“Trouwen, of samenwonen?” - vragen

[Juuls]

Misschien is dit bericht beter op z'n plaats in het forumonderdeel "[Religie] - Bijbel en Dogmatiek" maar daar kan ik zo te zien (nog?) niets plaatsen.

Allereerst mijn dank aan de auteur van de Themabrochure “Trouwen, of samenwonen?” (https://www.refoweb.nl/data/upload/docu ... nwonen.pdf), H. Veldhuizen, voor het duidelijk uiteenzetten en delen van deze volgens mij breed gedragen visie. Het artikel geeft echter geen concreet antwoord op een aantal vragen omtrent zaken die ik niet met elkaar kan rijmen.

Hieronder stellingen in vraagvorm waar ik graag helderheid over krijg (uiteraard wordt de vraagstelling gekleurd door mijn huidige standpunt maar als er feitelijke onjuistheden in staan laat ik me graag corrigeren). Mijn schrijfstijl kan behoorlijk scherp zijn (schijnt ) maar hopelijk prikkelt het om te helpen met deze puzzel.

----
Het huwelijk zoals in de bijbel naar voren komt was in principe: elkaar trouw beloven tegenover God en “de gemeente”/getuigen en daarbij een zegen vragen over het verder samen gaan/leven als man en vrouw.

In Nederland is er door cultuur en kerkcultuur een aspect verbonden aan dat huwelijk namelijk het "burgelijk huwelijk". Deze "fusie" kreeg de naam van de oudste van die twee zaken en kennen we nu dus als het "huwelijk".

Gaan wij niet aan de haal met de essentie van de opdracht vanuit de bijbel door ons blind te staren op woorden als "trouwen" en "huwelijk" die nu dus door de tijd heen niet meer één op één te vergelijken zijn met de oorspronkelijke bedoeling?

Voegen we niet iets menselijks aan de opdracht van God toe waarmee we elkaar ook nog eens de maat nemen door ook het burgelijk huwelijk als vereiste van God te beschouwen (voordat een gelovig stel zich samen ergens zou mogen settelen)?

Dat wij het begrip "huwelijk" veranderd hebben betekent toch niet dat onze manier een vervanging is van de oorspronkelijke opdracht van God (is m.i. de verkeerde volgorde)?

Als een gelovig stel aan zou kloppen bij een kerkenraad met de vraag om ten overstaande van de gemeente uit te spreken dat ze bij elkaar blijven en vragen om een zegen; zou die wens meteen met blijdschap moeten worden omarmd en gehonoreerd worden in het vervolgstadium?

Of zou de kerkenraad deze bijbelse opdracht niet moeten willen faciliteren los van het "burgelijke huwelijk" (hetgeen mensenwerk is)?

Hebben we er goed aan gedaan wanneer vanuit (kerk)cultuur met de nieuwe betekenis van "huwelijk" en "trouwen" mensen bij God en Zijn Kerk zijn weggejaagd?

Verder…
Als samenwonen niet gelijk gesteld kan worden aan een huwelijk hoe kan het vervolgens uit elkaar gaan gelijk gesteld worden aan een echtscheiding?
----


Overigens ben ik hier ook over in gesprek met “mijn” dominee, ouderlingen en een aantal vrienden/familieleden maar het lijkt me waardevol om de vragen met een grotere groep (met mogelijk andere inzichten) te delen.

[elbert]

Als ik je goed begrijp, heb je moeite met het "burgerlijk" huwelijk en zie je daarom liever het huwelijk voor de christelijke gemeente. Als je het anders ziet, hoor ik dat graag.

