Handen in de lucht en halleluja...

[JeeWee]

Gisteren was ik in een doopdienst in een Evangelische gemeente waar een vriendin van mij (vroeger Ger. Gem.) zich liep dopen door onderdompeling maar over dat dopen gaat het nadrukkelijk niet in dit topic!
Zo ongeveer alles ging anders in deze bijna 3 uur durende dienst. Behalve gelukkig het inhoudelijke van de preek.

Niks orgel maar een vette band. En liederen die ze bij ons niet zingen en zeker ook opvielen doordat ze vaak 3, 4 keer werden herhaald. Heel veel Jezus en heel veel halleluja...
Maar daar gaat het ook al niet over in dit topic...

Het gaat over wat je ziet. Waarom hebben we de gebruiken aangenomen die we hebben?
Waarom gaan in onze gemeente veel mannen staan bij het bidden en kijkt niemand daar van op, terwijl we vaak vol verbazing kijken naar alle lofprijzende handen die in een Evangelische dienst de lucht in gaan? Waarom zijn we (ben ik) verbaasd als er applaus klinkt als er over de grote daden van God wordt gesproken.
Nee, het ontbrak hier nadrukkelijk niet aan eerbied voor de Almachtige.

Maar ik zag overgave. En 's avonds in mijn eigen gemeente zag ik stilte, eenrichtingsverkeer en een geweldige preek met diepgang.

En nu de vraag: waarom zitten we zo vast aan onze gebruiken? Zijn het principes, is het gewoonte? Voelen we ons ongemakkelijk als we het 'heft uwe handen naar omhoog' en het 'handklapt en betuigt' heel letterlijk gaan nemen?

En bij deze discussie liever geen heethoofden, maar gewoon eens gedachten uitwisselen...

[1a2b3c]

Het gaat over wat je ziet. Waarom hebben we de gebruiken aangenomen die we hebben?
Waarom gaan in onze gemeente veel mannen staan bij het bidden en kijkt niemand daar van op, terwijl we vaak vol verbazing kijken naar alle lofprijzende handen die in een Evangelische dienst de lucht in gaan? Waarom zijn we (ben ik) verbaasd als er applaus klinkt als er over de grote daden van God wordt gesproken.
Nee, het ontbrak hier nadrukkelijk niet aan eerbied voor de Almachtige.

Maar ik zag overgave. En 's avonds in mijn eigen gemeente zag ik stilte, eenrichtingsverkeer en een geweldige preek met diepgang.

En nu de vraag: waarom zitten we zo vast aan onze gebruiken? Zijn het principes, is het gewoonte? Voelen we ons ongemakkelijk als we het 'heft uwe handen naar omhoog' en het 'handklapt en betuigt' heel letterlijk gaan nemen?

En bij deze discussie liever geen heethoofden, maar gewoon eens gedachten uitwisselen...

Volgens mij is het gewoon traditie, bang voor iets nieuws en wantrouwen naar degenen die het geloof op een andere manier uitleven dan we gewend zijn. Niet om te katten, maar in de rechtse kerken wordt er tegen het 'halleluja christendom' gewaarschuwd want je kunt Jezus niet zomaar aannemen en al dat blij en halleluja... dan ken je jezelf niet!!
In de tijd van de Bijbel was het niet allemaal eenrichtingsverkeer, die cultuur was beslist niet introvert en individualistisch maar veel meer 'uitbundig' om het maar even zo te noemen, en verbondenheid met elkaar.
Zelf ben ik niet lid van een E.G. maar ik heb er niets op tegen net zoals ik er ook niets op tegen heb als de handen niet in de lucht gaan.
Moeten de traditionele kerken meer evangelisch worden of de evangelische meer naar de traditionele kant?
Dat denk ik niet, laten we elkaar vinden in Hem. Ik denk dat de gelijkenis van de nieuwe wijn hier van toepassing is.
De dicipelen van Johannes verschilden van de dicipelen van Jezus, die waren blij en aten en dronken en daarop zei Jezus: Luc.5:37 En niemand doet nieuwe wijn in oude leren zakken; anders zal de nieuwe wijn de zakken doen barsten en de wijn zelf zal eruit stromen en de zakken zullen verloren gaan.
Daarom denk ik dat het niet gaat werken om een band in in de behoudende kerken te introduceren, of andersom de E.G. op hele noten bij een orgel te laten zingen. Het is beide niet verkeerd denk ik, dus ik zou zeggen: zoek de gemeente die bij je past en accepteer dat een andere gemeente wel anders is maar daarom niet verkeerd.

