Wie kan mij helpen….

[Zoekendeee]

Lieve mensen op dit forum,

Ik kijk al een tijdje op deze website en wat een fijne community is dit! Ik ben de laatste tijd behoorlijk aan het worstelen betreft het geloof. Ik ben niet gelovig opgevoed, maar door mijn ex (een reformatorische jongen ) heb ik de kerk leren kennen. In het begin vond ik het helemaal niks, maar nu merk ik dat het toch onbewust een belangrijke rol in mijn leven heeft gespeeld.

Net als velen heb ik mijn vragen erover, en ik vind het zo lastig om te weten wat wel of niet waar is. Of ik goed bezig ben of niet. Zo lees ik uit een dagboek en bid ik 's avonds, maar meer doe ik niet. Ik zou graag meer willen doen, maar ik weet niet hoe ik die stap kan zetten.

Soms ga ik naar de kerk als het mogelijk is, en ik probeer de zondagen als rustdag in te plannen. Maar zoals ik eerder zei, ik ben niet gelovig opgevoed en mijn omgeving is ook niet gelovig. Dit maakt het voor mij heel ingewikkeld omdat ik me ergens schaam. Ik schaam me om ervoor uit te komen en denk toch wel dat het leven niet zomaar is. Ik ben bang dat iedereen mij voor gek verklaart, en dat weet ik bijna zeker.

Ik weet dat de buitenwereld heel anders kijkt naar de reformatorische wereld. Zo keek ik er ook naar, en zo kijkt mijn huidige omgeving er ook naar. Dan ben ik bang dat ze mij raar vinden of mijn vrienden. Ze vinden het ook niet bij mij passen en zeggen dat ik vrij moet leven. Waarom zou je als vrouw thuis zitten en onderdanig zijn aan je man? Maar dat is zo oppervlakkig.

Ik merk dat ik rust voel in mijn lichaam als ik bezig ben met het geloof. Ik wil wel een reformatorische vrouw worden en leven zoals het in de Bijbel staat. Ik weet nog niet heel veel, maar soms spreekt je gevoel.

Maar op deze manier voel ik een tegenstrijdigheid, omdat ik er alleen mee bezig ben wanneer het mij uitkomt of ik het verberg. Zo kan ik niet openlijk bidden voor het eten of daarna. Het moet allemaal stiekem op dit moment. Aan de andere kant kom ik ook op plekken die niet bedoeld zijn voor christenen. Het zijn verleidingen waarin ik constant terechtkom.

Het voelt alsof ik er alleen voor sta omdat ik er met niemand over kan praten. Iedereen in mijn omgeving heeft zo'n sterk en negatief beeld over het geloof. Maar als ik nu denk dat ik ooit ga trouwen met een reformatorische man en iedereen moet uitnodigen, ook tijdens een kerkdienst zonder muziek tijdens de bruiloft, dan vindt niemand aan mijn kant de bruiloft gezellig.

Wat moet ik nou? Ik moet me toch niet schamen en uitkomen waarvoor ik sta. Het is tenslotte mijn eigen leven…

[Marnix]

Lieve mensen op dit forum,

Ik kijk al een tijdje op deze website en wat een fijne community is dit! Ik ben de laatste tijd behoorlijk aan het worstelen betreft het geloof. Ik ben niet gelovig opgevoed, maar door mijn ex (een reformatorische jongen ) heb ik de kerk leren kennen. In het begin vond ik het helemaal niks, maar nu merk ik dat het toch onbewust een belangrijke rol in mijn leven heeft gespeeld.

Net als velen heb ik mijn vragen erover, en ik vind het zo lastig om te weten wat wel of niet waar is. Of ik goed bezig ben of niet. Zo lees ik uit een dagboek en bid ik 's avonds, maar meer doe ik niet. Ik zou graag meer willen doen, maar ik weet niet hoe ik die stap kan zetten.

