Wilsophie schreef:
Weet je dat ik dit heel erg vind dat een gelovige op aarde geen rust zal vinden.
Moet hij dan eerst sterven?
Moet ik tot mijn laatste snik strijden?
Wat heeft het geloof dan nu voor een zin.
Wat is dan de blijde boodschap om je tot God te bekeren, hoe kan ik aan de wereld en stokongelovigen duidelijk maken dat een keuze voor Christus je in de rust zal brengen?
Is alles dan weggelegd voor het "hiernamaals?"
Wat een rot leven hier op aarde met Christus stel jij voor aan hen die Hem niet kennen.
Wie heeft er nu zin in onrust en strijd?
Alleen op zondag? En alleen in de kerk, en welke kerk dan?
De Heer is mijn herder , mij ontbreekt niets.
Hij doet mij nederliggen in grazige weiden.
Hij voert mij aan rustige wateren
HIj verkwikt mijn ziel en leidt mij
in rechte sporen om Zijns Naams wil.
Al de dagen van mijn leven zal ik verkeren in het huis des Heeren en dat wens ik jou ook toe Schelpje![/quote]
=================================================================
Het is geen "rot"leven. (wat een grove bewoordingen heb jij toch nodig

) Als je er kennis aan zou hebben, zou je dat niet zeggen. Ik heb een nabij leven van zeer dichtbij mee mogen maken, mijn lieve ouders. Ze waren een voorbeeld voor ons. En werden alom gerespecteerd, juist door de wereld! De meeste vijanden zitten van binnen (het eigen ik) en de vrome kerkmens.
En toen ik eenmaal een rijbewijs had, reed ik mijn vader/ouders door de weeks naar allerlei kerkdiensten. Soms in de kleinste schuurtjes, aula van een school enz. Ik bewaar daar zeer goede herinneringen aan en merk nu ik ouder ben, hoezeer het me gevormd heeft en een stevige basis heeft gelegd.
Ik ga regelmatig naar een rouwdienst, dat is ook door de weeks.
En hoe ken jij die Herder dan? Heb je jezelf al leren kennen als schaap? Dwars en koppig, altijd op zoek naar de weiden buiten het gebied?