Ik denk dat we naar de Bijbel moeten om dit op te helderen en of dit wel een juist onderscheid is.
In het begin maakte God man en vrouw en gaf ze aan elkaar (Genesis 2). Het huwelijk komt dus bij God vandaan ("wat God samengevoegd heeft"). Niet in de eerste plaats vanuit de man of de vrouw, maar bij God vandaan.
In de tweede plaats zegt de Bijbel dat een man zijn ouders zal verlaten en zijn vrouw aanhangen en die twee zullen tot 1 vlees zijn.
Het "zijn ouders verlaten" is hier heel belangrijk: je verlaat het gezin waarin je bent opgegroeid en vormt samen met je echtgenoot/echtgenote een nieuw gezin. Hoe je dit ook wendt of keert: dit is de grond voor het burgerlijk huwelijk. In het oude oosten was het zo dat ouders hun dochter ten huwelijk gaven. De ouders hadden dus iets te zeggen over met wie hun dochter mocht trouwen. Dat was niet alleen in het OT zo, ook de apostel Paulus refereert hieraan in 1 Kor. 7:36-37. Het huwelijk was dus een publiek gebeuren waar de familie iets over te zeggen had. Vaak ging dit ook gepaard met een bruidsschat en waren er getuigen die vaststelden dat het gesloten huwelijk geldig was.
Dit staat op zich dus allemaal nog los van de christelijke gemeente: het is een publiek gebeuren wat de hele schepping aangaat, want de mens was geplaatst in de hof van Eden om die te bewerken en te bewaren (Gen. 2:15). Het huwelijk is dus breder dan alleen iets tegenover God en de christelijke gemeente. God wil dat we met ons huwelijk er zijn tot heil van de hele schepping en dus niet alleen ten opzichte van de christelijke gemeente. Jezus zegt dan ook in Luk. 20:34-35 dat het huwelijk iets is dat bij "deze eeuw", dus deze schepping behoort. Daarom is het huwelijk ook iets dat niet alleen christenen aangaat, maar alle mensen, of ze nu gelovig zijn of niet.

Nu het onderscheid tussen het huwelijk en samenwonen. Het huwelijk heeft de vorm van een verbond: man en vrouw gaan voor het leven een verbintenis aan. Daarin is het een afspiegeling van het verbond tussen Christus en de gemeente (Efeze 5). Het is bijna ondenkbaar dat dit verbond verbroken wordt. De enige uitzonderingen zijn overspel en hoererij (Matth.5:32): verbondsbreuk. Wanneer we dus trouwen, beloven we elkaar trouw voor de rest van ons leven.
Dit staat in groot contrast tot samenwonen, waarbij er sprake is van trouw zolang we daar zin in hebben, of ons er goed bij voelen. Wie dus wil samenwonen, maar niet trouwen, zegt eigenlijk tegen de ander: "ik hou niet genoeg van je om daar de belofte aan toe te voegen dat ik er mijn hele leven voor je wil zijn". Daarom is samenwonen een hoogst ongemakkelijk iets: je hebt niet de zekerheid van de onverdeelde liefde van je partner. Je moet maar afwachten of deze relatie beklijft en of je partner je trouw blijft. In elk geval kun je je partner daar niet op aanspreken: hij/zij heeft je geen belofte gedaan dat hij/zij je trouw zal blijven. Voor hem/haar ben jij niet de exclusieve liefdespartner.
Ik weet niet hoe jij dat ziet, maar ik zou me daar niet goed bij voelen. In elk geval kan een stel dat samenwoont, niet zeggen dat het zo een afspiegeling vormt van de eenheid die er tussen Christus en Zijn gemeente is. Zo los en vrijblijvend is de band tussen Christus en Zijn gemeente namelijk niet. Christus heeft Zich namelijk vast en zeker verbonden met Zijn gemeente en heeft daar Zijn bloed en leven voor over gehad.

[Juuls]

Hoi Elbert,

Fijn dat je meedenkt!

Als ik je goed begrijp, heb je moeite met het "burgerlijk" huwelijk en zie je daarom liever het huwelijk voor de christelijke gemeente. Als je het anders ziet, hoor ik dat graag.

Voor mij wringt het vooral dat het "burgelijk huwelijk" wordt gezien als essentieel om te kunnen voldoen aan de bijbelse opdracht. Ik ben niet tegen het burgelijk huwelijk.

In de tweede plaats zegt de Bijbel dat een man zijn ouders zal verlaten en zijn vrouw aanhangen en die twee zullen tot 1 vlees zijn.
Het "zijn ouders verlaten" is hier heel belangrijk: je verlaat het gezin waarin je bent opgegroeid en vormt samen met je echtgenoot/echtgenote een nieuw gezin.

