Dordt ‘veel geprezen weinig gelezen’.

[benefietdiner]

Tja, dus eigenlijk waren Gomarus en Arminius ook gewoon vrijzinnig, want ze voelden zich vrij de Bijbel naar eigen inzicht te interpreteren.

Ja inderdaad Hadden zij, Arminius en Gomarus, er ook maar zo over gedacht dan hadden de leerregels vrijheidregels of verlossingsregels of helemaal geen regels geweest. Maar ja, als je het over vrijzinnigheid heb met een refo haken ze af want dat is voor hun als vloeken in de kerk.

[Teus]

De bekende uitspraak: ‘ik geloof in de Bijbel en de drie formulieren van enigheid’ (waaronder de D.L.) zo is de geloofsbelijdenis van de reformatorische mensen. Wat voor waarde heeft zo’n belijdenis als je niet eens weet wat je belijd.

Niets, maar als je wel zou weten wat je belijdt, de inhoud van de Bijbel en de betekenis van de formulieren kent? Hoeveel waarde heeft het dan? Wat maakt het verschil met iemand die niet met God te maken wil hebben? Niets.
“Ik geloof in de Bijbel” brengt men geenszins dichter bij God. Ik vraag me dan af waarom Gods Woord niet voldoende is en moeten de formulieren, opgesteld door mensen, er nog even bij wat men nog verder van God afbrengt. Het maakt nog niet eens uit wat er in staat maar het gaat om het feit dat de Bijbel aangevuld moet worden.

De meeste mensen hebben er niet zo veel met de d.l. te maken en kunnen het bij Gods Woord houden. De Bijbel is het Gezag van God en doelt daardoor Zijn eigendom, de hele wereld. De Dordtse leerregels is het gezag van Dordrecht, dus als je geen Dordrechtenaar ben kun je het “gewoon”bij de Bijbel houden.

[gravo]

De bekende uitspraak: ‘ik geloof in de Bijbel en de drie formulieren van enigheid’ (waaronder de D.L.) zo is de geloofsbelijdenis van de reformatorische mensen. Wat voor waarde heeft zo’n belijdenis als je niet eens weet wat je belijd.

Om nog even bij het begin te beginnen. Je moet wel zorgvuldig zijn.
De uitspraak "Ik geloof in de Bijbel" lijkt me al verkeerd. Hiermee sluit je namelijk alle gelovigen uit die geleefd hebben vóórdat de Bijbel ontstond. Per definitie zijn dat al alle mensen die in de Bijbel voorkomen. Je kunt immers pas een verhaal maken over wat mensen hebben meegemaakt, gedaan of gezegd nádat die mensen dat hebben meegemaakt, gedaan of gezegd. De Bijbel is een verslag van het geloof.
Het eigenlijke voorwerp van het geloof is God.

Dan: "Ik geloof in de drie formulieren van enigheid". Ook dat lijkt me niet goed uitgedrukt, laat staan dat dit een bekende uitspraak is. Zoals gezegd, ik geloof in God. De Bijbel is wegwijzer en ondersteuner voor het geloof, een lamp voor mijn voet en een licht op mijn pad. Maar de drie formulieren van enigheid zijn een min of meer systematische samenvatting van de geloofsinhoud zoals die door een grote groep christenen gezamenlijk wordt onderschreven. Dat is heel nuttig, zeker in tijden van verwarring en eigenwillige godsdienst, maar het is niet het voorwerp van ons geloof. We kunnen er geen onbeperkt vertrouwen in hebben en het behoedt ons ook niet voor onzuiverheid. Kijk maar eens welke onchristelijke scheurpartijen er in de kerken die deze belijdenis omarmden hebben plaatsgevonden. Enigheid?

De waarde van een belijdenis die niet bekend is bij de belijders is inderdaad niet erg groot. Dat kan betekenen dat het onderwijs achterloopt (kwestie van goed organiseren), maar waarschijnlijker is dat de belijdenis zoals in de 3FE verwoord inhoudelijk niet meer helemaal strookt met wat men gelooft. Dan is er nog een zekere dwang of beleefdheid om die 3FE te onderschrijven, maar het hart en dus de belangstelling is weg.

