Het is niet zo'n plezierig onderwerp, maar het is wel de realiteit waar geen enkel mens aan onderuit kan: zonder een waar geloof in Jezus Christus gaat een mens verloren, voor eeuwig verloren, dan gaat een mens naar de hel. Na de dood volgt het oordeel, het oordeel van God, dat is een vast oordeel. Een oordeel waar nooit en te nimmer iets aan te veranderen valt. Als we in dit leven niet gereinigd zijn door het bloed van Christus, dan is er na de dood geen omkering meer mogelijk. Dat geldt voor ieder mens op aarde, niemand uitgezonderd.
Maar er zijn zoveel mensen die Christus niet belijden als hun Zaligmaker. Overal waar je je bevindt, op straat, in winkels, in het openbaar vervoer etc. hoor je mensen praten over van alles en nog wat, maar het gaat zelden over het geloof in Christus. Dan denk ik, zonder een oordeel te willen vellen over deze mensen: beseffen deze mensen wel waar ze aan toe zijn? Mensen zijn aardsgericht, en van nature is ieder mens aardsgericht. Maar een ieder die in Jezus Christus gelooft, gaat niet verloren, maar heeft het eeuwige leven (Johannes 3:16). Treffend vind ik dat Johannes hier het "niet verloren gaan" voorop stelt, ten opzichte van "het eeuwige leven hebben".
Het is een groot probleem. Maar ik worstel met het feit wat je hieraan zou moeten doen. Vinden jullie dat we in gesprekken met mensen de nadruk moeten leggen op het feit dat in Christus het eeuwige leven is, of vinden jullie juist dat we moeten benadrukken dat je buiten Christus voor eeuwig verloren gaat? Ik denk vaak dat laatste, omdat dat het meeste afschrikt en dat mensen zo meer gaan nadenken over de realiteit van de eeuwigheid.