gravo schreef:Heb vroeger ook wel aan evangelisatie gedaan. Maar vaak beviel de vorm me niet zo. Veel evangelisatie is toch zo opgezet dat je plotseling het leven van een ander binnenstapt met onder je arm Het Grootste Gelijk Van De Wereld. In de confrontatie met degene die er vaak ook door wordt overvallen, blijft Dit Grootste Gelijk constant overeind. Hoe iemand ook reageert, steeds is de reactie van de evangelist: ja, maar...en dat volgt weer Het Grootste Gelijk. Op geen enkel moment is er sprake van de mogelijkheid dat de aangesproken persoon misschien ook een punt zou kunnen hebben. Het wordt, kort gezegd, nooit een gesprek.
Zeker als de evangelist er als snel een einde aan maakt door te zeggen: ik heb nu eenmaal Het Grootste Gelijk, doe er mee wat je wilt. Ik ga nu weer weg, maar het is aan jou wat je er mee doet. Als je instemt met Het Grootste gelijk komt het goed, maar zo niet dan zijn de gevolgen voor eigen rekening. Niet zelden behelst Het Grootste Gelijk dan ook de aankondiging van rampspoed die op korte termijn zal worden geeffectueerd. De eigenaar van Het Grootste Gelijk heeft zijn plicht gedaan. De ontvanger van de boodschap heeft de indruk dat hij zijn punt niet heeft kunnen maken, omdat na elke tegenwerping Het Grootste Gelijk onaangetast voor hem bleef staan. Zijn eigen visie, inbreng, nuancering of bezwaar telde gewoon helemaal niet mee in de ontmoeting met de mensen van Het Grootste Gelijk. Hij blijft achter als iemand die Het Grootste Ongelijk heeft. En daarmee klaar.
Kortom, evangeliseren is in mijn ervaring iets heel anders dan een gesprek. Er is, als het er op aankomt, geen wederkerigheid. Het patroon is toch dat de evangelist het gesprek opent met iemand die nog veel niet weet. Het gesprek bestaat dan uit krachtige uitleg daarover en een warme tot dringende aanbeveling om eigen kennis en inzicht zo spoedig mogelijk in te ruilen voor wat net is verteld. En als dat niet direct gebeurt volgt er nog de aanzegging dat dat wel snel moet gebeuren (en niet half, maar volledig), anders zwaait er wat.
Het kan best zijn dat vriendelijkheid, respect, geduld, aandacht wel deel uitmaken van die evangelisatie. En dat er geprobeerd wordt om een langere relatie op te bouwen met iemand. Maar daarmee is dit patroon nog niet weg. Er komt een moment dat er toch echt kleur bekend moet worden. Heeft men Het Grootste Gelijk nu echt omarmd of niet? En dat bepaalt uiteindelijk toch of het doel van de evangelisatie is gelukt of niet. Lukt het niet, dan is afscheid nemen nog de enige mogelijkheid. Vriendschap wordt het in die situatie nooit. Daar blijft altijd Het Grootste Gelijk tussen staan. En zo is evangelisatie in de kern ook heel vluchtig. Hit and run. Voor jou 10 anderen.
De kern van het probleem zit hem natuurlijk in het hebben van Het Grootste Gelijk. Dat is een kunstmatige zaak die in de werkelijkheid helemaal niet bestaat. Allereerst zijn evangelisten het onderling vaak niet eens over de boodschap en hoe die te brengen. De ontvanger loopt dus het risico om op één dag met Twee Grootste Gelijken geconfronteerd te worden. Maar bovendien, de ontvanger heeft ook een opvoeding, een achtergrond, een waardensysteem, een wereldbeeld en misschien een godsbeeld en misschien zelf wel een eigen Grootste Gelijk. Dus, het uitgangspunt van evangelisatie dat er één onveranderlijke boodschap is die altijd en overal zijn werkzaamheid kan hebben is een mythe die snel kan worden doorgeprikt.
Ik ben dus niet meer zo voor evangelisatie. Het slaat het gesprek dood, miskent veel eigenheid van de ander, loopt niet uit op een onvoorwaardelijke vriendschap (immers, we zijn alleen vriendjes als je aanneemt wat ik zeg) en het is eenrichtingsverkeer. Vaak gaat het ook niet zo diep.
gravo
Nou dit onderschrijf ik nou helemaal! Ik sta er precies hetzelfde in maar had het niet zo goed kunnen verwoorden