gravo schreef:Uiteraard cynisch bedoeld. Maar daar zit de onvrede achter met de huichelachtigheid van veel "zware" christenen. Er zit geen rem op de uitspraken hoe slecht, zondig, verdorven en verdoemelijk we zijn (je herkent de citaten uit mijn vorige post vast wel) en je zou denken dat als men dat echt meent er een grote bescheidenheid en terughoudendheid zou bestaan om met de vingers naar anderen te wijzen. Immers, onophoudelijk wordt benadrukt dat de zondigheid een persoonlijke zaak is en dat het niet aangaat om de splinter in de ogen van anderen te zien, maar dat wij ons zelf als "de grootste der zondaren" dienen te beschouwen. Dat in ons niets goed gevonden wordt...nou ja, de termen zijn bekend.
Maar de praktijk is een hele andere. In de praktijk zijn vooral alle buitenstaanders de grote zondaren. Hele groepen worden collectief op de grote hoop ongelovigen gegooid en voorzien van de meest verregaande kwalificaties als dienaars van satan, godloochenaars en ontuchtplegers. Dit alles natuurlijk als zwarte achtergrond waartegen de kerkmens zelf gunstig, vroom, godvruchtig en heilig afsteekt.
Het leidt bij mij maar tot één conclusie: al dat gepraat over eigen zondigheid en verlorenheid is allemaal kul. Het is een rituele en theoretische zaak die precies het tegenovergestelde bewerkstelligt dan je zou denken: je wordt er in eigen kring om geprezen, je wordt er in eigen kring een hele goede, vrome, échte bekeerde, wederom geboren mens mee. Er is applaus voor degene die zich zelf de aller aller-zondigste mens noemt! Die gekke omkering vind ik huichelachtig.
Het sterkst merkbaar bij predikanten en ouderlingen die voor "echt bekeerd" doorgaan. Zij hebbend de meeste zondekennis, zij hebben het stuk der ellende tot de laatste bittere druppel moeten bevinden, zij slaan zichzelf voortdurend op de borst, want zij dragen de kenmerken van de ware christen die zich schuldig weet, die zich een zondaar weet, een verlorene die de toorn en de straf van God verdiend hebben.
Maar in werkelijkheid maken zij wel de dienst uit, worden zij op handen gedragen, krijgen ze alle aandacht, wordt het goddelijke wijsheid en waarheid toegedicht, zijn zij boven alle twijfel verheven en hebben zij ook alle macht in handen in de kleine kring waar zij zich zo "onbekwaam tot enig goed" voordoen. Ze zijn helemaal niet de zondaars waar ze zich voor uitgeven! Zij zijn de godsmannen!
En zij zijn het ook die de beschuldigende vinger zo makkelijk uitsteken naar de wereld, naar anderen, naar buitenstaanders.
Want je denk toch niet dat benefietdiner cum suis dat van zichzelf hebben? Die praten allemaal de "grootste der zondaren", de dominee dus, na.
Dat pontificale jezelf steeds op de borst slaan vanwege de eigen ongerechtigheid, ongelovigheid en verlorenheid is in werkelijkheid misschien wel een trots op de borst slaan dat wij niet zijn zoals al die anderen.
"Dat we daarvoor gespaard zijn gebleven" is dan de kronkelige zin, waarmee de fierheid op eigen gerechtigheid en heiligheid wordt verhuld.
gravo
Jaren geleden heb ik ooit "De dood van een non" gelezen.
Het gaat over een non die in een klooster intreedt waar je jezelf zo moet wegcijferen dat er geen ruimte voor trots meer is.
Een orde waarin nederigeheid zo hoog op de agenda is komen te staan dat deze nederligheid uiteindelijk tot een soort competitie leidt (met als gevolg hoogmoed over die nederigheid).
En feitelijk is dat voor een deel wat je in bepaalde kringen ziet gebeuren.
Ouderlingen zijn de "profvoetballers" van de refowereld, Predikanten zijn de "rocksterren" van de meest behoudende stromingen.
Oudvaders worden als profeten neergezet, en het enige veerschil met de Katholieke paus is dat de refo-werled wat meer pausen kent (die ook nog eens nog kritieklozer aanbeden worden).
Men vertoont exact hetzelfde gedrag als "de wereld", maar ziet het niet.
Ik heb ooit een RD ingezien waar een hele bladzeide gewijd was aan de veroordeling van de aanbidding voor voetballers van het Nederlands elftal.
Omslaan van de pagina bracht je echter bij een stuk waar het koningshuis een bijna goddelijke status kreeg.
De (terechte) veroordeling van het hebben van idolen door mensen buiten eigen kring goldt blijkbaar neit voor de eigen idolen.
En dat is iets waar ik (en jij blijkbaar ook) vaak tegen aan loop in de refowereld. De veroordeling van de fouten van anderen is vaak vrij sterk ontwikkeld, maar het spiegelen naar de eigen zuil wordt niet gedaan.
En als je deze spiegeling aan hen voorhoudt gaat de rest van de discussie over hoe graag degene die de spiegel voorhoudt het eigen gelijk bevestigd wil zien worden.
Je ziet hetzelfde gebeuren op dit forum: bepaalde "deskundigen" hebben een stukje geschreven in de vragenrubriek, maar als iemand daar kritische vragen over gaat stellen wordt de discussie teruggebracht tot; "zit jij in de baas zijn tijd te reageren?" (het antwoord is overigens "nee").
Ander voorbeeld op dit forum: (als je kritische vragen stelt): "jij zult nooit welkom zijn in ons groepje, jij bent geen echte refo (lees: "je bent niet welkom in onze levens"
Alles om de discussie maar te hoduen op het ongelijk van de ander, alles om jezelf maar geen spiegel te hoeven laten voorhouden.
Geef me de rust om te accepteren wat ik niet kan veranderen.
Geef me de moed om te veranderen wat ik kan.
Geef me de wijsheid om het verschil te zien.