Soms ga ik naar de kerk als het mogelijk is, en ik probeer de zondagen als rustdag in te plannen. Maar zoals ik eerder zei, ik ben niet gelovig opgevoed en mijn omgeving is ook niet gelovig. Dit maakt het voor mij heel ingewikkeld omdat ik me ergens schaam. Ik schaam me om ervoor uit te komen en denk toch wel dat het leven niet zomaar is. Ik ben bang dat iedereen mij voor gek verklaart, en dat weet ik bijna zeker.

Ik weet dat de buitenwereld heel anders kijkt naar de reformatorische wereld. Zo keek ik er ook naar, en zo kijkt mijn huidige omgeving er ook naar. Dan ben ik bang dat ze mij raar vinden of mijn vrienden. Ze vinden het ook niet bij mij passen en zeggen dat ik vrij moet leven. Waarom zou je als vrouw thuis zitten en onderdanig zijn aan je man? Maar dat is zo oppervlakkig.

Ik merk dat ik rust voel in mijn lichaam als ik bezig ben met het geloof. Ik wil wel een reformatorische vrouw worden en leven zoals het in de Bijbel staat. Ik weet nog niet heel veel, maar soms spreekt je gevoel.

Maar op deze manier voel ik een tegenstrijdigheid, omdat ik er alleen mee bezig ben wanneer het mij uitkomt of ik het verberg. Zo kan ik niet openlijk bidden voor het eten of daarna. Het moet allemaal stiekem op dit moment. Aan de andere kant kom ik ook op plekken die niet bedoeld zijn voor christenen. Het zijn verleidingen waarin ik constant terechtkom.

Het voelt alsof ik er alleen voor sta omdat ik er met niemand over kan praten. Iedereen in mijn omgeving heeft zo'n sterk en negatief beeld over het geloof. Maar als ik nu denk dat ik ooit ga trouwen met een reformatorische man en iedereen moet uitnodigen, ook tijdens een kerkdienst zonder muziek tijdens de bruiloft, dan vindt niemand aan mijn kant de bruiloft gezellig.

Wat moet ik nou? Ik moet me toch niet schamen en uitkomen waarvoor ik sta. Het is tenslotte mijn eigen leven…

Hey, welkom, wat een mooi en eerlijk verhaal. Om te beginnen een paar losse flodders:

- geloven kan niemand alleen en zeker als je er nog niet zo bekend mee bent en geen andere gelovigen om je heen hebt heb je elkaar echt nodig. Dus zoek een fijne gemeente (orienteer je eens rustig in de omgeving) en zoek aansluiting. En/Of zoek andere gelovigen, op events, door met een christelijke groepsreis mee te gaan, een Alpha-cursus in de buurt waar je meer leert en anderen leert kennen, een kerkelijke of interkerkelijke groep die zich inzet in de omgeving, zoiets. Er zijn genoeg christenen in je omgeving, probeer ze te vinden zodat je niet het gevoel hebt er alleen voor te staan, zodat je samen kan delen, praten, bidden. Dat is als je in de Bijbel kijkt enorm belangrijk aan christen zijn: het collectief. En zo kom je ook los van “ik doe er maar sporadisch iets aan”.

- als je hebt ontdekt dat Hij er is en van je houdt en voor je zorgt, wees dan niet bang om ervan te getuigen. Mensen raken wel over hun vooroordelen heen als ze zien dat het echt is. Vaak ben je te bang voor wat anderen zullen denken. Dan hoef je het ook niet allemaal stiekem meer te doen. Moet je nagaan hoeveel vrijheid dat geeft. Laat je meer leiden door hoe hij je ziet en minder door hoe anderen je zouden kunnen zien en meestal zijn ze dan eerder jaloers op je dan dat ze je erom uitlachen of zo.

En als laatste toch ook: onderzoek wat God wil en wat niet, wat menselijk cultuur is en wat God vraagt. Een bruiloft zonder muziek? Dat kan maar de Bijbel kent genoeg voorbeelden van bruiloften met feestelijke muziek en dans. Voor God hoef je de muziek niet weg te laten, hooguit voor mensen. Laat je ook op dat punt leiden door God en niet door mensen. Maar hou wel rekening met ze.

