Op zich vond ik dat in het betreffende antwoord de dominee goed begon door te beginnen over de blijdschap vanwege de uitverkiezing.
Hier gaat het namelijk al vaak verkeerd. Als er in de Bijbel wordt gesproken over Gods verkiezende liefde, wordt het altijd zoals ook in Efeze, geplaatst in de vorm van blijdschap achteraf. Dat je als je mag weten Gods kind te zijn, blij mag zijn, dat dit niet heeft afgehangen, van hoe goed jij geloofde en hoe goed jij God lief had, maar van het feit dat God de eerste was die jou lief had en lief heeft en je nooit meer loslaat.
Vaak wordt de uitverkiezing echter vooraan geplaatst. Dus: "ik kan wel goed leven, maar het hangt er maar vanaf of God mij uitverkoren heeft". De Bijbel heeft tot "onbekeerden" echter een heel andere boodschap.
Die boodschap is namelijk: "Bekeert U" en "Komt tot Mij allen die vermoeid en belast zijt en Ik zal u rust geven". Gods onvoorwaardelijke genade aanbod tot iedereen is even waar en hoort even luid en duidelijk gepredikt te worden (dat miste ik in het antwoord van de betreffende dominee), dan het feit dat we ons als kind van God geborgen mogen weten en een vaste grond mogen hebben in het feit dat Hij ons heel persoonlijk heeft uitverkoren om kind van Hem te zijn.
Dus het is "en/ en" en niet "of/ of" Dat het allebei voor 100% waar is gaat ons menselijk voorstellingsvermogen vaak te boven (Doordat wij mensen in alles beperkt worden door tijd en ruimte kan ons voorstellingsvermogen ten diepste helemaal niet bij God, die tijd en ruimte zelf geschapen heeft en daar dus niet in het geringst door gehinderd wordt, die alwetend, almachtig is), maar het is wel wat de bijbel ons leert.
En ik kan daar alleen maar intens blij, dankbaar, vol lof en aanbidding voor zijn, dat we een God hebben die enerzijds oneindig veel groter, machtiger, heiliger, volmaakter, wijzer is dan wij en die anderzijds zo heel dichtbij ons is gekomen in Jezus Christus.
Hallelujah!