Als dit de essentie van de opdracht is valt het gaan samenwonen van een christelijk stel hier toch niet buiten?

In het begin maakte God man en vrouw en gaf ze aan elkaar (Genesis 2). Het huwelijk komt dus bij God vandaan ("wat God samengevoegd heeft"). Niet in de eerste plaats vanuit de man of de vrouw, maar bij God vandaan.

Helder. Dit wijst volgens mij echter niet naar het burgelijk huwelijk en sluit een andere vorm van samenwonen niet uit. Wat m.i. de essentie van de opdracht is staat in het tweede citaat van dit bericht. Welke vorm er door cultuur aan wordt gekoppeld lijkt me minder relevant dan die letterlijke boodschap vanuit de bijbel (die me eigenlijk eenvoudiger lijkt dan hij vaak wordt uitgelegd). Uithuwelijken doen we in Nederland niet. Trouwen met een bruiloftsfeest is optioneel. Uithuwelijken of een bruiloftsfeest worden (voor zover ik heb kunnen nagaan) in de bijbel niet genoemd als vereiste om vervolgens te kunnen spreken van een huwelijk. Evenmin als dat het burgelijk huwelijk (met staatsvertegenwoordigers) als vereiste wordt beschreven. Dit zijn dan culturele toevoegingen/ceremonies die zeker waardevol gevonden kunnen/mogen worden maar volgens mij niet de opdracht van God genoemd kunnen/mogen worden.

---

Edit: er is een stuk weggevallen. Zie volgende post.

[Juuls]

Hoe je dit ook wendt of keert: dit is de grond voor het burgerlijk huwelijk.

Dat betwijfel ik dus.

Jezus zegt dan ook in Luk. 20:34-35 dat het huwelijk iets is dat bij "deze eeuw", dus deze schepping behoort. Daarom is het huwelijk ook iets dat niet alleen christenen aangaat, maar alle mensen, of ze nu gelovig zijn of niet.

Als je geen geheim maakt van het samenwonen en als stel naar buiten treed is het naar de buitenwereld toe m.i. niet anders dan dat je het daarnaast door een ambtenaar laat optekenen in een boekwerk dat de (meeste?) mensen die je in je leven tegenkomt vermoedelijk nooit zullen naslaan.

Dit staat in groot contrast tot samenwonen, waarbij er sprake is van trouw zolang we daar zin in hebben, of ons er goed bij voelen. Wie dus wil samenwonen, maar niet trouwen, zegt eigenlijk tegen de ander: "ik hou niet genoeg van je om daar de belofte aan toe te voegen dat ik er mijn hele leven voor je wil zijn". Daarom is samenwonen een hoogst ongemakkelijk iets: je hebt niet de zekerheid van de onverdeelde liefde van je partner. Je moet maar afwachten of deze relatie beklijft en of je partner je trouw blijft. In elk geval kun je je partner daar niet op aanspreken: hij/zij heeft je geen belofte gedaan dat hij/zij je trouw zal blijven. Voor hem/haar ben jij niet de exclusieve liefdespartner.

Daar ben ik niet mee eens.
Ik vergelijk het burgelijk huwelijk weleens met een rechtszaak.
Er is een overheidsfunctionaris en er zijn getuigen.
Je belooft elkaar trouw, tekent ervoor (net als de getuigen en de ambtenaar) en wordt daardoor verder officieel "verbonden" (dat wil zeggen; het wordt moeilijker om bij elkaar weg te gaan).
Vaak heerst er het gevoel/idee dat het burgelijk huwelijk de ultieme liefdesstap is om te zetten wanneer je zeker bent dat je elkaar trouw "zal" blijven. Waarom is een contract dan nodig? Als je de ander vertrouwt in het samen willen blijven en vice versa dan onderstreept zo'n contract (dat feitelijk tevens ruimte biedt voor verbreking) toch eerder het wantrouwen? Daarnaast weten we natuurlijk dat een burgelijk huwelijk net zomin garanties tot trouw biedt. Sterker nog: door het beëindigen van een burgelijk huwelijk kan een stel (en hun eventuele familie en kinderen) door de omvang van dat proces elkaar potentieel veel meer schade toebrengen door een mogelijk hierop volgende strijd (welke geboden zullen daarmee verbroken worden?) dan wanneer de afwikkeling niet per se zo complex is gemaakt.

