Ieder mens maakt het mee: het verlies van dierbaren. Het sterven van familieleden en kennissen. Als je een sterfgeval van dichtbij meemaakt, grijpt je dat altijd weer enorm aan. De scheiding hier op aarde is definitief. Dit is aangrijpend. Je wordt er tegelijkertijd bij bepaald dat je zelf ook eenmaal zult sterven. De grote vraag is dan: zijn we bereid om de HERE te ontmoeten?
Het gemis van dierbaren gaat ons hele leven mee. Elke dag worden we erbij bepaald dat een geliefd familielid of kennis is overleden. Loslaten is zo moeilijk. Mijn beide opa's zijn in een jaar tijd overleden. Ik denk er bijna dagelijks aan. Ik had een bijzondere band met hen. Daar is nu een einde aan gekomen en dat valt zwaar.
Het zal ongetwijfeld herkenning oproepen bij jullie. Ik zou er graag over van gedachten willen wisselen met jullie. Misschien kun je één of meerdere sterfgevallen in je familie- of kennissenkring in gedachten nemen of noemen en kunnen verwoorden hoe intens je verdriet is en hoe je dit ervaart.
Ik ben me ervan bewust dat een sterfgeval van een dierbare zeer veel emoties oproept. Toch leek het mij het goed om hier eens wat meer met elkaar over te spreken op dit forum.