Waarom al die somberheid?

Open voor alle onderwerpen en meningen

Moderators: henkie, elbert, Moderafo's

Titus

Waarom al die somberheid?

Berichtdoor Titus » 07 feb 2021 13:34

Ik belandde vanochtend min of meer per ongeluk op dit forum, dat ik nog niet kende. En vervolgens heb een tijdje geïnteresseerd in allerlei berichten zitten lezen. Maar nu moet me toch iets van het hart: mijn hemel, wat een somberheid!

Als ik wat ik tot nu toe gelezen heb in één woord zou moeten karakteriseren, is het dit woord: somber. En als ik er nog eentje mag noemen, dan misschien dit: moedeloos.

Moet het geloof, het geloven in God, of het zoeken naar God, niet op de eerste plaats iets vreugdevols zijn? Is het evangelie niet de blijde boodschap? Is het geloof niet bedoeld om inspiratie te vinden, om elkaar te bemoedigen, in plaats van de put in te praten?

En verder, gezien het feit dat aan die somberheid duidelijk vaak een grote (geloofs)twijfel te gronde ligt: hoort twijfel niet bij het geloof? Hebben alle grote voormannen (en -vrouwen) van het geloof niet hun twijfels gehad? En is twijfel niet inherent aan het feit dat God voor een gewone sterveling per definitie ongrijpbaar en onbegrijpbaar is? Waarom dan al die somberheid?

Gebruikersavatar
gravo
Majoor
Majoor
Berichten: 2017
Lid geworden op: 12 jan 2009 23:20

Re: Waarom al die somberheid?

Berichtdoor gravo » 07 feb 2021 14:20

Titus schreef:Ik belandde vanochtend min of meer per ongeluk op dit forum, dat ik nog niet kende. En vervolgens heb een tijdje geïnteresseerd in allerlei berichten zitten lezen. Maar nu moet me toch iets van het hart: mijn hemel, wat een somberheid!

Als ik wat ik tot nu toe gelezen heb in één woord zou moeten karakteriseren, is het dit woord: somber. En als ik er nog eentje mag noemen, dan misschien dit: moedeloos.

Moet het geloof, het geloven in God, of het zoeken naar God, niet op de eerste plaats iets vreugdevols zijn? Is het evangelie niet de blijde boodschap? Is het geloof niet bedoeld om inspiratie te vinden, om elkaar te bemoedigen, in plaats van de put in te praten?

En verder, gezien het feit dat aan die somberheid duidelijk vaak een grote (geloofs)twijfel te gronde ligt: hoort twijfel niet bij het geloof? Hebben alle grote voormannen (en -vrouwen) van het geloof niet hun twijfels gehad? En is twijfel niet inherent aan het feit dat God voor een gewone sterveling per definitie ongrijpbaar en onbegrijpbaar is? Waarom dan al die somberheid?

Ik weet natuurlijk niet wat je allemaal wel of niet hebt gelezen op dit forum, maar je waarneming van die somberheid is eigenlijk best opmerkelijk goed getroffen.
Ik loop daar in dit forum, als uitvloeisel van een bepaalde geloofsleer, zelf ook veel tegenaan, tot mijn verdriet. Juist op momenten dat het gaat over geloof zou je iets anders verwachten. Immers, wie gelooft zal zalig worden en wij worden gerechtvaardigd door geloof, zegt de Bijbel! Geen reden voor somberheid dus.
Dat dat in reformatorische kringen toch vaak zo is, komt omdat er wel heel veel over geloof gepraat wordt, maar dat het in de meest orthodoxe kringen heel erg moeilijk gemaakt wordt (om niet te zeggen onmogelijk) om van zichzelf te erkennen dat men echt gelooft.
Dat echte geloof zou inderdaad tot vreugde leiden en tot dankbaarheid. Maar ja, als je nooit durft of mag erkennen dat jouw geloof ook een écht geloof is, dan blijft dat allemaal achterwege en is er geen blijdschap en dankbaarheid. Vanwege die onzekerheid natuurlijk.
Is het wel écht? Dat is de hamvraag voor veel refo-christenen. En het onuitgesproken antwoord in stilte is o zo vaak: vast niet!