Ik weet niet hoe jij dat ziet, maar ik zou me daar niet goed bij voelen. In elk geval kan een stel dat samenwoont, niet zeggen dat het zo een afspiegeling vormt van de eenheid die er tussen Christus en Zijn gemeente is. Zo los en vrijblijvend is de band tussen Christus en Zijn gemeente namelijk niet. Christus heeft Zich namelijk vast en zeker verbonden met Zijn gemeente en heeft daar Zijn bloed en leven voor over gehad.

Ik zou Christus op Zijn Woord geloven en dat voorbeeld volgend denk ik dat je een partner ook op zijn/haar woord mag geloven (al zijn mensenwoorden uiteraard niet onfeilbaar).

[Marnix]

Volgens mij onderstreept het contract niet iets van wantrouwen. Je legt iets officieel vast wat er als het goed is al is. Als je jog niet getrouwd bent en je hebt een relatie beloof je elkaar als het goed is ook al trouw voordat dat wordt vastgelegd. Als je trouwt leg je het wettelijk vast. Ik ben het er ook niet mee eens dat je zolang je niet trouwt, je elkaar dus geen trouw belooft of sterker nog, dat je trouw naar elkaar toe sou ontkennen. Als je in de kerk trouwt vraag je een zegen over het huwelijk maar de trouw naar elkaar toe wordt niet dan pas aan God kenbaar gemaakt volgens mij.

Lastige is dat je ziet dat mensen later trouwen want het is duur en stellen dat dat best mee kan vallen vind ik niet helemaal eerlijk want bij een bruiloft hoort een feest, dat is ook best bijbels). Plus dat mensen vaak nog bezig zijn met studeren en trouwen dan best een uitdaging kan zijn voor het vinden van woonruimte (werd in de tijd van de bijbel meestal geregeld). En vergeet ook niet dat in sommige kringen als je trouwt wel wordt verwacht dat je dan ook open staat voor het krijgen van kinderen. In de praktijk zie je dus dat de relatie voor het trouwen veel langer duurt terwijl men verder volgens mij best klaar is om te trouwen. En er ook een lichamelijk verlangen naar elkaar ontstaat.

Wat dat betreft was het in de tijd van de Bijbel wel makkelijker, je werd jong uitgehuwelijkt en had maar een korte ongehuwde relatie, het feest werd geregeld en er werd woonruimte voor je gereserveerd. Niet dat ik terugwil naar die tijd want uithuwelijken lijkt me ook niet alles

[elbert]

Hoi Elbert,

Fijn dat je meedenkt!

Dag Juuls, fijn dat je reageert.

Voor mij wringt het vooral dat het "burgelijk huwelijk" wordt gezien als essentieel om te kunnen voldoen aan de bijbelse opdracht. Ik ben niet tegen het burgelijk huwelijk.

Het burgerlijk huwelijk is een algemeen aanvaarde manier om uitdrukking te geven aan het feit dat het huwelijk een publieke zaak is (met ook publieke/openbare gevolgen) en wat is er beter dan om dit officieel (dus met instemming met de overheid, die dienares van God is) dit te bevestigen?

Als dit de essentie van de opdracht is valt het gaan samenwonen van een christelijk stel hier toch niet buiten?

