God laat zich kennen als een liefdevolle vader die op de veroren zoon toesnelt. als een herder die dat ene schaap gaat zoeken dat niet meer in de kudden is. als de vrouw die het huis schoonveegt om dat ene muntstuk te vinden.
wij zijn de bruid! welke bruidegom wil nu een zwaar op de handzijnde bruid hebben? Waar is de liefde en de hoop die alle angst uitdrijft? waar is het kennen en gekent worden? ik hou van de tekst uit het hooglied: i am my lovers and my lover is mine'!
het offer van christus bekijk ik niet langer met een beladen schaamte, maar met een blijmoedige verwondering, zoveel houdt mijn geliefde van mij! ik roem in zijn lijden! ik haal mijn zelfwaarde uit zijn lijden. ik ben gedoopt, doorweekt, in zijn lijden.
waarom zou ik me druk maken over de oordelende kant van God als ik door alles met Hem te delen elke dag opnieuw me in zijn liefde mag bakeren? Wie doet zich nou te kort.
helaas heeft dit weer met de verbond theologie te maken. diegenen die het nieuwe verbond (jeremia, hebreeen) als niet voor nu afserveren leven nog onder het oude verbond waar God niet ten volle gekend kan worden. in het oude verbond laat God zich door de Wet kennen, compleet met alle oordelen etc. Maar ik leef in het nieuwe verbond waarin God zich als een liefdevolle vader laat kennen.
ik kan 'Abba' zeggen.