Dat komt omdat men een hele serie voorwaarden en kenmerken heeft bepaald waaraan een echt geloof moet voldoen. Op tal van manieren kan je geloof als ónecht worden gewaarmerkt. Door anderen of door jezelf. Er zijn echt legio uitdrukkingen in omloop die alle beschrijven hoe een nep-christen er uit ziet, wat een onechte gelovige denkt en voelt, hoe er een ingebeeld geloof kan zij dat wel echt lijkt, maar het helemaal niet is.
Je kunt onvoldoende geloof hebben, een ingebeeld geloof, een tijdgeloof, een historisch geloof en nog veel meer pseudo-geloven.
Wat ze allemaal gemeen hebben is dat het mooi lijkt, mooi voelt, mooi klinkt, maar dat het allemaal helemaal niks voorstelt. Niks! Je gaat er gewoon mee verloren. En de achterliggende gedachte is: er is meer schijngeloof, dan waar geloof.

Je voelt, dan wordt het echte geloof wel een grote zeldzaamheid En bekruipt de gedachte je steeds meer dat het echte geloof er waarschijnlijk nooit zal komen! Als al die voorwaarden echt eerst vervuld moeten worden......
Aan alles wordt ook getwijfeld. Als je een gebed bidt, als je een stuk uit de Bijbel leest, als je getroffen wordt door een gedeelte uit een lied, een preek of een gesprek. Dat hoor ik nou wel, dat lees ik nou wel, dat voel ik nou wel, dat trekt me nou wel aan, maar ja...wie zegt dat het echt is?

Kijk, als je die bagage niet hebt, dan ben je blij met alles waardoor je hart getroost wordt. Dan heb je geen redenen om dat te wantrouwen. Dan kun je spontaan luisteren, reageren, blij worden, verrast worden, opkijken en de boodschap dankbaar ontvangen. Je hebt geen reden om te denken dat het niet echt zou zijn. Het komt gewoon recht je hart binnen en je wilt er meer van horen, meer van weten, je raakt er emotioneel aan gebonden. Het wordt iets belangrijks en je begint er naar terug te verlangen, je gaat op zoek naar meer. Dat is de gewone weg waarin iemand langzamerhand de weg van het geloof begint te bewandelen. Uiteraard met bergen en dalen, maar die serieuze diepgaande twijfel is er in die beginmoment helemaal niet. Je laat je dus ook niet tegenhouden door die twijfels, ze laten je niet terugkeren op je schreden, je wimpelt het niet bij voorbaat af met een zwaarmoedig "het zal wel niet van God komen". De Geest wordt, om het Bijbels te zeggen, niet uitgeblust.

Maar als je opgevoed bent met de gedachte dat het echte geloof een grote zeldzaamheid is dat maar aan weinig mensen wordt gegeven en dat er zeer veel kenmerken van dat ware geloof aanwezig moeten zijn voordat je het een waar geloof mag noemen, ja, dan ga je natuurlijk bij elke gedachte aan God, bij elk gevoel, elke indruk of ervaring die je in je hart krijgt, direct twijfelen. Juist omdat gezegd wordt dat het valse geloof gepaard gaat met gevoelens en indrukken die heel erg lijken op die van het ware geloof. Allemaal schijn! is de waarschuwing constant.

Ik weet zeker dat iemand in deze psychologische fuik, als het gaat om de dingen van God die eeuwigheidswaarde hebben, altijd zal gaan voor de veiligste weg: telkens is er de neiging om te zeggen: het zal wel niet echt zijn, het zal wel inbeelding zijn, ik zal mezelf wel vergist hebben, ik moet niet zomaar denken dat dit echt van God is, ik doe aan een eigenwillige godsdienst.

