijnlijk als dwalingen bestempelen.

Deze laatste zin moet je even toelichten want ik snap niet wat je daarmee bedoelt. Welke gronden precies?

[Tonny]

Het antwoord lijkt vrij eenvoudig: omdat de apostelen ook hele huisgezinnen doopten. Dat lees je ook in de Bijbel.

Als je dan toch in de bijbel aan het lezen bent, lees dan even wat verder wat er over deze gezinnen gezegd wordt. Je kan ook mijn reactie hierboven lezen trouwens .

Lees vervolgens handelingen 8: 9-12.
Er staat dat jong en oud aanwezig waren, vervolgens lieten alleen de 'mannen en vrouwen' zich dopen. Waarom werden de kinderen niet gedoopt?

[elbert]

Interessant is dat je deze vragen uitkiest. Daarnaast ook dat het antwoord (=ja) voor jou blijkbaar betekent dat ze gedoopt moeten worden. Dat is mijns inziens niet een gegeven. Het antwoord kan prima ja zijn, zonder daarbij de kinderen te moeten dopen.
De vraagstelling en de invulling daarvan laten dus veel zien van de vooronderstellingen die je hierbij hebt.

Mijns inziens zouden relevante vragen zijn: wat is de betekenis van de doop? En gegeven die betekenis: wie zou je wanneer dan mogen dopen?
Hint: doop is geen teken van het verbond.

Ik kan nog veel meer vragen stellen, waaronder de vragen die jij stelt. Die behoren dan ook gesteld te worden. Maar bij het dopen van kinderen zijn uiteraard de vragen die ik stelde wel heel erg van belang: wat is de plaats van kinderen in de gemeente en is die principieel anders dan die van de volwassen gelovigen? Ik kan me zo voorstellen dat het antwoord dat jij geeft "ja, die plaats is anders" is, maar mijn antwoord is "nee".
Dat je zegt dat de doop geen teken van het verbond is, is trouwens ook een stellige. Maar dan is mijn vraag: als de doop geen teken van het nieuwe verbond is, waarom dan überhaupt dopen? Dan kom je er niet gemakkelijk af door te zeggen dat Jezus dat bevolen heeft, want Jezus is de Insteller van het nieuwe verbond en dus behoort alles wat Hij heeft bevolen ook bij het nieuwe verbond, dus ook de doop.
En dan kom je bij de vraag: in hoeverre is het nieuwe verbond anders dan het oude en is de plaats van kinderen onder dat nieuwe verbond anders dan onder het oude? Wat het laatste betreft is mijn antwoord: "kinderen hebben geen mindere plaats in het nieuwe verbond t.o.v. het oude".

Daarnaast is de opvatting dat er tot de 16de eeuw nauwelijks discussie over was niet heel relevant mijns inziens: toen begon pas de reformatie namelijk. Daarvoor hadden we enkel de Rooms-Katholieke leer. Daarvan zeggen we nu juist dat die leer niet klopt op veel punten. De onderbouwing vanuit de vroege kerk (toen men begon met de kinderdoop) en de RK-kerk is daarbij ook niet een verbondsopvatting. De onderbouwing zat er meer in het gegeven dat men de doop zag als het uitdelen van de genade van God. Daarom moest in principe iedereen gedoopt worden. Ook de kinderen en dan ook zo vroeg mogelijk want stel je voor dat iemand ongedoopt zou sterven. Dan zou die zonder de genade sterven!

Pas dat met de reformatie al deze leerstellingen ter discussie kwamen te staan en de Bijbel ook veel breder beschikbaar kwam om zelf te bestuderen zie je dus ook dat de leer over de geloofsdoop op komt.