Ja, ik vind van wel. In de Bijbelse weergave van het huwelijk staat dat een man zijn vader en moeder zal verlaten en zijn vrouw zal aanhangen en dat die 2 tot 1 vlees zullen zijn. De woorden die hierbij gebruikt worden, zijn buitengewoon sterk.
Allereerst verlaten: je gaat bij je ouders vandaan, je scheurt je als het ware van hen los (zo kun je het hebreeuws interpreteren) en je gaat over van het ene gezin naar het andere. Er is dus geen tussenweg: je hoort ofwel bij de ene familie (het gezinsverband), ofwel je vormt een nieuw (en levenslang blijvend) gezin. Daar zit niets tussen: dus ook geen "ik blijf bij je zolang we dat allebei opportuun vinden".
Daarnaast aanhangen: in het hebreeuws staat iets dat vertaald kan worden met: aankleven. Je verbindt je op zo'n manier aan iemand waardoor je eigenlijk niet meer los van die persoon komt. Je bent 1 vlees met je huwelijkspartner: dat veronderstelt een blijvende eenheid. Net zoals je 1 vlees bent met je arm of been, zo ben je 1 vlees met je man/vrouw. Het is ondenkbaar dat je uit elkaar zult gaan, tenzij er iets heel abnormaals gebeurt, zoals overspel.
Valt samenwonen daar ook onder? Nee, volgens mij niet. Er is geen sprake van blijvende verlating van het ouderlijke gezin en er is ook geen sprake van blijvend aanhangen aan je partner. Het is een dubbele manier van een relatie aangaan: "ik wil je wel, maar niet zo dat ik niet meer los van je kan komen". Dat is het recept voor een onzekere hechting en dus een halfhartige relatie.

Daar ben ik niet mee eens.
Ik vergelijk het burgelijk huwelijk weleens met een rechtszaak.
Er is een overheidsfunctionaris en er zijn getuigen.
Je belooft elkaar trouw, tekent ervoor (net als de getuigen en de ambtenaar) en wordt daardoor verder officieel "verbonden" (dat wil zeggen; het wordt moeilijker om bij elkaar weg te gaan).
Vaak heerst er het gevoel/idee dat het burgelijk huwelijk de ultieme liefdesstap is om te zetten wanneer je zeker bent dat je elkaar trouw "zal" blijven. Waarom is een contract dan nodig? Als je de ander vertrouwt in het samen willen blijven en vice versa dan onderstreept zo'n contract (dat feitelijk tevens ruimte biedt voor verbreking) toch eerder het wantrouwen? Daarnaast weten we natuurlijk dat een burgelijk huwelijk net zomin garanties tot trouw biedt. Sterker nog: door het beëindigen van een burgelijk huwelijk kan een stel (en hun eventuele familie en kinderen) door de omvang van dat proces elkaar potentieel veel meer schade toebrengen door een mogelijk hierop volgende strijd (welke geboden zullen daarmee verbroken worden?) dan wanneer de afwikkeling niet per se zo complex is gemaakt.

Je vergelijkt het burgerlijk huwelijk met een rechtszaak en een contract. Dat is helaas de moderne manier waarop er naar het huwelijk gekeken wordt: het is een contract waar je t.z.t. weer onderuit kan. Daarom is het ook heel modern om dat "eronderuit komen" zo makkelijk mogelijk te maken. Daarom kiest men ook eerder voor samenwonen, want dan ben je sneller van elkaar af.

Maar de Bijbel ziet het huwelijk als iets heel anders: het is een levenslang verbond (geen contract!) tussen 2 mensen, dat door God gesloten en bekrachtigd wordt. De overheid, als Gods dienares, is gemachtigd om die bekrachtiging vorm te geven d.m.v. het burgerlijk huwelijk.
Het verschil tussen beide visies is levensgroot: als je het huwelijk als een contract ziet, dan zie je ook het verschil tussen huwelijk en samenwonen niet. Als je het huwelijk als een verbond ziet (in Bijbelse zin), dan is het verschil levensgroot. Want samenwonen is geen verbond, in de verste verte zelfs niet. Er is geen belofte aan elkaar, geen publieke bevestiging en erkenning van de eenheid die je samen vormt, geen eenheid als nieuw gezin en geen fundamentele plek voor God in die eenheid. Want God heeft het van het begin af zo niet gewild. Daarom zie ik ook niets in samenwonen.
Dus je kunt zeggen: "als wij maar als stel zo naar buiten treden, is het niet anders dan dat we bij de ambtenaar bij de burgerlijke stand laten optekenen", maar God ziet dat niet zo. Hij wil dat je je publiekelijk en officieel voor elkaar uitspreekt. Als dat al teveel moeite is, zie ik het daadwerkelijke samenleven als het moeilijk wordt in je relatie (en dat overkomt iedereen!) somber in.