Er zijn mensen in deze kring die dat tegen elkaar en jegens zichzelf een heel leven volhouden. Die weten zeker (dat is hun enige zekerheid zou je kunnen zeggen) dat ze géén waar geloof hebben. En die zekerheid wordt dan zelfs nog iets om trots op te zijn: anderen zeggen zo makkelijk dat ze geloven, dat ze een kind van God zijn, maar ik gelukkig niet: ik weet dat ik geen ware gelovige ben, dat ik met mijn schijngestalten niet voor God kan bestaan en voor eeuwig verloren zal gaan.
Het ongelovig zijn en blijven wordt zo tot een soort identiteit, tot een soort keurmerk van echtheid.
Het is pas echt als je geloof niet echt is (zo'n soort kronkel).
Wij, van de zware kerk, wij gaan niet allemaal naar de hemel en zo is het en niet anders!
Gods Woord zegt ons dat we verloren gaan! Dat is Bijbels!
En dat geloven we!(nou ja "geloven", we bedoelen: "dat weten we zeker".)

Maar hoe verschrikkelijk is deze identiteit. Het kan niet anders leiden dan tot grote somberheid. Er is geen hoop. Het is weliswaar allemaal Gods wil dat we geen genade en geen geloof krijgen, zeker, maar daarmee is ook gezegd dat de wanhoop niet wordt weggenomen en ook nooit meer weggenomen kan worden! Als God het namelijk niet wil....!
Genade is zo'n zeldzaamheid, dat het vast en zeker aan mij voorbij zal gaan!

Niet voor niets draagt men veel zwart. Het is het zwart van deze wanhoop. Nooit zekerheid. En o wee, wanneer iemand eens iets te vrijpostig is en misschien voorzichtig zou willen opperen dat hij toch echt gelooft. Die heeft behoorlijk wat uit te leggen en men rust niet totdat zo iemand zal toegeven dat hij er toch niet helemaal zeker van is, dat hij zichzelf toch nog eens goed moet onderzoeken, want je vergist jezelf immer zo snel!
Dan is de rust weer terug in de tent. De rustgevende gedachte dat we met elkaar ongelovigen zijn en blijven.
Merkwaardig, maar het is toch echt zo.

Het enige dat nog overblijft is deze waarheid zelf, de oude waarheid zoals men zelf graag zegt.
Maar het is een harde waarheid. Velen hebben zich neergelegd bij de gedachte dat het voor hen voorbij is, o en voorgoed voorbij (om met de dichter J.C. Bloem te spreken).

Maar of dit ook in de Geest van de Bijbel en in de Geest van Christus is?
Is somberheid een kenmerk van het ware in de christelijke gemeente?

gravo
Laatst gewijzigd door gravo op 07 feb 2021 14:34, 1 keer totaal gewijzigd.
'Von Gott wissen wir nichts. Aber dies Nichtwissen ist Nichtwissen von Gott'
(Franz Rosenzweig, Der Stern der Erlösung)

Gebruikersavatar
benefietdiner
Kolonel
Kolonel
Berichten: 3460
Lid geworden op: 22 jan 2012 14:06

Re: Waarom al die somberheid?

Berichtdoor benefietdiner » 07 feb 2021 14:33

Evangelie betekent inderdaad blijde boodschap maar dat wil niet zeggen dat je overal blij van wordt. Als het evangelie een blijde boodschap voor je geworden is is het juist zo dat je over veel dingen op deze wereld droevig en teleurgesteld wordt. Droevig en teleurgesteld over de velen zonde en ongerechtigheden die er op deze aarde gedaan wordt die tegen God ingaan. Dit ligt dus niet aan een geloofstwijfel ten grondslag.

Gebruikersavatar
MoesTuin
Generaal
Generaal
Berichten: 4598
Lid geworden op: 02 feb 2014 16:00

Re: Waarom al die somberheid?

