Weet je, met elke kerk is wel wat aan de hand. Ik heb altijd een gezond wantrouwen tegen christenen die hoofdschuddend naar andere christenen wijzen. Vaak wordt tegen al de vermeende ketterij en afval van die andere christenen de eigen gemeente of de eigen kerk geplaatst als baken van bijbelgetrouwheid en orthodoxie. Maar een van de kenmerken van een bijbelgetrouw geluid zou nu juist moeten zijn dat we hebben afgeleerd om de fouten bij anderen te zoeken en niet bij onszelf. We zien de splinter wel in het oog van de ander, maar de balk in ons eigen oog zien we niet.
Waar is nu die vrome houding, waarin we onze eigen zonden bewenen en de andere hoger achten dan onszelf?
Waar is nu de praktijk van de zo vroom beleden belijdenis dat we allen zondaren zijn, ja dat ik zelf de grootste zondaar ben?
Waaruit blijkt nu dat we de les geleerd hebben om anderen niet te veroordelen, opdat we zelf niet geoordeeld zullen worden?
Wat hebben we geleerd van de vele voorbeelden van Jezus die de zucht om anderen voor het gerecht te slepen veroordeelde als zijnde hypocriet?
Wat hebben genade en vergeving nog voor betekenis wanneer we ons zo makkelijk laten meeslepen in populistische verketteringen van andere christenen.
Is dat de vrucht van een diep doorleefd, bevindelijk en aangebonden leven aan Gods genadetroon, dat we ons geveinsd afvragen "wat er aan de hand is met de PKN", terwijl deze zogenaamde bezorgdheid alleen maar een dekmantel is om andere christenen eens flink negatief af te schilderen in de hoop een massale afkeuring tot stand te brengen?
Practise what you preach en laat die generaliserende wegwerpgebaren toch achterwege.
De PKN heeft zo'n 1,5 miljoen leden, is zeer divers en veelkleurig. Dat is wat er aan de hand is.
Maar dat hoeft op zichzelf nog niet automatisch tot een indirecte veroordeling te leiden, lijkt me.
Je kunt je ook afvragen wat er met de niet-PKN kerken aan de hand is, getuige het feit dat ze allemaal op grond van een eigen identiteit koppig uit elkaars buurt blijven. Zeer overtuigd van eigen gelijk in eigen kring. En dat al vanaf de eerste jaren van hun (vrij prille) bestaan tot nu toe.
Dat is geïnstitutionaliseerde eenkennigheid met heilig verklaarde voorvoegsels als hersteld, gereformeerd, hervormd, vrijgemaakt, binnen- of buitenverband en dito voorvrouwen voormannen.
Niemand is daar meer kritisch over, want iedereen heeft in eigen kring belangen die op het spel staan. Maar de repeterende breuk van de Nederlandse kerken is eigenlijk een beschamende vertoning.
Met alle kritiek die wel degelijk mogelijk is op de PKN, zouden met name de vele afgescheiden kerkjes wel eens mogen erkennen dat de PKN in staat is geweest om, zeer tegen de Nederlandse gewoonte in, een fusie op kerkelijk gebied te bewerkstelligen.
Nou ja, vooruit, Nederlands Gereformeerd en Vrijgemaakt gaan nu ook fuseren. Mooi.
Zou dat een nieuwe trend zijn?
Zal er langzamerhand een einde komen aan de alsmaar verder versplinterende boom van het Nederlandse protestantisme?
Laten we het hopen. Dan is de PKN zowaar nog een lichtend voorbeeld!
gravo
