BladeStraight schreef:Ongetwijfeld cynisch bedoeld maar toch sla je de spijker op de kop.
Uiteraard cynisch bedoeld. Maar daar zit de onvrede achter met de huichelachtigheid van veel "zware" christenen. Er zit geen rem op de uitspraken hoe slecht, zondig, verdorven en verdoemelijk we zijn (je herkent de citaten uit mijn vorige post vast wel) en je zou denken dat als men dat echt meent er een grote bescheidenheid en terughoudendheid zou bestaan om met de vingers naar anderen te wijzen. Immers, onophoudelijk wordt benadrukt dat de zondigheid een persoonlijke zaak is en dat het niet aangaat om de splinter in de ogen van anderen te zien, maar dat wij ons zelf als "de grootste der zondaren" dienen te beschouwen. Dat in ons niets goed gevonden wordt...nou ja, de termen zijn bekend.
Maar de praktijk is een hele andere. In de praktijk zijn vooral alle buitenstaanders de grote zondaren. Hele groepen worden collectief op de grote hoop ongelovigen gegooid en voorzien van de meest verregaande kwalificaties als dienaars van satan, godloochenaars en ontuchtplegers. Dit alles natuurlijk als zwarte achtergrond waartegen de kerkmens zelf gunstig, vroom, godvruchtig en heilig afsteekt.
Het leidt bij mij maar tot één conclusie: al dat gepraat over eigen zondigheid en verlorenheid is allemaal kul. Het is een rituele en theoretische zaak die precies het tegenovergestelde bewerkstelligt dan je zou denken: je wordt er in eigen kring om geprezen, je wordt er in eigen kring een hele goede, vrome, échte bekeerde, wederom geboren mens mee. Er is applaus voor degene die zich zelf de aller aller-zondigste mens noemt! Die gekke omkering vind ik huichelachtig.
Het sterkst merkbaar bij predikanten en ouderlingen die voor "echt bekeerd" doorgaan. Zij hebbend de meeste zondekennis, zij hebben het stuk der ellende tot de laatste bittere druppel moeten bevinden, zij slaan zichzelf voortdurend op de borst, want zij dragen de kenmerken van de ware christen die zich schuldig weet, die zich een zondaar weet, een verlorene die de toorn en de straf van God verdiend hebben.
Maar in werkelijkheid maken zij wel de dienst uit, worden zij op handen gedragen, krijgen ze alle aandacht, wordt het goddelijke wijsheid en waarheid toegedicht, zijn zij boven alle twijfel verheven en hebben zij ook alle macht in handen in de kleine kring waar zij zich zo "onbekwaam tot enig goed" voordoen. Ze zijn helemaal niet de zondaars waar ze zich voor uitgeven! Zij zijn de godsmannen!
En zij zijn het ook die de beschuldigende vinger zo makkelijk uitsteken naar de wereld, naar anderen, naar buitenstaanders.
Want je denk toch niet dat benefietdiner cum suis dat van zichzelf hebben? Die praten allemaal de "grootste der zondaren", de dominee dus, na.
Dat pontificale jezelf steeds op de borst slaan vanwege de eigen ongerechtigheid, ongelovigheid en verlorenheid is in werkelijkheid misschien wel een trots op de borst slaan dat wij niet zijn zoals al die anderen.
"Dat we daarvoor gespaard zijn gebleven" is dan de kronkelige zin, waarmee de fierheid op eigen gerechtigheid en heiligheid wordt verhuld.
gravo
(zeker de eerste jaren) 