Berichtdoor MoesTuin » 07 feb 2021 17:04

Psalm 68 vers 2a


Maar 't vrome volk, in U verheugd,
Zal huppelen van zielevreugd,
Daar zij hun wens verkrijgen;
Hun blijdschap zal dan, onbepaald,
Door 't licht, dat van Zijn aanzicht straalt,
Ten hoogsten toppunt stijgen.


Zie je het al voor je.
Al die serieus gelovige mensen huppelend door de kerk als we weer "mogen"!
en dan te bedenken dat deze psalm nog wel eens op hele noten gezongen wordt.

Maar doet deze Psalm wel recht aan Gods Woord?
Kunnen we wel van het geloof getuigen, zonder alle menselijke tekorten eerst goed te benoemen of er eventueel in te wrijven?
ellende droevenis schuld gebrek.....
"och mocht het eens zo zijn...."
Wanneer kunnen we dan wel deze Psalm volop vanuit het hart zingen tot Eer van onze Heer?

Wat moet je dan met de Schriftgedeelten die oproepen tot ongeremde blijdschap?

In Geloof worden ten diepste in ons vervuld met de blijdschap bevestigd daarin door Zijn heilige Geest...
Alles tot Gods eer....dat is ut uhm....

Zolang we leven leven wij voor de Heer en wanneer we sterven sterven sterven wij voor de Heer.
Dus of we nu leven of sterven we zijn altijd van de Heer..


want wij hebben hier geen blijvende stad
maar zoeken de toekomende

De Heere Jezus zegt;
"Wie in Mij gelooft zal Hét Eeuwige Leven ontvangen"

Titus

Re: Waarom al die somberheid?

Berichtdoor Titus » 07 feb 2021 17:53

Ik pretendeer op geen enkele manier de wijsheid in pacht te hebben. Ik ben ook maar gewoon een zoekende. Dat hoort bij het mens zijn, en is eigenlijk ook best mooi.

Maar de vele vaak uiterst zwaarmoedige discussies op dit forum lezende, moet ik onwillekeurig denken: mensen, neem het allemaal niet zo loodzwaar. Probeer het allemaal een beetje te nemen zoals het komt. Probeer een beetje te zijn als riet dat wuift in de wind, dat leeft makkelijker, en brengt je uiteindelijk veel verder.

Een deel van de respondenten verdedigt geharnast het eigen traditionele gelijk, en ziet overal vijanden om zich heen. Een ander deel heeft de strijd eigenlijk al opgegeven, en ziet het spookbeeld opdoemen van een leven zonder Godsvertrouwen, met aan het eind misschien de eeuwige hellestraf. Een tussenweg lijkt er bij velen niet te zijn.

Zou het niet beter zijn, welgemoed door het leven te stappen, zonder al die granieten zekerheden, die je uiteindelijk alleen maar belemmeren, maar ook zonder die verlammende moedeloosheid, waarvoor goedbeschouwd geen enkele reden is?

Twijfel kun je zien als het voorportaal van de geloofsafval, maar ook als de weg naar dieper inzicht. Was Paulus geen twijfelaar? Was Augustinus geen twijfelaar?

En was het Augustinus niet, die zei: “God is dieper dan onze diepste diepten, en hoger dan onze hoogste hoogten”? Waarom zouden wij, armetierige wezentjes, dan in paniek raken als God bij nader inzien niet in het hokje blijkt te passen dat wij voor hem hebben bedacht? Als veel dingen onbegrijpelijk zijn voor ons mierenverstand? Waarom niet openstaan voor allerlei nieuwe inzichten, en kijken wat we daarmee aankunnen? Zou dat niet veel beter zijn, dan ons steeds maar te verstoppen achter ons eigen veronderstelde gelijk?

Gebruikersavatar
Marnix
Maarschalk
Maarschalk
Berichten: 23543
Lid geworden op: 03 dec 2002 23:50

Re: Waarom al die somberheid?

