Ik ben ook opgegroeid in een strenge orthodoxe gmeente(gereformeerde gemeenten in nederland) en ook ik herken de vele regels en het niets moeten. Wat dat betreft ook veel herkenning in de post van Pcrtje.Ik heb de kerk inmiddels verlaten, maar ik ben nog steeds bezig met antwoorden zoeken op de vragen die ik heb over het geloof.
Ik herken wel wat Pcrtje schrijft over de catechisatie. 1 keer in de week moesten we daar verplicht heen en vragen en antwoorden opdreunen uit de catechismus. Met als gevolg dat ik wel de halve catechismus uit mijn hoofd ken, maar geen antwoorden heb op de vragen van de moderne tijd.
De catechismus is heel nuttig maar geeft geen antwoord op vragen over homoseksualiteit, euthanasie enzovoort. Dat is vrij lastig voor mij, omdat ik in een instelling werk waar ik het regelmatig voor mijn neus krijg. Ik moet dus zelf maar een antwoord verzinnen op basis van wat ik denk wat God denkt dat goed is, of geweest zou zijn. En eigenlijk voel ik me daar niet prettig bij.
Praten over deze dingen met medegeloofsgenoten uit die kerk kan ik niet. Omdat ze het ook niet weten, omdat ze denken dat het van de duivel is als je erover praat, omdat ze angstig zijn voor het oordeel. En eigenlijk neem ik dat de kerk wel kwalijk, dat er niet over gesproken kan worden. Dat we het niet met elkaar eens zijn, dat kan, en daar kan ik respect voor opbrengen. Maar dat er geen open en eerlijk gesprek over gevoerd kan worden met een open bijbel ernaast, dat neem ik ze wel kwalijk. Eigenlijk is het dieptriest.
