@Cornelis95
Uiteraard begrijp ik je standpunt over homoseksualiteit. Het is een klassiek standpunt dat lange tijd en niet alleen in christelijke culturen heeft gedomineerd. Met een beroep op de natuurlijke orde (kijk eens om je heen en je zult homoseksualiteit in de natuur niet zien of slechts bij hoge uitzondering) of met een beroep op Heilige Boeken (de teksten zijn bekend) kon dit standpunt lange tijd worden volgehouden en homofilie / homoseksualiteit met succes worden gekapitteld en aan het oog onttrokken.
Maar er is wat veranderd. Ook bij degenen die denken dat zij nog steeds het onveranderlijke klassieke, orthodoxe standpunt huldigen.
Zelf houd ik ook vast aan de klassieke christelijke geloofsbelijdenis, met alle onbegrijpelijkheden en onverklaarbaarheden van dien. CREDO in UNUM DEO...enzovoorts.
Maar toch ben ik veel ruimdenkender gaan worden op het gebied van homofilie en óók op de toelaatbaarheid van seksualiteit in een homofiele liefdesrelatie. En dat is niet direct terug te voeren op de aard van die seksualiteit als zodanig. Nee, die ruimte is ontstaan door andere veranderingen in onze samenleving, in onze cultuur en in onze ethiek.
Op tal van terreinen hebben zich grote, positieve veranderingen voltrokken, waar alle burgers, ook klassieke gelovigen, van harte aan meedoen en van profiteren. Denk aan afspraken op het gebied van het recht. Denk aan democratisering, waarbij de willekeur van tirannen gebroken is. Denk aan ontwikkelingen op het gebied van arbeid, waardoor mensen vrijheid en rechten kregen. Denk aan emancipatoire zaken met betrekking tot slaven, kinderen, vrouwen, minderheden. Vrijheden (van godsdienst, meningsuiting, vereniging).
En denk ook aan de enorme ontwikkeling in wetenschap en techniek. We weten steeds meer op medisch gebied. Ook de menswetenschappen op gebieden van genetica, hersenonderzoek of psychologie hebben ons oneindig meer inzicht gegeven over onszelf.
Dat geheel aan ontwikkelingen heeft consequenties gehad op het gebied van theologie en ethiek. Dat is zo'n diepliggende verandering dat we ons er eenvoudig niet aan kunnen onttrekken. Bijna het hele leven is in een ander licht komen te staan. Alleen zaken die ons zelf niet direct aangaan, zijn nog bevattelijk om volgens de oude klassieke concepten te worden beoordeeld. Homofilie is typisch zo'n onderwerp. Kennen we niet, zien we niet, willen we niet, is er niet, mag niet.
Slechts een klein percentage van de mensen is duidelijk anders geaard. Zolang men in staat is om dit fenomeen in eigen kring onzichtbaar te houden, door er het zwijgen toe te doen of door mensen er subtiel op te wijzen dat men er niets mee kan en mag, dan kan men nog wel een structuur in stand houden waarin homofilie inderdaad een te negeren uitzondering is en het daarmee buiten proberen te houden.
Echter door de bovengenoemde ontwikkelingen kan die geloofwaardigheidsstructuur (nodig om het standpunt te kunnen volhouden) zichzelf niet lang meer in stand houden. Want mensen groeien op in een tijdperk van vrijheid, informatie en mobiliteit. Jonge mensen in een kerk kunnen precies hetzelfde weten als mensen buiten een kerk. Reken maar dat zij al die beschikbare kennis ook hebben! Niet zozeer op grond van homoseksualiteit als zodanig zullen jonge mensen met hun geaardheid op enig moment een partner kiezen en deze liefhebben, maar dat zullen zij gewoon doen door de vrijheid en de mogelijkheden die zij ontvangen van de samenleving en van hun ouders die ook voluit en overtuigd profiteren van de ongekende vrijheid in onze tijd.
Het niet praktiseren van seksualiteit is uiteraard een mogelijkheid, maar zoals bekend is slechts een zeer klein aantal mensen bereid of in staat om dit vrijwillig te doen. Als religieuze verboden wegvallen (omdat ze niet meer worden uitgevaardigd of omdat ze hun zeggingskracht hebben verloren) blijkt pas hoe klein dat percentage is. En daarmee stort de structuur van ontkenning in.