Berichtdoor Marnix » 07 feb 2021 21:24

Wat grappig, ik kom helemaal niet uit orthodoxe hoek, heb veel verschillende kanten van het christendom gezien, ben totaal niet van zwaarmoedigheid, soberheid en zo. Maar somberheid? Er zijn mensen met verschillende achtergronden hier en niet iedereen is hetzelfde maar ik zou de algehele sfeer nou niet als somber willen omschrijven. Hooguit als “divers”. Overigens is dat in het open deel van het forum denk wel iets meer nog dan in het besloten deel.
“God cannot give us a happiness and peace apart from Himself, because it is not there. There is no such thing.”
― C.S. Lewis”

Titus

Re: Waarom al die somberheid?

Berichtdoor Titus » 07 feb 2021 21:57

Ik had bij mijn reactie inderdaad vooral de discussies in het besloten gedeelte in gedachte. Maar daar berichten plaatsen is niet mogelijk voor 'buitenstaanders'; vandaar dat ik hier maar neer heb gezet.

Gebruikersavatar
Marnix
Maarschalk
Maarschalk
Berichten: 23543
Lid geworden op: 03 dec 2002 23:50

Re: Waarom al die somberheid?

Berichtdoor Marnix » 08 feb 2021 10:51

Titus schreef:Ik had bij mijn reactie inderdaad vooral de discussies in het besloten gedeelte in gedachte. Maar daar berichten plaatsen is niet mogelijk voor 'buitenstaanders'; vandaar dat ik hier maar neer heb gezet.



Hm ja, in het besloten gedeelte is met gemiddeld gezien wat meer gereformeerd (je weet wel, van "doe maar normaal, dan doe je al gek genoeg, niet teveel emoties uiten, soberheid en matigheid") waar men in het open gedeelte veel diverser is. Daarnaast heeft het ook wel met de thema's te maken, het besloten gedeelte gaat ook wel wat meer over theologische dicussies, interpretatie van de Bijbel, dat soort dingen terwijl het in het open gedeelte gmiddeld gezien wat meer over luchtiger zaken gaat, wat ook wel voor verschillen zorgt in de reacties.
“God cannot give us a happiness and peace apart from Himself, because it is not there. There is no such thing.”
― C.S. Lewis”

Gtn
Sergeant
Sergeant
Berichten: 363
Lid geworden op: 23 dec 2019 07:25

Re: Waarom al die somberheid?

Berichtdoor Gtn » 08 feb 2021 21:06

De refocultuur wordt voor een deel (ter rechterzijde) gekenmerkt door angst. Angst voor zelfbedrog. Geloven en het zeker weten zijn eigenlijk zelfs verdacht geworden. Maar angst verlamt. En daar komt de somberheid die jij constateert vandaan.

Ik heb die bagage wel, en heb er flink last van ook. Reken maar dat satan je ermee weet aan te vallen.

Uiteindelijk moeten we toch alleen op God vertrouwen. En vertrouwen en zekerheid, die geven blijdschap!

Ter rechterzijde wordt vaak nogal minachtend gedaan over 'het juichend christendom' maar eigenlijk zou héél het Christendom moeten juichen en roemen in God. Wat schieten we daar vaak in tekort, het goed spreken van onze Koning!

Wat wel frappant is, als je de 'oudvaders' leest zoals Ryle en Spurgeon, dat die veel ruimer en vreugdevolle zijn in hun evangelie en in hun geloof dan wat we vandaag de dag in refoland gewend zijn.

Ik denk wel eens dat we terug moeten naar de naam: Christen. En de term refo of reformatorisch maar moesten afschaffen.

Gebruikersavatar
Prisma23
Kapitein
Kapitein
Berichten: 800
Lid geworden op: 02 aug 2016 19:29
Locatie: Republiek der Verenigde Nederlanden
Contacteer:

Re: Waarom al die somberheid?

Berichtdoor Prisma23 » 09 feb 2021 09:35

Titus schreef:Ik belandde vanochtend min of meer per ongeluk op dit forum, dat ik nog niet kende. En vervolgens heb een tijdje geïnteresseerd in allerlei berichten zitten lezen. Maar nu moet me toch iets van het hart: mijn hemel, wat een somberheid!

