(Hoe) beleeft een christen vreugde?

[alexander91]

Onder welke prediking zitten jullie, van blijdschap en dat je slechts achter Jezus aan moet lopen?

Ten eerste weet jij heel goed dat wij niet onder de prediking van "blijdschap" zitten (wel misschien van: wees blij: wij kunnen gered worden: door Christus)).

Maar wat is er mis met een prediking dat we Christus achterna moeten lopen? (je zegt het wel erg oneerbiedig) Waarom zegt Christus dan: Ik ben de Weg, de Waarheid en het Leven? En: niemand komt tot de Vader dan door Mij. En waarom zouden we de weg van de discipelen niet mogen begaan?

Christus begon toch bij Petrus toen Hij hem zag en zei: Volg Mij! Dat was toch bekering? Vanaf toen keerde het leven van Petrus zich om: ipv van God weg, omgekeerd naar God toe, achter Christus aan. Hij gehoorzaamde aan het bevel van God. Was het zijn verdienste? Nee, natuurlijk niet, het was Genade dat Jezus hem aanzag. Zo ook bij Nathanael (Joh. 1): Nathanael zeide tot Hem: Van waar kent Gij mij? Jezus antwoordde en zeide tot hem: Eer u Filippus riep, daar gij onder den vijgeboom waart, zag Ik u.
(1:50) Nathanael antwoordde en zeide tot Hem: Rabbi! Gij zijt de Zone Gods, Gij zijt de Koning Israels.
(1:51) Jezus antwoordde en zeide tot hem: Omdat Ik u gezegd heb: Ik zag u onder de vijgeboom, zo gelooft gij; gij zult grotere dingen zien dan deze.
Nathanael geloofde toch? Christus zegt hier van hem dat hij gelooft. En wie zou het beter weten dan Christus?

Van toen af groeide het geloof van de discipelen, ze werden zichzelf steeds meer gewaar, en leerden zij te wandelen zoals God het wilde. Hun geloof was niet compleet, maar God had al naar ze omgezien. Ze wisten het misschien nog niet half wat dat betekende, maar Christus voelde blijkbaar niet de nood om ze die onvolledigheid duidelijk te maken. Ze gingen nu de goede kant op, op weg naar de Kudde, naar het Vaderhuis.

Wat je vaak hoort in rechtse kerken is dat het gros van de mensen als Paulus bekeerd moeten worden. Andere manieren zijn zeldzaam. Maar is dat wel Bijbels? Volgens mij niet. Paulus was een uitzondering (op de discipelen en de eerste Christenen) dat hij bij zijn bekering God te zien kreeg. De discipelen wilden op een gegeven moment ook God zien, maar Christus ging daar tegen in: (Joh 14) Filippus zeide tot Hem: Heere, toon ons den Vader, en het is ons genoeg.
Jezus zeide tot hem: Ben Ik zo langen tijd met ulieden, en hebt gij Mij niet gekend, Filippus? Die Mij gezien heeft, die heeft den Vader gezien; en hoe zegt gij: Toon ons den Vader?.....Gelooft Mij, dat Ik in den Vader ben en de Vader in Mij is; en indien niet, zo gelooft Mij om de werken zelve.
Voorwaar, voorwaar zeg Ik ulieden: Die in Mij gelooft, de werken, die Ik doe, zal hij ook doen, en zal meerder doen, dan deze; want Ik ga heen tot Mijn Vader.
We moeten volgens Christus niet wachten op een duidelijke verschijning en overtuigende ervaring. We moeten in Hem geloven.
Die mogelijkheid is puur genade en kan alleen met kracht van de Heilige Geest. Kun je dit niet met sommige kerken vergelijken waar maar enkelen uit de honderden in gehoorzaamheid op de uitnodiging van God om aan Zijn Tafel te komen ingaan? Zou Christus daar niet hetzelfde vragen? Christus is al zo lang bij hen verkondigd, kennen zij Hem nog niet? Christus gaat hier duidelijk tegen een dergelijk ongeloof en ondankbaarheid in. Gebeurt dat ook in die kerken? Of worden mensen weggetrokken van de tafel: is het wel echt? Heb je wel genoeg je zonde ingezien? Voel je je net zo zondig als Paulus was?