[schelpje3]

Ik kan met je meegaan 1a2b3c
Ik zou me heel ongelukkig voelen in zo'n kerk, omdat ik niet zo uitbundig ben. Zie mensen zichzelf ook wel eens "verliezen" bij een voetbalwedstrijd of ander muziekgebeuren.
Misschien ben ik een echte Hollandse, zo van: doe maar gewoon.
Ik heb ook wel eens bij een dergelijke kerdienst gezeten (tussen haakjes: 3 uur, wat is dat lang zeg ) maar het is not my cup of tea. Ik kom in de eerste plaats om te luisteren, de Zegen te ontvangen (ontvangen we die BEWUST ??) ook wel zingen natuurlijk, maar nee, niet met mijn handen omhoog.
Ik veroordeel het zeker niet. s'Lands wijs, slands eer, al gebeurt het in Nederland ook, maar ik vind het eerder passen bij mensen uit dezgn tropische landen. Die uiten zich sowieso al heel extrovert. Kijk maar als er iets gebeurt, ze jammeren, ze schreeuwen.
In het westen is het introvert. Dus ook de kerkdiensten denk ik.

[Evelien]

Er zijn zo ontzettend verschillende evangelische gemeentens. Dat je niet alles over 1 kam kan scheren qua handen in de lucht en halleluja roepen.

[schaapje]

Er is in de Bijbel niet te vinden op welke manier je God zou moeten eren,
ik zelf hoor bij zo,n gemeente waar een hele goede band is waar handen
in de lucht gedaan worden, waar de Heer geprezen wordt door halleluja
te roepen en te zingen, er zijn er ook die wat terughoudend zijn, anderen
gaan helemaal op in de mooie liederen die gezongen worden voor de Heer.
Ik hou er zelf niet van als er een "sfeertje " gekweekt gaat worden.
Maar het overkomt mij wel eens dat ik wel zou wil roepen en springen
gewoon uit blijdschap en liefde voor de Here God, om eerlijk te zijn te
ben ik gereserveerd hiervoor, typisch Nederlands, niet durven voor anderen.
Maar in het OT konden de joden wel behoorlijk feest vieren voor God, denk maar
aan David, dansend achter de ark aan.

Wel wil ik nog iets citeren uit de Bijbel, waarin duidelijk wordt dat het God
gaat om ons HART, deze boodschap geldt m.i. voor alle nieuwe stromingen
zoals pinkster en evangelische gemeente en de tradionele kerken.

Amos 5;21

Ik haat, Ik veracht uw feesten en kan uw SAMENKOMSTEN niet luchten.
Ja als gij Mij brandoffers brengt, en uw spijsoffers heb ik daaraan geen
welgevallen en uw vredeoffer van mestkalveren wil Ik niet aanzien.
Doe van Mij weg het getier van uw LIEDEREN het GETOKKEL van uw
harpen wil Ik niet HOREN.

[JeeWee]

Het lijkt me niet goed om dat stukje uit Amos zo uit haar verband te trekken. Hier is veel meer aan de hand.

Het zegt m.i. dat het vooral gaat om hoe je God looft, met welke gezindheid.

Ik herinner me een dienst in een traditionele bapistengemeente waar ds. H. Koekkoek voorging.
Bij het zingen stak iemand de armen in de lucht. Na het lied zei ds. Koekkoek: "ik zag iemand met een hand in de lucht. Wilde u wat vragen"?