Als ik wat ik tot nu toe gelezen heb in één woord zou moeten karakteriseren, is het dit woord: somber. En als ik er nog eentje mag noemen, dan misschien dit: moedeloos.

Moet het geloof, het geloven in God, of het zoeken naar God, niet op de eerste plaats iets vreugdevols zijn? Is het evangelie niet de blijde boodschap? Is het geloof niet bedoeld om inspiratie te vinden, om elkaar te bemoedigen, in plaats van de put in te praten?

En verder, gezien het feit dat aan die somberheid duidelijk vaak een grote (geloofs)twijfel te gronde ligt: hoort twijfel niet bij het geloof? Hebben alle grote voormannen (en -vrouwen) van het geloof niet hun twijfels gehad? En is twijfel niet inherent aan het feit dat God voor een gewone sterveling per definitie ongrijpbaar en onbegrijpbaar is? Waarom dan al die somberheid?


Kan ik mij wel wat bij voorstellen Titus. Maar het is minder erg dan dat het lijkt. Binnen de refo wereld gaat het veel over gebrokenheid en zonde. Het is daarom ook sociaal wenselijk om veel aandacht te geven aan dingen die verkeerd gaan, of die iemand anders verkeerd doet. Geloofszekerheid wordt vaak als een gevaar gezien. Verder heeft de geest van de verlichting zijn sporen achter gelaten. Het geloof wordt vaak gezien als iets dat rationeel beschreven en geschematiseerd kan worden. Daar past twijfel niet bij. Maar dat geldt vooral in preken en in schriftelijke "openbare" uitingen zoals dit forum.

In het echt, zeker met een biertje erbij, zijn de meest refo's ook gewone positieve vrolijke mensen die volop in het leven staan en op God vertrouwen terwijl zij Hem zeker niet in alles begrijpen. Uiteraard met z'n ups & downs maar dat heeft iedereen.

Titus

Re: Waarom al die somberheid?

Berichtdoor Titus » 09 feb 2021 10:41

Heel interessant om dit allemaal te lezen: vanwege de reacties zelf, en vanwege de verschillen tussen de reacties. Maar die laatste zijn onvermijdelijk, en uiteindelijk alleen maar mooi en instructief.

Ik denk wel dat iemands geloofsbeleving in aanzienlijke mate bepaald wordt door het Godsbeeld dat hem/haar van jongsaf aan is voorgehouden. Als dat het beeld van een strenge God is, die bij in gebreke blijven ongenadig of zelfs voor eeuwig straft, dan kan dat gauw beklemmend en beangstigend gaan werken.

Maar ik denk ook dat iemands Godsbeeld in de loop van het leven zeer kan veranderen. Door studie. En dan bedoel ik niet studie in de lijn van de opvattingen in de eigen kleine kring, die eigenlijk alleen maar bevestigt wat je al meende te weten. Daar kom je niet verder mee. Nee, studie van 'onpartijdige', wetenschappelijke literatuur, die zo zuiver en onafhankelijk mogelijk probeert in kaart te brengen wat wij als eenvoudige mensen weten en kunnen weten (over de Bijbel, over het geloof), en wat wij niet kunnen weten en nooit zullen weten. Als je dat serieus doet, gaat je Godsbeeld echt veranderen. Bij mij was dat althans zo. Keerzijde is wel, dat vertrouwde zekerheden dan minder sterk worden, of zelfs verdwijnen. Maar eigenlijk is dat geen echte keerzijde, want je krijgt er heel veel voor terug.