Veel geluk & zegen gewenst!!

[Omega]

Wat je nodig hebt zijn christenen om je heen die je de weg (kunnen) wijzen in deze zoektocht. In welke plaats woon je? Misschien weet ik in de buurt een Bijbelgetrouwe gemeente die jou kan helpen. En anders kun je altijd terecht voor advies bij Refowebpastor Jan van Dooijeweert. Voor zijn emailadres stuur even een pb.

[Lalage]

Het is vast ook interessant voor je om verschillende soorten kerken te bezoeken. Je merkt dan vanzelf waar je je thuis kunt gaan voelen.

Je hoeft heus niet alles tegelijk en je hoeft ook niet meteen aan iedereen te vertellen dat je hiermee bezig bent. Bij goede vrienden kan je het eens laten vallen, die zullen het vast interessant vinden. Tenminste, dat is mijn ervaring bij onze generatie, dat velen niet zijn opgegroeid met religie en het juist boeiend vinden om er iets over te horen.

Over je bruiloft hoef je je nog echt geen zorgen te maken maar om daar toch even op in te gaan: Bij elke bruiloft zijn wel mensen die vinden dat je het anders had moeten doen, als het niet aan hun verwachtingen voldoet. Maar het is de feestdag van het bruidspaar en die mogen kiezen hoe het dan gaat. De meeste mensen zullen het alleen maar waarderen als je dat op je eigen manier doet. En hoe mooi is het om je ongelovige familie en vrienden zo een keer de kerk in te krijgen? Zorg dan vooral dat ze zich welkom voelen.

[Huisje_op_de_hei]

Lieve mensen op dit forum,

Ik kijk al een tijdje op deze website en wat een fijne community is dit! Ik ben de laatste tijd behoorlijk aan het worstelen betreft het geloof. Ik ben niet gelovig opgevoed, maar door mijn ex (een reformatorische jongen ) heb ik de kerk leren kennen. In het begin vond ik het helemaal niks, maar nu merk ik dat het toch onbewust een belangrijke rol in mijn leven heeft gespeeld.

Net als velen heb ik mijn vragen erover, en ik vind het zo lastig om te weten wat wel of niet waar is. Of ik goed bezig ben of niet. Zo lees ik uit een dagboek en bid ik 's avonds, maar meer doe ik niet. Ik zou graag meer willen doen, maar ik weet niet hoe ik die stap kan zetten.

Soms ga ik naar de kerk als het mogelijk is, en ik probeer de zondagen als rustdag in te plannen. Maar zoals ik eerder zei, ik ben niet gelovig opgevoed en mijn omgeving is ook niet gelovig. Dit maakt het voor mij heel ingewikkeld omdat ik me ergens schaam. Ik schaam me om ervoor uit te komen en denk toch wel dat het leven niet zomaar is. Ik ben bang dat iedereen mij voor gek verklaart, en dat weet ik bijna zeker.

Ik weet dat de buitenwereld heel anders kijkt naar de reformatorische wereld. Zo keek ik er ook naar, en zo kijkt mijn huidige omgeving er ook naar. Dan ben ik bang dat ze mij raar vinden of mijn vrienden. Ze vinden het ook niet bij mij passen en zeggen dat ik vrij moet leven. Waarom zou je als vrouw thuis zitten en onderdanig zijn aan je man? Maar dat is zo oppervlakkig.

Ik merk dat ik rust voel in mijn lichaam als ik bezig ben met het geloof. Ik wil wel een reformatorische vrouw worden en leven zoals het in de Bijbel staat. Ik weet nog niet heel veel, maar soms spreekt je gevoel.

Maar op deze manier voel ik een tegenstrijdigheid, omdat ik er alleen mee bezig ben wanneer het mij uitkomt of ik het verberg. Zo kan ik niet openlijk bidden voor het eten of daarna. Het moet allemaal stiekem op dit moment. Aan de andere kant kom ik ook op plekken die niet bedoeld zijn voor christenen. Het zijn verleidingen waarin ik constant terechtkom.