Dat vind ik op zichzelf niet zo gek, omdat ik zelf aan de 3FE niet zo'n hemelhoge status geef. Ze zijn met een praktisch doel geschreven (om de eenheid te bewaren) en met een geestelijk doel (om het geloof bij de kern te houden en niet in onzuiverheden en ketterijen te doen vervallen).
Mits enigszins herschreven in goed hedendaags Nederlands zie ik dat laatste doel nog steeds wel, alhoewel ik me liever zou beperken tot de klassieke geloofsbelijdenissen, waarin de grote mysteries van het christelijk geloof worden genoemd. Op een gegeven moment kun je het geloof niet meer uitleggen (wat ook beslist de bedoeling was van Catechismussen) en moet je overgaan op een kinderlijk aanvaarden en vertrouwen.

Lange tijd hebben de 3FE gefungeerd als de drie stokken waarmee allerlei ketters om de oren konden worden geslagen (binnen en buiten het eigen kerkverband), maar nu lijkt het er op dat de drie stokken ons uit de hand gerukt zijn door de tegenstanders van de 3FE, die ze vervolgens weer met hetzelfde doel gebruiken, namelijk om de aanhangers van de 3FE er mee van langs geven. De christelijke wapenstok?

Lieve vrienden, daar zijn ze nu ook weer niet voor bedoeld. Lees ze gewoon als belangrijke historische christelijke geschriften, met hun pro's en contra's, heb respect voor de functie die ze hebben (gehad), maar hanteer ze niet als wapen om uw innerlijke verdeeldheid mee te beslechten.
Over het algemeen is het nog niet zo verkeerd wat er in staat. Spring over je schaduw heen en neem eens goede nota. Lees ze eens echt!

gravo

[gravo]

(...)Je heb het over ‘zuivere genade’. Ik begrijp je rede. Je zegt: ‘Genade kan alleen genade zijn als je er zelf niets aan toevoeg’. Maar bekering gaat altijd vóór genade vooraf, genade is dan vergeving of clementie, zo moet genade ook gezien worden en dat is zuiver Bijbels, niet zoals jij het uitlegt.

Met de nadruk op bekering als het verlossende moment voor de mens, kom je als vanzelf op deze logische redenering uit. Immers, God heeft alles al gedaan, de weg ter verlossing is geopend door Jezus Christus, dit Evangelie is gepredikt, de mensen zijn geroepen en nu krijgt de mens de ruimte en de gelegenheid om die roepstem te beantwoorden, zijn leven te beteren en door geloof alles toe te eigenen wat hem wordt aangeboden. Dit moment van bekering / geloof is eerst en dan volgt ook de daadwerkelijke vergeving, dat dan de genade-verlening wordt genoemd. Ik denk dat ik het zo goed samenvat. Eerst de bekering (niet als verdienste, maar als antwoord) en daarna de genade, in feite als logisch uitvloeisel van de geloofsstap: nu is er dan ook de beloofde genade.

Hiermee wordt het begrip genade echter te kort gedaan, denk ik. Want voor mij heeft de genade ook te maken met het wezen van God. Want God is barmhartig en genadig, lankmoedig en groot van goedertierenheid. De indrukwekkende belijdenis van zowel Mozes als Elia. Naar mijn gevoel betekent dit dat Gods hele wezen er op gericht is om mensen te behouden en het paradijs te herstellen. Niet zozeer vanuit een juridisch perspectief, al is dat met de kruisdood van Jezus ook een aspect, maar vanuit Zijn innerlijk. Barmhartigheid is afkomstig van hetzelfde woord als "baarmoeder". Het is Gods diepste wezen dat Hij beschermt, onderhoudt en liefheeft. Genade is Zijn drijfveer. Hij wil vergeven (70 x7 keer), beminnen, trouwen (het beeld van het huwelijk), beschermen (de kuikens onder de vleugels).

Onvermijdelijk is God dus de eerste in het verlossingswerk. Dat is ook Bijbels. Hij voorziet in een Lam voor het brandoffer. Hij heeft ons eerst liefgehad. Sterker nog: Hij koesterde reeds liefdevolle gevoelens voor ons toen wij nog van niets wisten, niets wilden, niets konden, niets verwachtten.
Dat God ons niettemin opzoekt, dat Hij ons desondanks liefheeft, heeft dus een hele diepe, maar ook hele oude wortel. Het komt namelijk uit de eeuwigheid, uit het eeuwige wezen van God, uit Zijn Raad. De Raad Gods is voor ons verborgen, maar het is niet onbekend dat die Raad er is. In de eeuwigheid vroeg God Zich af Wie Hij zou moeten zenden (naar de wereld). In die eeuwigheid antwoordde de Eeuwige Zoon: Zend Mij!
Daar ligt dus de bron van onze verlossing. Daar, in de Eeuwige Raad Gods is besloten tot de Schepping en tot het onderhouden van de Schepping (Die trouw houdt en niet laat varen wat Zijn hand begon). Daar komt dus ook het herstel vandaan. De herschepping. Uit de trouw van God.

