Waar de traditie precies vandaan komt en hoe het is ontstaan, is eigenlijk niet bekend.
Ik kan me zo voorstellen dat de diensten vroeger zo lang duurden en van het (langzame) zingen krijg je een droge keel.
De kinderen begonnen heen en weer te wiebelen, dus dan is een pepermuntje lekker verfrissend en "zoethoudend".
Ik ben zelf geen voorstander van snoepjes in ingewikkelde papieren en plastic omhulsels.
Tijdens het zingen pak ik meestal al een antiflu of een mentos strong of een kingetje (extra strong en met drop zijn mijn favoriet)
zodat ik niet hoef te ritselen als de dominee het woord neemt.
Bij andere langere toespraken stop ik meestal ook een verfrissend klein snoepje in mn mond.
rotterdam schreef:De priester had haar toch de hostie gegeven.
Na 10 minuten begon ze hevig te kokhalzen, ze kon immers niet slikken ook geen hosties.
We hebben het uit haar keel gehaald.
Wist de priester dit niet dan? Als je in een verpleeghuis of zorgcentrum zoiets belegt, moet je toch kunnen weten dat er mensen zijn die problemen hebben hiermee.
Duschka schreef:Wij doen t niet. Thuis kan ik ook anderhalf uur zonder snoep en onze peuter heeft nog nooit snoep gehad, dat mag van ons nog ff zo blijven
Ik kan wel een hele middag zonder iets te nemen. Maar dan ben je meestal bezig.
Als je stil zit te luisteren, is dat toch anders.
Het gaat er niet om de hele preek al kauwend door te komen (wat ik ook wel eens zie, rol naast zich en om de 5 minuten gaat er dan een mentos in)
ik kan me niet voorstellen dat je dan echt geboeid luistert.
Een doosje rozijntjes zou dan wel een goed alternatief zijn(?)