Het voelt alsof ik er alleen voor sta omdat ik er met niemand over kan praten. Iedereen in mijn omgeving heeft zo'n sterk en negatief beeld over het geloof. Maar als ik nu denk dat ik ooit ga trouwen met een reformatorische man en iedereen moet uitnodigen, ook tijdens een kerkdienst zonder muziek tijdens de bruiloft, dan vindt niemand aan mijn kant de bruiloft gezellig.

Wat moet ik nou? Ik moet me toch niet schamen en uitkomen waarvoor ik sta. Het is tenslotte mijn eigen leven…

Beste zoekende,

Ik (vrouw 37) heb je vraag doorgelezen en hoop je een goed antwoord te geven. In zoverre als ik dat kan want ik ben ook gewoon maar een mens. Wel een gelovig mens... en ik bid ook of God mij de weg wil wijzen in dit leven.

In tegenstelling tot jou ben ik wel gelovig opgevoed. Mijn ouders hebben mij leren bidden (ik ga slapen ik ben moe , dat gebedje kun je wel vinden denk ik op het internet. De eerste 2 versjes bid ik nog steeds), mij meegenomen naar de kerk, mij naar een christelijke school gestuurd, en thuis aan tafel uit de kinderbijbel voorgelezen.
Zelf wilde ik er op een gegeven moment vanaf. Van dat geloof. Het was me een last. Ik had vriendinnen die uitgingen en ik mocht dat niet. Ik wilde ook uitgaan en de dingen doen die iedereen deed.
Ik kreeg op een gegeven moment een 'christelijke' vriend maar dat interesseerde mij niet zo. De jongen op zich wel maar dat hij christelijk was vond ik alleen maar mooi meegenomen. Want dan kon ik er tenminste mee thuis komen.

Het gekke was dat ik juist in die tijd tot geloof ben gekomen. Ik kreeg last van grote levensvragen waar niemand een antwoord op scheen te hebben. Het voelt een beetje vreemd om dat hier zo op een forum neer te krabbelen maar vooruit... waarom ook niet. Ik zag de leegheid van ons bestaan. Wij mensen die hier ronddolen op aarde; ons druk makend om zoveel dingen terwijl wij hier onze bestemming niet hebben. Ik wist met grote zekerheid dat ik dit leven moest verlaten (vroeg of laat) en waar zou ik dan heen gaan??? Ik raakte heel angstig en was op zoek naar houvast. Naar God Zelf! Mijn vriend snapte er niets van, mijn vriendinnen niet, mijn zussen niet, alleen mijn ouders begrepen er iets van.
Ik smeekte God of Hij me wilde helpen en dat heeft Hij gedaan! Ik heb in Hem nu mijn houvast, al heb ik dat niet altijd binnen handbereik.
Ik ben nu geen supergelovige die het helemaal gemaakt heeft. Als God naar je toekomt en je aanspreekt (dat wil Hij) word je geen volmaakt gelovige. Je kunt nog steeds fouten maken en ergerlijke karaktertrekken hebben. Maar je bent wel veranderd.

Door de jaren heen heb ik wel meer geleerd over het christendom. En ik leer nog steeds! Maar nu interesseert het mij dan ook echt en vroeger geen biet.

Wat ik je graag mee wil geven is dat je gelovigen op zoekt die bijbelgetrouw zijn. Geen mensen die maar wat verhaaltjes rondstrooien om er zelf belangrijk mee te worden. Maar gewoon mensen die het echt menen.
En zelfs al menen mensen het echt dan kunnen ze toch fouten maken. Check daarom in de Bijbel of het klopt.

Ik heb helaas niet veel tijd meer om verder te schrijven.

Je schrijft over de schaamte die je voelt. Die voel ik ook nog hoor regelmatig. Maar ik denk dat als je de dingen vanuit je hart bekijkt en aangaat dat je je dan niet hoeft te schamen. Ik bid regelmatig of God mij ruimte wil geven en een open deur (als het ware) bij andere mensen om iets te vertellen of om er gewoon te zijn. Dan kan hij de schaamte ook wegnemen.

