Arendsoog schreef:Ik redeneerde vanuit het principe dat materie nooit fout geconfigureerd kan zijn in de hersenen, omdat dat een oordeel is wat in deze zin niet op het materiële vlak past. Als hersenen dus door een configuratie van de materie een 'foutief' iets geven, verondersteld dat dat er een wiskundige en logische idee 'bestaat' die wel consequent is. Deze zouden op zichzelf genomen waar moeten zijn. Dat is iets wat je dan nog logisch aannemelijk moet maken, anders is denken dat 1+1=3 niet fout, omdat het slechts een configuratie van materie is die 1+1=3 bepaald.
Hmmm, en hallucinaties dan?
Maar het is wel een fundamenteel probleem van de wiskunde, de vraag of wiskundige 'waarheden' op zichzelf bestaan of niet. Op die vraag zijn verschillende antwoorden met verschillende gevolgen mogelijk. Ik weet wel dat een van de fundamentele aannames van de wetenschap (maar van iedereen eigenlijk) is dat de logica zoals we die kennen klopt. Dat is inderdaad niet te bewijzen, want je hebt logica nodig om de waarheid van logica te bewijzen en dat werkt dus niet. Maar de gevolgen als het niet waar zou zijn, zouden niet te overzien zijn. Het is dus iets wat ik in de groep 'waar, maar niet bewijsbaar' plaats.
NB: ik probeer hier ook maar wat te denken. Ik test en redeneer maar een beetje een eind weg. Misschien praat ik wel complete nonsense, maar als het goed is wordt dat wel aangevallen dan. Onder het motto: schrijvende maak ik voortgang in kennis, en voortgang makende in kennis, schrijf ik #ofzoiets
Dat is prima. Het is een goede manier om je eigen denken te analyseren en uit te dagen.
Omdat ook de laatste fysische stap overdacht moet worden. Men zou dan de hele werkelijkheid onder controle moeten hebben, en alle parameters moeten weten. Ik moet ineens denken aan het onzekerheidsprincipe: moment en positie van een deeltje kunnen niet tegelijkertijd volledig bekend zijn. Daaruit kan afgeleid worden dat zulke absolute kennis van de hersenconfiguratie niet mogelijk is???
Goed, ja, misschien moeten we het over 'maximaal kenbaar' hebben en niet over absoluut kenbaar. We weten inderdaad dat er zaken zijn in de natuurlijke werkelijkheid die niet absoluut kenbaar zijn. Op kwantumniveau wordt het wat lastig. Dit geeft twee interessante punten: vrije wil en Gods alwetendheid.
Als vrije wil een gevolg is van materiële effecten - wat ik geloof - is het dan echt vrij of niet. Welk effect heeft de kwantum-onzekerheid dan?
Gods alwetendheid: kent God zowel het moment en de positie van een deeltje volledig wel? Waarom/hoe? Hij hoeft natuurlijk geen meting te doen, maar is dat genoeg?
Ik herinner me een talkshow met Dmitri Verhulst, die werd er ook niet bepaald vrolijk van. Maar goed, daar zit waarschijnlijk een persoonlijk proces achter. Maar het idee, dat iemand geboren wordt, x jaar leeft, sterft en in het verleden voorgoed verdwijnt (tenminste, de meeste mensen) is tamelijk nutteloos. Hoop doet leven, en feitelijk is er in een naturalistisch wereldbeeld geen blijvende hoop.
Tja. Wat kan ik er van zeggen wat ik niet al gezegd heb?
Dan heb je zelf het antwoord op je vraag gegeven, denk ik
Niet echt. De oorspronkelijke vraag was geloof ik of ieder mens tot Hitleresk kwaad in staat was. Het experiment geeft aan dat de mens tot kwaad in staat is, maar er is nog wel even een verschilletje tussen mensen mishandelen en wat Hitler deed.