[benefietdiner]

In Nederland is er door cultuur en kerkcultuur een aspect verbonden aan dat huwelijk namelijk het "burgelijk huwelijk". Deze "fusie" kreeg de naam van de oudste van die twee zaken en kennen we nu dus als het "huwelijk".

Daar heb je gelijk in. Het burgerlijk huwelijk is in basisprincipe geen huwelijk maar een administratieve inschrijving in de persoonsadministratie van de overheid.

Gaan wij niet aan de haal met de essentie van de opdracht vanuit de bijbel door ons blind te staren op woorden als "trouwen" en "huwelijk" die nu dus door de tijd heen niet meer één op één te vergelijken zijn met de oorspronkelijke bedoeling?

Daar heb je ook gedeeltelijk gelijk in met betrekking tot het woord ‘huwelijk’ wat zo erg administratief klinkt. Volgens mij is dat woord huwelijk een afkorting van 'huwelijkssluiting' of 'huwelijksvoltrekking'. Volgens Bijbelse principes hoort dat te zijn een 'trouwverbond', vandaar dat ik mij wel kan vinden in het verkorte woord trouwen.

Voegen we niet iets menselijks aan de opdracht van God toe waarmee we elkaar ook nog eens de maat nemen door ook het burgelijk huwelijk als vereiste van God te beschouwen (voordat een gelovig stel zich samen ergens zou mogen settelen)?

Dat wij het begrip "huwelijk" veranderd hebben betekent toch niet dat onze manier een vervanging is van de oorspronkelijke opdracht van God (is m.i. de verkeerde volgorde)?

Het administratieve huwelijk, zo als ik stelde, en zoals je het moet zien is dan geen toevoeging.

Verder…
Als samenwonen niet gelijk gesteld kan worden aan een huwelijk hoe kan het vervolgens uit elkaar gaan gelijk gesteld worden aan een echtscheiding?

In principe is het zo dat als je samen gaat wonen je in stilte een verbond sluit en dus ook in stilte gemeenschap hebt met elkaar. Als je toch weer uit elkaar gaat, na het samen wonen, is dat op deze wijze een echtscheiding.
Een Bijbels trouwverbond mag nooit verbroken worden, het is een eeuwigdurend verbond tot de dood het scheid.

[elbert]

Hier een stukje van Tim Keller (die het uitstekende boek Het Huwelijk heeft geschreven) over het verschil tussen huwelijk en samenwonen:

A consumer relationship is where you’re relating to a vendor and you have a relationship as long as the vendor is giving you a product at a good price. But you’re always looking for an upgrade. And so what you say to your vendor is “We have a relationship but you’d better keep adjusting to me, because if you don’t meet my needs I’m out of here because my needs are more important than the relationship. We have a relationship but if I can get my needs met better somewhere else, that’s where I will go.”

But a covenant relationship is exactly the opposite. The consumer relationship says, “You adjust to me or I’m out of here”, but a covenant relationship says, “I will adjust to you because I’ve made a promise”. And the relationship is more important than my needs. My needs are less important than the sustenance of the relationship.

Het hele artikel is hier te vinden: https://rogerknowlton.com/2016/05/17/wh ... im-keller/

Of hier een lezing die hij voor Google (een liberaal bedrijf!) over het huwelijk hield:

[Marnix]