Of de namen van de gezaligden nu vóór of ná de zondeval worden genoemd, daarover is in het gereformeerde denken altijd verschillend gedacht. Dan gaat het om de vraag hoe vrijwillig de geschapen mens was. Kwam de zondeval als een nieuwe, onvoorbereide schepping van het kwaad in de wereld, waarop God Zijn herscheppingsplan ging uitvoeren (infralapsarisme) of was de zondeval al eeuwige kennis, bekend bij God en zijn de namen dus al in de beslotenheid van de eeuwigheid voor de zondeval genoemd (supralapsarisme). Ik neig naar het laatste, meest orthodoxe standpunt, omdat ik de eeuwigheid niet kan opknippen in een voor of na een bepaald tijdstip.

Waar het om gaat is dat in de eeuwigheid de genade heerst, omdat de Eeuwige God genadig is naar Zijn wezen. Omdat Jezus de straf draagt, is zelfs het juridische aspect (genade als afbetaalde straf = vrijspraak) niet langer bepalend. Bepalend is of God je liefheeft of niet. In beide gevallen is er het recht. Alles wordt rechtvaardig beoordeeld. Maar als God je liefheeft (eeuwige genade) dan valt de straf op Jezus Christus. Mocht er geen liefde tussen God en mens zijn, dan blijft de straf op ons. In beide gevallen is dit juridisch onaanvechtbaar.
Het springende punt is dus of we van eeuwigheid bemind worden of niet. Dat is de benodigde genade waar ik het over heb.
Waarmee ik niet zeg (belangrijk!) dat we van eeuwigheid niet bemind worden. Een ongezonde, ongelovige gevolgtrekking.
Het is een voorwaarde, maar in hoeverre aan die voorwaarde wordt voldaan is niet aan ons.

gravo

[Cicero]

Barmhartigheid is afkomstig van hetzelfde woord als "baarmoeder".

Dit heet de etymologische drogreden.

Of de namen van de gezaligden nu vóór of ná de zondeval worden genoemd, daarover is in het gereformeerde denken altijd verschillend gedacht. Dan gaat het om de vraag hoe vrijwillig de geschapen mens was. Kwam de zondeval als een nieuwe, onvoorbereide schepping van het kwaad in de wereld, waarop God Zijn herscheppingsplan ging uitvoeren (infralapsarisme) of was de zondeval al eeuwige kennis, bekend bij God en zijn de namen dus al in de beslotenheid van de eeuwigheid voor de zondeval genoemd (supralapsarisme). Ik neig naar het laatste, meest orthodoxe standpunt, omdat ik de eeuwigheid niet kan opknippen in een voor of na een bepaald tijdstip.

Het ligt volgens mij iets anders. Het gaat namelijk om de orde der besluiten. Infralapsariërs zullen nooit zeggen dat de zondeval 'onvoorbereid' was. Maar volgens hen nam God éérst het besluit om de zondeval toe te laten (of voorzag Hij dat het zou gebeuren), en daarna het besluit tot verkiezing van sommigen en de manier waarop ze gered zouden worden. Volgens supralapsariërs koos God eerst wie Hij zou redden en verdoemen en de manier waarop, en nam daarna het besluit dat dit via de zondeval zou gebeuren.

Waar het om gaat is dat in de eeuwigheid de genade heerst, omdat de Eeuwige God genadig is naar Zijn wezen. Omdat Jezus de straf draagt, is zelfs het juridische aspect (genade als afbetaalde straf = vrijspraak) niet langer bepalend. Bepalend is of God je liefheeft of niet. In beide gevallen is er het recht. Alles wordt rechtvaardig beoordeeld. Maar als God je liefheeft (eeuwige genade) dan valt de straf op Jezus Christus. Mocht er geen liefde tussen God en mens zijn, dan blijft de straf op ons. In beide gevallen is dit juridisch onaanvechtbaar.
Het springende punt is dus of we van eeuwigheid bemind worden of niet. Dat is de benodigde genade waar ik het over heb.
Waarmee ik niet zeg (belangrijk!) dat we van eeuwigheid niet bemind worden. Een ongezonde, ongelovige gevolgtrekking.
Het is een voorwaarde, maar in hoeverre aan die voorwaarde wordt voldaan is niet aan ons.

