Berichtdoor schelpje3 » 11 aug 2014 22:16
Dat ligt toch iets anders.
„En Jakob noemde de naam dier plaats Pniël, want, zeide hij, ik heb God gezien van aangezicht tot aangezicht, en mijn ziel is gered geweest". (Genesis 32:30).
Sommige kerkgebouwen dragen de naam "Pniël". Letterlijk betekent die naam: aangezicht Gods. Die naam herinnert aan de woorden die Jakob in Genesis 32 spreekt. In die naam ligt een rijke boodschap verklaard. We kennen allen de bekende psalmregels:
„Gods vriendelijk aangezicht
heeft vrolijkheid en licht,
voor alle oprechte harten
ten troost verspreid in smarten".
Gods vriendelijk aangezicht. Hebt u er wel eens over nagedacht wat dat betekent? En op grond waarvan er alleen maar sprake kan zijn van een vriendelijk aangezicht Gods? Jakob spreekt erover vanuit diepe verwondering, na zijn bange nachtelijke worsteling bij de Jabbok. Daar wordt hij gebroken in eigen kracht en indringend herinnerd en pijnlijk ontdekt aan zijn Jakobsnaam en zondaarsnatuur. Kon Jakob met zijn zondig leven een heilig God onder ogen komen?
En dan toch...: „Ik heb God gezien van aangezicht tot aangezicht en mijn ziel is gered geweest". Hier schittert het wonder van Gods soevereine genade en zondaarsliefde. Ons gezicht geeft vaak uitdrukking aan onze gevoelens. U kunt het van het gezicht van iemand aflezen of die persoon verdrietig of blij is, terneergeslagen of opgewekt, energiek of vermoeid, belangstellend of ongeïnteresseerd.
Maar het ergste is als iemand zijn gezicht afwendt. Als God ons aanziet in onszelf, in onze zonden, wat kan en moet de Heere dan anders doen dan Zijn aangezicht van ons afwenden? Bent u daar achtergekomen in uw leven? Bent u het daarmee eens geworden? Wat een wonder dan als er toch sprake kan zijn van een vriendelijk aangezicht Gods. Het diepste geheim daarvan wordt verklaard in het Nieuwe Testament, in het Borgwerk van de Heere Jezus. Maar Jakob mocht er al iets van zien in Pniël.
Gods aangezicht, dat is een diepe, inhoudrijke aanduiding van God Zelf, zoals Hij Zich in Zijn ontferming toewendt naar de gevallen mens.
Mozes bad, na de zonde met het gouden kalf, of de Heere Zelf weer met hen mee wilde gaan, want hij verstaat het: Wat voor waarde hebben de uitwendige zegeningen van God als we de Heere Zelf moeten missen? Als de Heere dan vraagt „Zou Mijn aangezicht moeten meegaan om u gerust te stellen?", dan is het antwoord van de ziel die snakt naar de herstelde gemeenschap met God: „Indien Uw aangezicht niet met ons medegaan zal, doe ons van hier niet optrekken!"
In de Dordtse Leerregels, hoofdstuk 5 paragraaf 13, wordt van het aanschijn Gods gezegd dat de aanschouwing ervan voor de godvruchtigen zoeter is dan het leven, en de verberging ervan bitterder dan de dood!
Het is daarom ook van zo grote betekenis dat Aaron en zijn nageslacht de opdracht kregen (Numeri 6:22-27) om het volk te zegenen met de hogepriesterlijke zegen, de zegen die ook nu nog iedere zondag op de gemeente wordt gelegd in de naam des Heeren: „De HEERE zegene u en behoede u! De HEERE doe Zijn aangezicht over u lichten en zij u genadig! De HEERE verheffe Zijn aangezicht over u en geve u vrede!" Die hogepriesterlijke zegen bloeit op uit de verzoening die door het offer op de altaren geschiedt.
Alleen om de verdiensten van Christus als plaatsvervangende Borg van Zijn volk kan het aangezicht van God een vriendelijk aangezicht zijn, dat licht en liefde uitstraalt
God heeft eenmaal Zijn aangezicht verborgen voor Zijn Zoon, op Golgotha. Daar horen we de Heere Jezus klagen: „Mijn God, Mijn God, waarom hebt Gij Mij verlaten?" Zo heeft de Heere Jezus moeten doorworstelen wat het betekent als God Zijn aangezicht verbergt vanwege onze zonden.
Wanneer u buiten Christus leeft, leeft u onder de toorn van God. Dan zal Hij eenmaal voor eeuwig Zijn aangezicht van u moeten afwenden. Wie echter door genade, gelokt door de belofte van het Evangelie, getrokken door koorden van eeuwige zondaarsliefde, gedreven door de stuwkracht van de Geest, met al zijn zonden en ellenden kwam schuilen achter het verzoenend bloed van Christus, zal het wonder ervaren dat Gods aangezicht niet toornig, maar vriendelijk is. Niet om iets van u, maar alleen omdat Hij u aanziet in Christus.
De Heere dringt er bij u op aan; Zijn Woord beveelt het Zoek Zijn aangezicht De laatste keer dat dit woord in de Bijbel voorkomt vindt u in Openbaring 22:4, waar van de burgers van het hemelse Jeruzalem geschreven staat En geen vervloeking zal er meer tegen iemand zijn... en zij zullen Zijn aangezicht zien!
Wat een zegen, wanneer u in de kerk onder de verkondiging van Gods Woord mag zeggen: „Ik heb God gezien van aangezicht tot aangezicht en mijn ziel is gered geweest!" Dan is het uw danklied in verwondering: „Uw aangezicht in gunst tot mij gewend, schenkt mij in ''t kort verzadiging van vreugde! De lieflijkheên van ''t zalig hemelleven zal eeuwiglijk Uw rechterhand mij geven".
Ds. H. Korving
digibron
