Vijf jaar geleden is mijn partner een affaire begonnen met iemand die we als gast in huis hadden uitgenodigd. Laten we hem H noemen trouwens. Het was een vriend van een plaatselijke dominee. De vrouw van de dominee wist er van en heeft de affaire gestimuleerd en er ruimte voor gemaakt. Hun afspraakjes waren in de pastorie. Toen ik een vermoeden kreeg, is ze me om de hals gevallen en gezegd dat er vanuit H. geen spoor van verliefdheid naar mijn echtgenote was. De dominee wist uiteindelijk ook van de affaire. In de hoop dat de situatie anders zou worden als de betreffende man zou zijn getrouwd, heeft hij hem getrouwd, zonder de voorwaarde dat H. open werd naar zijn verse bruid. Het contact met mijn partner ging door, ook in zijn huwelijk. Ik heb hem — ik weet niet hoe vaak — gevraagd om er mee te stoppen. Ik heb een aantal problemen waar ik niet meer uitkom:
1. Is dit wat je van een kerkelijk leider mag verwachten?
2. Ik weet nu van deze affaire, en ik heb het omwille van mijn partner stilgehouden. Nu voel ik me medeplichtig, in de zin dat ik er van weet, en weet dat hij zijn vrouw bedriegt. Wat moet ik doen? Iedereen om haar heen zwijgt.
3. Is er iets in de bijbel wat houvast biedt in deze situatie, wat recht herstelt?
Als het antwoord op de laatste vraag "nee" is, dan kan ik er niet meer in geloven. Dan is het een betekenisloos verhaal geworden, of is er in ieder geval een betekenisloos verhaal van gemaakt. Als dit kan bestaan, en iedereen is er okay mee (de hele reformatorische vriendenkring van H.), dan heb ik het verhaal over rechtvaardigheid verkeerd begrepen, en is het een zinloos verhaal. Als iedereen overal mee wegkomt, en mijn gezin naar de filistijnen gaat, what's the point? Vreselijk is het te vallen in de handen van een levende God, maar het lijkt bijna erger om in handen te vallen van Christenen.