Marnix schreef:Ik ben trouwens ook benieuwd naar de reactie van Broeder.
Ik neem dat je dan doelt op mijn reactie op dit stukje en zoals Pcrtje het inbrengt:
Pcrtje schreef:Men denkt dat epilepsie een goddelijke ziekte is omdat men het gewoonweg niet begrijpt. Maar eensdaags zal men weten wat de oorzaak is en dan zal men haar niet meer goddelijk noemen.
Dit noem ik vaak het issue van classificatie, oftewel het categoriseren van thema's (vandaag de dag wordt het woord "framing" wel veel gebruikt, maar dat klinkt zo negatief, al zit er wel wat in om te denken dat een kader/paradigma nogal je overtuigingen kleurt).
De (medische) wetenschap hanteert een paradigma en methode die methodologisch atheïsme wordt genoemd. Dit wil zeggen: er wordt een spelregel afgesproken dat wat je ook concludeert, de eindconclusie mag nooit zijn "hier is God aan het werk". En dit is een effectieve spelregel. We hebben er op medisch gebied veel behandelingen en kennis van ziekten aan overgehouden en ik beschouw dat als een groot goed.
De methode overschreeuwt zichzelf echter als het meent te kunnen concluderen: God bestaat niet (of voorzichtiger: God is niet actief aanwezig in de biologische processen die we bestuderen). Want dan rijst de vraag: zou je God herkennen als je hem onder je microscoop aan het werk zag? En als je Gods werk een andere naam geeft - een andere classificatie - is dan opeens God uitgeschakeld?
Het punt is: als er enige waarheid schuilt in hoe God wordt beleden door de christelijke traditie dan valt hij niet te vangen in een classificatie - hij overstijgt al onze categorieën immers - maar daar wordt vaak van gemaakt: als ik hem niet kan vangen in onze categorieën en methode dan is hij niet (actief) aanwezig.
Als Pcrtje probeert te waarschuwen voor wel erg lui geloven dat God op zijn zetel zit en simpelweg op knopjes drukt zodat zijn schepping blijft draaien, dan ga ik daar wel in mee. (Niet voor niets wordt Zondag 10 in theologische kringen regelmatig "een theologisch ongelukje" genoemd.) Het zou betekenen dat elke ziekte een direct gevolg is van Gods keuzes en dat is in de grote lijn van de Bijbel niet wat de traditie beweert.
Wat de traditie in grote lijnen leert is: God heeft orde gebracht in chaos en met zijn goede kracht temt hij het kwaad, maar het kwaad/de chaos/vernietigende krachten heeft/hebben ook een bepaalde speelruimte. In het geval van ziekte en gebed betekent dat: ziekte is in strijd met de goede orde die God wil, binnen Gods schepping zit de potentie tot genezing (herstel van orde) en God mag daarin als bondgenoot worden aangesproken in het gebed.
Maar aangezien God geen klokwerk is, kun je niet gebedsgenezing zien als onfeilbaar instrument tot genezing, want dan zou je God aan jouw leiband hebben. "Ik zeg de juiste woorden, ik heb het juiste geloof, ik voldoe aan de voorwaarden, dus nu moet God wel genezen." Dat is eerder een soort magisch denken.
Ik denk weleens dat God het bewust vaag houdt waar en hoe hij precies werkzaam is. Als je hem opeens in al zijn prachtige grootsheid zou tegenkomen, zou je dan niet haast gedwongen worden om in hem te geloven. En dwang en liefde laten zich niet verenigen.
Zomaar wat losse gedachten...
