Waaraan ben jij als christen herkenbaar in de wereld?

[JeeWee]

Vorige week heb ik beroepsmatig vijf dagen op Wegwijs gestaan.
Ik stond weer verbaasd over het hoge 'reservaatsgehalte'.
Niet-reformatorische vrienden en zakenrelaties stonden perplex.
Ja, daar zijn we uiterlijk vaak wel heel erg herkenbaar.

Maar hoe is het in de 'gewone' wereld? Bij je buren, op je werk, bij Albert Heijn?
Hoe merken mensen echt dat jij een ander leven kent en leeft?
"Praat, gewaad en daad", zei men vroeger.

En vertel nou eens niet hoe het zou moeten, maar juist hoe jij daar vorm aan geeft!

[boer]

Vorige week heb ik beroepsmatig vijf dagen op Wegwijs gestaan.
Ik stond weer verbaasd over het hoge 'reservaatsgehalte'.
Niet-reformatorische vrienden en zakenrelaties stonden perplex.
Ja, daar zijn we uiterlijk vaak wel heel erg herkenbaar.

Maar hoe is het in de 'gewone' wereld? Bij je buren, op je werk, bij Albert Heijn?
Hoe merken mensen echt dat jij een ander leven kent en leeft?
"Praat, gewaad en daad", zei men vroeger.

En vertel nou eens niet hoe het zou moeten, maar juist hoe jij daar vorm aan geeft!

Praat, gewaad en gelaat, was het volgens mij.

[alexander91]

Ik leef in een niet-gelovige wetenschappelijke werksfeer (zit in biofysisch onderzoek). Daar houdt je je niet staande door te eisen dat je collega's op zondag niet mogen werken of niet naar de winkels mogen.

Daar houd ik me staande door aan mijn overtuiging vast te houden, en er wel zelf naar te leven (voor zover ik dat dus kan, het is in mijn overtuiging in afhankelijkheid aan God). Ik ga anderen niet mijn geloof opleggen, maar wel mijzelf, en dat mogen anderen zien. Ik geef mijn mening over waarom ik geloof. Ik ben ervan overtuigd op basis van de Bijbel dat ik niet van de wereld moet zijn, maar wel in de wereld. Ik zonder mezelf dus niet af door bepaalde kleding te dragen, oud-Nederlands te gaan praten, en alles af te keuren en alleen met "gelijkgestemden" om te gaan.
Ik wil mijn collega's laten merken dat ik ook gewoon een mens ben als zij en helemaal niet beter of heiliger dan hen, maar wel dat ik voor mijzelf grenzen heb in wat ik doe. Ik ga dus niet uit naar een discotheek bijvoorbeeld. Daarnaast probeer ik me in te leven hoe of dat zij leven en het leven zien, en niet vooroordelen over niet-christenen te verzinnen. Ik ben ervan overtuigd dat dat mijn weg is, hoewel het ook voor twijfels kan zorgen, maar anderszijds zorgen de serieuze gesprekken die je ervan krijgt wel weer voor voldoening, omdat het blijkbaar wel interesse wekt, hoe je als wetenschapper en collega, toch dat werk kunt combineren met geloof en niet telkens met een wijzend vingertje staat. Dat laatste is een vooroordeel (of misschien niet eens vooroordeel, want het heeft een oorsprong) naar christenen. Mijn collega's hebben er geen begrip voor dat christenen andere mensen hun normen op willen leggen, en dat begrijp ik ook. Ik zou ook niet willen dat anderen mij andere normen op zouden leggen.
Al met al kan ik zowieso elke christen aanraden om eens in een niet-christelijke omgeving ondergedompeld te worden (dus niet verhalen erover horen, maar met een open hart erin gaan). Dan worden prioriteiten in het geloof duidelijker, en bovendien kan ik uit ervaring spreken dat het voor verdieping van je geloof zorgt. Ik zie het in elk geval als een enorme zegen om in deze omgeving geplaatst te zijn, en ik hoop dat ik in elk geval maar iets woeker met de gaven, aan mij gegeven.

[JeeWee]

Maar bestaat je christen-zijn dan voornamelijk uit normen en waarden of is je geloof het belangrijkste en komen daar eventuele normen en waarden uit voort?

Als ik lekker zit te eten, zien anderen dat. Ze zien me genieten. En ik zeg het ook: "wat is dit lekker, zou je ook eens moeten proberen".

Lukt je dat ook met geloven? Straal je dat uit? Getuig je van de liefde van Christus die in je is?
Of ben je alleen bezig met te vertellen wat wel en niet mag?

[DeKleineKaleMan]

@JeeWee

Beste,

Hier stel je een paar mooie vragen.