Volgens mij lijken al Gods Kinderen op de discipelen. Het leven van een Christen is er een van vallen en opstaan. Het is niet alleen maar opeens al je cd's kapot maken en je bent er en je leeft voor altijd zoals God het wil. Het vlees is zwak en blijft zwak, zo lang wij op aarde rondlopen.

[alexander91]

En leg dat eens uit aan een heiden: Ga geloven.

Zo dat Christus dat ook: Volg Mij!
Er waren mensen die gehoor gaven. Er waren ook mensen die dat te makkelijk vonden en niet deden. Wie worden gered? De eersten!

Christus en Paulus houden geloven vaak zo simpel. In de geschriften over/van hen vind je niets terug over het nadenken of je geloof wel echt is. Nee, dat wordt als een vorm van ongeloof gezien. In de trant van: Ik volg Hem wel (ga naar kerk etc), maar volgens mij is het nog niet echt dat ik gered ben etc. Bij dit soort zaken zijn ze beiden zeer duidelijk: stop dat ongeloof, en geloof, vertrouw op Hem. We hoeven niet allemaal theologen te zijn.
De nadruk wordt er veel meer op gelegd, dat je na ontvangen genade vruchten gaat dragen; dat je uit Zijn Genade gaat leven. Is de continue discussie over of je geloof nu echt is of niet, een vrucht? Volgens mij niet. Volgens mij is het een aanvechting van de duivel. Leugens worden er verspreid. Het is niet echt hoor, want xxx. Bovendien leidt het tot een zelfverheerlijking. Het is een geestelijk opscheppen over hoe diep je jezelf beleefd hebt. Je leert erdoor naar binnengekeerd te worden. Je vraagt mensen om alleen maar in hun eigen hart te kijken. We moeten het anker niet in het eigen ruim gooien, maar juist bij Christus. We moeten ons aan Hem verankeren. Hij moet meer worden, wij minder. We moeten minder met onszelf bezig zijn, en meer met Hem, en Hij leert ons (via de Heilige Geest) om ons dan ook te bekommeren onze naaste. En dit leidt tot vruchten. Maar het gaat samen met vallen en weer opstaan. Onze natuur probeert ons telkens weer op onszelf te richten.

Zie Petrus die dacht dat hij zelf en zijn geloof sterk genoeg was om Christus te beschermen en te verdedigen. Hij gooide het anker in eigen schip, verloochende Christus en zonk. Maar daar was meteen zijn Meester weer om hem te redden, zijn blik weer op Hem te richten. Christus had hem eens gered (toen Christus hem opriep om Hem te volgen), en vanaf dat moment heeft Christus hem nooit in de steek gelaten, maar niet dankzij Petrus zelf, uit genade.

[schelpje3]

Ik las laatst van een man die tot geloof was gekomen, omdat veel mensen uit zijn buurt gelovig waren en hem verder niets vertelden over God, maar ze waren altijd zo aardig en blij. Daarom ging hij het onderzoeken. Verblijdt u te allen tijde! Uw vriendelijkheid zij alle mensen bekend.

Onze buren, aan beide zijden, zijn hele aardige en blije mensen. Heel behulpzaam, fijne buren, bij wie we aan kunnen kloppen in tijden van nood.
Toch geloven ze nergens in.

[schelpje3]

Volgens mij lijken al Gods Kinderen op de discipelen. Het leven van een Christen is er een van vallen en opstaan. Het is niet alleen maar opeens al je cd's kapot maken en je bent er en je leeft voor altijd zoals God het wil. Het vlees is zwak en blijft zwak, zo lang wij op aarde rondlopen.

Hier heb je een punt.
al Gods kinderen lijken op de discipelen.
Waren deze mensen altijd blijde volgelingen? Standvastig in het geloof?
Nee he!
Ik wil wel voorbeelden noemen, maar die weet je ongetwijfeld zelf ook wel te bedenken.
Val niet in de kuil van zelfbedrog. Wanneer het geloof beproeft zal worden, zul je pas weten of het echt is.