Ik kan me voorstellen dat iemand die hieraan begint, en allerlei dingen leest die haaks staan op de geloofsopvattingen waaraan hij/zij gewend is, zich af gaat vragen: "Maar moet ik hier wel mee doorgaan? Is de een of andere kwade geest niet bezig mij van het geloof af te brengen?" Dat heb ik vroeger wel eens gedacht. Maar daar ben ik overheen gegroeid. God heeft ons een verstand gegeven om het te gebruiken, niet om het in de motteballen te leggen. En er is geen zoeken zonder twijfel en vergissing. En het gaat uiteindelijk om de zuiverheid van de bedoelingen, en als die er is, dan is die God bekend, en dan is er niets om bang voor te zijn. Heel mooi, toepasselijk en troostrijk in deze heb ik altijd het begin van Psalm 139 gevonden:

HEER, u kent mij, u doorgrondt mij,
u weet het als ik zit of sta, u doorziet van verre mijn gedachten,
ga ik op weg of rust ik uit, u merkt het op, met al mijn wegen bent u vertrouwd.
Geen woord ligt op mijn tong, of u, HEER, kent het ten volle.
Laatst gewijzigd door Titus op 09 feb 2021 10:42, 1 keer totaal gewijzigd.

Gebruikersavatar
Marnix
Maarschalk
Maarschalk
Berichten: 23543
Lid geworden op: 03 dec 2002 23:50

Re: Waarom al die somberheid?

Berichtdoor Marnix » 09 feb 2021 10:41

Prisma23 schreef:Kan ik mij wel wat bij voorstellen Titus. Maar het is minder erg dan dat het lijkt. Binnen de refo wereld gaat het veel over gebrokenheid en zonde. Het is daarom ook sociaal wenselijk om veel aandacht te geven aan dingen die verkeerd gaan, of die iemand anders verkeerd doet. Geloofszekerheid wordt vaak als een gevaar gezien. Verder heeft de geest van de verlichting zijn sporen achter gelaten. Het geloof wordt vaak gezien als iets dat rationeel beschreven en geschematiseerd kan worden. Daar past twijfel niet bij. Maar dat geldt vooral in preken en in schriftelijke "openbare" uitingen zoals dit forum.

In het echt, zeker met een biertje erbij, zijn de meest refo's ook gewone positieve vrolijke mensen die volop in het leven staan en op God vertrouwen terwijl zij Hem zeker niet in alles begrijpen. Uiteraard met z'n ups & downs maar dat heeft iedereen.


Och mocht je toch eens ontdekt worden aan jezelf... en wie zou dan niet bitter wenen!
“God cannot give us a happiness and peace apart from Himself, because it is not there. There is no such thing.”
― C.S. Lewis”

Gebruikersavatar
Marnix
Maarschalk
Maarschalk
Berichten: 23543
Lid geworden op: 03 dec 2002 23:50

Re: Waarom al die somberheid?

Berichtdoor Marnix » 09 feb 2021 10:44

Titus schreef:Heel interessant om dit allemaal te lezen: vanwege de reacties zelf, en vanwege de verschillen tussen de reacties. Maar die laatste zijn onvermijdelijk, en uiteindelijk alleen maar mooi en instructief.

Ik denk wel dat iemands geloofsbeleving in aanzienlijke mate bepaald wordt door het Godsbeeld dat hem/haar van jongsaf aan is voorgehouden. Als dat het beeld van een strenge God is, die bij in gebreke blijven ongenadig of zelfs voor eeuwig straft, dan kan dat gauw beklemmend en beangstigend gaan werken.

Maar ik denk ook dat iemands Godsbeeld in de loop van het leven zeer kan veranderen. Door studie. En dan bedoel ik niet studie in de lijn van de opvattingen in de eigen kleine kring, die eigenlijk alleen maar bevestigt wat je al meende te weten. Daar kom je niet verder mee. Nee, studie van 'onpartijdige', wetenschappelijke literatuur, die zo zuiver en onafhankelijk mogelijk probeert in kaart te brengen wat wij als eenvoudige mensen weten en kunnen weten (over de Bijbel, over het geloof), en wat wij niet kunnen weten en nooit zullen weten. Als je dat serieus doet, gaat je Godsbeeld echt veranderen. Bij mij was dat althans zo. Keerzijde is wel, dat vertrouwde zekerheden dan minder sterk worden, of zelfs verdwijnen. Maar eigenlijk is dat geen echte keerzijde, want je krijgt er heel veel voor terug.