Allereerst is mijn geloof ( vertrouwen ) in de Heer de basis van alles.
Door dit geloof en vertrouwen bouw ik een relatie op met de Heer.
Op dat moment zal de Heilige Geest in mij gaan werken.
Door het werk van de Heilige Geest zal ik steeds meer onderscheid kunnen maken tussen goed en kwaad.
Mijn mening is dan ook dat de Heer ( drie-eenheid ) mij vormt als ik bewust voor Hem gekozen heb.
Daardoor zullen mijn normen en waarden ook gevormd worden, echter gebeurd dit wel in combinatie met mij als persoon en God.
Dit komt voort uit de " wil " die iedereen bezit.
Dit is altijd de beslissende factor in ieder process.
Als ik niet wil ( niet wil veranderen,zien,horen of spreken ) dan houdt het natuurlijk op ondanks dat de Heer de wil altijd heeft.
Kort gezegt : Als ik wil ---> dan zal de Heer mij vormen.

Betreft geloven.

Ik straal het niet altijd uit.
Ik ben mens en ben zondig, maak fouten en zal vaak misstappen maken.
Echter lijkt het mij zeer fijn om het ten alle tijden te kunnen uitstralen.
Het weten dat ik fouten maak is al een basis voor het uitdragen van het geloof.
Als je eerlijk bent en oprecht en je kan je zonden, misstappen, fouten, etc. benoemen dan zou je er zelfs mee kunnen evangeliseren.
God is geen God die Zijn kinderen voortdurend op de vingers tikt en corrigeerd.
Ik weet dat God weet dat ik elke dag zonden maak en dat ik zelf niet de kracht heb om zondeloos te blijven.
Daar hebben wij Jezus Christus hard voor nodig aangezien Hij de weg de waarheid en " het leven " is.
Als mensen mij zeggen dat een gelovige dingen niet mag ( of dat ik iets fout gedaan heb ) dan kan ik ze zeggen dat hetgeen ik gedaan heb fout is geweest, dat ik er oprecht spijt van heb.
Ik kan mijn excuses aanbieden ( vergeving vragen ) indien ik fout ben.
ik kan respect tonen voor alles wat de Heer gemaakt heeft en respecteren dat een ieder gelijk is en toch uniek.
En ja een ieder maakt fouten, een ieder zal verkeerd handelen in zijn leven.
Echter moet ik daar als gelovige daar niet naar kijken.
Als ik dat ga doen dan geef ik satan ruimte om mijn beeld te veranderen van mensen en om mij negatief te beinvloeden.
Indien ik die fout toch maak zal ik mijn oprechte excuses moeten aanbieden aan de persoon waar ik die fout heb gemaakt.
En ik maak fouten, dat is niet de kunst.
Het herstellen van de fouten door de mantel der liefde en streven naar het karakter van Christus als zondig mens is het beste wat ik kan doen.
En streven voor een mens gaat nu eenmaal gepaard met fouten.
Ik bedenk me altijd dat David een man was naar Gods hart, hij maakte ook fouten en zo staan er veel meer voorbeelden in de bijbel.
Een echte christen ben je in je hart.
Hoe geloof je in je hart en hoe ga je daar mee om?

De Heer buigt al het slechte om in iets goeds, dus zelf met fouten kan je spreken over de liefde van de Heer.
Eerlijkheid en openheid is de basis voor mij van het getuigen van de Heer.

[alexander91]

Als ik lekker zit te eten, zien anderen dat. Ze zien me genieten. En ik zeg het ook: "wat is dit lekker, zou je ook eens moeten proberen".

Het is in de praktijk nog een hele klus om mensen er van te overtuigen dat je uberhaupt kunt "genieten" van het geloof. Dat geloof een meerwaarde geeft. Het wordt nu nog vooral als iets middeleeuws gezien waarbij mensen zich laten leiden door een boek of dominee, en daarnaast helpt de kerkelijke gebrokenheid ook niet mee. Bij niet-gelovige mensen staat de kerk gelijk aan ruzie, geweld en dwang: dus in elk geval iets waar je niet gelukkig van wordt. Dus als ik tegen collega's en andere niet-christenen zeg: "wat ben ik gelukkig omdat ik geloof, zou je ook moeten proberen." dan denken ze aan de slechte kanten waar ze veel meer van zien en horen, dan van mij. Aan mij is het de taak mijn geloof uit te dragen, en te laten zien dat christenen niet altijd maar hun gelijk willen halen en heidenen wetten willen opleggen en slecht noemen.

Volgens mij zijn inlevingsvermogen, begrip tonen, jezelf niet beter voordoen dan je bent, zaken die christenen moeten proberen te bezitten.