Ik zal één voorbeeld geven toch:
De discipelen gingen met de Heere Jezus aan boord, welke in slaap viel. Er stak een storm op. De discipelen wisten dat Jezus met hen aan boord was, wat zou er dan kunnen gebeuren?
Maar het werd erger, het schip liep vol met water en zij waren in nood.
Zij gingen naar Hem toe: Meester, wij vergaan!
En Hij zei tegen hen: Waar is uw geloof? Maar zij waren bevreesd en zeiden: Wie is Deze toch, dat Hij ook de winden en water bevel geeft.

Let wel Alexander: het gaat hier over geroepen discipelen, ze waren voortdurend bij de Heere Jezus, toch wankelde hun geloof toen de nood hoog werd.
Hoe ver voel jij je verheven boven deze discipelen? Jou overkomt zo iets niet maar zult vreugdevol achter Hem aan gaan? Is je geloof wel eens echt beproefd?
Heb je het wel eens uit moeten roepen in de binnenkamer, "Heere kom mij te hulp"?
De vreugde van de christen ligt in andere dingen. Niet in de aardse blijdschap, die is tijdelijk.

[elbert]

De vreugde van het geloven, volgens mij is dat de titel van een boekje van Matthew Henry dat ik in huis heb.

Maar als ik zo de Bijbel nalees over de vreugde van een christen, dan vind ik onder andere het volgende:
Matth. 2:10 Toen zij de ster zagen, verheugden zij zich met zeer grote vreugde. (over het vinden van Jezus)
Matth. 13:44 Het Koninkrijk der hemelen is ook gelijk aan een schat, in de akker verborgen, die iemand vond en verborg; en van blijdschap daarover gaat hij heen en verkoopt alles wat hij heeft, en koopt die akker. (blijdschap over het Koninkrijk der hemelen)
Matth. 25:21 Zijn heer zei tegen hem: Goed gedaan, goede en trouwe slaaf, over weinig bent u trouw geweest, over veel zal ik u aanstellen; ga in, in de vreugde van uw heer. (de vreugde van het voor altijd bij God zijn)
Matth. 28:8 En zij gingen haastig van het graf weg, met vrees en grote blijdschap, en zij snelden weg om het Zijn discipelen te berichten. (blijdschap over de opstanding van Jezus)
Luk. 2:10 En de engel zei tegen hen: Wees niet bevreesd, want zie, ik verkondig u grote blijdschap, die voor heel het volk wezen zal, (blijdschap over de komst van Jezus)
Luk. 19:6 En hij haastte zich en kwam naar beneden en ontving Hem met blijdschap. (blijdschap over het ontvangen van Jezus)
Joh. 15:11 Deze dingen heb Ik tot u gesproken, opdat Mijn blijdschap in u zal blijven en uw blijdschap volkomen zal worden. (blijdschap van Jezus, de blijdschap van Zijn Woord)
Joh. 16:20 Voorwaar, voorwaar, Ik zeg u dat u zult huilen en weeklagen, maar de wereld zal zich verblijden; en u zult bedroefd zijn, maar uw droefheid zal tot blijdschap worden.
21 Wanneer een vrouw baart, heeft zij droefheid, omdat haar tijd gekomen is, maar wanneer zij het kind gebaard heeft, denkt zij niet meer aan de benauwdheid, vanwege de blijdschap dat een mens ter wereld gekomen is.
22 Ook u hebt dan nu wel droefheid, maar Ik zal u weerzien, en uw hart zal zich verblijden, en niemand zal uw blijdschap van u wegnemen.
24 Tot nu toe hebt u niets gebeden in Mijn Naam; bid, en u zult ontvangen, opdat uw blijdschap volkomen zal worden. (blijvende blijdschap door de opstanding van Jezus)
Joh. 17:13 Maar nu kom Ik naar U toe en spreek dit in de wereld, opdat zij ten volle Mijn blijdschap in zichzelf hebben. (blijdschap door Christus' hemelvaart en de uitstorting van Zijn Geest)