Ja, ik vind van wel. In de Bijbelse weergave van het huwelijk staat dat een man zijn vader en moeder zal verlaten en zijn vrouw zal aanhangen en dat die 2 tot 1 vlees zullen zijn. De woorden die hierbij gebruikt worden, zijn buitengewoon sterk.
Allereerst verlaten: je gaat bij je ouders vandaan, je scheurt je als het ware van hen los (zo kun je het hebreeuws interpreteren) en je gaat over van het ene gezin naar het andere. Er is dus geen tussenweg: je hoort ofwel bij de ene familie (het gezinsverband), ofwel je vormt een nieuw (en levenslang blijvend) gezin. Daar zit niets tussen: dus ook geen "ik blijf bij je zolang we dat allebei opportuun vinden".
Daarnaast aanhangen: in het hebreeuws staat iets dat vertaald kan worden met: aankleven. Je verbindt je op zo'n manier aan iemand waardoor je eigenlijk niet meer los van die persoon komt. Je bent 1 vlees met je huwelijkspartner: dat veronderstelt een blijvende eenheid. Net zoals je 1 vlees bent met je arm of been, zo ben je 1 vlees met je man/vrouw. Het is ondenkbaar dat je uit elkaar zult gaan, tenzij er iets heel abnormaals gebeurt, zoals overspel.
Valt samenwonen daar ook onder? Nee, volgens mij niet. Er is geen sprake van blijvende verlating van het ouderlijke gezin en er is ook geen sprake van blijvend aanhangen aan je partner. Het is een dubbele manier van een relatie aangaan: "ik wil je wel, maar niet zo dat ik niet meer los van je kan komen". Dat is het recept voor een onzekere hechting en dus een halfhartige relatie.

Toch heb ik wel wat moeite met het dat je iedere keer erbij haalt dat mensen niet trouwen om weer makkelijk van elkaar af te kunnen komen, dat men maar bij elkaar wil blijven zolang beiden dat oke vinden etcetera. Ik weet dat dit best veel voorkomt, daarin heb je helemaal gelijk. Maar het gaat hier in de eerste plaats over christenen en ook naar zie je dat men tegenwoordig vaker eerst gaat samenwonen. Dat is niet met het idee om maar makkelijker weer van elkaar af te kunnen zijn, omdat er geen sprake zou zijn van wederzijdse trouw. Het doel is ook helemaal niet om blijvend ongetrouwd te zijn. Het is vaak een (praktische) tussenfase. Zo kregen wij ons huis een paar maanden voordat we konden trouwen en hadden niet de financiële luxe om en te blijven huren en het huis te hebben. En ik zag er ook totaal het nut niet van in. We wilden trouwen, de datum stond al vast, onze liefde voor elkaar ook, het moest alleen nog officieel bevestigd worden. Raar om dan maar een huurappartement ernaast aan te houden voor honderden euro's per maand.

Daarnaast heb je het over je je ouderlijke gezin verlaten. Dat ging in de tijd van de Bijbel wel zo (voor de een van de twee) maar voordat ik trouwde woonde ik al jaren op mezelf en voor mijn vrouw gold hetzelfde. Tegenwoordig trouwen de meesten niet meer vanuit huis en heb je eigenlijk je vader en moeder al lang verlaten voordat je je vrouw aan gaat hangen Het lijkt me niet dat je bedoelt dat alle singles, ongeacht of ze thuis wonen of niet nog onderdeel zijn van het ouderlijke gezin en dat dat als je trouwt opeens verandert?

[K80]

Standaard hier. Samenwonen doen mensen alleen maar om weer snel van elkaar af te komen.
Standaard reformatorisch antwoord. Om de kinderen bang te maken dat als een kind samen gaat wonen, hun partner hen zomaar kan bedriegen en weglopen.
Want als je trouwt heb je altijd een betere relatie.
Nou mooi niet dus.

Ik vind dit altijd zo flauw zeg. De meeste stellen die gaan samenwonen doen dat omdat ze samen door het leven willen gaan en van elkaar houden. Trouwen komt in een later stadium, bijvoorbeeld omdat er op het moment van samenwonen geen geld voor is, of juist om later te doen expres na het samenwonen wederom een speciaal moment te hebben.
Ik heb ook eerst samengewoond, om de simpele reden dat we trouwen als een laatste mooie stap wilde doen. De beleving van samen een huis kopen en samen te gaan is al heel bijzonder. De bruiloft later was ook super nadat we drie jaar samenwoonde. Toen hadden we er pas zin in om er iets speciaals van die dag te maken. Met een verassing als huwelijksaanzoek en niet zoals bij zoveel refoos, eerst samen huis kopen en dan een geen verassing aanzoek

Als je samen een huis koopt als je samenwoont kan je niet simpel van elkaar af hoor. Heb je ook veel contracten.

