Nabestaanden van zelfdoding hebben wel iets anders aan hun hoofd dan rechtzaken voeren om hun verloren kind/moeder/vader/oma/geliefde etc via het strafrecht terecht te wijzen. Op internet kan iedereen van alles beweren, maar helaas weet ik redelijk wat van dit thema. Zelfdoding is niet iets wat "gezonde" mensen doen. Alle argumenten die redelijkheid weerspiegelen vervallen: iemand die zijn eigen leven beëindigt is niet redelijk. Die is verschrikkelijk ziek, in de war, hopeloos, verslaafd, getraumatiseerd of een combinatie van al deze zaken. Je helpt nabestaanden, wanneer je er niet over zwijgt. Wanneer je ook een half jaar na het overlijden nog durft te vragen hoe het gaat. De intense woede en verlatenheid die nabestaanden voelen, neem je niet weg door volstrekt nutteloze rechtsexercities.
Concreet: stel mijn moeder heeft zelfmoord gepleegd. Mijn verdriet wordt er niet minder van als ze postuum veroordeeld wordt. Iemand die zelfmoord overweegt, denkt niet na over consequenties als door Spreeuw voorgesteld.