Moet ik nog iets met het christelijk geloof?

[Lalage]

Dank voor je reactie, Mortlach, uit Canada zelfs!
Inderdaad geef je wel wat op en daarom gaat dit bij mij ook zo langzaam. Ik was eigenlijk wel verrast dat die serie 'Holy shit' kwam: blijkbaar zijn er een hoop dertigers die op dezelfde manier afdrijven en ondertussen toch worstelen met de vraag of je toch nog iets met het geloof wilt houden en hoe dan.

@K80 ik ben wiskundige Ook interessant in dit verband: ik heb het net boek 'De zin van het leven' van Fokke Obbema gelezen, met veertig interviews die eerder in de Volkskrant verschenen. Heel boeiend leesvoer en elke geïnterviewde geeft een boekentip, dus er valt nog genoeg te ontdekken.

[K80]

Aan je rang te zien heb je veel vuldig gepost op het forum.
Volgens mij was je best gelovig in je tiener en twintiger jaren?
Heb je voor jezelf een verklaring waarom het bij je weg is? Of is dit een proces van al vele jaren?

Las pas op het net dat de schrijver, die een boek schreef over dat de zondvloed helemaal waar is, nu heeft toegegeven dat hij naar jaren eerlijk toe geeft dat hij niet meer geloofd.
Ook iemand van in de dertig.

[Mortlach]

Dank voor je reactie, Mortlach, uit Canada zelfs!

Ja, vandaag zelfs een wasbeer gevangen en terug uitgezet - ver weg van het huis. Canadeser wordt het alleen als je onderweg een eland ziet lopen

Inderdaad geef je wel wat op en daarom gaat dit bij mij ook zo langzaam. Ik was eigenlijk wel verrast dat die serie 'Holy shit' kwam: blijkbaar zijn er een hoop dertigers die op dezelfde manier afdrijven en ondertussen toch worstelen met de vraag of je toch nog iets met het geloof wilt houden en hoe dan.

Ik ga hem zo kijken, want best interessant. Verder geef je dingen op, maar krijg je gelukkig ook zaken terug, de voor de hand liggende, maar ook verrassende. Dat je zondag niet meer wordt bepaald door anderen, ligt voor de hand - de verrassingen, tja, daar zul je je door moeten laten verrassen.

Iedereens verhaal is natuurlijk anders; misschien leg je het gemakkelijker naast je neer, misschien blijf je langer onzeker/angstig; veel hangt ook af van hoe de mensen om je heen reageren. Het is een proces van vallen en opstaan, en wie weet waar je uitkomt; volledig 'bevrijdt' of 'gelukkig weer terug'. Aan het einde van allebei deze paden zul je mensen vinden die je willen helpen en steunen, en die je accepteren zoals je bent, als het goed is, en anders moet je nog even verderlopen

[K80]

Denk dat het ook veel uitmaakt in wat voor kring je zit qua vrienden en familie.
Als ik eerlijk ben had ik maar 1 vriend die bij ons in de kerk zat en dat is nog steeds 1 van mijn beste vrienden.
De rest van mijn vrienden vanaf dat ik een jaar of 14 was kwamen allemaal officieel uit een RK gezin. En dan weet je het wel, 1 keer per jaar met Kerst naar de Kerk en verders niets. En mijn oudere zussen gingen toen ik een jaar of 16 was ook niet meer naar de kerk. Stel dat dat allemaal anders was gegaan, had ik misschien er zelf ook veel langer gezeten.

Snap nu ook wel dat ouders overstuur worden als er allemaal onkerkelijke vrienden komen, of verkering met een buiten kerkelijke.
Moet ik zeggen dat mijn ouders daar nooit iets over hebben gezegd. Als ouders kan je toch niet de vrienden van je kinderen kiezen.
Laat ik zo zeggen dat ik totaal niet in de refo-zuil zat. Ik denk als je daar wel helemaal in zit je automatisch mee gaat?

[Mortlach]

Denk dat het ook veel uitmaakt in wat voor kring je zit qua vrienden en familie.
Als ik eerlijk ben had ik maar 1 vriend die bij ons in de kerk zat en dat is nog steeds 1 van mijn beste vrienden.
De rest van mijn vrienden vanaf dat ik een jaar of 14 was kwamen allemaal officieel uit een RK gezin. En dan weet je het wel, 1 keer per jaar met Kerst naar de Kerk en verders niets. En mijn oudere zussen gingen toen ik een jaar of 16 was ook niet meer naar de kerk. Stel dat dat allemaal anders was gegaan, had ik misschien er zelf ook veel langer gezeten.

Snap nu ook wel dat ouders overstuur worden als er allemaal onkerkelijke vrienden komen, of verkering met een buiten kerkelijke.
Moet ik zeggen dat mijn ouders daar nooit iets over hebben gezegd. Als ouders kan je toch niet de vrienden van je kinderen kiezen.
Laat ik zo zeggen dat ik totaal niet in de refo-zuil zat. Ik denk als je daar wel helemaal in zit je automatisch mee gaat?

Ja, en aan de andere kant snap ik de oprechte zorgen van de (groot)ouders voor hun (klein)kinderen ook wel. Als je echt nog gelooft in eeuwig verloren gaan, dan staat alles op het spel, natuurlijk. Maar als je het niet meer gelooft... Bij die vriendin van mij was dat dus een hele strijd, omdat haar ouders haar wensen met betrekking tot haar kinderen (hun kleinkinderen) een tijd lang niet konden respecteren. Dat gaat nu gelukkig een stuk beter.

[naamloos]

Las pas op het net dat de schrijver, die een boek schreef over dat de zondvloed helemaal waar is, nu heeft toegegeven dat hij naar jaren eerlijk toe geeft dat hij niet meer geloofd.
Ook iemand van in de dertig.