De laatste zinnen begrijp ik niet. Als God eeuwig genadig is naar zijn wezen, volgt daaruit dat Hij uit is op het heil van alle mensen. Hieruit volgt, dat alle mensen van eeuwigheid bemind worden. De gedachte van een verwerping van eeuwigheid is dan ook vreemd aan God en vreemd aan de Bijbel.

[gravo]

Dit heet de etymologische drogreden.(...)

Beter gezegd, jij noemt dit verband een drogreden. Waarschijnlijk omdat het zo'n zware beschuldiging is, waarmee je verwijt uiteraard aan kracht wint.
Maar toch is het niet waar. Een ethymologische drogreden ontstaat wanneer woordbetekenissen puur op de gelijke klank of op de gelijke schrijfwijze abusievelijk aan elkaar verbonden worden. Het is een drogreden om de betekenis van sturen te verbinden met turen ook al zijn de overeenkomsten zeer in het oog springend.

In het Hebreeuws van de Bijbel, waar de betekenis van de woorden sterker afhangt van de medeklinkers in een bepaalde volgorde, is men veel gevoeliger voor de herhaling van deze bepalende letters. De joodse exegese maakt daar veel gebruik. Als we dus lezen dat God barmhartig is, el rachoem, dan zal iemand die de Hebreeuwse Bijbel kent er het woord rèchèm, baarmoeder in herkennen. Die herkenning wordt dan niet zonder betekenis geacht. Je kan en mag er over twisten of die betekenislaag van grote waarde is, maar die betekenis-overeenkomsten worden wel veel opgemerkt en als belangrijk vermeld.

Wat je overige opmerkingen betreft, er zullen zeker wel verfijningen aan te brengen zijn bij het precieze onderscheid in de bovenval- en de benedenvaldrijvers, maar mij ging het om de opmerking van benefietdiner, die het woord genade definieerde als zo'n beetje de logische uitspraak van een rechter bij vrijspraak, wanneer de openstaande schuld blijkt te zijn voldaan. Een te mager genade-begrip wat mij betreft.

gravo

[benefietdiner]

We zijn aangekomen bij de genade.

Persoonlijk vind ik dat het genade aanbod voorwaardelijk is zoals ik zei ‘bekering gaat altijd vóór genade vooraf’ dat is zuivere genade.

Gravo vond dat te mager maar als je verder gaat en genade onvoorwaardelijk stelt kom je uit bij een verdeeldheid zoals die bij de Gereformeerde Gemeentes zijn gekomen, scheuring op scheuring verdeeldheid en lijdelijkheid.

Wij weten nooit wat God in zijn eeuwig besluit ter zaligheid gesteld heeft, (sorry D.L.) gelukkig maar want dan is er een mogelijk tot zaligheid anders niet.

[Cicero]

Beter gezegd, jij noemt dit verband een drogreden. Waarschijnlijk omdat het zo'n zware beschuldiging is, waarmee je verwijt uiteraard aan kracht wint.
Maar toch is het niet waar. Een ethymologische drogreden ontstaat wanneer woordbetekenissen puur op de gelijke klank of op de gelijke schrijfwijze abusievelijk aan elkaar verbonden worden. Het is een drogreden om de betekenis van sturen te verbinden met turen ook al zijn de overeenkomsten zeer in het oog springend.

Ik volg in deze gewoon de wetenschappelijke literatuur. De etymologische valkuil is wanneer je vanuit een etymologisch verband een verband in betekenis aanneemt.

In het Hebreeuws van de Bijbel, waar de betekenis van de woorden sterker afhangt van de medeklinkers in een bepaalde volgorde, is men veel gevoeliger voor de herhaling van deze bepalende letters. De joodse exegese maakt daar veel gebruik. Als we dus lezen dat God barmhartig is, el rachoem, dan zal iemand die de Hebreeuwse Bijbel kent er het woord rèchèm, baarmoeder in herkennen. Die herkenning wordt dan niet zonder betekenis geacht. Je kan en mag er over twisten of die betekenislaag van grote waarde is, maar die betekenis-overeenkomsten worden wel veel opgemerkt en als belangrijk vermeld.

Maar het is dus onzin. Dat God rachoem is heeft qua betekenis niets met een rèchèm te maken.

Net zo min als de uitspraak 'ik ben met de auto' iets met 'zelf' (autos) te maken heeft.

[gravo]

Maar het is dus onzin. Dat God rachoem is heeft qua betekenis niets met een rèchèm te maken.

