katherina schreef:Mijn man en ik zijn gaan samenwonen toen we het huis uitgingen. Mijn opa, refo van het stijle soort, had daar moeite mee. Tot ik hem vertelde dat mijn man en ik veel van elkaar houden, geen intentie hebben om elkaar te verlaten en dat we trouw zijn aan elkaar. We waren het er samen over eens dat dat wel de basisvoorwaarden van een fijne langdurige relatie waren, en dat God daar vast ook niet heel anders over zou denken.
Tijdens ons samenwonen, dat meer dan 25 jaar heeft geduurd, hebben wij huizen gekocht, verkocht, ziektes overwonnen en een prachtig kind gekregen. Al die dingen bij elkaar hebben een dieper verbond gesmeed dan een papiertje doet. Makkelijk uit elkaar gaan met verweven financiën, een eigen huis, hypotheek en een kind? Ik dacht het niet.
Onze relatie heeft nooit gerammeld, in ieder geval niet harder dan bij getrouwde stellen. Dank u voor de belangstelling. Juist omdat we niet getrouwd waren, hadden we misschien wel het idee dat we harder ons best voor elkaar moesten doen, en elkaar nooit vanzelfsprekend zouden vinden. Een soort van onvoorwaardelijke voorwaardelijkheid, als je me begrijpt.
Uiteindelijk zijn we 3 jaar geleden toch getrouwd. Waarom? De enige reden die we konden verzinnen was ‘zin in een feestje’. We hebben de huwelijksvoorwaarden zo ingericht dat we financieel niet meer verantwoordelijk voor elkaar zijn dan tijdens ons samenwonen. Dat papiertje, of die bezegeling in het openbaar voegde niks wezenlijks toe. De mening van buitenstaanders over mijn relatie boeit mij en mijn man namelijk niet zoveel.
Dan over onze achternamen: kind heeft mans’ naam. Dat ze van mij is is door haar geboorte meer dan duidelijk. In de praktijk heeft het nog nooit voor ongemakkelijkheid gezorgd dat ik een andere achternaam heb dan mijn man en kind.
We zijn al meer dan 25 jaar gelukkig samen en we zijn beiden van plan om samen te blijven tot de dood ons scheidt. We kenden elkaar bij ons trouwen namelijk al van haver tot gort, dus we weten zo goed wat we aan elkaar hebben dat ik me niet voor kan stellen dat er iets gebeurt dat me tot een scheiding zou kunnen doen besluiten.
Dank voor het delen Katherina.
Prachtig voorbeeld van een echte hechte diepe wederzijdse relatie in alle opzichten.
Ook al blijven sommige mensen steken op...."je bent niet officieel getrouwd, het papiertje"
Daar tegenover zie je vaak dat daar waar eerst getrouwd moet worden, overhaaste huwelijken worden gesloten ( om zeer uit één lopende redenen ) waarbij er nog vaak niet echt een basis is om een diepe wederzijdse relatie met elkaar aan te gaan.
Vervolgens is er dan ook geen sprake van relatie en bij uit elkaar groeien mag je weer niet scheiden.
Soms gebeurt dat wel en veelal zit men vast aan elkaar (door omgevingsdruk)......