Hand. 2:46 En zij bleven dagelijks eensgezind in de tempel bijeenkomen, en terwijl zij van huis tot huis brood braken, namen zij gezamenlijk voedsel tot zich, met vreugde en in eenvoud van hart; (vreugde tijdens het avondmaal)
Hand. 8:8 En er ontstond grote blijdschap in die stad. (blijdschap over het Evangelie en de genezingen die daarbij gebeurden)
Hand. 8:39 En toen zij uit het water opgekomen waren, nam de Geest van de Heere Filippus weg; en de kamerheer zag hem niet meer, want hij vervolgde zijn weg met blijdschap. (blijdschap over het kennen van Jezus)
Hand. 13:48 Toen nu de heidenen dit hoorden, verblijdden zij zich en prezen het Woord van de Heere, en er geloofden er zovelen als er bestemd waren voor het eeuwige leven.
52 En de discipelen werden vervuld met blijdschap en met de Heilige Geest. (blijdschap over het Evangelie voor de heidenen)
Hand. 20:24 Maar ik maak mij nergens zorgen over, en ook acht ik mijn leven niet kostbaar voor mijzelf, opdat ik mijn loop met blijdschap mag volbrengen, evenals de bediening die ik van de Heere Jezus ontvangen heb om te getuigen van het Evangelie van Gods genade. (het volgen van Jezus met blijdschap)
Rom. 14:17 Want het Koninkrijk van God bestaat niet uit eten en drinken, maar uit gerechtigheid en vrede en blijdschap in de Heilige Geest. (het Koninkrijk van God is blijdschap in de Heilige Geest)
Rom. 15:13 De God nu van de hoop moge u vervullen met alle blijdschap en vrede in het geloven, opdat u overvloedig bent in de hoop, door de kracht van de Heilige Geest. (blijdschap in het geloven, een gave van God)
2 Kor. 1:24 Niet dat wij heersen over uw geloof, maar wij zijn medearbeiders aan uw blijdschap, want u staat vast door het geloof. (het geloof betekent blijdschap)
2 Kor. 7:4 Ik heb veel vrijmoedigheid tegenover u, ik heb veel te roemen over u. Ik ben vol van vertroosting en word overstelpt met blijdschap in al onze verdrukking. (overstelpende blijdschap in verdrukking)
2 Kor. 8:2 namelijk dat te midden van veel beproeving door verdrukking, de overvloed van hun blijdschap en hun buitengewoon diepe armoede in overvloedige mate geleid hebben tot de rijkdom van hun vrijgevigheid. (idem)
Gal. 5:22 De vrucht van de Geest is echter: liefde, blijdschap, vrede, geduld, vriendelijkheid, goedheid, geloof, zachtmoedigheid, zelfbeheersing. (blijdschap is vrucht van de Geest)
Filipp. 1:25 En dit vertrouw en weet ik dat ik zal blijven leven en bij u allen zal blijven tot uw vordering en blijdschap van het geloof, (geloof geeft blijdschap)
Filipp. 2:2 maak dan mijn blijdschap volkomen, doordat u eensgezind bent, dezelfde liefde hebt, één van ziel bent en één van gevoelen. (blijdschap over liefde en eensgezindheid)
Fil. 1:7 want wij beleven veel vreugde en troost aan uw liefde, omdat de heiligen innerlijk door u verkwikt zijn, * broeder! (vreugde over christelijke broederliefde)
Jak. 1:2 Acht het enkel vreugde, mijn broeders, wanneer u in allerlei verzoekingen terechtkomt, (vreugde over beproevingen/verzoekingen)
1 Petr. 1:8 Hoewel u Hem niet gezien hebt, hebt u Hem toch lief. Hoewel u Hem nu niet ziet, maar gelooft, verheugt u zich met een onuitsprekelijke en heerlijke vreugde, (vreugde over het kennen van Jezus)
1 Petr. 4:13 Maar verblijd u naar de mate waarin u gemeenschap hebt aan het lijden van Christus, opdat u zich ook in de openbaring van Zijn heerlijkheid mag verblijden en verheugen. (verheuging over de gemeenschap aan het lijden van Christus als voorbereiding op de verheuging in heerlijkheid)
enz. enz.