[Kerk_Knakker]

Het is inderdaad van belang dat je je aansluit bij een fijne gemeente en voor vragen bij hen terecht kan.

Ook denk ik dat het van belang is dat je duidelijk laat merken aan je familie dat het veel voor je betekent en dat het jou helpt/rust geeft. Ik weet niet precies hoe vriendelijk gezind zij zijn, maar als het goed is zou dat erg moeten meewegen.

Ik weet niet hoe fan jij bent van lezen, maar anders zou ik een aantal goede apologetische boeken lezen zodat je eventueel met goede argumenten aan kan komen en dit je ook kan versterken in je geloof. Denk hierbij aan de grote C.S. Lewis (onversneden christendom is briljant), maar Tim Keller is ook erg goed.

Dit zijn slechts mijn gedachten hierover, hecht er vooral niet teveel waarde aan
Ik wens je veel sterkte toe!

[Marnix]

Het is inderdaad van belang dat je je aansluit bij een fijne gemeente en voor vragen bij hen terecht kan.

Ook denk ik dat het van belang is dat je duidelijk laat merken aan je familie dat het veel voor je betekent en dat het jou helpt/rust geeft. Ik weet niet precies hoe vriendelijk gezind zij zijn, maar als het goed is zou dat erg moeten meewegen.

Ik weet niet hoe fan jij bent van lezen, maar anders zou ik een aantal goede apologetische boeken lezen zodat je eventueel met goede argumenten aan kan komen en dit je ook kan versterken in je geloof. Denk hierbij aan de grote C.S. Lewis (onversneden christendom is briljant), maar Tim Keller is ook erg goed.

Dit zijn slechts mijn gedachten hierover, hecht er vooral niet teveel waarde aan
Ik wens je veel sterkte toe!

Eens, wel een paar kanttekeningen nog:

1. De stap naar een gemeente kan wel heel groot zijn en spannend zijn omdat je in een "gesettelde groep" komt van mensen die elkaar vaak al jaren kennen. Beetje afhankelijk van hoe toegankelijk een gemeente is. Daarom is bijvoorbeeld een Alphacursus, een kring, een jeugddienst enz misschien wel laagdrempeliger als eerste stap.

2. Veel sterkte klinkt alsof ze iets heel moeilijks moet gaan doen

3. De boeken die je noemt zijn prachtig maar ook wel iets hoogdrempelig als je helemaal niet met het geloof bent opgegroeid. Mochten die de lastig zijn, dan zijn er ook wel alternatieven die nog iets toegankelijker zijn.

Ik hoop dat de starter van dit onderwerp zelf ook reageert.

[benefietdiner]

Lieve mensen op dit forum,

Ik kijk al een tijdje op deze website en wat een fijne community is dit! Ik ben de laatste tijd behoorlijk aan het worstelen betreft het geloof. Ik ben niet gelovig opgevoed, maar door mijn ex (een reformatorische jongen ) heb ik de kerk leren kennen. In het begin vond ik het helemaal niks, maar nu merk ik dat het toch onbewust een belangrijke rol in mijn leven heeft gespeeld.

Net als velen heb ik mijn vragen erover, en ik vind het zo lastig om te weten wat wel of niet waar is. Of ik goed bezig ben of niet. Zo lees ik uit een dagboek en bid ik 's avonds, maar meer doe ik niet. Ik zou graag meer willen doen, maar ik weet niet hoe ik die stap kan zetten.

Ik vraag mij af wie is die ex reformatorische jongen waar door je in de kerk terecht bent gekomen en… ,zoals blijkt, je door die reformatorische kerk geraakt bent.

Is er in die reformatorische kerk of een gelijkwaardige naburige kerk misschien een mogelijkheid om daar gesprekken aan te gaan.

Ik verwijs je naar een reformatorische website die je beslist verder kan helpen.
https://www.evgg.nl/