Origenes schreef:(...)Ik kan dit moeilijk een theologisch argument noemen.(...)
Dat is het ook niet. Maar het is wel een gevolg van de bestuursvorm van de kerk, zoals die met de Reformatie is ontstaan. En die heeft wel degelijk een theologische achtergrond. Als je je om wat voor reden niet wilt schikken naar wat een kerkenraad beslist en dus het ambtelijke gezag verwerpt dan moet je dat principiëler aanvechten. Of de weg bewandelen via meerdere organen (bezwaren of zelfs een gravamen indienen) of je bij een andere gemeente aansluiten, waarmee je ook de verantwoordelijkheid op je neemt het Lichaam van Christus weer eens te scheuren. Niet weinige protestanten zijn je daarin voorgegaan.
Naar ik nu begrijp vind je de huidige manier van besturen helemaal niets, kennelijk op het moment dat de meerderheden niet jouw kant op komen. Nog steeds is er de vrijheid van het geweten en je mag en kan dus gewoon lid blijven ook al ben je het fundamenteel niet eens met de leer of de praktijk van je geloofsgemeenschap, alleen kun je de besluitvorming niet ophouden. Nogmaals, er zijn wel mogelijkheden om je bezwaren op tafel te krijgen. Ik geef je niet zoveel kans, omdat de keuze voor ruimere mogelijkheden voor de vrouw in de kerk erg wordt bepaald door het positieve idee dat mensen niet mogen worden uitgesloten en dat vrouwen ook aantoonbaar de talenten hebben die er voor nodig zijn (dat is dan wel weer dankzij de vrijzinnigen die dat eerder al hebben aangetoond). Voor veel mensen is dit een vanzelfsprekendheid.
Ik ben bang dat je niet meer in staat zult zijn om deze zorgvuldige weg van bezwaar maken te gaan. Enerzijds omdat je wel voelt dat het vechten tegen de bierkaai is, maar anderzijds omdat ik uit jouw post een totale teleurstelling proef over zo'n beetje iedereen en alles in de kerken die in jouw ogen geen kerken meer zijn. Ja, dan bewandel je de weg van de procedures en afspraken natuurlijk al lang niet meer. Mijn advies zou dan zijn: om de gemoedsrust van je eigen hart en die van anderen te bewaren: zoek je heil elders. Niet als wegsturen bedoeld, maar gewoon als pastoraal advies om verzuring en bitterheid te voorkomen. Zoek gelijkgestemden, probeer argumenten bij elkaar te sprokkelen waarom jullie wél en alle anderen niet goed bezig zijn en verlustig je in denzelve. Zolang het duurt. Als je kinderen vragen gaan stellen, bereid je dan voor op het einde.
Maar eigenlijk zou je dus een fundamenteel gesprek moeten beginnen over persoonlijke verantwoordelijkheid en het leergezag van de plaatselijke kerk bij een gekozen kerkenraad (de reformatorische gedachte) versus de hiërarchische verhoudingen van geestelijken (priesters, bisschoppen, super-intendenten) die de beslissingen nemen, zonder stem van de leken. In feite vind je dit soort hiërarchische patronen niet alleen in de veel bespuugde RKK, maar opvallenderwijs ook bij veel kleine afgescheiden dominees-kerkjes, waarin het wegvallen van de predikant met zijn leergezag ook zo'n beetje het einde inluidt van de hele geloofsgemeenschap. Kleine pausjes, de verleiding van het in vele delen gescheurde protestantisme.
Vriend en metgezel naar de nimmer eindigende eeuwigheid, dat is toch niet wat ge wilt, hoop ik?
gravo