mona schreef:Nee, ik denk idd geen officieel standpunt, maar men handelde wel alzo....
Binnen de Gereformeerd Kerken vrijgemaakt heeft lange tijd de opvatting gedomineerd dat deze kerk de enige ware kerk in Nederland was. Dit had onder andere tot gevolg dat vrijgemaakten een eigen politieke partij, een eigen krant en eigen scholen hebben opgericht. Dit streven wordt wel de "doorgaande reformatie" genoemd. De motor hiervan was het zogenoemde "ethisch conflict": Hoe kon je, als je op zondag niet in dezelfde kerk kon zitten, dan de andere dagen van de week met elkaar blijven samenwerken alsof er niets gebeurd was? Een gevolg was dat de vrijgemaakten zich isoleerden van andere orthodox-protestantse kerken. Dit isolement en het oprichten van allerlei eigen organisaties ging zo ver, dat er wel gesproken wordt van een ´vrijgemaakte zuil´.
In 1967 ontstond een kerkscheuring binnen de vrijgemaakte kerken. Daarbij ontstonden de Nederlands Gereformeerde Kerken, doordat gemeenteleden, predikanten en zelfs hele gemeenten uit het kerkverband werden gezet. In de decennia daarna kregen de vrijgemaakten oog voor de gebreken in de eigen traditie. In 1982 formuleerde ds. Johannes Hoorn uit Grootegast de isolationistische mening nog een keer zwart op wit. Maar toen werd duidelijk dat deze stroming niet langer representatief was voor de kerk. De synode van Heemse sprak hierover in 1985 unaniem uit: …de kerk in Nederland en daarbuiten heeft zich nooit in zichzelf opgesloten in de gedachte dat buiten haar grenzen geen reformatorisch werk uit kracht van Gods genade zou zijn op te merken… (Acta van deze synode, bijlage B3, hoofdstuk II, artikel 3.5.5). Na deze uitspraak is het besef dat de eigen kerk niet de enige ware kerk is toegenomen.