Je zegt hier eigenlijk dat de "geloofsdoop" (een misleidende term, want het wordt vooral gebruikt om het dopen van kinderen te verbieden) onderdeel was van de Reformatie, maar verreweg de meeste en belangrijkste reformatoren (o.a. Luther, Calvijn, Zwingli enz) vonden dat juist niet. De "geloofsdoop" is veel meer een uitvloeisel van de radicale tak ervan, nl. van de anabaptisten, zoals Jan van Leiden en dit soort mensen, die er verder heel wonderlijke en extreme ideeen op na hielden. Daar komt nog eens bij dat de Reformatie altijd heeft gezegd dat het een voortzetting is van de leer van de oude kerk en niet dat men er opeens allerlei nieuwlichterij op nahield door te beweren dat men nu eindelijk men het licht had gezien. Want als je dat laatste zegt, dan zeg je eigenlijk dat de kerk ten diepste 1500 jaar lang aan het dwalen is geweest en dat in de 16e eeuw eindelijk het licht doorbrak. Nee, de reformatoren benadrukten keer op keer dat ze terug wilden naar de leer van de oude kerk, zoals die er in de eerste honderden jaren was en men citeerde dan ook uitvoerig de kerkvaders om dat aan te tonen. Dat gold ook voor het dopen van kinderen.

- Lydia (een zakenvrouw, niet voor een hand liggend dat ze een gezin met kleine kinderen had)
- De stokbewaarder, die zich verheugde dat ZIJN HELE GEZIN tot geloof was gekomen. De leeftijden weten we niet, maar ze waren in ieder geval allemaal tot geloof gekomen.
- Het huis van Stefanus, waarna vervolgens IEDEREEN zich ten dienste van de heiligen beschikbaar stelde. Hoe schattig baby's ook zijn, ze zijn niet erg dienend (integendeel).
We kunnen dus niet stellen dat het gangbaar was dat baby's gedoopt werden.

In je voorbeelden vul je nogal wat in: bij Lydia dat ze geen gezin had en bij het huisgezin van Stefanus vertel je er iets bij wat helemaal niet in de Bijbel staat. Vervolgens veronderstel je dat jouw opvatting van wat geloof is hetzelfde is als wat er in Hand. 16:34 staat (daar kunnen we nog een flink robbertje over discussieren) en het gevolg is dat je iets hebt wegverklaard wat zich niet zo makkelijk laat wegverklaren. Het feit dat een huisgezin tot het volk van God gerekend wordt en dus als gelovig gezien wordt, is namelijk een heel breed gedragen begrip in de Bijbel dat je in het Oude Testament ziet, en ook doorgaat in het Nieuwe. God neemt geen individuen op in Zijn volk en gemeente, maar huisgezinnen. Dat begint al in Genesis en dat gaat de hele Bijbel zo door. Denk maar aan het huis van Israel of het huis van David. Het woord "huis" in de Bijbel is een verbondsterm en die term is breed: daar horen mannen, vrouwen, kinderen en slaven toe en een poging om daar mensen uit weg te denken, gaat uit van de veronderstelling dat de Bijbel eigenlijk het verkeerde woord gebruikt. Er staat "huisgezin", maar we wringen ons in allerlei bochten om er "volwassenen in een huisgezin" van te maken. Dat is geen goede manier om dit woord op te vatten.
Wie behoort tot het volk van God, wordt nl. als gelovige behandeld, hoe oud of jong je ook bent. Of God je als gelovige ziet, hangt nl. niet af van de vraag of je dat al kunt uiten, maar van de vraag of Hij jou tot Zijn huisgezin rekent.

[Tonny]

In je voorbeelden vul je nogal wat in: bij Lydia dat ze geen gezin had en bij het huisgezin van Stefanus vertel je er iets bij wat helemaal niet in de Bijbel staat.

Ik zeg nergens dat Lydia geen gezin had, ik zeg dat het onwaarschijnlijk is dat een werkende vrouw, en gezien haar rijkdom mogelijk zelfs een succesvolle zakenvrouw, in die tijd een gezin met kleine kinderen had.

