alfa cursus

[ostrogoot]

Heeft er iemand ervaring met de alfacursus?
Heel vaak word ik benaderd om deel te nemen aan een alfacursus om het geloof te versterken. Deelnemers komen lovend uit de cursus vandaan maar vallen direct erna in een dip. Het missen van de groep, het samen bidden, het samen eten en ergens overnachten. Er zitten verplichte onderdelen bij heb ik mij laten vertellen.
Een speurtocht en navraag heeft mij geleerd dat het gaat om groepsdynamica en sensitivity training. Is er iemand die ervaring heeft met de alfacursus?

[*Annet*]

Ik heb meermalen nagedacht om die cursus te gaan volgen maar iets weer houdt me ervan. Misschien wel het verplichte eten enzo, dat staat me gewoon niet aan. Het perse leuk willen doen ofzo, misschien is het dat?

[em_ma]

De Alfa cursus vind ik een goed initiatief. Maar wat mij er minder aan aanstaat is dat het zo opgehemelt wordt. Alsof de Alfa cursus je wel tot een kind van God moet maken. En dan kun je inderdaad van een koude kermis thuiskomen, even oneerbiedig gezegd.

@ Annet: misschien is de Emmaus cursus wat voor je? Vergelijkbaar met de Alfa cursus, maar de Emmaus cursus wordt meer in de refo-kringen gegeven. Bij mij in de gemeente wordt die ook gegeven en ik hoor er positieve berichten over. Weet alleen niet of je dan ook samen gaat eten Van mij hoeft dat ook niet zo....

http://www.emmauscursus.nl/

[Marnix]

Hehe Em_ma... das net zoiets als met de catechismus in sommige kerken Men is volgens mij gewoon positief omdat het concept goed is. Niet alleen aan kennis werken maar ook een band met elkaar creeeren. Annette, dat is volgens mij het doel van het samen eten. Niet "maar leuk doen". Ik snap niet waar je dat op baseert? je leert elkaar kenne, bouwt een band op, daardoor is er meer openheid omdat je elkaar kent en je dus makkelijker dingen deelt enz.

Wij eten overigens met de wijkkring ook samen. Het is gezellig en je leert elkaar wat persoonlijker kennen.

[Daan1]

Hehe Em_ma... das net zoiets als met de catechismus in sommige kerken Men is volgens mij gewoon positief omdat het concept goed is. Niet alleen aan kennis werken maar ook een band met elkaar creeeren. Annette, dat is volgens mij het doel van het samen eten. Niet "maar leuk doen". Ik snap niet waar je dat op baseert? je leert elkaar kenne, bouwt een band op, daardoor is er meer openheid omdat je elkaar kent en je dus makkelijker dingen deelt enz.

Wij eten overigens met de wijkkring ook samen. Het is gezellig en je leert elkaar wat persoonlijker kennen.

Tja, als je een leuke groep hebt waar je het gezellig hebt kan dat enorm positief zijn. Toch is het zo dat niet alle christenen perse altijd met elkaar op kunnen schieten.

Zo ben ik een progressief iemand, die het christendom graag vertaalt naar 2009, en lig ik regelmatig in de clinch met de die-hard refo's die het oneens zijn met mijn levensstijl. Ik geloof in eerlijkheid en openheid, en dat is binnen de refo-wereld soms ver te zoeken.

Als ik dan vervolgens ergens 'vast' zit met mensen die mij allemaal veroordelen om wie ik ben en wat ik doe, kan het zomaar ineens heel erg niet leuk worden. Vaak genoeg meegemaakt.

[Evelien]

Die openheid en eerlijkheid vindt je overal. En niet zozeer in een bepaalde (grote) groep. Binnen alle christelijke gemeentens vindt je die openheid en eerlijkheid ook niet altijd. Ik vindt het absoluut niet terrecht dat je zegt dat openheid en eerlijkheid binnen de refo's ver te zoeken is. Dit herken ik absoluut niet en heb ik ook (toen ik refo was) niet in de mensen (die ook refo zijn) gezien.

Want binnen de gemeente waar ik nu zit...... is eerlijkheid (ten opzichte van de Bijbel) enorm ver te zoeken.

[Marnix]

Hehe Em_ma... das net zoiets als met de catechismus in sommige kerken Men is volgens mij gewoon positief omdat het concept goed is. Niet alleen aan kennis werken maar ook een band met elkaar creeeren. Annette, dat is volgens mij het doel van het samen eten. Niet "maar leuk doen". Ik snap niet waar je dat op baseert? je leert elkaar kenne, bouwt een band op, daardoor is er meer openheid omdat je elkaar kent en je dus makkelijker dingen deelt enz.