De kerk zou het goede voorbeeld moeten hebben. Een christen kan moeilijk een lichtend licht zijn, als de kerken zo'n donkere duisternis om zich heen creeren. We zijn zo gortig met het zout geworden dat we het maar in de ogen van onze broeders zijn gaan gooien. En dit heeft vanzelfsprekend een negatieve uitwerking op de wereld. Zolang de kerk van Jezus Christus niet een lichaam wil zijn, kan het lichaam ook niet naar behoren functioneren. Je laat toch ook geen zieke arts die zichzelf niet geneest, zieke patienten proberen te genezen.

Ik zeg volgens mij nergens dat ik anderen vertel wat wel en niet mag. Ik laat zien hoe ik leef, en probeer in mijn gedrag naar anderen dezelfde deugden te laten zien als Christus deed naar zondaren. Maar ja, niet dat ik dat zo goed ervanaf breng hoor, en het is behoorlijk moeilijk om continu bij je eigen gedrag stil te staan en te bedenken hoe het wel moet.

Op een kratje gaan staan en mensen proberen te bekeren is echt niet meer de methode om mensen te bekeren. Laten we (ja, ook ik!) een kritische blik op onszelf en onze eigen kerk richten en kijken of we mensen niet jaloers kunnen maken om te geloven (zoals we de joden jaloers zouden moeten maken volgens de Bijbel). Op dit moment is er weinig voor niet-christenen om jaloers om te zijn. Jezus gebruikte niet voor niets genezing (niet dat zweverige) en bewogen liefde om mensen voor zich te winnen.

En volgens mij is het vanzelfsprekend dat de normen en waarden voortvloeien vanuit het geloof. Anders dan heeft het geloof geen vruchten, dan is het slechts een diploma dat ik in mijn zak heb.

[Mortlach]

... en te laten zien dat christenen niet altijd maar hun gelijk willen halen en heidenen wetten willen opleggen en slecht noemen.

niet altijd, dat lijkt me het sleutelbegrip in deze zin.

Op dit moment is er weinig voor niet-christenen om jaloers om te zijn.

Inderdaad, en anders is een kijkje in bijvoorbeeld de Refoweb-vragenrubriek wel genoeg om mensen volledig af te schrikken - vooral de stukjes over (pop)muziek en wetenschapsontkenning. Mag niet, kan niet, zal niet... Dat is wat het moderne christendom lijkt te zijn geworden.

Ik ben oprecht blij dat er nog christenen zijn die proberen te laten zien dat het zo niet hoeft te zijn.

[Chienn]

-

[Mortlach]

Liefde tot de naasten, natuurlijk gaat dit niet altijd helemaal goed, maar streef er wel na.

Om eerlijk te zijn, is dit voor mij in ieder geval geen eigenschap die exclusief christelijk is....

[maran]

Waar mensen mij (persoonlijk) aan kunnen herkennen?

Liefde tot de naasten, natuurlijk gaat dit niet altijd helemaal goed, maar streef er wel na.

atheïsten o.a. hebben ook liefde voor hun naaste

Niet luisteren van popmuziek maar wel vele andere soorten christelijke muziek.

wat is er mis met popmuziek?

Prioriteiten die ik stel.

zoals bv.?

Nette kleding, dat betekent overigens niet dat ik geen broeken draag

is dat typisch christelijk?

[Lock&Stock]

daarnaast helpt de kerkelijke gebrokenheid ook niet mee.

Hier moet ik je net als Mortlach gelijk geven Alexander. Ik lees ook nog op een aantal andere fora mee zonder daar aan deel te nemen, fora zoals bijvoorbeeld refoforum. Het valt me op dat het vaak discussies zijn over de correcte interpretatie van het geloof/de Bijbel, en dit soort discussies lijken vrijwel altijd te ontaarden in het elkaar om de oren slaan met Bijbel passages.

Dan heb je de enorme hoeveelheid denominaties; PKN, HHK, VGKiN, Gereformeerde Gemeenten in Nederland (buiten verband), Gereformeerde Kerken in Nederland (hersteld), NGK, GGiN, etc, etc

En mijn indruk is dat ze allemaal menen de Waarheid in pacht te hebben. Daarnaast zie ik vaak genoeg oordelen over en weer gaan, meerdere malen uit de refo hoek vernomen dat de RKK duivels is. De discussies over de jongeren-doop, klederdracht, zondekennis, etc, etc.

En dan lees ik weer op CIP dat het niet gaat om de kerk maar om de Bijbel en dat als we allemaal volgens het Woord zouden leven dat alles koek en ei zou zijn, maarja, iedereen het zijn of haar eigen interpretatie van het Woord dus die vlieger gaat nooit op.