Wat betreft Stafanus laat ik de bijbel spreken:

1 Korinthe 16:15 HSV
[15] En ik roep u ertoe op, broeders – u weet dat het huis van Stefanas de eersteling van Achaje is en dat zij zichzelf ten dienste van de heiligen beschikbaar hebben gesteld –

Vervolgens veronderstel je dat jouw opvatting van wat geloof is hetzelfde is als wat er in Hand. 16:34 staat

Geloof is geloof zoals dat door heel de bijbel benoemd wordt: het geloof wat zalig maakt.

Er werden in het NT geen kleine kinderen gedoopt. Ik hoop je vanavond een stuk te sturen hierover van ds C. Harinck, gergemmer en fervent voorstander van de verbondsdoop. Maar dat moet ik eerst even op gaan zoeken.

[Speedy]

Er werden in het NT geen kleine kinderen gedoopt. Ik hoop je vanavond een stuk te sturen hierover van ds C. Harinck, gergemmer en fervent voorstander van de verbondsdoop. Maar dat moet ik eerst even op gaan zoeken.

Het is een mantra wat je jezelf voorhoudt. En maar roepen en maar roepen. Je schiet er niets mee op. Gelukkig laat de Schrift het anders zien.

[elbert]

Ik zeg nergens dat Lydia geen gezin had, ik zeg dat het onwaarschijnlijk is dat een werkende vrouw, en gezien haar rijkdom mogelijk zelfs een succesvolle zakenvrouw, in die tijd een gezin met kleine kinderen had.

Maar wat doet dat ertoe als de Bijbel over "huis" (een verbondsterm) spreekt?
De Bijbel vraagt helemaal niet van je om te concluderen dat "het onwaarschijnlijk is dat een werkende vrouw een gezin met kleine kinderen had". De Bijbel vraagt van je om te aanvaarden dat een huisgezin van een gelovige bij de gelovigen gerekend moet worden.

Wat betreft Stafanus laat ik de bijbel spreken:

1 Korinthe 16:15 HSV
[15] En ik roep u ertoe op, broeders – u weet dat het huis van Stefanas de eersteling van Achaje is en dat zij zichzelf ten dienste van de heiligen beschikbaar hebben gesteld –

Even aangenomen dat de Stefanas van 1 Kor. 16:15 dezelfde is van 1 Kor. 1, dan staat hier nog steeds "huis" (enkelvoud!, een verbondsterm) en Bijbels gezien is dat altijd inclusief kinderen, slaven, vrouwen, de hele mik dus. Dat geldt dus ook over het "zichzelf ten dienste van de heiligen stellen". Dat is een daad van het huisgezin (niet de individuen!), net zoals het geloof dat is. De Bijbel is altijd inclusief als het hierom gaat, tenzij uitdrukkelijk anders vermeld.
Als ik zeg: "het huisgezin van de dominee staat ten dienste van de gemeente", dan zou jij concluderen dat de dominee geen kinderen heeft. Maar Bijbels gezien is dat altijd inclusief kinderen als die er zijn. Die kinderen staan ook ten dienste van de gemeente simpelweg door "kind van" te zijn. Van een kind wordt niet meer gevraagd dan wat bij een kind hoort. En juist zo, horen ze er helemaal bij.

Geloof is geloof zoals dat door heel de bijbel benoemd wordt: het geloof wat zalig maakt.

Volgens jou kunnen kleine kinderen dus niet zalig worden? Want ze kunnen het geloof dat zalig maakt niet hebben? En als je zegt dat kleine kinderen wel zalig worden, maar niet door het geloof, waar dan wel door? Als je antwoord is: Gods genade, rekent God hen dan als gelovig of ongelovig? Geen van beide kan nl. Bijbels gezien niet.

[Tonny]

Volgens jou kunnen kleine kinderen dus niet zalig worden? Want ze kunnen het geloof dat zalig maakt niet hebben? En als je zegt dat kleine kinderen wel zalig worden, maar niet door het geloof, waar dan wel door? Als je antwoord is: Gods genade, rekent God hen dan als gelovig of ongelovig? Geen van beide kan nl. Bijbels gezien niet.

