Tja, wat moet ik daar nu weer van vinden.
Ik zag een EO-documentaire over 'Christenen voor Israël' die de visie hebben om alle Joden die in Oekraïne wonen naar Israël te krijgen. Koen Carlier heeft dhet als een roeping ervaren om deze visie concreet gestalte te geven, door te gaan wonen in Oekraïne en zoveel mogelijk joodse mensen op te sporen en hen aan t sporen om hun geboorteland te verlaten en zich te vestigen in "het land van hun voorvaderen".
Duidelijk wordt dat hier een bepaalde christelijke theologie achter zit. Men verwacht op basis van een interpretatie van OT-teksten dat de Messias (Jezus) terug zal komen op het moment dat alle Joden weer teruggekeerd zijn in Israël. Om dit scenario werkelijkheid te laten worden, zet men alles op alles om zoveel mogelijk Joden op het vliegtuig naar Tel Aviv te krijgen. Overwegingen van geboorteland, huis en haard, familie of mogelijke ontheemding of gevaren in Israël die de mensen opwerpen worden vrij snel van tafel geveegd. Nee, direct wordt gewezen op de bijbelteksten die kennelijk van belang zijn en de mensen wordt sterk aangeraden om direct hun boeltje te pakken. Soms lukt het, vaak ook niet, kreeg ik de indruk.
Wat vinden jullie van deze praktijken?
Zelf vond ik het nogal stuitend. Is dit niet de zoveelste poging van christenen om hun christelijke visie dwingend op de levens van joden te plakken? En wordt hier niet subtiel dezelfde fout gemaakt die christenen de eeuwen daarvoor ook steeds maakten, namelijk dat zij het beter wisten dan de Joden, dat de Joden naar de pijpen van de christenen moeten dansen en dat de christenen bepalen wat goed voor de Joden is?
En bovendien: worden de Joden hier niet schaamteloos gebruikt om een bepaald christelijk ideaal te verwezenlijken?
De documentaire was niet erg objectief vond ik. Er was duidelijk sympathie voor wat Christenen voor Israël hier doet. Zo werd de hoofdfiguur Koen Carlier filmisch steeds verder opgehemeld. Waar hij eerst nog ploeterend in de Oekraiense modder werd afgebeeld, kwam hij aan het eind van de film in beeld in het zonnige Israël, waar alleen maar blije geredde families om hem heen stonden, opgelucht dat zij eindelijk uit de diaspora gered waren. Er waren ook beelden van Joden die diep door het stof gingen uit dankbaarheid voor wat de christenen hadden verricht. Zo werd het zelfs een beetje propagandistisch.
Zeker omdat ik als christen de te berde gebrachte eindtijdleer in het geheel niet deel, vond ik het theologisch gezien allemaal zeer twijfelachtig. Maar de grootste moeite had ik misschien nog wel met de menselijke kant van de zaak. Is het kosher om mensen zo brutaal te sommeren om hun geboorteland te verlaten om maar aan jouw persoonlijk ideaal te voldoen? En is het wel zo Bijbels om zelf de eindtijd een beetje te gaan organiseren of althans een eerst zetje te geven? En dat Willem Glashouwer als sonore voice-over in beeld schuift is ook al geen aanbeveling.
In de praktijk zal het allemaal wel meevallen denk ik. De documentaire was ook goed in het uitvergroten van de impact van Koen en de zijnen.
Tussen droom en werkelijkheid staan wetten in de weg en praktisch bezwaren.
gravo