Ik kan me voorstellen dat iemand die hieraan begint, en allerlei dingen leest die haaks staan op de geloofsopvattingen waaraan hij/zij gewend is, zich af gaat vragen: "Maar moet ik hier wel mee doorgaan? Is de een of andere kwade geest niet bezig mij van het geloof af te brengen?" Dat heb ik vroeger wel eens gedacht. Maar daar ben ik overheen gegroeid. God heeft ons een verstand gegeven om het te gebruiken, niet om het in de motteballen te leggen. En er is geen zoeken zonder twijfel en vergissing. En het gaat uiteindelijk om de zuiverheid van de bedoelingen, en als die er is, dan is die God bekend, en dan is er niets om bang voor te zijn. Heel mooi, toepasselijk en troostrijk in deze heb ik altijd het begin van Psalm 139 gevonden:

HEER, u kent mij, u doorgrondt mij,
u weet het als ik zit of sta, u doorziet van verre mijn gedachten,
ga ik op weg of rust ik uit, u merkt het op, met al mijn wegen bent u vertrouwd.
Geen woord ligt op mijn tong, of u, HEER, kent het ten volle.


Helemaal met je eens dan een verkeerd Godsbeeld wat vaak ook leidt tot angst en onzekerheid, soms ook ten grondslag ligt aan de somberheid. Wat dat betreft zijn de verschillen in de gereformeerde hoek denk ik ook wel groot.
“God cannot give us a happiness and peace apart from Himself, because it is not there. There is no such thing.”
― C.S. Lewis”

Gebruikersavatar
MoesTuin
Generaal
Generaal
Berichten: 4598
Lid geworden op: 02 feb 2014 16:00

Re: Waarom al die somberheid?

Berichtdoor MoesTuin » 12 feb 2021 14:12

Er zijn veel "Godsbeelden" veel "Geloofsvormen"
Het wordt pas bedenkelijk als deze geclaimd gaan worden of voor als enige waarheid bestempeld gaan worden.

Als de Heere God zich werkelijk aan jou laat ontdekken....alles wordt weg gevaagd en het enige wat telt is ....Geloof...in de Heer Jezus

de rest ...alles bij zaak...niet van (eeuwig)levensbelang...
want wij hebben hier geen blijvende stad
maar zoeken de toekomende

De Heere Jezus zegt;
"Wie in Mij gelooft zal Hét Eeuwige Leven ontvangen"

Talmid
Verkenner
Verkenner
Berichten: 12
Lid geworden op: 12 feb 2021 09:46
Locatie: Dronten
Contacteer:

Re: Waarom al die somberheid?

Berichtdoor Talmid » 19 feb 2021 18:55

En de term refo of reformatorisch maar moesten afschaffen.


Volgens mij van GTN.

Echter, de term refo, toepasbaar in diverse samenstellingen, heeft nogal een "beladen" inhoudt in diverse ( niet ) religieuze kringen. Reformatie, gelieerd aan vervolging, moord en doodslag, gereformeerd, dewelke een stempel heeft van ouderwets geloofsbeleiden. Ja, dat is m.i. de somberheid in het geloofsleven de laatste decennia. Geloven is uit. Er is wel iets, maar men durft hardop uit tespreken dat God niet bestaat. Zij die naar de kerk gaan worden als hypocriet weggezet, en hoe strenger het kerkverband is, des te hypocrieter zijn die mensen. Daar word ik als christen somber van. Somber/ sober, 1 letter minder maar het geloofsleven van een christen is volgens mij niet somber. Sober( heid) daarintegen zal een christen niet misstaan.
Maar refo of welk woord men er ook voor gebruikt, zij die Gods Woord onderhouden laten zich daardoor niet van de wijsbrengen. Somberheid is des duivels.
Ani Ma'amin


Terug naar “[Religie] - Open forum”

Wie is er online

Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 35 gasten