De bijbel spreekt in de oproep tot geloof en bekering tegen volwassenen. Over kinderen wordt er vrij weinig gezegd in deze context dus ik moet je het antwoord ook schuldig blijven. Er zijn in deze 2 visies. Aangezien het topic specifiek over dopen gaat, ga ik er ook niet verder op in:

- kinderen zijn geheiligd door de ouders. Kinderen van gelovige ouders gaan naar de hemel, kinderen van ongelovige ouders gaan naar de hel. Tot de leeftijd dat kinderen voor zichzelf verantwoordelijk zijn.

- 'laat de kinderen tot mij komen, want voor hen is het koninkrijk der hemelen' impliceert dat alle kinderen naar de hemel gaan. Tot ze een leeftijd bereiken dat ze Jezus bewust aan de kant schuiven.

[Tonny]

[quote]en het gevolg is dat je iets hebt wegverklaard wat zich niet zo makkelijk laat wegverklaren. Het feit dat een huisgezin tot het volk van God gerekend wordt en dus als gelovig gezien wordt, is namelijk een heel breed gedragen begrip in de Bijbel dat je in het Oude Testament ziet, en ook doorgaat in het Nieuwe. God neemt geen individuen op in Zijn volk en gemeente, maar huisgezinnen. Dat begint al in Genesis en dat gaat de hele Bijbel zo door. Denk maar aan het huis van Israel of het huis van David. Het woord "huis" in de Bijbel is een verbondsterm en die term is breed: daar horen mannen, vrouwen, kinderen en slaven toe en een poging om daar mensen uit weg te denken, gaat uit van de veronderstelling dat de Bijbel eigenlijk het verkeerde woord gebruikt. Er staat "huisgezin", maar we wringen ons in allerlei bochten om er "volwassenen in een huisgezin" van te maken. Dat is geen goede manier om dit woord op te vatten.
Wie behoort tot het volk van God, wordt nl. als gelovige behandeld, hoe oud of jong je ook bent. Of God je als gelovige ziet, hangt nl. niet af van de vraag of je dat al kunt uiten, maar van de vraag of Hij jou tot Zijn huisgezin rekent.[/quote]

Huisgezin lees ik als huisgezin: alle mensen die samen 1 huishouden vormen, ongeacht leeftijd. Vaststellen dat hier dus zeker weten kleine kinderen bij waren is net zoveel invulling als vaststellen dat ze er niet bij waren. Heeft niets te maken met in allerlei bochten wringen. Waarom zo aanvallend/ negatieve toon? Als ik zeg dat in het NT geen kinderen werden gedoopt, zeg ik niet dat het daarom ook onbijbels is om te doen. Dat zijn 2 aparte zaken.

Ds C. Harinck is absoluut een voorstander van het dopen van kinderen. In zijn boek 'het fundament van het christendom' legt hij heel goed de dooppraktijken in het NT uit, en waarom de geloofsdoop zo verschilt met de verbondsdoop en de besnijdenis. Echt heel verhelderend om te lezen als je meer wilt weten over de doop, en hoe 1 en ander zich verhoudt. Hij is ook actief op deze site in de vragen-rubriek dus stel hem vooral je vragen of er wel of niet baby's werden gedoopt. Spoiler: hij geeft aan dat onder christenen rond de 4e eeuw het verlangen ontstond om kinderen te dopen omdat er meer bekend werd over de erfzonde). Hij is er heel diep ingedoken en heeft met een kritische/ frisse blik gekeken (zoals je van een dominee mag verwachten) ipv de standaard riedeltjes van 'er werden huisgezinnen gedoopt dus doen wij dat ook'. Dat is namelijk veel te kort door de bocht en doet de verbondsdoop geen recht.
Ik kan geen afbeeldingen bijvoegen dus de passages uit zijn boek moet ik je schuldig blijven. Mogelijk helpt deze vraag je verder: https://www.refoweb.nl/vragenrubriek/30 ... inderdoop/