Gtn schreef:Soms lijkt het daar wel op.
Wees gerust, ik kan best een beetje Engels, toch is het lang niet altijd goed te horen in een liedje wat de tekst precies is. Wat mij dan helpt is te zoeken op de liedteksten (lyrics) en die dan te vertalen (evt met Google translate)
Dan weet je grotendeels de inhoud van het lied. De bedoeling ermee filter je daarmee niet helemaal uit.
Neem bijvoorbeeld Hozier: take me to church. Klinkt enorm christelijk toch?
Het gaat over homo's die veroordeeld worden door de kerk.
Eerlijk gezegd ben ik daarna het lied nog mooier gaan vinden, omdat het de rauwe werkelijkheid laat zien hoe het vaak is, maar niet hoort te zijn in de kerk. Een soort spiegel zeg maar. Lessen voor onszelf. Hoe gaan we met anderen om.
(verdraagzaam?)
Ik wil best wel eerlijk zijn. De bedoelingen van schrijvers kunnen best positief zijn. Ik heb het juist echter van de charismaten en de bevindelijk gereformeerden geleerd om in plaats daar van naar christelijke muziek te luisteren. Ik had vroeger een vlam uit de gereformeerde bond van Groot Ammers. Als ik bij haar thuis kwam, draaide er Psalmen en daar zong ze op mee. Dat kwam bij mij eerlijk gezegd wereldvreemd en niet van deze tijd over. Maar ook mijn huidige vrouw luisterde vroeger alleen maar naar klassieke muziek en de Psalmen. En dat niet alleen, ze had ook een schrift waarin ze Psalmen die ze zong opschreef. Ze vertelde me dat God door deze Psalmen heen tot haar sprak. En dat herkende ik wel, want ik had geregeld gehad dat God door christelijke liederen heen tot me sprak en dat had ik nooit met popmuziek.
Sterker nog, popmuziek werden oorwurmen in mijn hoofd, maar ook christelijke liederen werden oorwurmen in mijn hoofd.
Zoals nu zit er in mijn hoofd: "U die mij ziet zoals Ik ben, sterker dan ik mij zelf ooit ken" "Gij weet waar ik ga, gij weet waar ik zit of sta!" en "het ligt alles open voor Uw ogen". Losse fragmenten, maar iets anders zit er nu niet in mijn hoofd.
Dat is het voordeel van het maken van een strikte keuze. Dat popmuziek oorwurmen worden, is omdat het lekker klinkt en net als bij jou versta ik er meestal geen klap van, door mijn slechte Engels; maar het neemt bij mij wel de plaats in die God graag wil innemen. Het is daarom ook niet aantrekkelijk om dat mooie aantrekkelijke popmuziek te laten liggen en Gods muziek tot me te laten nemen. Ik denk al als eerste "pfff, opwekking, JHDH, Psalmen!!! Werkelijk, moet dat echt???" Maar vervolgens zet ik door en bied ruimte aan Gods Geest om er door heen te werken en me aan te spreken.
Zoals die Psalm wat ik zo net uit mijn gedachten op noemde. Ik zong het vroeger geregeld in de kerk, maar op een begrafenis van mijn oudoom schoot ik ermee vol. Na de eerste zin kon ik niet verder zingen. De tranen schoten in mijn ogen door wat God tot me zei in dat lied.
Ik vroeg me namelijk al lang af waarom God me er van wilde overtuigen dat Hij bestaat, terwijl ik bang was voor de hel. Ik concludeerde dat het toch niet Gods bedoeling is om mij te overtuigen van Zijn bestaan, om me daarna in de hel te werpen. Dat zou wreed zijn. Echt een wrok actie van God. zo van: "eikel dat je bent, ik zal jou ff laten zien dat Ik besta! Ellendeling! Groot zondaar dat je bent! Misbaksel! Kijk, zie je het nu? Ik besta ja en nu in de hel met jou! Net goed,dat heb je verdiend akelig stuk addergebroed!"
Zou God zo zijn? Nee, des duivels zal Hij toch niet wezen?
Toen ik dit lied begon te zingen zei God tegen me: "Ik ken jou dieper dan jij jouzelf ooit kent" en toen tijdens mijn tranen kwam mijn diepste verlangen naar boven om Zijn kind te willen zijn, om vergeven te zijn, verlost te zijn van mijn zonden. Om bij Hem in de hemel te zijn en die relatie met Hem te hebben, dat de profeten met Hem hadden. Om door Hem aangesproken te worden en dan zeker te weten dat je het eeuwige leven zal ontvangen. Om gekoesterd te worden als Zijn geliefde kind. Om door Hem getroost te worden, ja bemind te worden. Om altijd bij Hem kind aan huis te mogen zijn. Van al de christelijke liederen zijn meestal toch de Psalmen de rijkste liederen. Ik heb ze leren luisteren. En ik geef het toe: ik doe het niet vaak. Ik lees nog sneller en inmiddels bijna dagelijks de bijbel. Maar ik merk dat God mij ermee raakt.
Ik voel soms de behoefte een niet christelijk lied te luisteren, maar de momenten waarop ik dat deed ervoer ik vrij snel een zekere leegte die het lied niet op kon vullen. Een onrust benam mij, terwijl ik soms van christelijke liederen kippelvel krijg, ook van het volgende trouwens, wat mij tot tranen beroerd omdat ik me zo vaak zo heb gevoeld: "https://www.youtube.com/watch?v=6RlXE1zi4oA"
Dit is ook mooi:
https://www.youtube.com/watch?v=LicRfVAyHWgMaar niemand móet zo doen, zoals ik doe. Dit is voor mij een proces van jaren geweest, voor ik zo ging leven. En voor ik mijn vrouw leerde kennen ging het al duidelijk die kant op. Gods stem in mij ruilde steeds meer liederen in voor Zijn gospels.