Ergo, er ontstaan dus klassieke christenen voor wie het kerkelijke anathema omtrent homoseksualiteit zijn betekenis verliest. Het is niet langer in te passen in de vele vrijheden die wij onszelf wel hebben laten welgevallen en die we niet meer willen verliezen. Veel van die vrijheden zijn ooit eveneens theologisch gedwarsboomd, maar konden toch niet worden tegengehouden.
De vrijheid om als persoon de eigen partner te kiezen en die liefde ongedwongen en vrij te kunnen beleven zal veel sterker blijken te zijn dan de teksten die op het oog zwart op wit staan in bijvoorbeeld de Bijbel. Net zoals we voor teksten over vrouwen en slaven ook nieuwe broodnodige interpretaties hebben gevonden, gebeurt dat uiteraard ook voor homoseksualiteit. Er is geen ontkomen aan.
De sterkste interpretatie om dit goed te keuren is uiteraard het feit dat we kunnen aansluiten bij een zeer Bijbels gegeven, dat met zoveel woorden ook door Jezus is verkondigd, namelijk dat er een orde is in de Wet van God. De belangrijkste dingen mogen nooit overheerst worden door de minder belangrijke dingen. TA BAROUTERA TOU NOMOU, de zwaardere dingen van de wet (bijv. Matth. 23). Bovenaan staat de liefde. Dat is de vervulling der Wet, de samenvatting. Welnu, wanneer we het hebben over een verbond tussen twee mensen van trouw en liefde, dan lijkt de vrijheid om die liefde met elkaar te delen eerder een gebod dan een gevaar. Op Bijbelse gronden propageer ik dus vrijheid in de liefde. Elke liefde moet in vrijheid geschieden, anders is het dwang. Ook een verbod tot liefde is dwang.
Je moet de vrijheid die ik anderen toesta ook niet verwarren met alles wat ik op dat gebied wel afkeurenswaard vind. Ontrouw, misbruik, seksuele uitspattingen of verslavingen. Ik heb het over de vrijheid om anderen trouw te zijn en lief te hebben zonder angst, schroom of bijbedoelingen.
Cornelis95, je krijgt nu dus te maken met christenen die zich overtuigd christen noemen, zich zelfs klassiek orthodoxe christenen noemen, maar toch fundamenteel anders zijn gaan denken over homofilie en homoseksualiteit.
Uiteraard staat het je vrij om dat verkeerd te vinden, om daar tegen te protesteren of om daar tegen te waarschuwen.
Maar daarmee zullen de gewraakte opvattingen niet gaan veranderen. Ze zijn namelijk niet ontstaan uit een afwijzing van jouw standpunten, maar uit een positieve aanleiding, namelijk dat onze tijd zoveel vrijheid en verlichting heeft gebracht voor eeuwenlange weggestopte gevoelens en realiteiten. Het was er altijd al, maar nu kan en mag het er zijn.
Wat je niet kunt doen, want dat zou feitelijk onjuist zijn, is zeggen dat iemand die jouw standpunt niet deelt geen christen zou zijn. Zij noemen zichzelf immers christen? Daar ga jij helemaal niet over. Een christen noemt zich christen vanuit een eigen definitie. Er zijn vele soorten christenen. Maar geen van die gelovigen laat zich die titel afnemen.
Je kunt ook niet zeggen dat orthodoxe christenen nooit akkoord kunnen gaan met een ruimer standpunt ter zake.. Want je ziet meer en meer dat dit wel zo is.
De grootste drijfveer daarvoor is overigens de erkenning van homofilie en de daarbij horende verlangens naar een levenspartner die ouders krijgen ten aanzien van hun eigen kinderen. Daar, ook in orthodoxe kringen, gaat het roer in feite om.
Vanuit de vrijheden en de mogelijkheden die velen hebben leren genieten in onze samenleving, gaat het geluk van de eigen kinderen tegenwoordig vóór op de waarschuwingen van dominees, kerkenraden of fulminerende gemeenteleden.
Men handelt naar de vrijheid van het eigen geweten dat zegt dat liefde alle dingen overwint. Liefde voor de kinderen, liefde voor de levenspartner.
En geef ze eens ongelijk!
gravo