Ik heb lang niet alle teksten over blijdschap en vreugde opgenoemd, maar duidelijk is wel dat een christen blijdschap en vreugde kent (al is het soms door tranen heen), anders is het geen christen.

[hubert]

Schelpje:

Maar er zal eerst ellende moeten doorleefd worden, want waar zul je anders uit verlost moeten worden?

Dat heb ik ook altijd geleerd, maar volgens mij is het een menselijk bedacht systeempje. Je kunt zonder dit systeem heel goed geloven en vertrouwen hebben in God. Je kunt geraakt worden door een tekst, een lied. Het gaat om de zachte krachten. De lieflijke stem van de Goede Herder: volg mij!
Je hoeft trouwens niet verlost te worden, je bent het al, als je gelooft en ...........volgt. Dat laatste is nog het moeilijkste, want dat kunnen we vaak niet door ons menselijk tekort. Maar je moet er wel voor gaan. Zie verder de teksten van Elbert, die heeft ze mooi op een rij gezet.

Onze buren, aan beide zijden, zijn hele aardige en blije mensen. Heel behulpzaam, fijne buren, bij wie we aan kunnen kloppen in tijden van nood.
Toch geloven ze nergens in.

Ze doen dus zonder het te beseffen wat gode welgevallig is.

De vreugde van de christen ligt in andere dingen. Niet in de aardse blijdschap, die is tijdelijk.

Wij zijn per definitie aards, dus ook onze vreugde en uiteraard is dit tijdelijk. Na onze dood is het altijd vreugde en perfectie. God Alles in Allen. Wie kan het bevatten?

[schelpje3]

Hubert en Elbert:
Kunnen jullie met mij instemmen dat deze blijdschap geschonken is door de Heilige Geest en niet als zelfopgewekte emotie gekenschetst kan worden?

Er is geen systeem, of voor ieder dezelfde weg die bewandeld moet worden. Ieder mens is anders. De één wordt midden uit de wereld gegrepen, bij de ander gaat het in de weg der geleidelijkheid.
Maar er moet wel iets gebeurd zijn!

Efeziërs 2:1
En u heeft Hij mede levend gemaakt, daar gij dood waart door de misdaden en de zonden;

Efeziërs 2:5
Ook toen wij dood waren door de misdaden, heeft ons levend gemaakt met Christus; (uit genade zijt gij zalig geworden),

Kolossensen 2:13
En Hij heeft u, als gij dood waart in de misdaden, en in de voorhuid uws vleses, mede levend gemaakt met Hem, al uw misdaden u vergevende;

Het staat zo mooi in de gelijkenis van de verloren zoon:
Want deze mijn zoon was dood, en is weder levend geworden; en hij was verloren, en is gevonden! En zij begonnen vrolijk te zijn.
Zie je de volgorde?

[elbert]

Hubert en Elbert:
Kunnen jullie met mij instemmen dat deze blijdschap geschonken is door de Heilige Geest en niet als zelfopgewekte emotie gekenschetst kan worden?

Eens. Volgens mij heb ik dat ook bij 1 van de geciteerde teksten aangegeven.
Dat neemt overigens niet weg dat we wel aangespoord worden om ons te verblijden. (Ps. 32:11, Ps. 97:12, Filipp. 3:1, Filipp. 4:4, 1 Thess. 5:18).
De blijdschap is dus zowel gave als opgave.
Ik denk ook dat hier Woord en Geest samengaan: de Geest spoort ons door het Woord aan en geeft waar Hij door het Woord ons toe oproept.

[hubert]

Volgens mij is het geloof uit het Woord! In dat Woord staat dat de Heilige Geest zucht en bidt als wij het niet doen. Verder is het alleen genade. Wij hebben er van nature niet zo'n zin in maar toch ..........
Eigenlijk kom ik er achter dat het onverklaarbaar is. Waarom ik wel op een bepaalde manier geloof en anderen weer niet. Ik ben er blij mee en doe mijn best er wat van te maken en te vinden. Maar ik geloof niet in systemen en dogma's. Dat is iets voor luie mensen.
Ik vraag mij ook af of er persé 'iets gebeurd' moet zijn. Dat maakt het zo ingewikkeld. Wat dan? Achteraf kun je misschien concluderen dat er iets gebeurd is wat je niet voor mogelijk had gehouden.