[Galateia]

Ik vind het een goede vraag en goed om eens over na te denken. Ik ben zelf van het handen in de lucht, halleluja, dansen, zingen, springen, de hele mikmak. Zo ben ik opgegroeid, ik ben niet anders gewend. Mijn man komt uit een traditionele kerk, ik vond en vind dat een wonderlijke wereld.

Ik vind zelf het een niet beter dan het ander. Het boeit me simpelweg niet, het gaat mij om het geloof. Wat ik wel heel jammer vind, is dat van beide kanten er naar de andere manier zo veroordelend wordt gekeken. Alsof het ene goed is, het andere niet goed. Dat vind ik zulke onzin. Ik heb niets met tradities, een ander wel. Maar laat die ander dan ook mijn visie respecteren. En andersom. Wij zullen hier op aarde nooit weten, wat God er van vindt.

Wat mij wel opvalt, is dat over de hele wereld genomen de Nederlandse reformatorische kerken echt een verschijning op zichzelf zijn. Dat vind ik dan wel weer grappig om te merken.

Afgelopen zomer hadden wij een gast uit Nigeria. Hij was de zondag dat ik hem ophaalde bij een ander gezin naar de kerk geweest. Ik vroeg hem of hij naar een traditionele kerk geweest was of een pinkstergemeente. De beste man zat naast me in de auto te schuddebuiken van het lachen en zei "jullie traditionele kerken, poeh, die zijn dood, die mensen leven niet!". Hij bedoelde het niet verkeerd, hij snapt er alleen niets van. Hij snapte echt niet dat mensen zo 'doods' kunnen zitten in een ruimte om naar de 'blijde' boodschap te luisteren.

Het is dus grotendeels traditie, denk ik. Het is gewoon zo gegroeid. En voor veel mensen is dat heel veilig. Het is alleen wel heel erg jammer, dat mensen aan die traditionele gang van zaken een bijna heilige status toekennen. Ach, dalijk in de hemel dansen en zingen we allemaal samen voor Gods troon

[elbert]

Ik vind dit topic wel wat raakvlakken hebben met dit topic.

Afgelopen zomer hadden wij een gast uit Nigeria. Hij was de zondag dat ik hem ophaalde bij een ander gezin naar de kerk geweest. Ik vroeg hem of hij naar een traditionele kerk geweest was of een pinkstergemeente. De beste man zat naast me in de auto te schuddebuiken van het lachen en zei "jullie traditionele kerken, poeh, die zijn dood, die mensen leven niet!". Hij bedoelde het niet verkeerd, hij snapt er alleen niets van. Hij snapte echt niet dat mensen zo 'doods' kunnen zitten in een ruimte om naar de 'blijde' boodschap te luisteren.

Hij snapt inderdaad niet dat er verschil kan zijn in geloofsbeleving: het verschil tussen een pinksterbroeder/zuster die uitbundig Hallelujah! roept en een bevindelijk gereformeerde die stil met tranen in de ogen van verwondering zit vanwege Gods genade. Als de zaak maar hetzelfde is, is het verschil in beleving en uiten daarvan niet iets om ons druk over te maken.

[Galateia]

Nee, dat kan hij inderdaad niet snappen. En zo zijn er vele op deze wereld. De reformatorische geloofsbeleving is echt een heel aparte. Niets mis mee, maar soms wordt deze manier van geloofsbeleving verheven tot 'de beste manier'. Ik kreeg het mijn gast echt niet uitgelegd, dat dit ook oprecht gelovige mensen zijn. Hij wilde dat wel aannemen, maar kon zich niet voorstellen, dat deze mensen een levend geloof hebben. En ach, dat kan ik ook wel weer begrijpen. Vanuit andere culturen is de reformatorische geloofsbeleving echt heel vreemd.

[schaapje]

Het lijkt me niet goed om dat stukje uit Amos zo uit haar verband te trekken. Hier is veel meer aan de hand.

Het zegt m.i. dat het vooral gaat om hoe je God looft, met welke gezindheid.