Als de Christelijke Kerk één denominatie was, met één interpretatie waar iedereen achter staat, dan zou dat een veel positiever beeld uitdragen naar niet-gelovigen.

En daarnaast zie ik net als Mortlach enorm veel leed in de bijvoorbeeld de Refoweb vragenrubriek die naar mijn bescheiden mening direct is terug te leiden naar de zwaar gelovige leefomgeving van de vragenstellers. Een vrouw waarvan haar kinderen worden mishandelt maar die niet mag scheiden, een jongen in de pubertijd die homo denkt te zijn en daar heel erg veel problemen mee heeft, jonge echtparen die problemen hebben met schoonouders maar deze volgens de Bijbel moeten eren, etc. Ik heb vaak medelijden met deze vraagstellers en dat draagt absoluut niet bij aan een positief beeld van de Christelijke kerk.

Volgens mij zijn inlevingsvermogen, begrip tonen, jezelf niet beter voordoen dan je bent, zaken die christenen moeten proberen te bezitten.

Absoluut, en ik weet dat die Christenen ook bestaan aangezien ik ze ken. Wel vind ik dat begrip tonen en inlevingsvermogen vaak uitdraait op een verkapte bekeer-poging. Hetgeen mij persoonlijk dan wel erg tegen het been stoot.

[Lock&Stock]

Nette kleding, dat betekent overigens niet dat ik geen broeken draag

is dat typisch christelijk?

Nee hoor, veel van mijn collega's zijn advocaten, redelijk saaie advocaten, die altijd gekleed gaan als refo's op zondag en die zeker niet Christelijk zijn

[Mortlach]

Absoluut, en ik weet dat die Christenen ook bestaan aangezien ik ze ken. Wel vind ik dat begrip tonen en inlevingsvermogen vaak uitdraait op een verkapte bekeer-poging. Hetgeen mij persoonlijk dan wel erg tegen het been stoot.

Van verkapte of expliciete bekeerpogingen moet ik ook niets hebben. Sterker nog, de reden dat ik nog steeds goed bevriend ben met de christelijke vrienden die ik heb, is omdat ze me niet proberen te bekeren maar me accepteren zoals ik ben, met wederzijds oprechte interesse in elkaars geloofsleven.

[schelpje3]

Vorige week heb ik beroepsmatig vijf dagen op Wegwijs gestaan.
Ik stond weer verbaasd over het hoge 'reservaatsgehalte'.
Niet-reformatorische vrienden en zakenrelaties stonden perplex.
Ja, daar zijn we uiterlijk vaak wel heel erg herkenbaar.

Maar hoe is het in de 'gewone' wereld? Bij je buren, op je werk, bij Albert Heijn?
Hoe merken mensen echt dat jij een ander leven kent en leeft?
"Praat, gewaad en daad", zei men vroeger.

En vertel nou eens niet hoe het zou moeten, maar juist hoe jij daar vorm aan geeft!

Vanwege het hoge reservaatgehalte, kom ik dus nimmer op een refobeurs, een refocamping, een refowinkel, en noem maar op. Ik ben allergisch voor het "onder ons" sfeertje, terwijl je door sommige wordt afgerekend op de lengte van je rok, de kleur, de lengte van je haar, en nog veel meer geheimzinnige ongeschreven regeltjes.
Wij wonen midden in een seculiere omgeving en dat bevalt prima, op een enkele ergernis na, maar die heb je in een dorp op de bible belt vast ook.
Ik houd ook niet van ongevraagd preken.
Buren hadden al snel in de gaten dat wij elke zondagmorgen al vroeg netjes gekleed de deur uit gingen, dus trokken ze zelf die conclusie van kerkgang.
Wij laten bepaalde dingen en wij doen bepaalde dingen, maar laten de buren vrij of ze wel of niet hun auto wassen of tuintje wieden. Het is leven en laten leven.

[Duschka]

En vertel nou eens niet hoe het zou moeten, maar juist hoe jij daar vorm aan geeft!

Vanwege het hoge reservaatgehalte, kom ik dus nimmer op een refobeurs, een refocamping, een refowinkel, en noem maar op. Ik ben allergisch voor het "onder ons" sfeertje, terwijl je door sommige wordt afgerekend op de lengte van je rok, de kleur, de lengte van je haar, en nog veel meer geheimzinnige ongeschreven regeltjes.
.[/quote]

Dit dus.

Ik hoop dat ik leef naar hetgeen ik belijd en daarmee bedoel ik te zeggen:
Met vallen en opstaan probeer ik als een eerlijk, oprecht, meelevend en behulpzaam persoon door het leven te gaan. Dat lukt niet altijd, daar ben ik mij ook heel goed van bewust.