[boer]

Hier heb je een punt.
al Gods kinderen lijken op de discipelen.
Waren deze mensen altijd blijde volgelingen? Standvastig in het geloof?
Nee he!
Ik wil wel voorbeelden noemen, maar die weet je ongetwijfeld zelf ook wel te bedenken.
Val niet in de kuil van zelfbedrog. Wanneer het geloof beproeft zal worden, zul je pas weten of het echt is.

Ik zal één voorbeeld geven toch:
De discipelen gingen met de Heere Jezus aan boord, welke in slaap viel. Er stak een storm op. De discipelen wisten dat Jezus met hen aan boord was, wat zou er dan kunnen gebeuren?
Maar het werd erger, het schip liep vol met water en zij waren in nood.
Zij gingen naar Hem toe: Meester, wij vergaan!
En Hij zei tegen hen: Waar is uw geloof? Maar zij waren bevreesd en zeiden: Wie is Deze toch, dat Hij ook de winden en water bevel geeft.

Let wel Alexander: het gaat hier over geroepen discipelen, ze waren voortdurend bij de Heere Jezus, toch wankelde hun geloof toen de nood hoog werd.
Hoe ver voel jij je verheven boven deze discipelen? Jou overkomt zo iets niet maar zult vreugdevol achter Hem aan gaan? Is je geloof wel eens echt beproefd?

Zo ken ik je weer.
Ontmoedigen ipv aanmoedigen.
Bovenstaand verhaal speelt trouwens nog in de oude bedeling.
Jezus zegt ook tegen Petrus: eens als gij bekeerd zult zijn...etc
Dat waren de discipelen dan nog niet dus, toen.

Je moet echt je bijbel eens anders gaan lezen, en je afvragen wanneer en aan wie bepaalde zaken geschreven worden
Je hebt het in je Efeze teksten over de Heilige Geest, was die al uitgestort tijdens de stormachtige boottocht van Jezus en zijn discipelen?
Ik denk dat we juist die Hulp nodig hebben bij een standvastig geloof.

[schelpje3]

Ik heb hier nog een stukje van ds. Heikamp, van deze site:

Het is niet het gehele stuk, maar het begin ervan, het past goed in dit topic:

We eindigden de vorige keer met de vraag: Zijn Gods kinderen op weg naar de hemel dan altijd blij? Een belangrijke vraag om te gaan overdenken. We lezen in het tekstverband van Handelingen 8, dat de wet die de kamerling reisde woest was.
Dat is de smalle weg die al Gods kinderen moeten bewandelen. De weg naar Sion, dat boven ligt is eveneens woest. Soms voor eigen waarneming een onbegaanbare weg. Een weg vol kuilen en diepten. Een weg vol angsten en benauwdheden. Een weg waar zware stormen kunnen woeden. Een weg waar maar weinig wandelaars op gevonden worden. Eenzame pelgrims op en woeste weg. Gods volk wordt bestreden door vele vijanden.
Talrijk zijn de twijfelingen die hen bestormen. De macht van de zonde drukt hen terneer. Het licht gaat weg de donkerheid daalt in, waardoor we David horen zuchten: Nu zal ik één dezer dagen door de handen van Saul omkomen en Petrus gaat naar buiten en weent bitter. Maar de rechterhand des Heeren doet krachtige daden. Hij, die een goed werk in hen begonnen heeft zal dat ook voleindigen. Hij verdrijft de wolken. Hij doet het licht der zon doorbreken. Hoort, op de woeste weg klinken reis liederen op: De Heere is mijn licht en mijn heil, voor wien zou ik vrezen? De Heere is mijn levenskracht, voor wien zou ik vervaard zijn? Als zij door het dal der moerbeziënbomen doorgaan stellen zij Hem tot een fontein. Ook zal de regen hen gans rijkelijk overdekken.
En hij reisde zijn weg met blijdschap. Waarheen ging de weg van deze gekende des Heeren? Eerst naar Gaza, vervolgens naar Egypte, dan naar Ethiopië, waar hij aan het hof zijn betrekking weer ging bekleden. Gemakkelijk zal dit leven voor hem niet geweest zijn. Hij was een ware geloofsbelijder. En zo één komt altijd in de beproeving terecht.
Zijn geloof belijden, vooral in een heidense omgeving aan een goddeloos koningshof, baart strijd. Dat kan niet anders. Ze hebben hem bespot. Ze hebben hem bestookt met vele vragen. Ze hebben hem omringd als bijen. De geschiedenis meldt ons niet van enige bijzondere zegen, die de bekering van deze man voor zijn vaderland had. Maar zeker heeft hij ook lopen zuchten: Och Heere, dat ik slechts voor één mocht zijn wat Filippus voor mij is geweest. Genade maakt gunnende mensen op goede rechtsgronden. Toch zal het hem in die vreselijke omgeving niet aan liefelijke vertroostingen hebben ontbroken. De Koning, die hem uit zo'n grote nood en dood verlost heeft, was ook met Zijn ondersteunende arm aanwezig. Hem is gegeven alle macht in hemel en op aarde. Die Koning verzekerde hem, dat hij de reis niet alleen aanvaardde. Al Gods uitverkorenen reizen mee. Ze komen uit de grote verdrukking. Ze reizen langs wegen van bloed en tranen, van smaad en ellende, naar Jeruzalem dat boven ligt.
Die stad was ook het reisdoel van de kamerling. Daar mocht hij het Lam zien, dat hem reinigde in Zijn vergoten hartenbloed. Daar zag hij heel het volk, door de Heere bemint met een eeuwige liefde. Daar zag hij ook Filippus weer. Daar heeft hij _en volle verstaan het woord wat ook in de boekrol van Jesaja stond geschreven: En de vrijgekochten des Heeren zullen wederkeren en tot Sion komen met gejuich, en eeuwige blijdschap zal op hun hoofd wezen. Vrolijkheid en blijdschap zullen zij verkrijgen, maar droefenis en zuchting zullen wegvlieden.

================
ds Heikamp kan het beter zeggen dan ik.
Dus wie wil nu nog beweren dat de rechts reformatorische leer er eentje is van enkel droefenis en gezucht?
Een christen mag bij tijden die geschonken vreugde beleven, die alle verstand te boven gaat.

[hubert]

En soms geloof ik er ook geen barst van. Als ik bv kijk naar het misbruik van kinderen in de RKK en de mooie woorden die op het altaar gezegd worden door diezelfde mensen.
De Bijbel heeft het dan over gepleisterde graven. Vroom van buiten, rot van binnen.
Het maakt het heel moeilijk de grazige weiden te vinden.
Ik beleef het geloof dus niet altijd als louter vreugde.

[hubert]

Dus wie wil nu nog beweren dat de rechts reformatorische leer er eentje is van enkel droefenis en gezucht?
Een christen mag bij tijden die geschonken vreugde beleven, die alle verstand te boven gaat.

Dat zou ik zeker niet willen beweren, maar het wordt wel veel te ingewikkeld en ouderwets gebracht.
Als je de jeugd bij de les wil houden zul je toch uit een ander vaatje moet tappen. Dat hebben de evangelischen goed door.
Fijn dat er wat te kiezen is op dit gebied. Ellende/verlossing/dankbaarheid of louter vreugde!
In mijn eigen kerk gaat het trouwens helemaal niet over dit soort dingen. De Schrift wordt goed uitgelegd (met alle lagen) en je mag zelf weten wat je ermee doet. Niets is letterlijk wat er staat namelijk!

[alexander91]

Ik zal één voorbeeld geven toch:
De discipelen gingen met de Heere Jezus aan boord, welke in slaap viel. Er stak een storm op. De discipelen wisten dat Jezus met hen aan boord was, wat zou er dan kunnen gebeuren?
Maar het werd erger, het schip liep vol met water en zij waren in nood.
Zij gingen naar Hem toe: Meester, wij vergaan!
En Hij zei tegen hen: Waar is uw geloof? Maar zij waren bevreesd en zeiden: Wie is Deze toch, dat Hij ook de winden en water bevel geeft.

