hubert schreef:Het één sluit het ander uit! Ik kan het ook niet helpen, misschien hanteren we een andere definitie van 'persoon'?
Dat lijkt mij ook. Volgens jou is iemand pas een persoon als zo iemand lichamelijk zichtbaar is. Volgens mij (en de meeste andere christenen) niet. Een persoon is een persoon als zo iemand persoonlijke eigenschappen heeft. Het is een iemand, niet een iets en nog minder een abstractie. Iemand die kan nadenken, spreken, luisteren, handelen, bevelen, liefhebben, toornen enzovoorts. God heeft al deze eigenschappen en daarom spreken we over een persoonlijke God waar we ook persoonlijk contact mee kunnen hebben. Nog niet van aangezicht tot aangezicht (dat komt nog, zie 1 Kor. 13:12), maar wel via het gebed en via het Woord van God.
hubert schreef:Ik begrijp je probleem, denk ik, wel. Daarom heeft Jezus ook het vaderbeeld geïntroduceerd in het OnzeVadergebed. Maar feitelijk, volgens de Bijbel, aanbid je een geest..
Waarom zouden Vader en Geest elkaar uitsluiten? Dat is de vraag die bij mij blijft hangen als ik je opmerkingen over persoon en persoonlijk lees. En waarom zou Jezus Zijn Vader Vader noemen als Hij niet persoonlijk zou zijn? Uit het hogepriesterlijk gebed (Joh. 17) leer ik dat de relatie van Jezus met Zijn Vader hoogstpersoonlijk is.
hubert schreef:Dat is nou net het mysterie! Het is geen algebra!
Daar heb je in zoverre gelijk in dat God ons begrip compleet overstijgt. Dat laat onverlet dat de Bijbel over God spreekt in taal die alleen maar hoogstpersoonlijk genoemd kan worden. Hij is
de Persoon, naar wiens Beeld wij gemaakt zijn. Het is dus niet zo dat wij personen zijn en God dat niet kan zijn; het is eerder andersom: wij zijn personen omdat we naar Zijn beeld gemaakt zijn.
Laat de woorden van mijn mond en de overdenking van mijn hart welgevallig zijn voor Uw aangezicht, HEERE, mijn rots en mijn Verlosser! (Ps. 19:15)