Wij eten overigens met de wijkkring ook samen. Het is gezellig en je leert elkaar wat persoonlijker kennen.

Tja, als je een leuke groep hebt waar je het gezellig hebt kan dat enorm positief zijn. Toch is het zo dat niet alle christenen perse altijd met elkaar op kunnen schieten.

Zo ben ik een progressief iemand, die het christendom graag vertaalt naar 2009, en lig ik regelmatig in de clinch met de die-hard refo's die het oneens zijn met mijn levensstijl. Ik geloof in eerlijkheid en openheid, en dat is binnen de refo-wereld soms ver te zoeken.

Als ik dan vervolgens ergens 'vast' zit met mensen die mij allemaal veroordelen om wie ik ben en wat ik doe, kan het zomaar ineens heel erg niet leuk worden. Vaak genoeg meegemaakt.

Kan ik me voorstellen. Dergelijke verschillen kunnen een groep heel interessant maken, als men openstaat en naar elkaar luistert. Als je gelijk wordt veroordeeld kan ik me voorstellen dat dat niet leuk is. Als je allemaal naar de waarheid op zoek bent, zorgt dat ook voor onderlinge bescheidenheid... Als de meeste deelnemers denken de waarheid al in pacht te hebben is het een lastiger verhaal.

[Daan1]

Die openheid en eerlijkheid vindt je overal. En niet zozeer in een bepaalde (grote) groep. Binnen alle christelijke gemeentens vindt je die openheid en eerlijkheid ook niet altijd. Ik vindt het absoluut niet terrecht dat je zegt dat openheid en eerlijkheid binnen de refo's ver te zoeken is. Dit herken ik absoluut niet en heb ik ook (toen ik refo was) niet in de mensen (die ook refo zijn) gezien.

Want binnen de gemeente waar ik nu zit...... is eerlijkheid (ten opzichte van de Bijbel) enorm ver te zoeken.

Ik zeg niet dat alle refo's gesloten en oneerlijk zijn. Wel is mijn ervaring dat veel zaken verborgen worden gehouden voor de kerk omdat ze niet stroken met het ideale plaatje.

Zaken zoals een homoseksuele zoon, mishandeling binnen het gezin, drankmisbruik etc. komen wel degelijk voor onder refo's, maar worden veelal ontkend en onder het tapijt geschoven.

Ik wil ook niet generaliseren, maar het komt gewoon heel erg veel voor.

Dus voor de goede orde, er zijn ook genoeg refo's met wie ik WEL open en eerlijk kan praten over wie ik ben en hoe ik over de wereld en de kerk denk. Dit forum is daar overigens het directe bewijs van, waarvoor dank.

[maboc]

Beetje laat antwoord ... maar daar gaan we:

Zelf ben ik via een alpha cursus op het pad naar geloof gekomen.

Wat ik er zo geweldig aan vond is dat ik er (laten we zeggen) 8 avonden heb kunnen zeggen :"Ik geloof er niks van" en dergelijke. Daar werd niet om gelachen, daar werd niet om gehuild, daar werd over gepraat. met daar bij heel duidelijk de sfeer "maakt niet uit dat je niet geloofd, we zijn al lang blij dat je er bent". Dit opende mij de ogen dat lang niet alle christenen saaie/nare/dogmatieke lieden zijn van het type "niet buigen maar barsten". Dat was voor mij een goede motivatie om verder te zoeken op het geloofspad.
Mijn kijk op het geloof is op de AC duidelijk veranderd. Voorheen was geloof voor mij iets met een kerk en bidden voor het eten (niet wetende waarom maar dat hoorde nou eenmaal zo). Toen ik enigzins zelfstandig begon te denken, was ik ook al snel de mening toegedaan, dat het geloof onzin was.
Op de AC begon ik te begrijpen dat geloof een heel erg intieme/persoonlijke band met God, Jezus en de Heilige Geest betekend. Daar is voor mij de kiem gelegd voor mijn geloof.

Op het moment doe ik mee in een Youth Alpha als gespreksleider. Ook daar wordt eerst gezamelijk met elkaar gegeten. Dit heeft verschillende doelen:
1 - Iedereen kan de belevenissen van de week bij het eten met elkaar delen. Kortom de hectische energie van "Gast..hoestie...wat heb je gedaan" gaat er al een beetje uit bij het eten. Dat hoef je dus niet later bij het inhoudelijk gedeelte te temperen.
2 - De deelnemers kunnen er heel goed van elkaar leren hoe ze met geloof om gaan, wat leuk is en juist niet. Zo zijn er in de groep waarin wij begeleiding geven, een boel jongeren bij elkaar naar de kekk gegaan, alwaar ze eerst eigenlijk nooit meer gingen. Voor dit soort zaken is later op de avond veel minder tijd.
3 - En inderdaad .... er ontstaat wel een soort van "wij-sfeer", een "we doen het met z'n allen sfeer". Zeker bij jongeren is dit erg effectief om ze enthousiast te krijgen voor een onderwerp

Wel is het zo dat er inderdaad opvolging moet zijn na de AC. Als je iedereen na de laatste avond naar huis gaat en dan aan zijn lot wordt overgelaten, kun je inderdaad verwachten dat het snel minder wordt met het enthousiasme. Maar is dat niet met iedere curus/samenkomst/etc. zo?