Ik verwijs dan maar naar joodse exegetische tradities die het OT wel degelijk uitleggen op grond van het gebruik van de radix (= wortel), de samenstelling van de genoemde medeklinkers (vaak drie stuks), radicalen genoemd.

gravo

[Cicero]

Ik verwijs dan maar naar joodse exegetische tradities die het OT wel degelijk uitleggen op grond van het gebruik van de radix (= wortel), de samenstelling van de genoemde medeklinkers (vaak drie stuks), radicalen genoemd.

gravo

Dat zal best, maar dat is theologische exegese, ofwel inlegkunde.

[Chaya]

Ik vraag me dan af waarom Gods Woord niet voldoende is en moeten de formulieren, opgesteld door mensen, er nog even bij wat men nog verder van God afbrengt. Het maakt nog niet eens uit wat er in staat maar het gaat om het feit dat de Bijbel aangevuld moet worden.

Waarom moest jij dan zo nodig een boek schrijven?

De meeste mensen hebben er niet zo veel met de d.l. te maken en kunnen het bij Gods Woord houden. De Bijbel is het Gezag van God en doelt daardoor Zijn eigendom, de hele wereld. De Dordtse leerregels is het gezag van Dordrecht, dus als je geen Dordrechtenaar ben kun je het “gewoon”bij de Bijbel houden.

Je ziet wat daar van komt. Onkunde, verkeerde uitleggingen, eigen interpretaties.
Heb je de gehele D.L. weleens doorgelezen trouwens? En bestudeerd? En gehoord als er uit gepreekt werd?
Wijs je daarom ook de Institutie van Calvijn af?

[GDK]

Dat zal best, maar dat is theologische exegese, ofwel inlegkunde.

Waarom zo laatdunkend? Het zijn echt niet de minsten die hier mee op de proppen komen. https://www.pthu.nl/Bijbelblog/!/29648/de-baarmoeder-van-god

[Cicero]

Waarom zo laatdunkend? Het zijn echt niet de minsten die hier mee op de proppen komen. https://www.pthu.nl/Bijbelblog/!/29648/de-baarmoeder-van-god

Dit toont precies aan wat ik zeg: het is iets dat uit latere joodse uitleg komt. Maar het blijft taalkundige onzin om dit op de Hebreeuwse Bijbel te projecteren.

[Marnix]

Afgelopen tijd gekeken naar de tweeluik van het EO-programma "God in de lage landen" over de synode van Dordrecht. Boeiend verteld, interessant om eens terug te kijken!

https://portal.eo.nl/geloofinnederland/gemist/

[learsi]

Waarom zo laatdunkend? Het zijn echt niet de minsten die hier mee op de proppen komen. https://www.pthu.nl/Bijbelblog/!/29648/de-baarmoeder-van-god

Natuurlijk hebben die twee woorden met elkaar te maken in het Hebreeuws.
Vanwege dezelfde stam R_CH_M is er een innerlijk verband.

Het woord "riecheem" kan vertaald worden met "medelijden hebben met iemand", met "iemand genade schenken", "barmhartigheid aan iemand betonen".
Met name is de baarmoeder het beeld van de koestering van de vrucht die de baarmoeder in zich draagt. Met een weinig verbeeldingsvermogen, kun je je je voorstellen, dat de baarmoeder bij uitstek het orgaan is dat barmhartig wil en kan zijn, (ze is er zelfs voor geschapen !) zodat er een vrucht kan ontstaan die tot een baby uit kan groeien. Het doel van de baarmoeder is dat er een kind geboren wordt. De baarmoeder, de R_CH_M is bij uitstek een R_A_CH_A_M_IE_M orgaan!

Eén en ander valt op zijn plaats in Joh.3, in het gesprek met Nicodemus. De Heere zegt hem dat hij van "Boven geboren" moet worden. Dus opnieuw in de baarmoeder gebracht moet worden. En wat is "opnieuw in de baarmoeder brengen" anders dan dat de Heere Zijn barmhartigheid toont aan een mensenkind, een Ben_Adam, een zondaar ?

God's barmhartigheid betoont zich in het bijzonder, als Hij "baarmoederlijk bewogen" is over een mens, als Hij die mens in de baarmoeder "van Boven" brengt.
Wat is die baarmoeder dan?
Calvijn had het goed gezien.
De nieuwe geboorte ontstaat uit de Baarmoeder van Woord en Geest.
Wie die "Baarmoeder" niet in wil, die zal het Leven niet zien.
In Israel's Messias (=Christus) betoont de Vader Zich baarmoederlijk bewogen.
Israel's Messias spreekt het herscheppend Woord.
Het is nog steeds genade-tijd.

hg
learsi