JeeWee schreef:(...)Arjan Baan e.c. mag zich nog wel eens achter z’n oren krabben over wat hoe hij zijn liefdeloze Nashville Verklaring als een katalysator heeft gewerkt in dit hele gebeuren.
Daar zeg je zo wat. Het begint bij bevlogenheid en "charisma". Vervolgens wordt het tamboereren op steeds dezelfde gevoelige thema's (heel overtuigd en onverzettelijk), maar al snel slaat het om in een soort drammerigheid en wordt een visie heel scherp en ongenuanceerd neergezet, alsof dit onderwerp het een en het al is. Vast vanuit de gedachte dat de volgers / hoorders van de "charismaticus" dat graag wil horen. Het groeit zo uit tot een radicaal standpunt en tot een radicale opstelling. Het werd steeds driester, met als eindknal de nashville-verklaring.
En toen bleek opeens dat men mijlen te ver was gegaan. Geen oog gehad voor de teneur in de samenleving en ook geen oog gehad voor de verschuivingen in eigen parochie. Dat is met de Nashville verklaring overduidelijk gebeurd.
Zich van geen gevaar bewust waren er heel wat orthodoxen die hun identiteit-bepalende ferme standpunt omtrent homofilie op het "succes" van de ronkende Nashville verklaring nog eens flink durfde aanzetten.
Maar toen het er op aan kwam bleek de achterban helemaal niet meer ín te zijn voor zo'n anti-standpunt. De achterban bleek een deel te zijn van de samenleving die men zo stoer stond te bestrijden!
Opeens bleek dat de problematiserende houding jegens anders geaarden in eigen kring voor een groot deel niet meer werd gedeeld. De dilemma's werden nog wel begrepen, de Bijbelse gegevens zijn voor meer uitleg vatbaar, maar de pijn en het ongemak dat gepaard ging met die afwijzende houding telde zwaarder. Het botste met de deugden die men niet wilde opofferen: de liefde voor je kind, het geduld. De hulp en het gesprek waar deze broeders en zusters om vroegen ging niet langer samen met een bulderende preektijger die de zonden van een bepaald deel van de kerk publiekelijk nog eens zwaar onder hun neus wrijft. De grens was opeens duidelijk en de grens was opeens bereikt.
Ik denk dat het vooral komt van de mensen die zelf familieleden hebben die de moeilijke weg van anders geaarden in een behoudende kerk kennen.
En ik denk dat er ook veel mensen begrip hebben gekregen voor die pijn.
Hoe het verder zal gaan. Ik heb weinig illusies als het gaat om die predikanten die nog steeds door een deel van de orthodoxe achterban op handen worden gedragen als zij in één beweging homofilie en homoseksualiteit als onbestaanbaar verwerpen. Die zien kennelijk nog een markt voor deze prediking. Ja mensen, een dominee is ook maar een kleine zelfstandige. Idem voor alle radicale evangelische voormannen die het van Amerika moeten hebben voor de inhoud van hun
God hates fags theologie.
Maar ik denk dat het in het christendom langzamerhand wel een gelopen race is waarbij vrijwel iedereen vindt dat genezing van geaardheid valse hoop biedt en een heilloze praktijk is.
Goed is doorgedrongen dat de gewraakte therapie het tegenovergestelde bewerkstelligt van genezing: mensen worden er eerder psychisch ziek van.
Er is altijd een klein religieus dorpje "dat moedig stand houdt", maar helaas, in dit geval is er niemand uit dat dorpje bij zijn geboorte in de toverdrank gevallen die anders geaardheid voorgoed oplost in het niets.
De strijd voor dít eigene zal verloren worden. En terecht. Want,
Waar liefde woont, gebiedt de HEER den zegen, Arjan:
Daar woont Hij Zelf, daar wordt Zijn heil verkregen,
En 't leven tot in eeuwigheid.gravo
)
