schaapje schreef:Zoals jij jouw geloof beschrijft zit er iets ongelooflijks triest in, jij moet je zelf wijs maken dat er een God bestaat (ook al was de tempel leeg) om je leven, dat op deze aarde die toch eens zal eindigen, ja zelfs het hele heelal dat uit het niets ontstaan is en weer in het niets zal verdwijnen, een beetje waarde en een soort troost te geven. Tja zo'n geloof, dat zal voor mij het beste argument zijn om NIET te geloven.
Gravo, heel triest is het wat je schrijft.
schaapje,
Wij begrijpen elkaar denk ik niet. Het is allesbehalve triest wat ik schrijf. Met mijn reacties wil ik laten zien dat ik zowel een gelovig christen kan zijn (zo beschouw ik mijzelf) als voluit een modern mens kan zijn, die de vruchten plukt van de wetenschap op alle terreinen, zoals overigens alle tegenwoordige mensen doen. We gaan niet voor niets naar school!
Wat ik echter heb willen benadrukken is dat God voor mensen principieel onzichtbaar is. En daarmee niet aanwijsbaar, bewijsbaar richting andere mensen. Wees daar nu eerlijk in. En als je dit tegenstaat bewijs dan eens dat God bestaat en hoe Hij bestaat. Je weet net als ik dat je dat niet kunt.
Daarmee sta je echter nog niet met een mond vol tanden. Juist het principiele gebrek aan bewijs voor al onze geloofsuitspraken is de kracht ervan. Nee, wetenschappelijk zul je zelfs nooit je gelijk kunnen krijgen. Of het nu gaat om schepping of het bestaan van God, voor beide zaken heb je geen sluitend bewijs. Probeer dat dan ook niet. Put je niet uit in stellingen waarbij de Bijbel op de wetenschappelijke wijze gelijk zou moeten hebben. Al die stellingen rammelen. je wordt verslagen door het misverstand dat je zelf in stand houdt. Bovendien, als je al een overwinning weet te boeken leidt dat niet tot meer geloof bij jou of een ander. Het is namelijk gewoon een ordinaire strijd om een materieel bezit: macht, winnen, gelijk krijgen. Zeer natuurlijk, weinig geestelijk.
Als je het over God wilt hebben, dan moet je het voertuig van het geloof hanteren, niet het voertuig van de rede (dat is het verstand dat in de moderne tijd zo'n belangrijke rol is gaan spelen). Vroeger zeiden ze dat je niet met je natuurlijke ogen God kunt zien, maar dat je daar een geloofsoog voor nodig hebt. De Bijbel staat vol van mensen die het alleen met geloof doen. Lees mijn posting nog eens en laat Abraham op je in werken. Door het geloof, niet door aanschouwen!
Hoe werkt dat geloof? Waarom gelooft de een wel en de ander niet? Dat is een belangrijke vraag. Voor mij is geloof een genadige gift. Je ontvangt het.
Je wordt er eerst op gewezen dat het geloof een begaanbare weg is als de uiterlijke, natuurlijke, verstandelijk kennis (die ik op zich hogelijk waardeer) doodloopt. Die kennis kan je belangrijkste vragen niet meer oplossen.
Vervolgens heb je een vriendelijke en uitnodigende hand nodig die je helpt om van het geloof een serieuze zaak te maken. Let op, dat vriendelijke en eerlijke hoort er absoluut bij. In feite is dit het geheim van het geloof: dat het pas door liefde gaat werken. De liefdevolle uitnodiging om je te richten op God roept een diep en onstuitbaar verlangen op. In de theologie wordt dat 'roeping' genoemd. Je wordt tot in het diepste van je leven aangesproken, overweldigd door een lokroep, een vreemde dwingende 'stem'. Zo kom je tot geloof, is mijn mening.
Heb je keihard bewijs in handen? Nee. Zie je God op elke hoek van de straat en gebeuren er allemaal wonderen om je heen? Nee. Lossen alle problemen zich vanzelf op? Nee.
Ga je soms niet meer dood, wanneer je je aan de roepstem van God hebt overgegeven? Je gaat nog wel dood, want elk mens sterft. Zelfs de gelovige mens die beleden heeft dat Hij met Jezus gestorven en opgestaan is.
Maar dat maakt in wezen niet meer uit: iemand is van je gaan houden. Je voelt liefde en genegenheid. Daarmee ga je definitief om. Je gelooft tegen beter weten in. Je gelooft ondanks alles. Je gelooft, ook al spreekt alles tegen dit geloof: evolutie, bijbelwetenschap, oerknal, enz. enz. Maar je gelooft...nochtans! Het kan er niet door worden stukgeslagen. De eerlijke houding moet zijn: inderdaad, kennelijk zit de werkelijkheid in elkaar, zoals die in elkaar zit (anders dan ik altijd meende), maar dat verdringt de liefde van m'n leven (God) niet uit m'n bestaan!
Kortom, de echte scheidslijn is gelegen in de aanwezigheid van liefde. God is liefde.
Ubi caritas et amor, deus ibi est.Wie liefde kent, voelt en ervaart, zal een sterk verlangen hebben naar vrede en liefde voor anderen. Hij zal zijn hele leven op zoek zijn om die liefde te verspreiden of te hervinden. Die zoektocht, dat verlangen, dat is de ware houding van het geloof. Daar gaat het om. Liefde zoekt geen keihard bewijs, het is namelijk onvoorwaardelijk. Er zijn vele, vele voorbeelden in de Bijbel te vinden van mensen die niets bezaten, geen macht, geen geld, geen bezit, geen redenering, geen kennis, alleen maar armoede op alle fronten. Juist die mensen begrijpen wat het is als iemand hen liefheeft en bemint. In hen wordt een warmte en een verlangen geboren...het is een nieuwe geboorte, ze komen tot leven, staan op uit hun oude leven en...geloven met heel hun hart.
Materiele dingen (daar horen wat mij betreft dus ook die krampachtige pogingen bij om God materieel en tastbaar te maken (= een afgodsbeeld maken)) zijn vluchtig en vergankelijk, liefdeloos en kil.
De geestelijke dingen zijn eeuwig en vol liefde. Daar is de troost te vinden beide in leven en sterven. De meest vernuftige menselijke kennis kan die uiteindelijk niet bieden. De moderne kennis is indrukwekkend, maar heeft ook een levensgroot gemis opgeleverd. De 'keiharde feiten zijn namelijk onmachtig om ons te troosten en ons te doen geloven. Die troost is hard nodig. En ik vind die troost ook in het geloof.
En dat is een echte troost en niet "een soort troost", zoals jij zegt.
En dat ik mij een God verbeeld? Inderdaad, zo gaat dat. Zo doe jij dat ook. Iedereen schept een godsbeeld. Ik hoop dat jij je richt tot een liefdevolle, geduldige en barmhartige God. Die hebben wij namelijk allemaal nodig.
gravo