Als je vanwege je geloof vind dat je niet mag samenwonen is dat prima, maar zeg niet dat mensen die samenwonen een rammelende relatie hebben!

[benefietdiner]

Als je vanwege je geloof vind dat je niet mag samenwonen is dat prima, maar zeg niet dat mensen die samenwonen een rammelende relatie hebben!

Dat zeg ik dus wel en wil je mij alsjeblieft ook mijn mening doen hebben.

Als jij een relatie wil zoals je beschreven hebt vind ik dat ook prima maar dat noem ik dan een ‘rammelende relatie’ omdat het negers op gebaseerd is dan op geld en materialisme. Er mag toch verschil van mening zijn?

Een christen wil het ook zoals het Bijbels principe het weer geeft. Natuurlijk kan daar ook best wel wat verschil van mening zijn onder de christenen en …….. je mag het nog flauw vinden ook.

[Marnix]

Nou ja er zijn dus wel van die realisten die zeggen: er lopen tegenwoordig zoveel huwelijken op de klippen, dat kan ons dus ook overkomen dus gaan we samenwonen. Natuurlijk houden ze van elkaar alleen durven ze zich dan niet voor altijd te verbinden want gevoelens kunnen komen en gaan. Dan zit daar soms wel iets van gebrek aan trouw in want je wil je alleen voorwaardelijk aan iemand binden, onder de voorwaarde dat alles blijft zoals het is. Je kan ook zeggen: we gaan daar voor want we horen bij elkaar en als er een dip komt gaan we daarvoor vechten. Dat is echter wat anders dan wanneer je om praktische redenen eerst samenwoont maar wel de intentie hebt om te trouwen. En ik denk dat de vragen van Juuls op die situatie gericht is met als hoofdvraag: wanneer ben je voor God getrouwd? Is dat als het burgerlijk huwelijk is voltrokken of ben je als je samenwoont en zonder dat je voor de wet getrouwd bent elkaar liefdhebt en trouw bent? Is het burgerlijk huwelijk voor God nodig om je als elkaars man en vrouw te zien?

[Marnix]

Dat zeg ik dus wel en wil je mij alsjeblieft ook mijn mening doen hebben.

Als jij een relatie wil zoals je beschreven hebt vind ik dat ook prima maar dat noem ik dan een ‘rammelende relatie’ omdat het negers op gebaseerd is dan op geld en materialisme. Er mag toch verschil van mening zijn?

Een christen wil het ook zoals het Bijbels principe het weer geeft. Natuurlijk kan daar ook best wel wat verschil van mening zijn onder de christenen en …….. je mag het nog flauw vinden ook.

Dat mag je vinden maar ik vind dat dan weer kort door de bocht en ongenuanceerd. Er zijn best mensen die niet trouwen om wat voor reden dan ook maar een goede relatie van liefde en trouw hebben. Die hun leven lang bij elkaar blijven. Dat is net zo kortzichtig als stellen dat getrouwde mensen altijd een goede relatie hebben die nooit rammelt...

[K80]

Dat zeg ik dus wel en wil je mij alsjeblieft ook mijn mening doen hebben.

Als jij een relatie wil zoals je beschreven hebt vind ik dat ook prima maar dat noem ik dan een ‘rammelende relatie’ omdat het negers op gebaseerd is dan op geld en materialisme. Er mag toch verschil van mening zijn?

Een christen wil het ook zoals het Bijbels principe het weer geeft. Natuurlijk kan daar ook best wel wat verschil van mening zijn onder de christenen en …….. je mag het nog flauw vinden ook.

Dus als je samenwoont is je relatie gebaseerd op geld en materialisme? Moet je toch even uitleggen.

[K80]

Dat mag je vinden maar ik vind dat dan weer kort door de bocht en ongenuanceerd. Er zijn best mensen die niet trouwen om wat voor reden dan ook maar een goede relatie van liefde en trouw hebben. Die hun leven lang bij elkaar blijven. Dat is net zo kortzichtig als stellen dat getrouwde mensen altijd een goede relatie hebben die nooit rammelt...

Inderdaad.
Als je hier de vragenrubriek leest zijn er ook genoeg rammelende huwelijken.