Ah, Tjarko Evenboer Die heeft niet gezegd dat hij niet meer in een God gelooft, die optie houdt hij open.
Veel van wat hij schrijft herken ik wel: http://www.dewereldwijdevloed.nl/verand ... SFo-Du7UsQ

[Mortlach]

Eerste stukje van de serie bekeken en moest ineens aan iets denken.

Mijn vrouw was vroeger dus gelovig in evangelische kring, en jeugdleider. En ze sprak op een gegeven moment iemand die de kerk ook had verlaten en vroeg waarom. Zijn antwoord (parafrase): ik ben naar een rock concert gegaan en die sfeer, muziek, mensen, etc, gaven met PRECIES hetzelfde gevoel als tijdens een dienst op zondag, de extase, het gevoel verbonden te zijn met de andere mensen, etc. Dus die ervaring is niet inherent religieus maar is gewoon een gevolg van de muziek en omgeving.

[Lalage]

Aan je rang te zien heb je veel vuldig gepost op het forum.
Volgens mij was je best gelovig in je tiener en twintiger jaren?
Heb je voor jezelf een verklaring waarom het bij je weg is? Of is dit een proces van al vele jaren?

Dat heb je goed gezien. Het is een proces van heel veel jaren.

[Lalage]

Eerste stukje van de serie bekeken en moest ineens aan iets denken.

Mijn vrouw was vroeger dus gelovig in evangelische kring, en jeugdleider. En ze sprak op een gegeven moment iemand die de kerk ook had verlaten en vroeg waarom. Zijn antwoord (parafrase): ik ben naar een rock concert gegaan en die sfeer, muziek, mensen, etc, gaven met PRECIES hetzelfde gevoel als tijdens een dienst op zondag, de extase, het gevoel verbonden te zijn met de andere mensen, etc. Dus die ervaring is niet inherent religieus maar is gewoon een gevolg van de muziek en omgeving.

En dat hoef je dus niet te verliezen
Ik heb nooit vrienden gehad uit de kerk. De christelijke studentenvereniging was wel heel fijn, maar daar heb ik ook geen vrienden aan overgehouden. Alleen mijn geliefde Borkdude (gevonden via Refoweb) is gebleven. Hij vond Holy Shit ook erg herkenbaar.

[Mortlach]

Ondertussen in aflevering 5, want ze zijn maar kort. Trouwens, is dit de EO die dit uitzond? Da's dapper.

Maar goed, de vraag was "wat is de zin van het leven." Aan de antwoorden van de vrienden te horen, hebben geen van die mensen kinderen. Maar serieus, sinds ik zelf zo'n kleine heb, is de zin van het leven me bijzonder duidelijk! Die gedachte helpt ook als ze om 23:00 's nachts nog steeds niet kan slapen.

Ik heb trouwens ook het gevoel dat ik een van die vrienden ken; van TV waarschijnlijk, maar Suzanne komt me ZO bekend voor...

[K80]

Ik zal ook eens gaan kijken.

[K80]

Dat heb je goed gezien. Het is een proces van heel veel jaren.

Herkenbaar dat het niet ineens duidelijk voor je is. Heb ook jaren twijfels gehad, maar op een gegeven moment valt alles voor je op een plaats. En dat geeft inderdaad rust.

[K80]

Ah, Tjarko Evenboer Die heeft niet gezegd dat hij niet meer in een God gelooft, die optie houdt hij open.
Veel van wat hij schrijft herken ik wel: http://www.dewereldwijdevloed.nl/verand ... SFo-Du7UsQ

Ok, hij verlaat het Christelijk geloof.
Resultaat is hetzelfde. Wel dapper om het zo open mede te delen. Zal ook niet iedereen hem in dank afnemen.

[K80]

Eerste stukje van de serie bekeken en moest ineens aan iets denken.

Mijn vrouw was vroeger dus gelovig in evangelische kring, en jeugdleider. En ze sprak op een gegeven moment iemand die de kerk ook had verlaten en vroeg waarom. Zijn antwoord (parafrase): ik ben naar een rock concert gegaan en die sfeer, muziek, mensen, etc, gaven met PRECIES hetzelfde gevoel als tijdens een dienst op zondag, de extase, het gevoel verbonden te zijn met de andere mensen, etc. Dus die ervaring is niet inherent religieus maar is gewoon een gevolg van de muziek en omgeving.

Niet te vergelijken met een Reformatorische Kerkdienst. 1,5 uur op een houten bank. Niet ritmisch psalmen zingen, je rol pepermunt op eten en de spijkers in het plafond van de kerk tellen.
Ik krijg bij een concert een compleet andere ervaring.

[henkie]

Wat triest om je verhaal zo te lezen, Lalage! Wel heel eerlijk van je.

Dat heb je goed gezien. Het is een proces van heel veel jaren.

Dit raakte me vooral. In die 20 jaar dat ik hier beheerder mag spelen zie je zo'n proces in gang worden gezet. Er is niet vanaf het begin een vinger achter te krijgen maar ik vroeg en vraag me bij diverse personen af of dat wel goed gaat. Er lijkt toch echt zoiets te bestaan als een hellend vlak. Het begint vaak bij het twijfelen aan belangrijke bijbelse pijlers. Je ziet geregeld dat er een niet-gelovige partner in het spel is wat het gewoon heel lastig maakt. En er zit niet veel ritme in de kerkgang. Die spelen in elk geval bij jou een rol volgens mij. Zo zijn er nog meer dingen te noemen natuurlijk.

Misschien is het een idee om eens terug te gaan naar de bron en de bijbel te gaan lezen. Daarin openbaart God zich toch allereerst aan mensen.