Let wel Alexander: het gaat hier over geroepen discipelen, ze waren voortdurend bij de Heere Jezus, toch wankelde hun geloof toen de nood hoog werd.
Hoe ver voel jij je verheven boven deze discipelen? Jou overkomt zo iets niet maar zult vreugdevol achter Hem aan gaan? Is je geloof wel eens echt beproefd?
Heb je het wel eens uit moeten roepen in de binnenkamer, "Heere kom mij te hulp"?
De vreugde van de christen ligt in andere dingen. Niet in de aardse blijdschap, die is tijdelijk.

Zie je niet dat het in het verhaal terug te vinden is: Christus was bij hen in de boot! Zeker, hun geloof faalde hen, maar Christus zou ze nooit ten onder hebben laten gaan. Christus redde hen. Zij waren hun leven allang verzekerd, ook al wisten ze het niet volledig. Ook al wilden ze het niet weten. Het was niet meer in hun handen. Met vallen en opstaan hebben zij dat leren beseffen. Zo gaat het geloof van ieder mens, dat zeg ik uit mijn ervaring, maar ik wil niet mijn ervaring tot fundament maken. Dat is Christus. En telkens als ik dat mee maak, dan dank ik Hem (en dat gaat vaak gepaard met vreugde, niet altijd).

En ja, ik verhef mij (te) vaak uit boven de discipelen. Ik denk vaak als Petrus, ik kan Christus beter dienen dan de rest. Ik geloof wel zoals het hoort, maar dan val ik weer, want dan richt ik me zelf op op het fundament van mijn hart, mijn gevoel, en dat is als zand. De ene keer ben ik blij, dan weer treurig. Zou ik op 1 van beide mijn geloof bouwen? Nee, geen van beide. Dan zou ik blijven zwalken. Op Christus. Niet op mijn ellende, maar op Zijn Genade! En dat leren en beseffen, elke dag weer, maakt mij verheugd en dankbaar, ook in tijden van verdriet. Hij is niet voor niets de Trooster.

Beproeving van het geloof geschied in het leven. Je hoeft er zelf niet om te vragen. Je hoeft jezelf niet per se te beproeven. Dat doet God wel. Net als bij de discipelen kwamen de beproevingen vanzelf. Wij kunnen met onze gedachten niets toevoegen aan Zijn Genade. Wij kunnen alleen ja en amen zeggen. En dat alleen met kracht van de Heilige Geest.

PS niemand beweert dat een christen altijd alleen maar happy is. Een mens kan dat simpelweg niet (of je moet een psychische stoornis hebben), want geluk en blijdschap went en op een gegeven moment is het voorbij. Er bestaan volgens mij geen christenen die altijd alleen maar blij zijn (ik ben ze nog niet tegengekomen. Ook niet in de "lichte" kerken waarvoor (wat droevig!) dit vooroordeel geldt). Het leven op aarde is te gebroken om daarvoor gevrijwaard te zijn volgens mij.

PPS Geroepen discipelen!? Wat maak je er een wetenschappelijke en djus menselijke theologie van. En wat betekent dan Johannes 1 vs 49-50: Nathanael antwoordde en zeide tot Hem: Rabbi! Gij zijt de Zone Gods, Gij zijt de Koning Israels. Jezus antwoordde en zeide tot hem: Omdat Ik u gezegd heb: Ik zag u onder de vijgeboom, zo gelooft gij; gij zult grotere dingen zien dan deze. Volgens mij is deze uitspraak van Nathanael een "goedgekeurde" belijdenis van het geloof binnen de rechtse kerken.

[hubert]

Alex91

Beproeving van het geloof geschied in het leven. Je hoeft er zelf niet om te vragen. Je hoeft jezelf niet per se te beproeven. Dat doet God wel. Net als bij de discipelen kwamen de beproevingen vanzelf. Wij kunnen met onze gedachten niets toevoegen aan Zijn Genade. Wij kunnen alleen ja en amen zeggen. En dat alleen met kracht van de Heilige Geest.

Zeker! Eigenlijk onverklaarbaar toch?