JohannesHermanus schreef:Sinds enige tijd ben ik aan het rondkijken naar een geschikte gemeente om lid van te worden. Ik verbaas mij echter over de vele soorten gemeenten die er bestaan. Dit lijkt haaks te staan op wat ik in de Bijbel kan lezen over deze zaak, waar toch vooral wordt opgeroepen tot onderlinge verbondenheid en relatie, dat lijkt een heel ander mandaat te zijn dan denomineren. Waarom zijn er zoveel verschillende denominaties en staan deze nu werkelijk allemaal op verkeerde voet met elkaar? Zijn al deze denominaties het gevolg van conflict en verdeeldheid?
En indien een huis tegen zichzelf verdeeld is, zo kan dat huis niet bestaan. (Mar.3:25)
Kan ik dit betrekken op onze neiging tot denomineren? Of ga ik dan te ver? Er is toch maar een kerk?
Met zoekende groeten.
Je kunt het grote aantal verschillende kerken en gemeenten op twee manieren bekijken: inhoudelijk en praktisch.
Om met dat laatste te beginnen, bedenk even dat er grote verschillen in cultuur zijn tussen de werelddelen. Kerken in Zuid-Amerika hebben een heel andere sfeer, achtergrond en cultuur dan die in Europa. Datzelfde geldt voor kerken in Azië of Afrika. Noord-Amerikaanse kerken kun je weer niet vergelijken met Russische kerken. Enzovoorts, enzovoorts. Er is een heel praktisch verklaring voor onoverbrugbare verschillen.
En het is al even praktisch om te bedenken dat kerken nu eenmaal niet de ruimte hebben om de hele stad of provincie te herbergen. Uit praktisch oogpunt heb je al veel verschillende gebouwen nodig, die dan weer door heel andere mensen bevolkt worden. Die hebben zo hun eigen gewoontes, verhoudingen en achtergronden. Rijke of arme wijken, agrarisch of stedelijk, gesloten op open, het heeft allemaal zijn weerslag op de cultuur en de sfeer van een kerk of gemeente. Kan je ook nooit veranderen.
De andere kant is de inhoudelijke. Veel kerken zijn niet om redenen van geografie of andere praktische zaken van elkaar gescheiden, maar vanuit een principieel meningsverschil. Dan kun je de situatie krijgen dat er twee kerken in dezelfde straat staan, die beiden halfvol zijn op zondag. Niet erg praktisch, maar wel heel principieel.
En dan moet je gaan oppassen, vind ik. Want de keus voor de één, wordt dan automatisch gezien als de keus tegen de ander. Maar wie iets weet van God, begrijpt wel dat dat grote geestelijke problemen oproept. Moet God die keus en die beoordeling dan volgen? Is God dan ook verplicht tegen de ene kerk en voor de andere? Als je er zo naar kijkt, zijn al die op de spits gedreven kerkscheuringen met als resultaat een groot aantal kleine, maar o zo geïsoleerde en naar binnen gerichte kerkjes en gemeentes een verkeerde zaak. Van buiten af gezien ook zeer onvruchtbaar en niet zelden ook heel irritant. Want iedereen in de straat vindt zichzelf de beste, de vroomste, de puurste en de meest Bijbelse van al die groepjes. Maar van buiten af gezien krijg je alleen maar het beeld van pedante en niet voor reden vatbare stijfkoppen.
Als je echter binnen zo'n groep leeft, dan zie je dat heel anders. Je bent verknocht aan de mensen, de geschiedenis en de eigen sfeer en cultuur van zo'n gemeenschap. Je hebt er vrienden, je kent de gewoontes, je word geaccepteerd, je naam is bekend, kortom: je hebt veel te danken aan de ouders en de gelovigen die je daar hebben opgevoed. Daarom zal het je zwaar vallen om daar heftige kritiek op uit te oefenen.
De kunst is volgens mij om tegelijkertijd je eigen kring, je eigen mensen trouw te zijn, maar toch ook met de ogen van God naar andere gelovigen te blijven kijken. In andere kerken leven ook christenen. God kent hen ook. Kennelijk laat God zich niet tegenhouden door plaatselijke gebruiken, door meningsverschillen tussen christenen onderling. Kennelijk overwint God al onze theologische constructies waarmee we de ander op afstand houden. Waar twee of drie in Christus naam bij elkaar zijn, daar is Christus zelf. Door Christus is er geen principieel onderscheid meer tussen de mensen. De Geest is uitgestort op alle vlees. Onze eigen gewoontes, kerkjes, theologieën zijn in dat licht niet zoveel waard.
Dus leef intensief mee in je eigen christelijke gemeenschap, maar blijf met de ogen van God naar alle andere christenen kijken. Relativeer je inhoudelijke meningsverschillen, begraaf de strijdbijl waarmee je je eigen parochie beschermt en steek ook de straat eens over om te zien wat God aan de overkant doet.
Dat we daar in Nederland zo slecht in zijn, is niet iets om trots op te zijn.
Want o, wat zijn we tevreden met onze eigen gemeente, eigen kerk, eigen bijbeluitleg of onze vrome praktijken.
Maar God ziet het hart aan.
gravo