Ik herinner me een dienst in een traditionele bapistengemeente waar ds. H. Koekkoek voorging.
Bij het zingen stak iemand de armen in de lucht. Na het lied zei ds. Koekkoek: "ik zag iemand met een hand in de lucht. Wilde u wat vragen"?

Het stukje van Amos zegt juist wat ik en, ik denk, jij bedoelt, bij de Here God gaat
het niet om uiterlijkheden, die wij blijken nodig te hebben, bij de Here God gaat
het om je eerlijkheid, God met je hele hart loven en prijzen, en niet alleen op zondag
maar dat elke dag in je leven tot eer voor God is en daarnaast een gewillig hart hebben
voor God om Hem te gehoorzamen in alle dingen die op ons afkomen.

[elbert]

@Galateia: ik zou zelf niet zo gauw spreken van de reformatorische geloofsbeleving. Die bestaat namelijk niet. Hooguit kun je generaliseren v.w.b. de kerken/gemeenten (en daartussen kunnen ook de nodige verschillen bestaan). Refo's zijn ook maar gewone mensen die onderling verschillen: introvert en extravert, gemoedelijk en star, emotioneel en koel en alles wat daar tussenin zit.

[Zora]

Zelf ben ik ook opgegroeid in een kerk met 'handen in de lucht en halleluja'. Zelf heb ik ook meegedaan met het handen-in-de-lucht-fenomeen maar de laatste tijd juist niet. Ik vraag me namelijk ook af..wat is het nut van handen in de lucht?
Als ik een lied zing, bijvoorbeeld, 'en met mijn hart, hef ik ook mijn handen op..' , dan hef ik ook mijn handen op, want ik zing dat, dan uit ik dat ook in daden, dat is niet meer dan logisch vind ik.

Maar ik 'mijn' kerk zie ik ook bij aanbidding veel handen in de lucht. Soms komt dat verlangen ook in mijn op, om zo mijn lied tot meer uiting te brengen. Maar ben nog steeds zoekende naar het nut ervan. Ik hoop dat iemand mij/ons hier ook een duidelijke visie/mening over kan geven.

Ik vond nog wel deze bijbeltekst:

'Ik wil dan dat de mannen op alle plaatsen bidden met opheffing van heilige handen, zonder toorn en meningsverschil'.
1 Timotheüs 2:8

Ik ben dan wel geen man maar hier word wel gesproken over het opheffen van de handen, voor de vrouw geld hier het ingetogen-kleding-beleid, volgens Timotheüs dan..

[JeeWee]

ik zou zelf niet zo gauw spreken van de reformatorische geloofsbeleving. Die bestaat namelijk niet.

Daar geef ik je uiteraard ook volkomen gelijk in.
Je ontkomt er niet aan om te generaliseren. Er is geen mens gelijk en geen gemeente gelijk. Maar ik denk dat de clou duidelijk is.

Over het algemeen kun je zeggen dat in weinig refokerken de handen in de lucht gaan, veel opwekking wordt gezongen, met vaandels wordt gezwaaid of wordt geapplaudiseerd...
En in weinig evangelische kerken zitten de vrouwen met houdjes op, zingen ze alleen psalmen of dreunt het pijporgel...

Maar wat denk je: zou het kúnnen, zonder een al te grote veroordeling?

[uk79]

je moet jezelf voor ogen houden of je geloof een religie of een relatie is
is het een religie en kan het in jouw gemeente niet tot groei komen in een relatie zit je verkeerd
en zul je het op je eigen manier zoals jij die prettig vind moeten vinden
voor mij was dat utistappen uit de traditie en de middenweg gevonden hebben
ik voel me prettig en ervaar groei waardoor er blijdschap uitgestraald wordt in de gemeente
en dan is de keus het halleluja met de handen in de lucht of de psalmen zittend op een houten bank
ben je een blij christen? draag je het uit? zien mensen het aan je?

[JeeWee]

mooie reactie!

Ik zit alleen met "ik voel me prettig".
Dan kan er zo makkelijk een 'feel good geloof' ontstaan: het voelt goed...
Ik heb meer de vraag of God aan zijn eer komt en hoe dat dan moet...