Het kabinet laat het humanisch verbond een concept gedragcode opstellen voor de kerken.

[Marnix]

Het speerpunt van het concept ligt op het genezen van LHBT’ers.

LHBT’ers kun je niet genezen en dat blijkt nog niet helemaal in de orthodoxe denominaties te zijn door gedrongen. Dus moet je het ook niet aan deze denominaties gaan vragen als zij nog steeds vast blijven houden aan genezing.

De volgende vraag die leeft in de orthodoxe denominaties is of je LHBT’ers kunt veranderen in hun gedrag, ze zijn wel LHBT’ers maar geven er geen uiting aan.

Dus ze zijn wel LHBT’ers maar door gedragsontwikkeling te onderdrukken blijft het verborgen, c.q. zij bekeren zich. Leest het maar in de Nashvilleverklaring.

Hier zit dus de moeilijkheid waarom het in eerste instantie niet aan de kerken gevraagd is.

Daarom heeft God hen uitgeleverd aan onterende verlangens. De vrouwen hebben de natuurlijke omgang verruild voor de tegennatuurlijke, en ook de mannen hebben de natuurlijke omgang met vrouwen losgelaten en zijn in hartstocht voor elkaar ontbrand. Mannen plegen ontucht met mannen; zo worden ze ervoor gestraft dat ze van God zijn afgedwaald. (...) En hoewel ze het vonnis van God kennen en weten dat mensen die dergelijke dingen doen de dood verdienen, doen ze dit alles toch. Sterker nog, ze juichen het zelfs toe dat anderen het ook doen. Romeinen 1:26-27, 32.

Hoe vul je dit als kerk in.

Dus eerst maar even vragen zonder deze tekst aan HV.

De bakker nog even niet naar de slager

Ik denk dat het idee dat je homoseksualiteit en zo kan genezen vooral in (orthodox) evangelische kringen ziet. En het we zijn maar niet in de praktijk brengen ook in orthodox gereformeerde hoek.

[Tante Pollewop]

Ik vind het niet eens zo'n slecht idee.
Er zijn (zeker in de refowereld) bitter weinig kerken die LHBTI+ zien als volwaardige leden.

[Jesaja40]

Er is een oud Joodse verhaal die een spiegel kan zijn van onze vooroordelen.

Aan allen:

Eens reisde een ruiter te paard van de ene naar de andere plaats. Hij had al heel veel van de omliggende volkeren gezien en gesnoven aan hun cultuur. Op een zekere dag ziet hij een persoon die zijn richting op komt. Als zij op het punt staan om elkaar te passeren houdt de ruiter zijn paard in en spreekt de persoon aan. Zijn woorden zijn als volgt: ik heb heel veel gereisd en veel mensen gezien. U bent de lelijkste van allemaal met zoveel afwijkingen en dan komt er een scala van schoonheidsfouten uit de mond van de ruiter richting de persoon die hij "toevallig" op zijn reizen tegenkomt.

De persoon die aangesproken wordt blijft de ruiter ter paard aankijken. Ik weet wat u bedoeld beste man het klopt dat alle dingen die u over mij zegt waar zijn. U brengt dat onder mijn aandacht en u vindt mij de lelijkste persoon hier op aarde. Daarin heeft u gelijk, maar weet u dat uw woorden niet direct aan mij gericht zijn. U heeft over mijn uiterlijk iets gezegd en u vergeet dat ik niet mijzelf heb gemaakt, maar mijn Schepper heeft mij deze, voor u afzichtelijke gestalte gegeven. Uw opmerkingen heeft u eigenlijk gericht tegen mijn Schepper en Formeerder.

Deze opmerking slaat in als een bom bij de ruiter ter paard. Hij beseft dat hij niet de persoon maar de Schepper van deze persoon die voor hem staat ten diepste heeft beledigd om zijn uiterlijk. Hij daalt af van zijn paard en buigt diep neer voor de persoon die voor hem staat en vraagt om vergeving van zijn uitspraak. De ruiter beseft dat hij door zijn vooringenomenheid en uitgesproken oordeel zowel de Schepper als de man heeft beledigd en onteerd.

Zou dit verhaal niet bij kunnen dragen aan een grote mildheid tegenover hen die even anders zijn dan wij? Vaak zien wij een ander door een gekleurde bril en krijgen een vertekend beeld. Moeten wij de andere persoon spiegelen aan onszelf? Of gunnen wij de ruimte en staan wij het ook toe dat iemand anders kan zijn zoals wij?

Natuurlijk zullen er gelovigen zijn die met Bijbelteksten zullen komen. Wie dat doet gaat als een onbevoegde op een rechterstoel zitten. Weinigen hebben in de gaten dat ieder mens een scheppingswonder is. Dat maakt je bescheiden en nederig om geen vooroordeel om de geaardheid van de mens. Hij/zij kan er niets aan doen. Moeten wij het extra accentueren om hen te veroordelen naar een hokje waarvan wij vinden dat zij zich daar maar moeten thuis voelen. Is dat niet het grote uitsluiten wat niet hen, maar jezelf distantieert van de andere.