Als je meer wilt weten....vraag gerust (per PM is geen probleem)

[ostrogoot]

Bedankt voor je info. Van veel ac'ers hoot ik de zelfde geluiden. Ik vraag mij af hoe echt alles is, als je begrijpt wat ik bedoel. Ik heb van mensen gehoord dat zij plotseling (met een groepje) gingen bidden terwijl zij dat nog nooit eerder in het openbaar hadden gedaan. Naderhand hebben deze mensen nooti meer in het openbaar gebeden en twijfelen zij nog aan de echtheid van het gebed. ook de sfeer waarin alles met elkaar gebeurt roept bij mij vragen op. bekering is toch heel persoonlijk en is toch niet onderhavig aan groepsgedrag of sociaal wenselijk gedrag? Ik heb via via gehoord dat er weekenden zijn waarin heel intensief de Bijbel wordt bestudeerd dit kost zoveel inspanning dat je emotioneel gaat reageren op alles wat er in de groep plaats vindt. Na afloop heeft men niet genoeg bagage meegekregen om verder te leven met het leven naar Christus wil en weg. Cursisten vallen in een groot geestelijk gat. Als ik het kerkblad lees moet ik bijna gaan geloven dat zonder AC het geloof niet voldoende is (gezien de hoeveelheid cursussen).
Ik blijf sceptisch....

[maboc]

...
...
...
Ik blijf sceptisch....

Dat lijkt me verstandig

Over zo'n weekend....daar heb je wel (wat) gelijk in. Ik verzet me daar (emotionele bekering oid) dan ook tegen. Het geloof moet uit jezelf komen (ingegeven door de geest.......). Het moet niet komen omdat de deelnemers te vermoeid zijn oid en daardoor emotioneel wat uit balans. Zoiets kan in mijn optiek nooit een stevige basis voor geloof zijn.

Zoals ik al eerder schreef....er moet nazorg (veel te zwaar woord) zijn. Als je 10 avonden over geloof hebt gesproken e het heeft je geraakt, moet je daar mee verder kunnen. De dominee van de kerek waar ik mijn AC deed bood indertijd aan om in de zomer door te gaan met een soort van zomerkring.

Overigens AC is natuurlijk niet de enige en juiste weg naar het geloof. Blijf zoeken naar iets wat je aanspreekt. Als je al met een unheimlich gevoel aan een cursus oid. begint dan begin je al met wat achterstand denk ik.

[ostrogoot]

Vrijdag stond er in het kerkblad dat er volgende week een bijzondere dienst is omdat er een volwassene wordt gedoopt die dankzij de AC tot het geloof gekomen is. Dan krijg ik al kippenvel. Snap je. Wie bekeert mensen??
Het kan best een echte bekering zijn maar in het kerkblad mis de dank aan de Geest en God. Dit maakt dat ik zo vreselijk sceptisch ben t.a.v. de AC

[mohamed]

Ik vond het volgende op de site alpha-cursus.nl:

Wat is Alpha?
De Alpha-cursus biedt je de mogelijkheid om op een ontspannen manier te ontdekken wat het christelijk geloof inhoudt. Meer dan elf miljoen mensen wereldwijd hebben met veel plezier Alpha gevolgd. In Nederland gingen ruim 150.000 mensen je voor. De cursus bestaat meestal uit tien doordeweekse avonden en een weekend weg.

'...de avonden waren heerlijk....het voelde goed..'

Dit is een reactie van ene Caroline, een deelnemer waar op de site mee geadverteerd wordt. Feitelijk probeert men om potentiële kandidaten enthousiast te krijgen door in te spelen op het zich goed voelen, hetgeen we bij de reclames van de McDonald's ook terugzien. Persoonlijk vind ik dat geen goede reden voor iemand om aan zo'n cursus te beginnen. Immers, er zijn ook zat onderwerpen in de Bijbel waar we ons niet goed bij voelen en die komen niet aan bod.

Het logo alphaman wordt door verscheidene gemeenten gebruikt. Ik zet ernstige vraagtekens bij dergelijke instanties.